Η είδηση ότι το φετινό Πάσχα θα αναβληθεί για τα τέλη Μαΐου έσκασε πριν από μερικές ημέρες, όχι ακριβώς σαν βόμβα, αλλά μάλλον σαν νερόφουσκα στα πρόσωπα των απανταχού δεξιών, ακροδεξιών, κεντροδεξιών, συντηρητικών και χριστιανοταλιμπάν της χώρας (το διευκρινίζουμε, γιατί υπάρχουν και αρκετοί χριστιανοί που δεν σοκαρίστηκαν κιόλας, δεδομένης της κατάστασης). Η είδηση βέβαια ότι “αναβάλλεται το Πάσχα” δεν είναι ακριβής, καθώς οι καθιερωμένες λειτουργίες της “Μεγάλης Βδομάδας” θα γίνουν κανονικά, απλά…”κεκλεισμένων των θυρών”, σαν τιμωρημένη έδρα στην Superleague ένα πράμα. Kαι μάλιστα με άδεια της υπουργού παιδείας και θρησκευμάτων. Αυτό που θα αναβληθεί είναι το μεγάλο πανηγύρι της βραδιάς της Ανάστασης, που ονομάζεται στην εκκλησιαστική αργκό “Αναστάσιμη Παννυχίδα”.
Το ατόφια αστείο της κατάστασης, ότι δηλαδή μια εκκλησία της οποίας το δόγμα βασίζεται σε τέτοιου είδους ημερομηνίες-ορόσημα μέσα στην χρονιά και τους αποδίδει μάλιστα μεταφυσική διάσταση (κλαίει η Παναγιά την Μ.Παρασκευή, την ημέρα της Ανάστασης δεν βρέχει ποτέ γιατί χαίρεται ο Θεός, όπως και τον Δεκαπενταύγουστο και άλλα τέτοια) θα αναγκαστεί να…”αναβάλει” ένα “θαύμα”, εξαιτίας μιας πανδημίας, δυστυχώς δεν μπορούμε να το κρίνουμε επαρκώς, καθώς δεν είμαστε λάτρεις του μεταφυσικού χιούμορ, αλλά κυρίως υλιστές (με μια καλή δόση ιδεαλισμού). Μπορούμε όμως με βάση αυτό το γεγονός, την (μη) αντίδραση του “ποιμνίου” απέναντι στην αναβολή και άλλες όμορφες ιστορίες, να κατανοήσουμε καλύτερα την σχέση της οργανωμένης εκκλησίας με τους πιο φανατικούς ακολούθους, δηλαδή τους Χριστιανοταλιμπάν.
Ζούμε δυστυχώς σε μια χώρα που καταλαμβάνει χώρο στην δημόσια κουβέντα το αν και κατά πόσο η θεία λειτουργία έχει την δυνατότητα να σκοτώνει κορονοϊούς και γι αυτό όσοι μεταλαμβάνουν μαζικά (εκατοντάδες άτομα από το ίδιο κουτάλι) δεν υπάρχει περίπτωση να κολλήσουν. Την ίδια στιγμή εξοστρακίζονται ως παρακμιακές ή fake news απόψεις γιατρών και επιστημόνων που πάνε κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα της κυβέρνησης. Και όλο αυτό συμβαίνει με μπακράουντ φωνές (των ίδιων κατά βάση ανθρώπων που πιστεύουν στις μαγικές ιδιότητες της Μαυροδάφνης και του Νάμματος) που λένε πως έρχονται οι μετανάστες και μας αλλοιώνουν τον πολιτισμό.
Οι φωνές βέβαια αυτές δεν προέρχονται μόνο από τον “απλό λαό” την “πλέμπα” , όπως θα ήθελε να πιστεύει κάποιος μοντέρνος νεοφιλελές. Η Ραχήλ Μακρή, πρώην πολιτευόμενη και βουλευτής στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα και στην συνέχεια διάφορων άλλων ψεκασμένων αριστερά και δεξιά, δήλωσε σήμερα με στόμφο πως αυτή θα κοινωνήσει, καθώς δεν πιστεύει στον “μουφοϊό” ως Ελληνίδα Ορθόδοξη Χριστιανή, γιατί «αντιλαμβάνομαι πως αυτό το ελληνόφωνο πολιτικό προσωπικού του Χάρβαρντ του Ροκφέλερ εκτελεί σχέδιο και εντολές δίωξης του Χριστού και της ορθοδοξίας».
