Αποτέλεσμα της επιθετικότητας και της αυταρχικότητας με την οποία η ΔΕΥΑΜΒ αντιμετωπίζει τις τοπικές κοινωνίες αυτά τα δύο περίπου χρόνια που διαχειρίζεται τα νερά εδώ στα χωριά μας, ελέω Καλλικράτη, είναι η απογοήτευση των κατοίκων και η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης στην επιχείρηση. Η ΔΕΥΑΜΒ σαν να μη συμβαίνει τίποτα πάντα με πρόσχημα την προστασία της υγείας μας, συνεχίζει την ίδια πολιτική με την δεύτερη προσπάθεια επιβολής της μόνιμης χλωρίωσης στην οποία αντιτίθενται και αντιδρούν όλοι οι κάτοικοι του Πηλίου.
Γνωρίζουμε από όσα συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι ο δρόμος προς την ιδιωτικοποίηση περνάει πρώτα από τον ενδιάμεσο σταθμό της υποβάθμισης του νερού που τρέχει στις βρύσες των σπιτιών και των πλατειών, που στην περίπτωσή μας επιδιώκεται μέσω της χλωρίωσης. Θεωρούμε ότι το θέμα της χλωρίωσης έχει εξαντληθεί με τη δήλωσή μας ότι δεν είναι αποδεκτή από κανέναν και πρέπει στο εξής να εστιάσουμε την προσοχή μας στον τελικό στόχο που έχει βάλει η Δημοτική Αρχή, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΥΑΜΒ και το ξεπούλημα των νερών του Πηλίου.
Η δήλωση του Δήμαρχου ότι όσο αυτός είναι στο τιμόνι του Δήμου δεν πρόκειται να πουληθούν νερά ή να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΥΑΜΒ δεν μας καθησυχάζει. Το «άλλα λέμε και άλλα κάνουμε» εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τις κουβέντες των πολιτικών μας. Οι πραγματικές προθέσεις του κρύβονται πίσω από αυτά που κάνει-και όχι αυτά που λέει- όπως για παράδειγμα στο να εξακολουθεί να μη δέχεται το διάλογο με τους κατοίκους των χωριών και να πυροδοτεί νέα ένταση. Φαίνεται από τα γεγονότα ότι λειτουργεί βάση σχεδίου και προσπαθεί με κάθε μέσο να φέρει σε πέρας μια υποχρέωση-εντολή που έχει άνωθεν πάρει: να ετοιμάσει το έδαφος για μια καλή ,συμφέρουσα οικονομικά πώληση της ΔΕΥΑΜΒ. Κάνει ότι μπορεί να εξωραΐσει την επιχείρηση και να την κάνει ελκυστική. Την αναβαθμίζει σε ΑΕ, την επεκτείνει προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στο νομό και την νοικοκυρεύει με την αυτοματοποίηση των δικτύων στον ορεινό όγκο και την κατασκευή πολυδάπανων έργων για την μεταφορά και της τελευταίας σταγόνας πόσιμου νερού από το Πήλιο.
Πέραν της πολιτικής της ΔΕΥΑΜΒ υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε όλες τις χώρες που βρίσκονται υπό την κατοχή του ΔΝΤ, όπως η δική μας, ληστεύονται συστηματικά τα νερά ακόμη και της βροχής και οι λαοί βυθίζονται όλο και πιο βαθειά στην εξαθλίωση. Όπως δηλώνει ο νομπελίστας (2001) καθηγητής οικονομίας Joseph Stιglitz στο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στην Ελληνική τηλεόραση πρόσφατα με τίτλο «Το μεγάλο Ξεπούλημα», η σύγχρονη οικονομία αποκτηνώνει (απανθρωπίζει είναι η ακριβής μετάφραση του dehumanize) την κοινωνία. Σε περιοχές του κόσμου όπου πέρασε η ιδιωτικοποίηση, εκτός από τις τεράστιες αυξήσεις, έχει εφαρμοστεί η χρήση της προπληρωμής με κάρτα στην κατανάλωση του νερού και του ρεύματος. Όταν τελειώσουν οι μονάδες κλείνουν οι διακόπτες του νερού και του ρεύματος. Όποιος δεν έχει χρήματα να αγοράσει μονάδες απλά καταδικάζεται στη δίψα και το σκότος.
Αυτά τα κτήνη του ΔΝΤ θέλουν φυσικά και τα γάργαρα νερά του Πηλίου. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του στη φετινή ΔΕΘ ότι πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στις ιδιωτικοποιήσεις με πρώτη προτεραιότητα στο νερό.
Μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα οφείλουμε ως κάτοικοι αυτού του τόπου να αντισταθούμε αποφασιστικά όλοι μαζί, οι άνθρωποι των χωριών και της πόλης για να διατηρήσουμε τον έλεγχο στο πιο πολύτιμο αγαθό που μας παρέχει άπλετα η φύση: το νερό. Στην προσπάθειά μας αυτή το άστρο που μας οδηγεί είναι οι κάτοικοι της πόλης της Βολιβίας Κοτσαμπάμπα, των 620000 κατοίκων οι οποίοι τελικά και μετά από μεγάλο αγώνα, κατόρθωσαν να εκδιώξουν τους επενδυτές της αμερικάνικης «Βechtel» και τους πολιτικούς που τους κουβάλησαν στην περιοχή.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να μη μας αποπροσανατολίζουν οι εξαγγελίες του Δήμαρχου για μεγάλα έργα που θα προστατέψουν το περιβάλλον ή θα λύσουν του υδρευτικό πρόβλημα του Βόλου. Εδώ και χρόνια μεταφέρονται τεράστιες ποσότητες πόσιμου νερού από τις πηγές του Πηλίου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Απλά γιατί το δίκτυο του Βόλου μοιάζει με ένα τρύπιο βαρέλι στο οποίο όσο νερό και αν ρίξει κανείς, άριστης ποιότητας, το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα μέτριο.
