Η απαρχή της Πρώτης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα | 9 Δεκεμβρίου του 1987

Η απαρχή της Πρώτης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα | 9 Δεκεμβρίου του 1987

Η Πρώτη Ιντιφάντα ήταν σημείο ορόσημο στην ιστορία της Παλαιστινιακής αντίστασης απέναντι στην Ισραηλινή κατοχή και αποτέλεσε μια σειρά μαζικών εξεγέρσεων που ξεκίνησαν στις 9 Δεκεμβρίου του 1987 και έληξαν οριστικά το 1993, έπειτα από τη Συμφωνία του Όσλο, μεταξύ του Γιασέρ Αραφάτ, ηγέτη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν.

Πριν το ξέσπασμα της Πρώτης Ιντιφάντα, είχαν εκδηλωθεί κάποιες πράξεις αντίστασης, οι οποίες όμως ήταν σποραδικές. Ενδεικτικά κάποιες συγκρούσεις είχαν ξεσπάσει στη Λωρίδα της Γάζας, ανάμεσα σε φοιτητές και στρατεύματα του Ισραηλινού στρατού, με τους τελευταίους να κάνουν χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών για να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Πολλοί εξ αυτών ήταν συνδεδεμένοι με τις οργανώσεις της PLO.

Μιλάμε για μια πραγματικότητα όπου μέχρι τον Δεκέμβρη του 1987, περίπου 2.200 ένοπλοι Ισραηλινοί είχαν καταλάβει σχεδόν τη μισή Λωρίδα της Γάζας, αναγκάζοντας περίπου 650.000 εξαθλιωμένους Παλαιστίνιους να ζουν στο υπόλοιπο τμήμα, μετατρέποντας την μη κατεχόμενη μεριά της Λωρίδας της Γάζας, σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Γης. Η Ιντιφάντα ήταν μια σειρά εξεγέρσεων απέναντι σε ένα καθεστώς που βασιζόταν στην ωμή βία, την καταστολή, τον φόβο, τα βασανιστήρια, τους ξυλοδαρμούς και τις φυλακίσεις Παλαιστίνιων.

Η Πρώτη Ιντιφάντα θα αρχίσει όταν στις 9 Δεκεμβρίου του 1987, κοντά στο προσφυγικό στρατόπεδο της Τζαμπάλια στη Γάζα, ένα ισραηλινό στρατιωτικό τζιπ μπήκε στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας και προσκρούστηκε με αυτοκίνητα στα οποία επέβαιναν Παλαιστίνιοι εργάτες από τη Γάζα. Από την πρόσκρουση σκοτώνονται τέσσερις από αυτούς και τραυματίζονται άλλοι οκτώ.

Το κράτος του Ισραήλ βγήκε άμεσα να δηλώσει ότι πρόκειται για ατύχημα, ενώ οι Παλαιστίνιοι ήταν βαθιά πεπεισμένοι ότι πρόκειται για άλλη μια εκούσια εγκληματική πράξη. Την επόμενη ημέρα, περίπου 10.000 Παλαιστίνιοι πήγαν στην κηδεία των νεκρών όπου η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη. Ο θάνατος των Παλαιστίνιων εργατών αποτέλεσε εκείνη την καθοριστική σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και να βγει στο προσκήνιο μια αγανάκτηση δεκαετιών. Η συγκέντρωση στην κηδεία από το παρευρισκόμενο πλήθος, γρήγορα μετατράπηκε σε διαδήλωση.

Εκατοντάδες νεολαίοι συγκεντρώθηκαν στο προσφυγικό στρατόπεδο της Τζαμπάλια, περικυκλωμένοι από συρματοπλέγματα και άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες στους Ισραηλινούς στρατιώτες. Ακολούθησε πολύωρος πετροπόλεμος με τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες αμέσως μετά, έστρεψαν τα πυρά τους ενάντια στους διαδηλωτές. Ασθενοφόρα κατεύθασαν μετά από λίγη ώρα και μετέφεραν τους τραυματίες στα νοσοκομεία της πόλης της Γάζας. Ανάμεσα στους δεκάδες τραυματίες, ήταν και ένα δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι που πυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Η εξέγερση των Παλαιστίνιων συνεχίστηκε τα επόμενα έξι χρόνια. Η Πρώτη Ιντιφάντα, ήταν ένα γεγονός ιστορικής σημασίας, που αποπειράθηκε να διαρρήξει με τρόπο ανεπανόρθωτο, 20 χρόνια Ισραηλινής κατοχής στις περιοχές της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Μια εξέγερση διαρκούς και ανυποχώρητης αντίστασης, που τα συμβολικά της νοήματα κατάφεραν να έχουν οικουμενικό εκτόπισμα μέχρι και σήμερα. Το κράτος του Ισραήλ, παρά την στρατιωτική του υπεροχή, συγκλονίστηκε στην καθημερινή θέαση παλαιστίνιων νεολαίων που πετούσαν πέτρες και βόμβες μολότοφ ενάντια στις πάνοπλες Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Οι εικόνες παιδιών από την Παλαιστίνη που αντιμετώπιζαν τα ισραηλινά τεθωρακισμένα με πέτρες, σφεντόνες ή ακόμα και με γυμνά χέρια, ταρακούνησαν το διεθνές καπιταλιστικό στερέωμα, δείχνοντας τα δίκαια των εξαθλιωμένων απέναντι στον πανίσχυρο Λεβιάθαν.

