Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης: Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό
Ανακοίνωση αλληλεγγύης της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης στον Παλαιστινιακό λαό. Ολόκληρη η ανακοίνωση:
Πώς φτάσαμε στο σήμερα;
Για να κατανοήσει κανείς τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη τις τελευταίες μέρες πρέπει να πάει αρκετά πίσω… Aιώνες πίσω, στην πραγματικότητα. Το να συνοψιστούν αυτοί σε κάποιες αράδες ή έστω παραγράφους δεν μπορεί να επιχειρηθεί χωρίς απλουστεύσεις και παραλείψεις.
Ενώ πολλά μπορούν και πρέπει να ειπωθούν για τους επί αιώνες διωγμούς του εβραϊκού λαού, το κίνημα του σιωνισμού και τη δημιουργία του έθνους-κράτους του Ισράηλ το 1948, χάριν συντομίας θα πιάσουμε το νήμα μετά από τον πόλεμο των 6 ημερών το 1967, μετά το πέρας του οποίου το κράτος του Ισραήλ έχει πάρει αμετάκλητα τον δρόμο της εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού.
Ο πόλεμος των 6 ημερών φέρνει αντιμέτωπα 3 αραβικά κράτη από τη μία και το Ισραήλ από την άλλη. Το Ισραήλ νικά και κατακτά τόσο τη Δυτική Όχθη (από την Ιορδανία) όσο και τη Γάζα (από την Αίγυπτο). Μετά τον πόλεμο, το Ισραήλ απαγορεύει στους Παλαιστινίους να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τους εξαναγκάζει να ζουν αποκλειστικά και μόνο στη Λωρίδα της Γάζας ή την Δυτική Όχθη (ή να καταφύγουν πρόσφυγες). Αυτή είναι η δεύτερη πράξη του ξεριζωμού ενός λαού από τα πατρογονικά του εδάφη, μετά την «Αλ Νάκμπα» (στα ελληνικά: η καταστροφή) το 1948, κατά την οποία πάνω από 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τα εδάφη που όπου ζούσαν.
Το 1971 η Παλαιστινιακή Οργάνωση για την Απελευθέρωση (PLO, με ηγέτη τον Γιασέρ Αραφάτ) αποδέχεται (εξαναγκάζεται) τον χωρισμό του παλαιστινιακού εδάφους σε Ισραήλ και Παλαιστίνη (η οποία θα αποτελούσε πλέον μόνο τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα). Το 1987, μετά τον θάνατο 4 πολιτών ξεκινά η πρώτη Ιντιφάντα, η οποία τελειώνει με τις συμφωνίες του Όσλο. Με τις συμφωνίες αυτές, η ελάχιστη «Παλαιστίνη» που είχε μείνει, μειώνεται περαιτέρω και η Δυτική Όχθη χωρίζεται σε 3 ζώνες, εκ των οποίων η μία ελέγχεται από τους Παλαιστινίους, η άλλη από το Ισραήλ και η τρίτη από κοινού. Παράλληλα οι εβραϊκοί οικισμοί όλο και εξαπλώνονταν στο παλαιστινιακό έδαφος. Το 2000 ξεκινά η δεύτερη Ιντιφάντα που οδηγεί στην έξοδο του Ισραήλ από τη Γάζα. Από το 2007 η Χαμάς παίρνει την εξουσία στη Γάζα.
Από το 2007 το Ισραήλ δεν έχει παύσει να βομβαρδίζει τη Γάζα, με κυριότερες επιχειρήσεις αυτές των ετών 2008-2009, 2012, 2014, 2021 και φυσικά σήμερα.
Τι σημαίνει σήμερα να ζεις στην Παλαιστίνη;
Και ο πόλεμος και η αρπαγή εδαφών είναι μόνο η μισή ιστορία.
Παράλληλα με τις βόμβες που πέφτουν βροχή, κατακρεουργώντας τον πληθυσμό της Γάζας ανά λίγους μήνες (να τονίσουμε ότι ο πληθυσμός αυτός αποτελείται κατά 44% από παιδιά κάτω των 14 ετών), το Ισραήλ έχει δημιουργήσει ένα εμετικό καθεστώς Απαρχάιντ για τους Παλαιστινίους.
Ο σιωνιστικός εποικισμός διαρκώς επεκτείνεται: ολόκληρες πολιτείες χτίζονται εντός λίγων μηνών και εξαπλώνονται ραγδαία. Το κράτος του Ισραήλ ανακοινώνει κάθε λίγους μήνες την «οικειοποίηση» εκατοντάδων ή και χιλιάδων στρεμμάτων την φορά από τη Δυτική Όχθη.
Η Λωρίδα της Γάζας είναι σήμερα το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο, αποκλεισμένη από παντού, ενώ η Δυτική Όχθη τελεί υπό στρατιωτικό νόμο. Δεν υπάρχουν επαρκή λόγια για να περιγράψουν το πώς είναι να ζει κανείς στη Γάζα: χωρίς δουλειά ή τρόπο βιοπορισμού, χωρίς τη δυνατότητα να φύγεις, χωρίς καθαρό νερό (το μόνο νερό που υπάρχει είναι υπόγειο), χωρίς σύστημα υγείας, σε ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα σημεία του πλανήτη. Μία πραγματική αποθήκη ψυχών, εφάμιλλη των στρατοπέδων θανάτου των ναζί στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Στη Δυτική Όχθη ένας Παλαιστίνιος πρέπει να πάρει ειδική άδεια κατασκευής ή επέκτασης σπιτιού από το κράτος του Ισραήλ, αλλιώς θα κατεδαφιστεί. Περίπου το 94% των αιτήσεων, απορρίπτονται. Άρα, οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να χτίσουν σπίτι, ενώ αν χτίσουν θα το δουν να κατεδαφίζεται (το ίδιο και τα σχολεία τους, μιας και 37 σχολεία κρίθηκε ότι δεν είχαν άδεια και κατεδαφίστηκαν), ενώ οι ισραηλινοί οικισμοί εποίκων επεκτείνονται διαρκώς.
Επιπλέον, μέσα στο γιγάντιο στρατόπεδο της Δυτικής Όχθης η κίνηση των Παλαιστινίων περιορίζεται από συστήματα σημείων ελέγχου (check points) που εγκαθιστούν οι ισραηλινές αρχές, απαγορεύοντας τη χρήση συγκεκριμένων δρόμων από τους Παλαιστίνιους πολίτες «β’ κατηγορίας». Στη Δυτική Όχθη υπάρχουν 500 τέτοια σημεία ελέγχου που καλύπτουν 65 χιλιόμετρα δρόμου, που διατίθενται προς αποκλειστική χρήση για τους Ισραηλινούς εποίκους. Ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη υψώνεται ένα θεόρατο τοίχος 700 χιλιομέτρων, ως ένα συμβολικό επιστέγασμα της αθλιότητας της ισραηλινής κατοχής.
Στη Δυτική Όχθη πολλά χωριά δεν είναι συνδεδεμένα με το εθνικό δίκτυο και αναγκάζονται να συλλέξουν βρόχινο νερό ή να το αγοράσουν με 400% επιβάρυνση στο τιμολόγιο, ενώ μόνο το 8% της γης μπορεί να καλλιεργηθεί, για να φάνε οι κάτοικοι, λόγω της έλλειψης νερού. Στη Γάζα η μόνη πηγή νερού είναι το υπόγειο νερό. Ασθένειες σχετιζόμενες με την έλλειψη πόσιμου νερού και τη διαχείριση των λυμάτων εξαπλώνονται διαρκώς. Ρεύμα υπάρχει κάποιες ώρες την ημέρα, όποτε το επιτρέπει το κράτος του Ισραήλ.
