Βιασμοί, κακοποιήσεις, έμφυλη βία, φτώχεια, εκμετάλλευση, καταστολή
κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία συνθλίβουν την ανθρώπινη ζωή
Τα πρόσφατα περιστατικά μαστροπείας και βιασμού του ανήλικου κοριτσιού στα Σεπόλια από τον “ευυπόληπτο πολίτη” και κομματάρχη της ΝΔ Μίχο και τόσους άλλους, όσο και ο εξαναγκασμός του κοριτσιού σε παιδική εργασία αλλά και ο διπλός βιασμός της κοπέλας από μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας είναι το παγόβουνο του ευρύτερου πατριαρχικού, σεξιστικού, εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος που καθημερινά βιάζει, κακοποιεί και δολοφονεί ανθρώπους κυρίαρχα της τάξης μας.
Η Εξουσία και οι παραφυάδες της, – ακριβώς διότι η απάντηση στο ‘’γιατί’’ των βιασμών, των κακοποιήσεων αλλά και γιατί η απάντηση για την έμφυλη βία είναι η πατριαρχία και το κράτος- πάντοτε κάλυπτε όσους δικούς της αποκαλύπτονταν ότι ευθύνονται για τέτοιες αντικοινωνικές και μισάνθρωπες πράξεις. Ο κολλητός του Μητσοτάκη, πρώην βουλευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης, καταδικασμένος σε 28 μήνες φυλάκισης με αναστολή, για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής στη Μολδαβία, πέτυχε, μετά από έφεση, παύση της ποινικής του δίωξης λόγω παραγραφής κι έχει αφεθεί ελεύθερος. Συγκεκριμένα, το βιαστή ανηλίκων Γεωργιάδη είχαν υπερασπιστεί στο δικαστήριο δύο σημαίνοντα στελέχη της ΝΔ, ο τωρινός υπουργός υγείας Πλεύρης και η ευρωβουλευτίνα Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου. Επίσης, ο παιδοβιαστής Λιγνάδης, άνθρωπος του κύκλου του Μητσοτάκη και της Μενδώνη, πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, παρ΄ όλη την καταδίκη του για δύο βιασμούς ανήλικων έχει αφεθεί κι αυτός ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. Αλλά και οι μπάτσοι στο Α.Τ Ομονοίας, που έχει βεβαρυμμένο παρελθόν βίας, διαφθοράς και κατάχρηση εξουσίας, έπεσαν κατά το παρελθόν στα μαλακά είτε ευθύνονταν για περιστατικά βασανισμών είτε για αντίστοιχα παροχής μαφιόζικης προστασίας σε οίκους ανοχής της περιοχής. Θυμίζουμε ενδεικτικά, εκτός από τον πρόσφατο διπλό βιασμό της δεκαεννιάχρονης κοπέλας, και τη δολοφονία πριν λίγα χρόνια του Νιγηριανού μετανάστη Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ από μπάτσους εντός του Α.Τ Ομόνοιας, όπως και δεκάδες άλλες περιπτώσεις βίαιων ξυλοδαρμών και βασανισμών μεταναστών από μπάτσους του συγκεκριμένου Α.Τ.
Στην περίπτωση, βέβαια, του μαστρωπού και παιδοβιαστή Μίχου, ο οποίος έδωσε προεκλογικό αγώνα για την εκλογή του περιφερειάρχη Αττικής Πατούλη, που κι αυτός πρόσκειται στη ΝΔ, συμπυκνώνεται όλη η σαπίλα του πατριαρχικού κόσμου και του αντιδραστικού τρίπτυχου ‘’πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια’’. Άνθρωπος του συστήματος ο επιχειρηματίας Μίχος, με καμιά τριανταπενταριά απευθείας αναθέσεις δημόσιων έργων από το Δήμο Αθηναίων και διάφορα υπουργεία, με ισχυρές διασυνδέσεις και φιλίες στον πολιτικό κόσμο και την ιεραρχία της εκκλησίας, εκθειαζόταν σε προγενέστερο χρόνο από τον ίδιο τον Πατούλη ως ‘’καλός επιχειρηματίας, καλός φίλος, καλός οικογενειάρχης, καλός άνθρωπος και καλός Νεοδημοκράτης’’. Ένα τέτοιο κάθαρμα χρειαζόταν για τις μισάνθρωπες πρακτικές του και το κατάλληλο ‘’κοινωνικό προφίλ’’ και οι πολιτικές του φιλίες μπόρεσαν να του το εξασφαλίσουν.