Οι Παλαιστίνιοι έκαναν μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα, δημιούργησαν δικές τους ιατρικές μονάδες, έκαναν απεργίες και διαδηλώσεις και καλούσαν τη διεθνή κοινότητα να υποστηρίξει τον αγώνα τους. Η χρήση σφεντόνας για την αντιμετώπιση των Ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής, κουβερτών για την απενεργοποίηση των αλυσίδων στα άρματα μάχης του Ισραηλινού στρατού, κρεμμυδιών για την αντιμετώπιση της δύσπνοιας από τα δακρυγόνα και η γραφή προπαγανδιστικών συνθημάτων στους ερειπωμένους τοίχους που καλούσαν σε ξεσηκωμό και αντίσταση, απέναντι στην κατοχή, ήταν τα βασικά μέσα πάλης των Παλαιστίνιων.

Το κράτος του Ισραήλ ενορχήστρωσε μια στρατιωτική εκστρατεία, για την συντριβή της εξέγερσης, επιδιδόμενο σε ένα όργιο καταστολής. Η στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ έφτασε τους 80.000 στρατιώτες, οι οποίοι τραυμάτιζαν και σκότωναν -αδιακρίτως- χιλιάδες Παλαιστίνιους, ηλικιωμένους και παιδία. Ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας, Γιτζάκ Ράμπιν, διέταξε τον στρατό του να «σπάσει τα κόκαλα των Παλαιστινίων», ως μέρος της πολιτικής της «Σιδηράς Πυγμής» του Ισραήλ.

Η Παλαιστινιακή εξέγερση, γνωστή και ως Ιντιφάντα του πετροπόλεμου, αποτέλεσε μια ιαχή άνισης αντίστασης απέναντι σε ένα πάνοπλο στρατιωτικό κράτος που βασάνιζε, λεηλατούσε, δολοφονούσε και επόπτευε καθημερινά χιλιάδες Παλαιστίνιους. Οι κατεδαφίσεις και οι βίαιες εξώσεις από τα σπίτια τους, η συνολική εποικιστική πολιτική, οι ασφυκτικοί στρατιωτικοί έλεγχοι, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, οι μαζικές συλλήψεις και οι φυλακίσεις χωρίς δίκες, ήταν μια συνθήκη με την όποια ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπος ο λαός της Παλαιστίνης.

Η Ιντιφάντα κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη συλλογική μνήμη των Παλαιστίνιων και να αποτελέσει μια μελλοντική υπόσχεση για αγώνα. Η στρατιωτική περικύκλωση των εξεγέρσεων από τις δυνάμεις του Ισραήλ, η αδυσώπητη καταστολή, η ακραία φτώχια, η διεθνής απάθεια, οι διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό των οργανωμένων κοινοτήτων των Παλαιστίνιων, η επιλογή του ειρηνευτικού δρόμου και των διαπραγματεύσεων με τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών από κάποια σημαίνοντα στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων και η έλλειψη ενός συνεκτικού και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, οδήγησαν στη συμφωνία του Όσλο η οποία βραχυπρόθεσμα υποτίθεται θα άνοιγε το δρόμο για τον αυτοκαθαρισμό του Παλαιστινιακού λαού. Μια συμφωνία η οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν τηρήθηκε και δεν συνέβαλλε στην απελευθέρωση των Παλαιστίνιων από τα δεσμά του Ισραηλινού κράτους τρομοκράτη. Κάπου εκεί, το 1993, διακηρύσσεται και το οριστικό τέλος της Πρώτης Ιντιφάντα.