Την ίδια στιγμή κάθε πράξη αντίστασης των Παλαιστινίων πνίγεται στο αίμα, ενώ κάθε Παλαιστίνιος μπορεί να βρεθεί κρατούμενος στα κελιά του ισραηλινού κράτους, χωρίς καν να του έχουν αποδοθεί κατηγορίες (πόσο μάλλον να έχει δικηγόρο).
Σήμερα ο παλαιστινιακός λαός μετρά 11 εκατομμύρια. Μόνο τα 2,7 ζουν στη Δυτική Όχθη και τα 1,7 στην Λωρίδα της Γάζας. Ο υπόλοιπος λαός έχει σκορπίσει στον κόσμο, όπως τους προηγούμενους αιώνες είχαν σκορπίσει οι Εβραίοι.
Ο παλαιστινιακός λαός είδε ένα κράτος να δημιουργείται στην περιοχή του, να αρπάζει τα εδάφη του, και να περιορίζει τον ίδιο ξανά και ξανά μέχρι που πλέον μόνο το 15% των εδαφών του του ανήκουν, και αυτό είτε ως κατοχή (Δυτική Όχθη), είτε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης (Γάζα), αλλά ακόμα και αυτό να το αρπάζει ξανά και ξανά το κράτος του Ισραήλ με τους εποικισμούς. Το σιωνιστικό καθεστώς βομβαρδίζει τα παιδιά των Παλαιστινίων κάθε λίγους μήνες, διαλύει νοσοκομεία, σχολεία, σκοτώνει αμάχους, χρησιμοποιεί βόμβες λευκού φωσφόρου και διαπράττει εγκλήματα πολέμου κάθε μέρα. Φέρεται στους Παλαιστινίους ως «ζώα», με δρόμους που οι ίδιοι δεν επιτρέπεται να βαδίσουν, σε πόλεις που ζουν χωρίς δικαιώματα, χωρίς νερό και ρεύμα.
Τι συμβαίνει σήμερα;
Στις 7/10/2023 η Χαμάς εξαπέλυσε επίθεση στα κατεχόμενα ισραηλινά εδάφη. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης περίπου 1.300 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν (άγνωστο παραμένει το πόσοι ήταν στρατιώτες και πόσοι πολίτες). Η στοχευμένη επίθεση σε αμάχους είναι μία πρακτική που δεν είναι και ποτέ δε θα είναι αποδεκτή από τον κόσμο του κινήματος που μιλά για ζωή και ειρήνη. Παρ’ όλα αυτά, δύο σημεία πρέπει να επισημανθούν: 1) ένα τεράστιο εύρος «φρικαλεοτήτων» που «διέπραξε η Χαμάς», δεν ήταν τίποτα άλλο από fake news (ως παράδειγμα αναφέρουμε τα «40 νεκρά αποκεφαλισμένα μωρά» και τη «βιασμένη και δολοφονημένη νεαρή από τη Γερμανία» που βρέθηκε ζωντανή να νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στη Λωρίδα της Γάζας), 2) δε θα μπορούσαμε παρά να σχολιάσουμε ότι η ίδια «διεθνής κοινή γνώμη» που δήλωσε συγκλονισμένη με τους θανάτους αμάχων στο Ισραήλ δεν έχει ποτέ νιώσει τον ίδιο αποτροπιασμό για τις εκτελέσεις, τις χωρίς κατηγορίες συλλήψεις, τους βομβαρδισμούς αμάχων, τις βόμβες λευκού φωσφόρου και τις καθημερινές παραβιάσεις κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας και ανθρωπισμού από το κράτος του Ισραήλ επί 70 χρόνια.