“Τι θα περίμενε όμως κάποιος από μια πρώην Τσιπρίτσα λαϊκίστρια ακροδεξιά”, συνεχίζει ο αγαπητός μας νεοφιλελές. Σίγουρα να μην έχει τις ίδιες απόψεις με τα κεφάλια της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη, όπως η Έλενα Ράπτη, θα απαντούσαμε εμείς, για να θυμίσουμε το καταπληκτικό «Εγώ σήμερα κοινώνησα, και θα συνεχίσω να κοινωνώ. Όταν υπάρχει βαθιά πίστη η Θεία Κοινωνία θεραπεύει» που είπε προ μηνός η αγαπημένη βουλευτής μας.
Η σχετική είδηση της ημέρας ήταν ότι δεκάδες εκ των παραπάνω ανθρώπων συνέρρευσαν σε εκκλησία στην Πάτρα, μετά από κάλεσμα Ιερέα να σπάσουν την καραντίνα και να πάνε να κοινωνήσουνε. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς παίζει με τα εσωτερικά της εκκλησίας και αν υπάρχουν αντιτιθέμενα μέτωπα και πόσα, αλλά και αυτό το γεγονός μας βοηθάει στα συμπεράσματά μας:
Η οργανωμένη εκκλησία δεν είναι απλά ένας φορέας διάδοσης και λατρείας της θρησκείας. Το ξέρουμε πολύ καλά. Είναι ένας παντοδύναμος και με τεράστια επιρροή θεσμός, τόσο στα εσωτερικά ζητήματα του επίσημου κράτους, όσο και σε μεγάλη μερίδα του σώματος της κοινωνίας. Το ότι δεν υπήρξε καμία ουσιαστική αντίδραση από τους χριστιανοταλιμπάν σχετικά με την “Αναβολή του Θαύματος”, αφού αυτή ήταν η “γραμμή” του “κόμματος”, κάνει περισσότερο από ποτέ κατανοητή την εξάρτηση του πιστού όχι από την θρησκεία την ίδια, αλλά από την εκκλησία. Έτσι, μόλις έδωσε ο παπάς το σήμα στην Πάτρα, οι πιστοί έσπευσαν σαν να ήταν αυτό που περίμεναν από πάντα. Οι παπάδες χρησιμοποιούν τους πιστούς ως εξανδραποδισμένο σώμα φανατικών, μετατρέποντάς τους σε υποχείρια τους. Έτσι, όλοι μαζί μετατρέπονται σε ένα τεράστιο λόμπι εκπλήρωσης συμφερόντων και προώθησης μιας συντηρητικής ατζέντας.
Για παράδειγμα, για τον χριστιανοταλιμπάν έχει μεγαλύτερη αξία και βαρύτητα το “Οι ομοφυλόφιλοι είναι απόβλητοι” του Αμβρόσιου, παρά τα “Αγάπα τον πλησίον σου”, “Να μην κατακρίνεις τον πλησίον” και “Να συγχωρείς τα αμαρτήματα των άλλων” (ό,τι τέλος πάτων αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί ως “αμάρτημα”) του επίσημου δόγματος. Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη έχει αξία για τους πιστούς, όταν την ακούνε από κάποιον ιερέα που έχει διαφορετική άποψη από την επίσημη εκκλησία σε σχέση με τους πρόσφυγες. Μόλις όμως “πέσει η γραμμή” στον εν λόγω ιερέα, η παραβολή και τα συναφή πάνε περίπατο και η “αλλοίωση του μπολιτισμού” ξαναγίνεται ψωμοτύρι. Έτσι, σε καιρούς χαλεπούς, όπως οι σημερινοί, δεν μας έκανε καμία εντύπωση η δυναμική επιστροφή στο προσκήνιο του σκοταδιστικού μετώπου ακροδεξιάς/εκκλησίας σε θέματα όπως π.χ. οι αμβλώσεις, πριν λίγους μήνες.
Η εκκλησία όμως είναι και μια επιχείρηση. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Μια επιχείρηση που έχει το μεγαλύτερο κομμάτι των “λειτουργικών της εξόδων” καλυμμένα από το κράτος και βγάζει καθαρό υπερ-κέρδος από δωρεές, παγκάρια, μποναμάδες για τα διάφορα “μυστήρια” (γάμοι, βαφτίσεις κλπ). Που είναι ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας στην χώρα. Που διατηρεί μεγάλο μέρος αυτής της περιουσίας μέσω “χρυσόβουλων” της εποχής του Σουλτάνου. Που κάνει φοροδιαφυγή και έχει φοροαπαλλαγές μέσω “φιλανθρωπικού έργου”. Ακόμη θυμόμαστε και γελάμε την περίπτωση με τα χαλασμένα κοτόπουλα στους πληγέντες από το τσουνάμι, ενώ η υπόθεση της ΜΚΟ “Αλληλεγγύη”-που μετονομάστηκε σε “Αγάπη”, αφού καταχράστηκε δισεκατομμύρια από τα δημόσια ταμεία- μας δείχνει τον άρρηκτο δεσμό με το κράτος. Όπως και το γεγονός ότι πρώτα έκλεισαν τα σχολεία λόγω του ιού και μετά οι εκκλησίες. Μάλλον επιτελούσαν κάποιου είδους λειτουργία πρώτης ανάγκης.
