Αλεξανδρούπολη | Παρέμβαση στην λέσχη αξιωματικών και στο λιμενικό τμήμα
Τους τελευταίους μήνες, οι δολοφονίες και οι βασανισμοί μεταναστών, που βλέπουν το φως δημοσιότητας, πληθαίνουν διαρκώς, με πιο πρόσφατα την εγκατάλειψη 92 γυμνών μεταναστών στις όχθες του ποταμού Έβρου. Ακόμα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εγκλωβισμού μεταναστών σε νησίδα του ποταμού, αφού πριν λίγους μήνες μετανάστες είχαν εγκλωβιστεί σε αυτή, με αποτέλεσμα ένα πεντάχρονο κοριτσάκι να χάσει την ζωή της από τσίμπημα σκορπιού.
Η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε και του ελληνικού κράτους, το οποίο έχει τον ρόλο του ”φύλακα” των Ευρωπαικών συνόρων είναι εμφανής αφού οι ελληνικές αρχές, ο στρατός η αστυνομία και η Frontex, σε συνεργασία με τις αυτόκλητες πολιτοφυλακές δολοφονούν, βασανίζουν και επαναπροωθούν μετανάστ(ρι)ες στην Τουρκία, όπου νομικά θεωρείται ασφαλής χώρα για τους μετανάστες που ζητούν άσυλο. Ωστόσο εκεί θα φυλακιστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα βασανιστούν μέχρι θανάτου από το τουρκικό κράτος.
Όσοι μετανάστες δεν επαναπροωθηθούν στην Τουρκία, στέλνονται στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απομονωμένοι από την κοινωνία στα οποία οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και επικίνδυνες για την ζωή τους. Ταυτόχρονα όλο και πιο συχνές γίνονται οι εξώσεις μεταναστ(ρι)ών και οι εκκενώσεις camps, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να μένουν στον δρόμο. Γι’ αυτό τα ξημερώματα της Πέμπτης 20-10 επιτεθήκαμε στην λέσχη αξιωματικών και το λιμενικό τμήμα της Αλεξανδρούπολης γράφοντας συνθήματα κατά των pushbacks και του στρατού ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στους μετανάστες και τις μετανάστριες.
Για το κράτος και το κεφάλαιο οι χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες αποτελούν από τη μια φθηνά εργατικά χέρια, που δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια, μαύρα και με πενιχρό μισθό με κίνδυνο πολλές φορές τη ζωή τους, για τα κέρδη των αφεντικών. Από την άλλη προβάλλονται ως τα εξιλαστήρια θύματα για τη φτώχεια που βιώνουμε. Αποπροσανατολίζονται έτσι οι άνθρωποι της τάξης μας από τον πραγματικό εχθρό που ευθύνεται για την καταπίεση και την εκμετάλλευση, δηλαδή το κράτος και το κεφάλαιο, και κατακερματίζονται οι συλλογικοί αγώνες στη βάση των κοινών τους αναγκών και συμφερόντων.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο, πως δεν έχει σημασία σε ποια γωνία του πλανήτη έτυχε να γεννηθούμε και δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε από τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες. Παλεύουμε πλάι ο ένας στην άλλη ενάντια σε ο, τι μας καταπιέζει, ενάντια στα κράτη, στο κεφάλαιο, στην πατριαρχία, για να χτίσουμε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.