Ας φέρουμε, όμως, στο μυαλό μας και την περίπτωση της γυναικοκτονίας της Καρολάιν από τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος ως πιλότος είχε ισχυρές διασυνδέσεις με επιχειρηματικούς-πολιτικούς κύκλους, ενώ διάφορες καταγγελίες που τον συνέδεαν με κύκλωμα μεταφοράς ανήλικων και child grooming, δηλαδή προσέγγιση παιδιών για αθέμιτους σκοπούς, έπεσαν στο κενό. Ακόμα, η περίπτωση του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας Μπίκα σε σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου, για τον οποίο βιασμό εκδόθηκε από τα αστικά δικαστήρια απαλλακτικό βούλευμα για το βιαστή της Βασίλη Λεβέντη, επιχειρηματία της Coca Cola 3E.
Όλα τα προαναφερθέντα περιστατικά δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά αντιθέτως αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία πολιτικών, κρατικών και κυβερνητικών αξιωματούχων, επιχειρηματιών, κομματαρχών, δικαστικών, μπάτσων και ΜΜΕ σε ένα ευρύτερο διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας, εκμετάλλευσης και κακοποίησης ανθρώπων της τάξης μας αλλά και ένα οργανωμένο σχέδιο συγκάλυψης των περιστατικών αυτών. Ιδίως τα ΜΜΕ παίζουν έναν πολύ βρώμικο ρόλο σ΄ όλο αυτό, θέτοντας στο επίκεντρο τον κανιβαλισμό αναπαράγοντας την ψυχολογία της πίεσης εις βάρος των θυμάτων των περιπτώσεων βιασμών, κακοποιήσεων αλλά και όσων άλλων ατόμων έχουν υποφέρει από την έμφυλη βία στα κορμιά τους, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά περιστατικά. Όπως, λόγου χάρη, επιμελώς αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ το ότι από την έναρξη της προσφυγικής κρίσης το 2016, αγνοούνται πάνω από 2.000 ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα. Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ευρύτατο κύκλωμα σωματεμπορίας κι εκμετάλλευσης ανθρώπων, που ούτως ή άλλως εντός του κράτους και του καπιταλισμού τίθενται στο περιθώριο της ζωής. Το παρασιτικό, μαφιόζικο κεφάλαιο, άλλωστε, αποτελεί κι αυτό κομμάτι της κίνησης του κεφαλαίου παγκοσμίως και παρ’ όλες τις υποκριτικές συστημικές δηλώσεις, γνωρίζουμε ότι ο σάπιος κι εκμεταλλευτικός κόσμος της Εξουσίας δεν πρόκειται να φεισθεί ακόμα κι έκνομων τρόπων και μεθόδων, προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του, ακόμα κι αν αυτό το κάνει μέσω του trafficking.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, πως τόσο οι εν λόγω βιασμοί, όσο και οι κακοποιήσεις γυναικών, θηλυκοτήτων και trans ατόμων, η έμφυλη βία, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, τα νεοφιλελεύθερα και πατριαρχικά ιδεολογήματα, η κρατική καταστολή, το ξέπλυμα παιδοβιαστών και η συγκάλυψη από τα ΜΜΕ και την Εξουσία έχουν ταξικό πρόσημο. Συνθλίβουν την ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια κι επιτίθενται στους από τα κάτω της κοινωνίας, σε όσες κι όσους ανθρώπους της τάξης μας περισσεύουν από τον εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό κόσμο ή φαίνονται χρήσιμες και χρήσιμοι ως αποανθρωποιημένα κορμιά, ως φτηνοί ή απλήρωτοι εργάτες κι εργάτριες, βορά στις αδηφάγες ορέξεις του κεφαλαίου και του κράτους.
