Η λέξη “διεθνισμός” μπορεί να φαίνεται αυτονόητη, αλλά έχει μακρά ιστορία. Η έννοια αυτή εξελίσσεται ήδη από το κάλεσμα “Εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε” και τον σχηματισμό της Πρώτης Διεθνούς (Διεθνής Ένωση Εργατών, 1864-1876) πριν από 150 χρόνια. Αλλά, αν παρακολουθήσουμε την εξέλιξη αυτής της έννοιας μέσα από την σπειροειδή πορεία των ταξικών αγώνων, θα διαπιστώσουμε ότι, με οποιαδήποτε έκφρασή της, έχει αποτελέσει ένα θεμελιώδες κομμάτι του συλλογικού σοσιαλιστικού φαντασιακού μας. Πολλοί αγώνες, από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι το παράδειγμα του Βιετνάμ και την προσπάθεια συσπείρωσης των καταπιεσμένων λαών του κόσμου από την τριηπειρωτική πρωτοβουλία της Κούβας ενάντια στην αποικιοκρατία, ενσαρκώνουν αυτήν ακριβώς την αρχή.
Στη δεκαετία του 1990 η εξέγερση του κινήματος των Ζαπατίστας στην Τσιάπας, στο Μεξικό, αναζωογόνησε τη διεθνιστική αλληλεγγύη, η οποία βρισκόταν σε σταθερή πτώση για μερικά χρόνια. “Έλυσε τα μάγια” του κυνισμού στο φαντασιακό μιας νέας γενιάς που απλώς είχε κατανοήσει τον “Υπαρκτό Σοσιαλισμό” ως κέλυφος των αξιών πάνω στις οποίες εκείνος θεμελιώθηκε. Σήμερα οι αξίες του διεθνισμού διαδραματίζουν ζωτικής σημασίας ρόλο στην κοινωνική επανάσταση της Βορειοανατολικής Συρίας. Εκ πρώτοις, έχουν συμβάλλει στη σύναψη δεσμών μεταξύ των Κούρδων υποκινητών της επανάστασης και των πολλών άλλων λαών που ζουν στην ευρύτερη περιοχή, για παράδειγμα του αραβικού, του ασσυριακού και του αρμενικού λαού. Ταυτόχρονα, έχουν υποδεχτεί εκατοντάδες διεθνιστές εθελοντές από όλον τον κόσμο, για να συμμετάσχουν και να υπερασπιστούν την επανάσταση.
Έτσι, όπως είπαμε και παραπάνω, η έννοια του διεθνισμού έχει περάσει από πολλές ενσαρκώσεις και ερμηνείες ανάλογα με τον χρόνο, τον τόπο και την πολιτική τάση εκείνων που τη βίωσαν, αλλά είναι, επίσης, στον πυρήνα της άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινή αντίληψη. Εκ θεμελίων ο διεθνισμός αναγνωρίζει την αναγκαιότητα μιας κοινής παγκόσμιας στρατηγικής, ικανής να αντισταθεί, έχοντας μια παγκόσμια προοπτική. Ο διεθνισμός κατανοεί ότι η νίκη μας εξαρτάται από την επιτυχία όλων των αγώνων ενάντια στην καταπίεση. Η καπιταλιστική νεωτερικότητα είναι ένα παγκόσμιο σύστημα. Για να την πολεμήσουμε, πρέπει να ενωθούμε πέρα από τα σύνορα των εθνών κρατών και σε ανάλογη κλίμακα με αυτήν της σύγχρονης παγκόσμιας βιομηχανίας. Εάν δεν ανταποκριθούμε στην πρόκληση αυτή, αυτό θα σημαίνει αφενός ότι απογοητεύουμε τους συντρόφους μας σε διάφορα μέρη του κόσμου, αφετέρου ότι η δουλειά μας σε τοπικό επίπεδο θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Μακροπρόθεσμα η επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε απομονωμένες “φούσκες”, κάτι που σημαίνει πως δεν έχει σημασία πόσο αποτελεσματικά μπορούμε να οργανωθούμε σε τοπικό επίπεδο, διότι οι όποιες προσπάθειές μας δεν μπορούν να ευοδωθούν εν τέλει χωρίς τη διεθνή προοπτική.