Η απλή λογική και η επιστήμη δείχνουν τη σωστή αντιμετώπιση του θέματος προς την οποία η ΔΕΥΑΜΒ χρόνια τώρα γυρίζει την πλάτη.
Για να υπάρξει μια λύση πρέπει η ΔΕΥΑΜΒ να σταματήσει να ξοδεύει λεφτά σε άχρηστα έργα όπως αυτό της χλωρίωσης (2000000Ευρώ) ή της κατασκευής δικτύων μεταφοράς νερού από το Β. Πήλιο (5.500.000 Ευρώ) και να κάνει αυτό που επιβάλλει η απλή λογική αλλά και η επιστήμη:
- Να αντικαταστήσει με πλαστικές σωλήνες το μεγαλύτερο κομμάτι του δικτύου της πόλης που είναι παλιό και κατασκευασμένο με σωλήνες από ακατάλληλο υλικό. Υπάρχουν ακόμη 260χιλιόμετρα δικτύου από αμιαντοσωλήνες! Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εξοικονομηθεί νερό σε ποσοστό πάνω από 20%.
- Να απαγορεύσει τη χρήση πόσιμου νερού για την ψύξη μηχανημάτων στις βιομηχανίες της περιοχής για εξοικονόμηση μιας σεβαστής επιπλέον ποσότητας νερού
Με τις δύο αυτές κινήσεις θα μειωθούν οι ανάγκες πόσιμου νερού, θα ενεργοποιηθούν λιγότερο οι γεωτρήσεις και ο υδροφόρος ορίζοντας θα αρχίσει να ανεβαίνει με τη βοήθεια των νερών του Πηλίου που ήδη μεταφέρονται στο Βόλο, με αποτέλεσμα την αναβάθμιση της ποιότητας του πόσιμου νερού της πόλης
Ωστόσο εμείς θεωρούμε εφικτό και πρέπον να πίνει ο Βολιώτης νερό κατευθείαν από τις πηγές. Οι ανάγκες για πόσιμο νερό είναι πολύ μικρές σε σχέση με τις συνολικές ανάγκες. Από τα 50000 περίπου κυβικά μέτρα που διοχετεύονται καθημερινά στην πόλη μόνο τα περίπου 600κυβικά χρησιμοποιούνται για πόση. Υπολογίζεται ότι περίπου 30 εκατομμύρια ευρώ φεύγουν από τις τσέπες των κατοίκων του Βόλου και μπαίνουν στα ταμεία των σούπερ μάρκετ και των εταιριών εμφιάλωσης σε εποχή οικονομικής κρίσης.
Μπορεί η ΔΕΥΑΜΒ, με μικρό κόστος, να κατασκευάσει δίκτυο νερού κατευθείαν από τις πηγές του Πηλίου, που θα καταλήγει σε κοινόχρηστες βρύσες σε διάφορα σημεία της πόλης. Αυτό θα απάλλασσε τους 120000 κατοίκους του ΠΣ από τα έξοδα για αγορά από σούπερ μάρκετ εμφιαλωμένου και φυσικά υποδεέστερης ποιότητας νερού ή από τα έξοδα κίνησης για τη μεταφορά πόσιμου νερού από διάφορα σημεία εκτός Βόλου. Η άποψη ότι «έτσι γυρίζουμε πίσω» είναι τουλάχιστον ανεδαφική όταν ήδη οικονομικά βρισκόμαστε στη δεκαετία του’70 και πάμε ολοταχώς για τη δεκαετία του ’50. Με τέτοια επιχειρήματα υποβιβάζεται η νοημοσύνη μας. Δεν ζούμε σε κάποιο καντόνι της Ελβετίας. Άλλωστε ακόμη και στο Μόναχο υπάρχουν δημόσιες βρύσες με νερό κατευθείαν από τις Άλπεις και χωρίς χλωρίωση.
Υπάρχουν λοιπόν λύσεις αναίμακτες οικονομικά για όποιον θέλει να προστατέψει την υγεία των κατοίκων και το περιβάλλον. Η ΔΕΥΑΜΒ επιλέγει το δρόμο που οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των νερών του Πηλίου. Ακολουθεί το δρόμο που χάραξε η κεντρική εξουσία. Το δρόμο της υποταγής στα κελεύσματα του ΔΝΤ για ξεπούλημα των φυσικών πόρων. Η δημοτική αρχή έχει επιλέξει την αντιπαράθεση με τους πολίτες και το κάνει με μπόλικο θράσος. Το ξέρουμε καλά εμείς εδώ πάνω στο Πήλιο.
Θα καλέσουμε σύντομα σε δημόσιο διάλογο κάτοικους και φορείς της πόλης σε χώρο και χρόνο που θα ανακοινωθούν σύντομα για να συζητήσουμε όλοι μαζί για το νερό, να εντοπίσουμε τα προβλήματα και να προτείνουμε λύσεις. Κυρίως όμως για να σχεδιάσουμε την άμυνά μας απέναντι στην επίθεση που ήδη εκδηλώνεται.
Πάντα με σύνθημα: ΤΑ ΝΕΡΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
Aπό: Α.Π.Ο.ΔΡΑΣΗΣ
*Το παρόν κείμενο γράφτηκε το μακρινό 2012.