Ωστόσο, ο πόλεμος που έχουμε δεν αφορά μονάχα στο τέρας του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Ο δικός μας πόλεμος είναι όχι μόνο ταξικός ενάντια στους δυνάστες, καταπιεστές κι εκμεταλλευτές της ζωής μας αλλά και κοινωνικός. Στεκόμαστε δηλαδή ξεκάθαρα εχθρικά ως προς τις ρατσιστικές, μισογυνικές και τρανς/ομοφοβικές διακρίσεις και καταπιέσεις, αλλά και απέναντι στην έμφυλη βία, απ΄ όποιον κι αν αναπαράγεται εντός κοινωνίας. Οφείλουμε να γκρεμίσουμε τη νοοτροπία ‘’τα ειν οίκω μη εν δήμω’’, όπως και αυτήν την πρακτική της κλειδαρότρυπας που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ. Ο φυσικός τόπος, εξάλλου, που δίνονται οι μάχες ενάντια στην πατριαρχία δεν είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όσο κι αν είναι θετική η ανάδειξη περιστατικών έμφυλης βίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περιστατικά που αποκρύπτουν ή συσκοτίζουν τα συστημικά ΜΜΕ) αλλά ο πραγματικός κόσμος που συναντάς, στη δουλειά, στη γειτονιά, στην οικογένεια, στις παρέες, στις πλατείες και τα γήπεδα.
Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι πως ζούμε σε εποχή κατά την οποία προωθείται συστημικά ο σταδιακός εκφασισμός και κανιβαλισμός της κοινωνίας. Οι ίδιοι που γεννούν, υποστηρίζουν ή ανέχονται τα περιστατικά βιασμών και την έμφυλη βία είναι οι ίδιοι που τα συγκαλύπτουν. Και είναι και η παρούσα διακυβέρνηση εντός σύσσωμου του πατριαρχικού πλέγματος εξουσίας που δημιουργεί την (πολιτική ή φυσική ευθύνη) για τη διαιώνιση και συγκάλυψη των περιστατικών αυτών που κάθε άλλο παρά μεμονωμένα δεν είναι. Η ακροδεξιά, άλλωστε, alt–right, νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ατζέντα που προωθείται ως κανονικότητα της ζωής, επιχειρεί να επιβάλλει σιωπή νεκροταφείου στην κοινωνία υποτιμώντας την ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια. Μέσα σε μια φτωχοποιημένη κοινωνία οι εξουσιαστές αντιστρέφουν την πραγματικότητα και από θύτες παρουσιάζονται ως δήθεν άσπιλοι αμνοί ή ως η εκλογικευμένη και μετριοπαθής κρατική διαχείριση διαμεσολάβησης της κοινωνικής ζωής κι αγανάκτησης.
Ακόμη και δια μέσου της φαινομενικής αντιμετώπισης περιστατικών έμφυλης βίας, το κράτος και συνολικά η εξουσία προσδοκά να προωθήσει τη δική της κυριαρχία ως κραταιά και επιβάλλοντας το δικό της νόμο ως τη μοναδική αρχή εντός της οποίας επιτρέπεται να ζήσουμε. Ο όχλος που τυφλά και άναρθρα ζητά ‘’κρεμάλες και θάνατο στους βιαστές’’, εκκινεί από μια θέση δήθεν δικαίωσης, μιας δικαίωσης ατομικής που λειτουργεί ως κάθαρση για τις ευθύνες ακόμη και τη συμμετοχή ή συνενοχή σε αντίστοιχα περιστατικά, για την παρατεταμένη σιωπή που επέτρεπε / επιτρέπει σε κάθε βιαστή και κακοποιητή να συνεχίζει τη δράση του (καθώς στην πλειοψηφία των περιστατικών το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον ήξερε, υποπτευόταν, είχε ακούσει κλπ κλπ). Μια θέση που ζητά αίμα, απλά και μόνο για το αίμα, για να ηδονιστεί, παραγνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο (η θανατική ποινή για παράδειγμα), εφαρμοσμένο ως μέτρο, στα πλαίσια αυτού του κόσμου, απλά είναι μια τυφλή τιμωρία ενός ατόμου, γεννά ακόμη περισσότερη συστημική και κοινωνική βία και όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει, αλλά επιτείνει και τα περιστατικά αυτά, καθώς συμβάλλει στο συνολικότερο πρόσημο απογύμνωσης της ζωής και της συλλογικής της οντότητας. Η βία του συστήματος παράγει μόνο βία, ακόμη και ως νόμος.