Από τις 7/10/2023 και έπειτα, το Ισραήλ, επικαλούμενο το ότι «αμύνεται», έχει εξαπολύσει πρωτόγνωρη, ακόμα και για το ίδιο, επιχείρηση εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού. Με εκατοντάδες βομβαρδισμούς (ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μέσα σε 5 μόλις μέρες έριξε στην Λωρίδα της Γάζας 6.000 βόμβες – όσες, για να καταλάβουμε την αναλογία, έριξαν οι ΗΠΑ σε ένα χρόνο στο Αφγανιστάν). Οι φρικαλεότητες στις οποίες το Ισραήλ επιδίδεται δεν έχουν τέλος. Από την απαίτηση να εκκενώσουν 1,1 εκατομμύρια πολίτες τη Βόρεια Γάζα σε 24 ώρες (που ακόμα και ο «μουγγός» κατά τα άλλα ΟΗΕ το εγκάλεσε να πάρει πίσω, καθώς δεν είναι καθ’ ουδένα τρόπο εφικτό), τα τελεσίγραφα προς εκκένωση σε νοσοκομεία (!), τους βομβαρδισμούς ξανά και ξανά στα κομβόι των αμάχων που εκκένωναν τη Γάζα από το υποτιθέμενο «ασφαλές πέρασμα», την ευρύτατη χρήση βομβών λευκού φωσφόρου, μέχρι τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου της Γάζας κατά την οποία δολοφόνησε 500 -1000 αμάχους μέσα σε μία στιγμή, αλλά και την ποταπή προσπάθεια να κατηγορήσει την οργάνωση «Ισλαμιστική Τζιχάντ» για το χτύπημα.
Και σε όλα αυτά η «διεθνής κοινότητα» η οποία τόσο αποτροπιασμό ένιωσε (και ορθώς τον ένιωσε) με το θάνατο 1.300 Ισραηλινών πολιτών, μάλλον «δε βλέπει». Όπως «δε βλέπει» την αρπαγή των εδαφών και την αργή και βασανιστική δολοφονία του παλαιστινιακού λαού επί 7 δεκαετίες. Στις 3.000 είναι ως αυτή τη στιγμή ο αριθμός των νεκρών αμάχων Παλαιστινίων, με σχεδόν τους μισούς να είναι παιδιά. Γιατί εμείς τα βλέπουμε.
Μία τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια έχει στηθεί από το Ισραήλ και τους συμμάχους του, που περιλαμβάνει fake news κάθε λογής, υπερ-προβολή των αδικοχαμένων πολιτών από τις επιθέσεις της Χαμάς, την σχεδόν μηδενική προβολή των εγκλημάτων πολέμου του Ισραήλ ή την προβολή μόνο της Ισραηλινής πλευράς που δε διστάζει να αρνείται ακόμα και τα πιο προφανή εγκλήματα του, και φυσικά την πάγια τακτική του να λοιδορείται όποιος αντιδρά στην απάνθρωπής πολιτική του Ισραήλ ως «αντισημίτης». Κατασκευάζουν ένα δίπολο «Χαμάς- Ισραήλ» κατηγορώντας όποιον τολμάει να πει οτιδήποτε για τα εκατοντάδες νεκρά παιδιά την ημέρα, ως «υπέρμαχο της Χαμάς».
Η Χαμάς είναι μία ισλαμιστική οργάνωση. Τεράστιες διαφορές κάθε είδους μας χωρίζουν από αυτή, μεταξύ των οποίων -αλλά όχι μόνο- και η τακτική της στοχευμένης επίθεσης σε αμάχους. Κρατώντας στην καρδιά μας τις μέρες των παλαιστινιακών Ιντιφάντα, τασσόμαστε πάντα και ολόψυχα με τον παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, αλλά βλέπουμε τους εαυτούς μας μακριά από κάθε ισλαμιστικό μόρφωμα. Δε γίνεται να αγνοήσουμε ότι η γιγάντωση της Χαμάς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ενίσχυσή της από το ίδιο το Ισραήλ κατά την περίοδο που προσπαθούσε να αποδυναμώσει τις κοσμικές και προοδευτικές δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης. Με παρόμοιο τρόπο οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν ισλαμιστικές δυνάμεις ως αντίβαρο στα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κινήματα στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ διάλεξε τον εχθρό που θεωρούσε πιο εύκολα διαχειρίσιμο. Αυτό που προσπαθούσε να πετύχει (και το πέτυχε) ήταν να αντιστρέψει τη διεθνοποίηση του παλαιστινιακού ζητήματος (που ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση της αντίστασης μέχρι τη δεκαετία του 1990′) και να το μετατρέψει σε ζήτημα του ισλαμικού κόσμου και μόνο. Αυτόν τον ρόλο έπαιξε η Χαμάς. Έναν ρόλο καταστροφικό για τις προοπτικές του κινήματος. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή η Χαμάς είναι και το αποτέλεσμα δεκαετιών καταπίεσης και εξευτελισμού ενός λαού. Ότι οι νέοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μία περιοχή-φυλακή βλέποντας τις οικογένειες τους να σφαγιάζονται ξανά και ξανά, τάσσονται με αυτούς που αντιπαρατίθενται ένοπλα στον απάνθρωπο κατακτητή: και αυτός, δυστυχώς, είναι η Χαμάς, έστω κι αν αυτή αποτελεί μέρος του προβλήματος και ταυτόχρονα έχει και τον ρόλο του καταπιεστή για τον ίδιο τον παλαιστινιακό λαό. Και για αυτό, λοιπόν, δε θα ηττηθεί με βόμβες και πόλεμο. Μόνο θα δυναμώσει.
Για αυτούς που δεν κλείνουν τα μάτια, στις 3.000 είναι ως αυτή της στιγμή ο αριθμός των νεκρών αμάχων Παλαιστινίων, με σχεδόν τους μισούς να είναι παιδιά..
Για τη στάση της Δύσης
Είναι απολύτως προφανές ότι το Ισραήλ είναι ο πιο πιστός εταίρος -το πιο πιστό μαντρόσκυλο δηλαδή- των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Και για αυτό όσες ακρότητες και αν διαπράξει το Ισραήλ, ό,τι και να κάνει ή να πει, θα λαμβάνει τη στήριξη των Δύσης. Την ίδια στιγμή που ο Νετανιάχου προαναγγέλλει εθνοκάθαρση, οι ΗΠΑ στέλνουν ξανά και ξανά αεροπλάνα, ο Μπάιντεν πάει αυτοπρόσωπος στο Ισραήλ και οι αρχηγοί όλων των κρατών της ΕΕ δηλώνουν ότι στέκονται με τον εγκληματία πολέμου- το κράτος του Ισραήλ. Δεν δίστασαν, δε, ακόμα και να θέσουν βέτο στην πρόταση εκεχειρίας που κατατέθηκε στον ΟΗΕ προκειμένου (έστω) να φτάσει κάποια ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα – τόσο απροκάλυπτα στο πλευρό μιας εθνοκάθαρσης τίθενται.
Είναι μάλλον περιττό, με την έννοια ότι το γνωρίζουν όλοι, ότι οι α λα καρτ ευαισθησίες της Δύσης είναι τόσο κενές περιεχομένου όσο και οι διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, συγκλονισμένοι δείχνουν τον αποτροπιασμό τους και επιβάλλουν κυρώσεις στον αντίπαλο τους, τη Ρωσία. Ελάχιστα μετά, το Ισραήλ ισοπεδώνει καθημερινά επί μέρες τη Γάζα και αυτό αποτελεί «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Τίποτα άξιο λόγου εδώ: business as usual.
Και όπου προτάσσει το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα ακολουθεί. Έσπευσε να στείλει όπλα στην Ουκρανία, εμπλέκοντας το λαό της Ελλάδας στον πόλεμο με τη Ρωσία. Τώρα σπεύδει στα στείλει φρεγάτα εμπλέκοντας μας στη άνευ προηγουμένου θηριωδία του Ισραήλ.
