16 γυναίκες χάθηκαν φέτος από τα χέρια αυτών που τις «αγαπούσαν». Δεκάδες άλλες θηλυκότητες βασανίστηκαν, βιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν. Εκατοντάδες κακοποιούνται καθημερινά. Είναι οι φίλες μας, οι αδελφές μας, οι άνθρωποι γύρω μας. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας τερατώδους έμφυλης βίας. Ένα καθεστώς ενοχής, φόβου και σιωπής˙ το τρίπτυχο κάθε πατριαρχίας.
16 γυναίκες νεκρές. «Δικαιολογία» —σχεδόν πάντα— η ζήλια. Μα η ζήλια είναι φυσική στον άνθρωπο, μας λένε. Κι όμως˙ τίποτα δεν είναι «φυσικό» στον άνθρωπο που να μην το έχει κατασκευάσει πρώτα η κοινωνία. Καμία συμπεριφορά δεν είναι γραμμένη στα κύτταρά μας, όπως προστάζει στις μέρες μας αυτή η ακραία ατομικιστική και ιδεοτυπικά ναζιστική ιδεολογία των γονιδίων. Ο άνθρωπος μέσα από την κοινωνία «κατασκευάζει» τη μοίρα του, διαμορφώνει τους θεσμούς, τον πολιτισμό και την ηθική του. Ο άνθρωπος δεν είναι ό,τι πει το DNA του˙ ο άνθρωπος γ ί ν ε τ α ι η δική του δημιουργία.
16 αδελφές μας είναι νεκρές. Οι στατιστικές είναι αμείλικτες. Την τελευταία δεκαετία η βία κατά των γυναικών εκτοξεύτηκε. Η άγρια φτωχοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ωθεί στην αντιδραστική αναδίπλωση και των έμφυλων ρόλων, με το κράτος εγγυητή της θεσμική αντίδρασης. Η κρίση φέρνει την πατριαρχία σε οριακές μεταβάσεις, οι ρόλοι βρίσκονται σε συνεχή διαπραγμάτευση. Τα δυναμικά κινήματα σεξουαλικής απελευθέρωσης και ορατότητας κερδίζουν καθημερινά πολύτιμες ανάσες ελευθερίας. Οι παλαιοί «ιδιοκτήτες» νιώθουν να απειλούνται˙ και δικαίως! Αν όπως μας έλεγε κάποτε ο γερο -Προυντόν η ιδιοκτησία των πραγμάτων είναι κλοπή, είναι βέβαιο πως η ιδιοκτησία πάνω στους ανθρώπους είναι έγκλημα.
16 γυναίκες δεν είναι πια μαζί μας. Αξίζει στη μνήμη τους να μην ησυχάσουμε. Να αλλάξουμε τα θεμέλια αυτού του σάπιου κόσμου. Να ξαναγράψουμε τα τραγούδια μας αλλιώς, να σκίσουμε τα κιτάπια της ιδιοκτησίας, να θέσουμε την ελευθερία ως απόλυτη προϋπόθεση σε κάθε τι που εφεξής θα ονομάζεται έρωτας ή αγάπη.
16 γυναίκες έφυγαν. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Κι όμως κάποιοι φοβούνται έναν κόσμο ερωτικά αποστεωμένο, γεμάτο τυπικούς κανονισμούς, ταμπού και απαγορεύσεις, που τις ερωτικές μας σχέσεις θα καθορίζουν καθωσπρεπικές συμπεριφορές, υποκριτικές ευγένειες και αδιαφανείς εξαρτήσεις. Πολλοί φοβούνται έναν αντιερωτικό κόσμο, έναν κόσμο χωρίς «πάθος». Μόνο που ένας πολιτισμός χωρίς έμφυλη βία, χωρίς νεκρές γυναίκες, ένας κόσμος χωρίς τη δολοφονική ζήλια της πατριαρχίας και της ιδιοκτησίας, ένας κόσμος ελεύθερου έρωτα και πολυσυντροφικής αγάπης, δεν είναι ένας κόσμος χωρίς πάθος˙ κάθε άλλο. Είναι ο κόσμος τού πάθους!
16 κορίτσια δεν είναι πια μαζί μας. Δεν δολοφονήθηκαν μόνο από τους γυναικοκτόνους τους, δολοφονήθηκαν και από την κοινωνία. Όπως μας λένε οι ανθρωπολόγοι, στη βάση των κοινωνικών μας κανόνων βρίσκεται μια πρωταρχική βιαιοπραγία. Ένας τελετουργικός φόνος που έκτοτε γίνεται ταμπού και νόμος. Και αν ο κόσμος της πατριαρχίας θεμελιώθηκε πάνω στον τρόμο εκείνης της παλαιάς δολοφονίας (του κυρίαρχου αρσενικού δυνάστη), μια βιαιοπραγία που έκαναν έκτοτε τις κοινωνίες των πολύ παλαιών παππούδων μας να θεσπίσουν τους κανόνες της ιδιοκτησίας επί των γυναικών (για να μην σφάζονται μεταξύ τους), ας είναι σήμερα οι δολοφονίες αυτών των γυναικών που θα αφυπνίσουν τη σκέψη και την καρδιά μας. Να παλέψουμε για μια κοινωνία χωρίς ιδιοκτησία, χωρίς έμφυλη βία, μια κοινωνία ελεύθερου έρωτα, ισότητας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
16 γυναίκες έφυγαν αυτή τη χρονιά στην χώρα μας. Χιλιάδες άλλες σε όλον τον πλανήτη. Ήταν η Βασιλική στα Χανιά, η Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η Ελένη στην Αγία Βαρβάρα, η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, η Αννίσα στη Δάφνη, η Μαρία στη Λάρισα, η Σταυρούλα στο Ρέθυμνο, μια ανώνυμη (το όνομά της δεν ανακοινώθηκε) στη Θεσσαλονίκη, ήταν η Μόνικα στην Κυπαρισσία, η Δώρα στη Ρόδο, η Βερβερόντα στην Αργολίδα, η Νεκταρία στην Ιεράπετρα.
Σ’ αυτόν τον κατάλογο, ας βάλουμε όλοι μαζί ένα τέλος!