Το κράτος χρησιμοποιεί αυτή την άμορφη αγανάκτηση για να κανονικοποιήσει την δικαιοσύνη που επιβάλλει κατά το δοκούν και κατά περίσταση, για να στρώσει το δρόμο στην αυστηροποίηση των ποινών, που όπως ξαναείπαμε όχι απλά δε θα λύσουν κάποιο κοινωνικό ζήτημα απλά θα είναι η αφορμή για να διευρυνθεί η κρατική επιβολή ακόμη περισσότερο. Τα ισόβια να είναι ισόβια, μάλλον περισσότερο θα αφορούν φτωχούς, ανυπεράσπιστους, ανθρώπους που αγωνίζονται κλπ και λιγότερο μπάτσους, φασίστες, ακόμη και βιαστές με τις κατάλληλες πλάτες.
Η λύση δεν μπορεί να περιμένουμε να δοθεί από το κράτος, εντός της καπιταλιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας. Όσοι και όσες το παραγνωρίζουν, λειτουργούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι και πολιορκητικός κριός, για να επιβληθούν ακόμη αυστηρότεροι και ασφυκτικοί όροι επάνω στη ζωή μας. Δικαιοσύνη από αυτούς που στεριώνουν και διαιωνίζουν τα θεμέλια του κόσμου που δημιουργεί την έμφυλη βία, τις κακοποιήσεις τους βιασμούς, είναι σα να λέμε στο λύκο να φυλάει το μαντρί, είναι επί της ουσίας μια παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος και δράσης για να αλλάξει δομικά ο κόσμος αυτός και η βία που παράγει, είναι η έμμεση ενίσχυση της ολοκληρωτικής διαχείρισης της κοινωνικής ζωής από το κράτος. Και όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η επί της ουσίας οριακά αθώωση των μπάτσων βιαστών του Α.Τ. Ομονοίας έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω.
Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να προτάξουμε τις δικές μας αξίες, τη μηδενική ανοχή σε περιστατικά έμφυλης βίας, βιασμών, κακοποίησης, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά συμβαίνουν. Επίσης, την αντίσταση ενάντια στις επιταγές του κράτους και του κεφαλαίου, τη φροντίδα, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ανάμεσα στους από τα κάτω της κοινωνίας. Με κοινότητες συλλογικού αγώνα σε κάθε γειτονιά, χωριό, πόλη και χώρο εργασίας πέρα από κάθε διάκριση και διαχωρισμό ενάντια στον σάπιο κόσμο της Εξουσίας, να στήσουμε κοινωνικά αναχώματα στον κανιβαλισμό και την αποανθρωποποιηση της υπαρξης μας. Το σύνθημα όλα για όλους/ες και κανένας/καμία μόνος/η απέναντι στη βάρβαρη πραγματικότητα του συστήματος, οφείλουμε να το κάνουμε πράξη με κάθε τρόπο, ζώντας με αξιοπρέπεια και αγωνιζόμενες/οι για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας. Το ‘’έχουμε μονάχα ο ένας την άλλη’’, δεν είναι μια κενή συνθηματολογία αλλά ο τρόπος που επιλέγουμε να δομούμε τις κοινωνικές-ταξικές μας σχέσεις. Σε καιρούς κατά τους οποίους η κυριαρχία – όπως αυτή εκφράζεται κάθε φορά – μας επιτίθεται βίαια, είναι αναγκαίο να σταθούμε απέναντί της , παλεύοντας συλλογικά, αντιθεσμικά και αυτοοργανωμένα για να κερδίσουμε τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας πίσω.
Κράτος, κεφάλαιο, δικαιοσύνη, μπάτσοι, παπαδαριό, ΜΜΕ, ευυπόληπτοι πολίτες
βιάζουν, δολοφονούν, συγκαλύπτουν
να δομήσουμε κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης, φροντίδας & αλληλοβοήθειας
για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας
Προλετ Accion: Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών & την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιά
