Μια οφειλόμενη απάντηση στο Shades Magazine.
Στο πρόσφατο παιχνίδι κόντρα στην Χάποελ Ιερουσαλήμ, οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ βρήκαν την ευκαιρία να δείξουν έμπρακτα τα διαχρονικά φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα τους και να διαμαρτυρηθούν για τις αγριότητες που διαπράττει καθημερινά το Ισραήλ σε βάρος των Αράβων που ζουν στην Παλαιστίνη. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν όλα τα εκφραστικά μέσα που είχαν στη διάθεση τους. Σήκωσαν πανό που έγραφε , “Η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης είναι η Ιερουσαλήμ”, έκαψαν ισραηλινές σημαίες, φώναξαν συνθήματα και κάποια στιγμή, ενας μικρός πυρήνας αποσπάστηκε από τον κύριο όγκο των οπαδών και κινήθηκε με επιθετική διάθεση ενάντια στους 500 ισραηλινούς που ταξίδεψαν στην Αθήνα για το παιχνίδι. Φυσικά, οι μπάτσοι επενέβηκαν για να προστατέψουν τους ισραηλινούς, κι έτσι το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι οπαδοί της ΑΕΚ ήταν να ρίξουν κάποιες πέτρες από μακριά ενάντια στους οπαδούς της Χάποελ, χωρίς να τραυματίσουν κάποιν σοβαρά. Φυσικά, τα ΜΜΕ στο Ισραήλ βρήκαν την ευκαιρία να ανακυκλώσουν και πάλι τα ιδεολογικά θέματα που τόσο πολύ αγαπούν και τα οποία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της σιωνιστικής κρατικής προπαγάνδας: την ανεξήγητη και τυφλή “τρομοκρατία” που φαίνεται ότι πλήττει τους Ισραηλινούς όπου κι αν πάνε, την “ασφάλεια” που μονάχα η “εβραϊκή γη” του Ισραηλ μπορεί να προσφέρει, εφόσον ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι παρά μια δυστοπική ζούγκλα που μαστίζεται από έναν πρωτόγωνο, όσο και υποδόριο, αντισημιτισμό.i
Κι ενώ αυτά τα πράγματα τα περιμένει κανείς από τα ισραηλινά συστημικά ΜΜΕ, μας είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι διανοητές που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο κίνημα, που εκκινούν από μια μαρξιστική ή μια ελευθεριακή θεωρητική αφετηρία για να προβληματιστούν γύρω απο το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης, ερμηνεύουν με τον ίδιο τρόπο, ή με μια προσέγγιση ακόμη πιο δύσοσμη και μονόπλευρη, τα συμβάντα της Αθήνας. Άλλωστε, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα χόμπι των αντισυστημικών διανοουμένων όλων των αποχρώσεων να αναθεματίζουν το οργανωμένο οπαδικό κίνημα για την ματσίλα και την έλλειψη πολιτικού κριτηρίου που χαρακτηρίζει την γενικότερη δραστηριότητα του. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι όταν οι χούλιγκανς επιδεικνύουν κάποιου είδους πολιτική συνειδητοποίηση, όταν έρχονται σε μερική ρήξη με την στενή οπαδική τους ταυτότητα, ή την ερμηνεύουν με ταξικούς όρους ώστε να αναλάβουν συλλογική δράση σε ζητήματα γενικότερου κοινωνικού ενδιαφέροντος, που δεν άπτονται του οπαδισμού, οι ίδιοι αμείλικτοι ινστρούκτορες είναι πάλι εκεί για να κατακεραυνώσουν και να συκοφαντήσουν τη δράση του αμαθούς “όχλου”. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το “μαρξιστικό” περιοδικό Shades, που την επόμενη μέρα των επεισοδίων κατηγόρησε ευθέως τους οπαδούς της ΑΕΚ για “αντισημιτισμό”, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους κιτρινόμαυρους ως “σεσημασμένους ακροδεξιούς” εφόσον δεν έκρυψαν ποτέ ότι είναι απόλυτα αλληλέγγυοι με την πλευρά της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Κι αν περίμενε κανείς ότι η κριτική του εντύπου θα εστίαζε στις πέτρες που εκτοξεύτηκαν προς τους οπαδούς της Χάποελ, πράγμα με το οποίο κι εγώ προσωπικά διαφωνώ εντελώς αφού μεταξύ των φιλάθλων που ταξίδεψαν μέχρι τα Λιόσια υπήρχαν και οικογένειες με μικρά παιδιά, τουναντίον ο συγγραφέας, που έχει αναγάγει σε φετίχ την υποστήριξη του Ισραήλ, επικαλείται κυρίως εκείνες τις ενέργειες των οπαδών που εμπεριείχαν κάποιον πολιτικό συμβολισμό για να δώσει υπόσταση στους ανεκδιήγητους ισχυρισμούς του. Δεν πρόκειται εδώ να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα διάτρητα επιχειρήματα των αριστερών απολογητών του Σιωνισμού. Έτσι κι αλλιώς, τα ίδια διαστρεβλωμένα κηρύγματα ακούμε διαρκώς και με κάθε ευκαιρία χρόνια τώρα, σε μια ολοένα και πιο τυποποιημένη μέθοδο ιδεολογικού εκφοβισμού οποιουδήποτε τολμήσει να διατυπώσει έστω και μια κουβέντα διαφωνίας με τις σαδιστικές πρακτικές της βάναυσης ισραηλινής κατοχής. Μια φόρμουλα που σαν μοναδική της αποστολή έχει να σκοτώσει την κριτική σκέψη, την ίδια στιγμη που αυτοδιαφημίζεται ως ακριβώς το αντίθετο, ως η ατόφια και άγρυπνη αντιρατσιστική συνείδηση του κινήματος.
Οι οριενταλιστές υμνητές του σιωνισμού είναι βέβαιοι ότι η στάση υπέρ των παλαιστίνιων υποκρύπτει έναν υφέρποντα αντισημιτισμό, γιατί πώς μπορεί αλήθεια κάποιος να παίρνει το μέρος της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ; Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Παλαιστινιακής αντίστασης, με την ραγδαία άνοδο των “Ταξιαρχιών της Τζενίν” και της “Φωλιάς των Λεόντων”, στη Ναμπλούς, θα αποτελέσει το θέμα ενός επόμενου , ξεχωριστού άρθρου. Αναφορικά με τις οργάνωσεις που ανήκουν στο τόξο της λεγόμενης, “ισλαμικής” αντίστασης , θα περιοριστώ εδώ να παρατηρήσω ότι αυτό ακριβώς είναι το νόημα της ανιδιοτελούς υποστήριξης στην αυτοδιάθεση ενός λαού. Οι Παλαιστίνιοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι τον τρόπο που αυτοπροσδιορίζονται, να επιλέξουν το οργανωτικό μοντέλο σύμφωνα με το οποίο θα δομήσουν τις κοινωνικές σχέσεις τους. Εμείς μπορούμε να διαφωνούμε μαζί τους όσο θέλουμε, να επιδοθούμε σε μια ταξική ανάλυση των αντιφάσεων και των θεσμισμένων ή αναδυόμενων ιεραρχιών της , μετά το ‘Οσλο, εδαφικοποιημένης Παλαιστινιακής κοινωνικής ολότητας. Σίγουρα όμως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επιβάλλουμε στους Παλαιστίνιους το πώς θα ζήσουν, ή να επιχειρηματολογούμε υπέρ της στρατιωτικής κατοχής εναντίον τους επειδή δεν πληρούν τις δικές μας φαντασιακές προδιαγραφές. Ή μάλλον έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε, αλλά τότε χάνουμε το δικαίωμα μας να συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα στις δυνάμεις που σαν στοχο έχουν τον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Επόμενη γραμμή άμυνας για τους φιλοσιωνιστές “ελευθεριακούς” και τους “μαρξιστές” μας, είναι ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αφιρερώνει κανείς την προσοχή του στο ισραηλινό απαρτχάιντ εφόσον όλα τα Κράτη , σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, έχουν διαπράξει παρόμοιες αγριότητες σε κάποια φάση της ιστορικής τους πορείας προς την “εθνική ολοκλήρωση”. Αν η ιδεολογική εμμονή μας έχει ως αντικείμενο το Ισραήλ, αυτό συμβαίνει επειδή κατά βάθος αντιπαθούμε τους Εβραίους και δεν επιθυμούμε να τους βλέπουμε να ζουν “ασφαλείς” κι “ευτυχισμένοι” , ως “αυτό-που-είναι”, στη δική τους πατρίδα. Αλήθεια, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από αυτό το ιδεολιγικό ξέπλυμα του σιω-ναζισμού, που παριστάνει ότι είναι και ο προνομιακός φορέας μιας ανθρωπιστικής, αντιρατσιστικής αντίληψης. Δεν είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος έρωτας που τρέφουν αυτοί οι αριστεροί οριενταλιτές για τις αρετές του Κράτους. Είναι, πρώτα και κύρια, η ουσιοκρατική ερμηνεία που υιοθετούν άκριτα για την έννοια της εθνικής ταυτότητας. Η απροκάλυπτη συμπόρευση τους με τον πιο σκληροπυρηνικό εθνοφυλετισμό, που στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους καταπιεσμένους Παλαιστίνιους, αλλά και σε εκείνους τους ταξικά αφυπνισμένους, ισραηλινούς Εβραίους που δεν αποδέχονται την ιστορική αναγκαιότητα της μετάλλαξης του Σιωνισμού από ένα πρόταγμα απελευθέρωσης των εβραϊκών μεταναστευτικών κοινοτήτων, σε ένα πρόγραμμα εθνοφυλετικού εποικισμού και σταδιακής εθνοκάθαρσης μιας ήδη κατοικημένης περιοχής.
Στο κάτω, κάτω και οι Μπόερς στην Ν. Αφρική διεκδικούσαν το δικαίωμα να ζήσουν “ήσυχοι” και “ασφαλείς” στις δικές τους, φυλετικά διαχωρισμένες, κοινότητες. Κι ενώ οι λευκοί έποικοι διατύπωναν το όραμα τους για την νοτιοαφρικανική εθνική ταυτότητα με αυτούς τους καταπιεστικούς όρους, η τυπική απελευθέρωση της μαύρης πλειοψηφίας κάθε άλλο παρά έθεσε υπό αμφισβήτηση το ιστορικό δεδομένο της θεσμισμένης ταξικής υπεροχής τους, ουτε οδήγησε μακροπρόθεσμα στην φυσική εξόντωση ή στον εξανδραποδσμό της λευκής προνομιούχας ελίτ. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται ικανό να τροποποιήσει την τις αντιλήψεις των αριστερών υποστηρικτών του ισραηλινού απαρτχάιντ. Θα έλεγε κανείς ότι το Ισραήλ γι’ αυτούς δεν αποτελεί ένα ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά την υλική πραγμάτωση μιας υπεριστορικής ουτοπίας, που στέκεται πέρα από κάθε γνωστό σύστημα ηθικής συμπεριφοράς, πέρα από κάθε κοινώς αποδεκτό ορισμό του “καλού” και του “κακού”. Είναι λες και σε ότι αφορά το Ισραήλ, οι έννοιες παρουσιάζονται σχεδόν αντεστραμμένες. Η επίθεση λογίζεται ως αυτοάμυνα, η καταπίεση βαφτίζεται αγώνας για την ελευθερία, το απαρτχάιντ μεταμορφώνεται σε φάρο δημοκρατίας στην Μέση Ανατολή, ο διαρκής πόλεμος εναντίον όλων σε άσβεστη επιθυμία για ειρήνη.