Μια τέτοια καλοστημένη επιχείρηση λοιπόν, πιστεύετε πως θα άφηνε ποτέ μια τεράστια πηγή εσόδων όπως ο εορτασμός της Ανάστασης να αναβληθεί επ’ αορίστων ή να εορταστεί συνολικά “κεκλεισμένων των θυρών”; Φυσικά και όχι. Τις ημέρες εκείνες της “αγάπης προς τον πλησίον”, η εκκλησία βγάζει πολύ γερό μεροκάματο: Δίσκοι, τάματα και παγκάρια παίρνουν φωτιά. Οι κατοίκων επισκέψεις (με το αζημίωτο) για αγιασμό από τον τοπικό ιερέα είναι σχεδόν “υποχρεωτικές” στα μικρότερα χωριά και τις κλειστές κοινωνίες. Βέβαια, τα σχετικά ρεπορτάζ των καθεστωτικών ΜΜΕ αναφέρουν πως “το ταμείον είναι μείον” από το 2011 και έπειτα, αφού η κρίση χτύπησε και μεγάλη μερίδα των επιχειρήσεων! Έτσι, το κυρίως γεγονός του Πάσχα, δηλαδή η βραδιά της Ανάστασης, η “Αναστάσιμη Παννυχίδα”, πρέπει να εορταστεί με κόσμο στο γήπεδο… συγγνώμη, στον ναό. Να μην εκπλαγούμε δηλαδή αν σε ένα εντελώς αρνητικό σενάριο, στο οποίο η καραντίνα συνεχίζεται και μέσα στο Μάιο, η βραδιά της Ανάστασης πάρει κι άλλη αναβολή.
Ο Μαρξ στο περίφημο απόσπασμά του έργου του “Γερμανογαλλικά Χρονικά“, το οποίο περιέχει και την γνωστή ρήση “Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού“, αναφέρει μεταξύ άλλων πως ”Ο άνθρωπος κάνει την θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Η θρησκεία είναι η αυτοσυνείδηση και η αυτοσυναίσθηση του ανθρώπου που δεν έχει βρει ακόμα τον εαυτό του ή τον έχει ξαναχάσει. Η θρησκεία είναι η φαντασιακή πραγμάτωση της ανθρώπινης ουσίας, αφού η ανθρώπινη ουσία δεν έχει αληθινή πραγμάτωση”. Μπορούμε λοιπόν να πούμε πως στην περίπτωση της “Εκκλησίας”, αυτό αντιστρέφεται. Δεν είναι δηλαδή ο πιστός, ο άνθρωπος που διαμορφώνει, που κάνει την εκκλησία του –που ουσιαστικά σημαίνει την μάζωξή του για να λατρέψει την θρησκεία του. Είναι η Εκκλησία, ως θεσμός πια, αυτή που σε μεγάλο βαθμό κάνει τον άνθρωπο, τον διαμορφώνει σύμφωνα με την θέληση και α συμφέροντά της.
Σε καμία περίπτωση δεν βγάζουμε την θρησκεία αυτή καθ’ αυτή λάδι. Είναι πράγματι το όπιο του λαού, ένα αποκούμπι που έχει ο απελπισμένος άνθρωπος που έχει χάσει την πίστη της αλλαγής αυτού του κόσμου και αναζητεί την λύτρωση στον επόμενο. Είναι δηλαδή ένας μηχανισμός που καθησυχάζει τον άνθρωπο σχετικά με την αδικία αυτού του κόσμου και τον αποτρέπει από το να αγωνιστεί για να τον αλλάξει. “Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες γα την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες”. Τάδε έφη Καρλ Μαρξ, στα 1844.
Στο επίπεδο όμως που μιλάμε για την Εκκλησία και όχι για την θρησκεία, δεν έχουμε καν να κάνουμε με την προσπάθεια για το ξερίζωμα των μεταφυσικών αυταπατών από τους ανθρώπους. Έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο απέναντι σε έναν καταπιεστικό, συντηρητικό, σκοταδιστικό μηχανισμό, με δικό του στρατό, τεράστιους πόρους και την επίσημη στήριξη του Κράτους. Όταν μιλάμε για την εκκλησία, ουσιαστικά μιλάμε για έναν μηχανισμό με όλα τα “κομφορ” και τις δικαιοδοσίες ενός κρατικού θεσμού, χωρίς όμως καμία από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του. Και ταυτόχρονα για μια τεράστια επιχείρηση μονοπωλιακού τύπου με άπειρες δυνατότητες κέρδους.
Και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.