Αλλά τι σημαίνει αυτό για εμάς τώρα; Ζούμε σε έναν κόσμο που διαιρείται, παρά τις δεκαετίες αγώνων για αξιοπρέπεια και ελευθερία, από ένα σύστημα που έχει τις ρίζες του στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για έναν κόσμο που “ισορροπεί” ένα ολόκληρο οικοδόμημα εξουσίας στον παγκόσμιο βορρά πάνω στον αφαιμαγμένο παγκόσμιο νότο που αποτελεί τη βάση αυτού του οικοδομήματος. Είναι καθήκον των επαναστατών να αναλύσουν την κατάσταση, προκειμένου να αναλάβουν την πιο αποτελεσματική δράση. Αυτή είναι μια διεθνιστική νοοτροπία που συνεπάγεται ότι η επαναστατική δράση μπορεί να περιλαμβάνει τη συμμετοχή σε αγώνες μακριά από τον τόπο στον οποίο γεννηθήκαμε ή ζούμε.
Η καπιταλιστική νεωτερικότητα φαίνεται πως έχει “καταβροχθίσει” ολόκληρο τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αλυσίδα εξουσίας με ισχυρούς και αδύναμους συνδέσμους. Στα κέντρα του χρειάστηκε εκατοντάδες χρόνια για να συγκροτηθεί, να γίνει άκαμπτη και ισχυρή, αλλά σε άλλα μέρη του κόσμου αυτή η “λαβή” της καπιταλιστικής νεωτερικότητας είναι πολύ πιο αδύναμη. Αυτήν τη στιγμή, η Μέση Ανατολή αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό παράδειγμα αδύναμου κρίκου στην εξουσιαστική αλυσίδα της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του αγώνα έχουν γίνει ορατά τα συμπτώματα αντίστασης της περιοχής στην αφομοίωση της από τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ να επιβάλουν την επιρροή τους, μπορούμε να αποτιμήσουμε ότι αυτή απέτυχε, εμβάθυνε τον κύκλο της κρίσης στην περιοχή και γέννησε τελικά τον ISIS. Από την άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος στέκει η ακρατική δημοκρατία που οικοδομήθηκε στη Βορειοανατολική Συρία και αξιοποίησε αυτή τη στιγμή χάους, για να διανοίξει τον δρόμο για τις δυνάμεις του σοσιαλισμού.
Αυτήν τη στιγμή η επανάσταση στη Ροζάβα αντιμετωπίζει την ολομέτωπη επίθεση του φασισμού. Τα στρατεύματα του τουρκικού κράτους έχουν υπό την κατοχή τους την επαρχία του Αφρίν από το 2018 και με νέα επίθεσή τους έχουν, πλέον, προωθηθεί από τον Οκτώβριο του 2019 στην περιοχή της Σερεκανίγιε και του Γκίρεσπι. Στον νότο οι στρατοί του Άσαντ και οι συμμορίες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) ανταγωνίζονται για μια εξουσία που δεν αφήνει χώρο για το νέο επαναστατικό σύστημα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Όποιος πιστεύει στη δημοκρατία, στη γυναικεία απελευθέρωση, στην οικολογία, στον σοσιαλισμό και στον αντιφασισμό οφείλει να υπερασπιστεί ό,τι έχει οικοδομηθεί στη Ροζάβα. Η αλληλεγγύη μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές και σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, αλλά αν κατανοήσουμε ως δικό μας τον αγώνα των διεθνών συντρόφων μας, ο οποίος είναι αγώνας νίκης ή θανάτου, τότε πρέπει να συλλογιστούμε έντονα πώς μπορούμε να ενσωματώσουμε την υπόθεση αυτού του αγώνα στις δράσεις μας. Ακριβώς όπως η ανάγνωση των έργων του Μαρξ δεν καθιστά αυτομάτως κάποιον κομμουνιστή, ομοίως και οι αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να χαρακτηριστούν διεθνισμός από μόνες τους. Φυσικά, δεν είναι όλοι σε θέση να ξεριζωθούν από τον τόπο τους ή να ταξιδέψουν ανά τον κόσμο, εντούτοις η διεθνιστική νοοτροπία θα πρέπει να αποτυπώνεται σε ό,τι κι αν κάνουμε.
Για εμάς και για τους ανθρώπους που θα ζήσουν στον κόσμο που θα αφήσουμε πίσω μας, καθώς και για τους μάρτυρες που πέθαναν για να μας αφήσουν αυτήν την κληρονομιά, εμείς πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά το καθήκον του διεθνισμού. Υπάρχουν ρωγμές που προκύπτουν στους συνδέσμους της αλυσίδας της κυριαρχίας, έναντι των οποίων εμείς πρέπει να επιτεθούμε, διότι, όταν η αλυσίδα σπάσει, θα προκαλέσει βίαιους τριγμούς, ανοίγοντας νέες επαναστατικές δυνατότητες μέσα στα προπύργια του καπιταλισμού.
Πηγή: https://internationalistcommune.com/its-a-small-world-internationalism-in-our-time/
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Ευριπίδης Καλτσάς