Για όσους από εμάς τάσσονται στο πλευρό των Παλαιστίνιων που δολοφονούνται, ακρωτηριάζονται και φυλακίζονται κατά χιλιάδες, ο Σιωνισμός ενσαρκώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποστρεφόμαστε στον κρατισμό στην πιο ακραία μορφή του. Τον πιο απόλυτο ετεροκαθορισμό, την ανελέητη φυσική και δομική βία, τις θεσμοποιημένες ανισότητες. Αυτή η περίπτωση της ιστορικής πραγμάτωσης του βιβλικού μύθου της άνισης πάλης του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, λειτουργεί για εμάς, αλλά και για την εγχώρια προοδευτική ισραηλινή ιντελιγκέντσια, ως εφαλτήριο για μια βαθύτερη κατανόηση και μια ριζοσπαστική κριτική στις θεωρητικές κατηγορίες με τις οποίες το ταξικό φαντασιακό του Κράτους νομιμοποιεί και οργανώνει την εξουσία του.ii Στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ξεδιπλώνεται ιστορικά η διαδικασία κατασκευής του Κράτους , με όλη την προμελετημένη αγριότητα της, σε όλη της την ασχήμια. Στον αντίποδα, η Παλαιστίνη που παλεύει για τον αυτοκαθορισμό της , που αρνείται να υποχωρήσει ήσυχα στην ανυπαρξία, είναι ένα διαρκές αγκάθι στα πλευρά του διεθνούς συστήματος κυριαρχίας. Μια “ανωμαλία” που διαρρηγνύει στην πράξη την ενότητα του ρατσιστικού φαντασιακού των ελίτ του συστήματος της οικονομίας της αγοράς περί μιας “ανώτερης” και “πολιτισμένης” Δύσης. Οι αριστεροί οπαδοί του Σιωνισμού βλέπουν στην πιο αντιδραστική εκδοχή της κρατικής μορφής, την δικαίωση των προσδοκιών ενός ολόκληρου λαού και την εκπλήρωση της επιθυμίας του για ελευθερία. Για εμάς, η ελευθερία τόσο των Ισραηλινών , όσο και των Παλαιστινίων, βρίσκεται ακριβώς πέρα από τούτη την καταπιεστική κρατική μορφή. Προϋποθέτει την ριζική μεταρρύθμιση της, στον βαθμό που θα υποχρεωθεί να αυτοκαταργηθεί, και την ίδρυση μιας ενιαίας πολυπολιτισμικής συνομοσπονδίας στην Παλαιστίνη, όπου Εβραίοι και Άραβες θα συνυπάρχουν ειρηνικά στη βάση μιας αμοιβαίας συλλογικής συμφωνίας και υλικών συμφερόντων που θα μοιράζονται από κοινού.
i Για παράδειγμα, https://www.timesofisrael.com/israeli-flag-burned-fireworks-rocks-thrown-at-fans-at-basketball-game-in-greece/ & https://www.jns.org/nothing-less-than-a-terrorist-attack-israeli-fans-come-under-siege-at-basketball-game-in-greece/.
ii Είναι πολυ σημαντική από αυτή την άποψη η θεωρητική δουλειά που έχουν πραγματοποιήσει αντί-σιωνιστές ισραηλινοί διανοούμενοι όπως ο Norman Finkelstein, ο Ilan Pappe, ή ο Shlomo Sand στο πεδίο της κατανόησης και αποδόμησης της θεωρίας του εθνικισμού. Οι παρατηρήσεις τους και η ιστορικιστική μέθοδος που εφαρμόζουν, δεν έχει αξία μόνο για το Ισραήλ, αλλά για μια κριτική του εθνικισμού ως κρατικής ιδεολογίας παγκοσμίως.
