«Όλοι γνωρίζουμε», έγραψε ο Κροπότκιν για τα Χριστούγεννα, «ότι τα πολυκαταστήματα αρχίζουν να εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες των χριστουγεννιάτικων εκπτώσεων, να δημιουργούν σπηλιές, μαγικές σπηλιές και φανταστικές παραμυθένιες χώρες για να προσελκύσουν τα παιδιά μας και να μας πιέσουν να αγοράσουμε δώρα που δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά». «Αν είσαι ένας από εμάς», συνέχισε, «θα συνειδητοποιήσεις ότι η μαγεία των Χριστουγέννων συνδέεται με το σύστημα παραγωγής του Άγιου Βασίλη, όχι με τις προσπάθειες των καταστημάτων να μας παρασύρουν στην κατανάλωση άχρηστων πολυτελειών.
Ο Κροπότκιν περιγράφει τα εκτεταμένα εργαστήρια στον Βόρειο Πόλο, όπου οι καλικάντζαροι δούλευαν όλο το χρόνο, χαρούμενοι γιατί ήξεραν ότι παράγουν για την ευχαρίστηση των άλλων λαών. Σημειώνοντας ότι αυτά τα εργαστήρια ήταν αυστηρά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, βασισμένοι σε τεχνίτες και λειτουργούν σε κοινόχρηστους χώρους, ο Κροπότκιν τα αντιμετώπισε ως πρωτότυπα για τα εργοστάσια του μελλοντικού ελευθεριακού (όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Πεδία, Εργοστάσια και Εργαστήρια).
Μερικοί άνθρωποι, θεωρούσε ο Κροπότκιν, πίστευαν ότι το όνειρο του Άγιου Βασίλη να λάβουν όλοι δώρα την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν δονκιχωτικό. Αλλά θα μπορούσε να γίνει. Στην πραγματικότητα, η επέκταση και η μετεγκατάσταση των εργαστηρίων – που ήταν αρκετά δαπανηρή η συντήρηση στην Αρκτική – θα διευκόλυνε την παραγωγή, όπως θα μετέτρεπε την προσφορά δώρων μια φορά το χρόνο σε τακτική ανταλλαγή. «Πρέπει να πούμε στους ανθρώπους», έγραψε, «ότι μπορούν να δημιουργηθούν κοινοτικά εργαστήρια οπουδήποτε και ότι μπορούμε να συγκεντρώσουμε τους πόρους μας για να διασφαλίσουμε ότι ο καθένας έχει τις ανάγκες του».
