Μια επετειακή αναδημοσίευση του Punked.gr για το Χημείο του 85΄από Ματίνα Γεωργαλή.
Με αφορμή την πρόσφατη αγωνία και λαχτάρα της κυβέρνησης να «καθαρίσει» τα Εξάρχεια και την ικανοποίηση της κυρίας Παναγιωταρέα ότι έφυγαν επιτέλους οι αφάνες και τα αμπέχονα, ας θυμηθούμε μια παλιά ιστορία, που πάλι η Ελληνική Αστυνομία είχε αποφασίσει να σφουγγαρίσει και να περάσει χλωρίνη την Πλατεία και μαζί όλη την αυτόνομη, αναρχική, πανκ ή έστω διαφορετική ιδεολογία που έβρισκε καταφύγιο στα Εξάρχεια.
Μια άνοιξη, να την πιείς στο ποτήρι
Το Μάιο του 1985 και ενώ όλη η Ελλάδα ζει σε προεκλογικούς ρυθμούς, η Ελληνική Αστυνομία ζει στους δικούς της. Μετά από απόφαση του αστυνομικού διευθυντή Μποσινάκη, σχεδόν καθημερινά πραγματοποιούνται στα Εξάρχεια από την ΕΛΑΣ, οι λεγόμενες «Επιχειρήσεις Αρετή», που ουσιαστικά στόχο είχαν να «εκκαθαρίσουν» – όποια ομοιότητα με την σημερινή πραγματικότητα είναι συμπτωματική – τα Εξάρχεια.
Η ωμή αλήθεια όμως, ήταν το άγριο ξύλο και οι προσαγωγές σε όσους θεωρούσαν punks, αναρχικούς, αυτόνομους, προσωπικά κυριως οι ματατζήδες και κατά πρωτοβουλία αν δεν τους άρεσε η φάτσα τους. ΜΑΤ και ΜΕΑ (Μονάδες Ειδικών Αποστολών με πολιτικά) έμπαιναν κατά βούληση, σε όποιο μαγαζί θεωρούσαν ότι υπήρχαν «αναρχικά στοιχεία» και ουσιαστικά, απλά προσήγαγαν όποιον θεωρούσαν ότι δεν ταίριαζε, προφανώς, στην αισθητική των οργάνων της τάξης. Από τον υπερβάλλοντα ζήλο, δεν γλίτωσε ούτε ο κινηματογράφος «Βοξ» όπου ξυλοκοπήθηκαν ακόμη και θεατές.
Οι Πανκς τα σπάνε
Στις 9 Μαΐου με πρωτοβουλία της αναρχικής εφημερίδας «Σπάστης», ο αντιεξουσιαστικός χώρος , οργανώνεται και καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Εξαρχείων, με αίτημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια. Φυσικά μέσα στο κλίμα δημοκρατίας που διέπει αυτή τη χώρα (που να μην τη γένναγε κιόλας), η συγκέντρωση απαγορεύεται από την αστυνομία και τον εισαγγελέα και περικυκλώνεται από ΜΑΤ και ΜΕΑ, αποκλείοντας τον κόσμο να φτάσει στην πλατεία και ξυλοκοπώντας όσους βρίσκονταν ήδη εκεί.
Μέσα σε ένα πρωτοφανές πογκρόμ συλλήψεων και ξύλου των διαδηλωτών, η αστυνομία ουσιαστικά ωθεί ένα κομμάτι του κόσμου που είχε μαζευτεί στους γύρω δρόμους, περίπου 40 άτομα, να καταλάβουν το Χημείο, ως μια φυσική αντίδραση στην παράλογη βία των ΜΑΤ. Τα οδοφράγματα και τα επεισόδια ήταν η αλυσιδωτή αντίδραση αυτής της παράνοιας. Οι καταληψίες απειλούν ότι σε ενδεχόμενη αστυνομική εισβολή θα ανατινάξουν το κτίριο με εκρηκτικά που έφτιαξαν από τα χημικά της σχολής.
Κόσμος του αντιεξουσιαστικού χώρου και όχι μόνο, κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας προς συμπαράσταση και ενίσχυση στους καταληψίες, ενώ παράλληλα χιλιάδες αστυνομικοί – φήμες λένε μαζί με «αγανακτισμένους πολίτες» της ΕΠΕΝ, αλλά εγώ δεν τις πιστεύω και δεν το μάθατε από μένα – αποκλείουν το κέντρο και περικυκλώνουν την κατάληψη. Οι σχεδόν 15 συλλήψεις που γίνονται γύρω από το Χημείο, εννοείται πως συνοδεύονται από βαριές κατηγορίες.
«Από χθες το βράδυ μέχρι και σήμερα (την ώρα πού γράφεται αυτό) οι κατασταλτικές δυνάμεις τού “σοσιαλισμού” (ΜΑΤ καί ΜΕΑ)συνεχίζουν να μας δείχνουν την πραγματική τους μορφή. Αφήνοντας τελείως ελεύθερους τους φασίστες τής ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ να μας βρίζουν και να μας απειλούν θέλουν να μας δείξουν πόσο δίκαιοι και αμερόληπτοι είναι νοσταλγοί της χούντας βλέπουν ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν ξεχνούν την πραγματική μορφή της εξουσίας και συσπειρώνονται για να μας εκμηδενίσουν. Όμως δεν θα τους κάνουμε το χατήρι. Στηριζόμαστε στη δύναμή μας και σ’ όλους αυτούς που θα θελήσουν να μας βοηθήσουν απ’ έξω…»(από τη προκήρυξη που κυκλοφόρησε η ομάδα κατάληψης χημείου)
Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι
Στις 5 ημέρες που διαρκεί η κατάληψη και ενώ οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης είναι καθημερινές, ο Μανώλης Γλέζος ως εκπρόσωπος μιας επιτροπής της Βουλής (μαζί με τον Κύρκο και τον Σταθόπουλο), μπαίνει στο χώρο της κατάληψης για διάλογο με τους καταληψίες. Με τη διαβεβαίωση ότι γίνονται δεκτά τα αιτήματα να ελευθερωθούν οι συλληφθέντες, να περάσει πορεία να τους παραλάβει και να φύγουν οι «μπάτσοι» από την πλατεία, αποφασίζεται και η λήξη της κατάληψης.
Την επόμενη μέρα, πραγματοποιείται συγκέντρωση στα Προπύλαια με περισσότερο από 3.000 κόσμο. Στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Μαυρομιχάλη, οι καταληψίες που έχουν εξέλθει από το Χημείο μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, ενώνονται με τη μεγάλη πορεία που τους περιμένει και διαδηλώνουν μαζί με Ακαδημαϊκούς, μέλη του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού, συντρόφους και αλληλέγγυους στο κέντρο της Αθήνας ειρηνικά.
Εξουθενωμένοι οι καταληψίες κρατούν πανό «Είμαστε τρελοί και ευτυχισμένοι» ενώ κεντρικό σύνθημα της πορείας είναι «Μέσα στο Χημείο μια χούφτα αναρχικοί, ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή»
ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα… (για να μην πούμε παρέα τι κάνουνε)
Εννοείται πως η απόφαση της αστυνομίας να αφήσει την κατάληψη να λήξει ειρηνικά, ήταν αποτέλεσμα της προεκλογικής περιόδου, μιας και κανένα κόμμα (ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ που ήταν τότε κυβέρνηση) δεν ήθελε να πάρει επάνω του την κοινωνική κατακραυγή για το μακελειό που θα ακολουθούσε, αν οι καταληψίες έβγαιναν με βία από το Χημείο.
Μεγάλη απόδειξη, η κατάληψη που ξαναέγινε το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου στο Χημείο, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Καλτεζά από τον Μελίστα, όπου δεν γίνεται δεκτό κανένα αίτημα και με αστυνομική επέμβαση ισοπεδώνονται οι καταληψίες.
Αλλά τί τα θες, οι εκλογές είχαν περάσει και το ξύλο μπορούσε να ρέει άφθονο.
Οι μέρες μας μυρίζουνε Χημείο
Αυτές οι μέρες που περνάμε στα Εξάρχεια, μου μυρίζουνε Χημείο. Άρρωστες και επικίνδυνες λογικές μιας κυβέρνησης που για χάρη της ψηφοθηρίας, καταδικάζει μια περιοχή, κοινωνικά κινήματα και ιδεολογίες που δεν είναι κοντά στις δικές της, χωρίς ίχνος ντροπής και με πρόσχημα τους ναρκέμπορους που ποτέ δεν πιάνουν. Ειρωνεία το γεγονός πως όλοι αυτοί, οι αναρχοαυτόνομοι, οι αναρχοάπλυτοι – βάλτε ό,τι ταμπέλα θέλετε – είναι άνθρωποι που μοιράζουν αλληλεγγύη και αγκαλιάζουν τους άλλους ανθρώπους χωρίς να μέλει κανέναν από που είμαι εγώ – όπως είχε τραγουδήσει και η Γλυκερία. Τους ναρκέμπορους θέλουμε να διώξουμε. Όχι την αλληλεγγύη.
Με φοβίζει που δεν υπάρχει καμία αποδοχή στην έννοια της αλληλεγγύης και του σεβασμού στο διαφορετικό. Νοιώθω σαν να υπάρχει μια «Δαμόκλειος Σπάθη» που τρέμει, πάνω από κάθε προσπάθεια ελεύθερων ανθρώπων να ζήσουν αυτόνομα. Σαν το βοσκό που θέλει να σκοτώσει το πιο ζόρικο αρνί, για να μην του ξεσηκώσει και τα υπόλοιπα.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν υπάρχει κανένας Γλέζος και κανένας Κύρκος να μας σώσει και να μας βγάλει από το “Χημείο” που ζούμε. Θα πρέπει να βγούμε μόνοι μας.
(Πλέυρη κάνε υπομονή, μια γαμημένη λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά και θα μπορείς κι εσύ να κατέβεις για καφέ στην πλατεία)
Και στα δικά μας οι λεύτερες.