Άλλωστε το ελληνικό κράτος έχει δείξει ότι δε λογαριάζει αν πρόκειται να συνεργαστεί με ολοκληρωτικά καθεστώτα, αφού το παν γι’ αυτό είναι η προώθηση των συμφερόντων της εγχώριας αστικής τάξης και η συμπόρευση με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές και συμμαχίες που υπαγορεύει ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός. Με αυτή τη λογική αποτελεί μέρος του άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ και των ενεργειακών σχεδιασμών. Με το Ισραήλ, με τη Σαουδική Αραβία, με όλους του σφαγείς του πλανήτη, αρκεί η αστική τάξη να κερδίσει παραπάνω.
Είναι η λύση ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος;
Αν μπορούμε κάπου να δούμε την πραγματική αρχή του νήματος του αίματος, αυτή είναι ο καπιταλισμός. Η καταστροφική επιρροή της ιδέας του έθνους-κράτους και του εθνικισμού δεν είναι τίποτα άλλο από «δηλητηριώδη βέλη» στη φαρέτρα του καπιταλισμού που συνεπάγονται φέρετρα, όχι μόνο για να εγκαθιδρυθεί τότε, αλλά και για να συντηρηθεί σήμερα.
Ο εβραϊκός λαός, μετά από αιώνες καταπίεσης, μίσους και βίας, απέκτησε στις (ματωμένες) πλάτες ενός άλλου λαού το έθνος-κράτος που ποθούσε το σιωνιστικό όνειρο. Και λίγες δεκαετίες μετά δείχνει στην ανθρωπότητα με τον πιο περίτρανο τρόπο πόσο καταστροφική είναι για την ανθρώπινη ψυχή αυτή η ιδέα. Άνθρωποι που σύρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που αντιμετωπίστηκαν σαν κάτι λιγότερο από άνθρωποι, τώρα επικροτούν ή έστω ανέχονται το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας, τις αρπαγές πολιτών από τα σπίτια τους, τις φυλακίσεις χωρίς καν κατηγορίες, τα βασανιστήρια στα κελιά του Ισραηλινού κράτους, τη δολοφονία αμάχων, τις βόμβες λευκού φωσφόρου, τις συλλήψεις παιδιών, τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων, σχολείων, τη στέρηση του φαγητού, του νερού και τους ρεύματος σε ανθρώπους, αναρτούν πανό που ζητούν την εξάλειψη όλων των Παλαιστινίων, βάζουν τα παιδιά τους να ζωγραφίζουν πάνω σε βόμβες που θα σκοτώσουν άλλα παιδιά, στήνουν πάρτι, ώστε να βλέπουν από ψηλά, καθώς παρτάρουν, τις βόμβες να σκοτώνουν ανθρώπους.
Αυτό είναι ο εθνικισμός. Αυτό κάνει στους ανθρώπους. Τους μετατρέπει σε πειθήνια εργαλεία του ενός ή του άλλου κρατικού μηχανισμού, τους στρέφει απέναντι σε όλους τους άλλους, και όταν το χρειάζεται, τους χρησιμοποιεί και ως «τροφή» για τα κανόνια.
Η θανατηφόρα ιδέα του έθνους-κράτους, με «μια σημαία», «μια γλώσσα», «μία θρησκεία», το μόνο που έφερε στον κόσμο είναι εθνοκαθάρσεις και πολέμους. Γιατί πολύ απλά, «μια σημαία», «μια γλώσσα», «μία θρησκεία» δεν υπάρχει πουθενά. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου άνθρωποι με διαφορετικές καταγωγές, γλώσσες, θρησκείες, παραδόσεις ζούσαν και συμβίωναν και παρά την εξάπλωση των σύγχρονων κρατών, συνεχίζουν να υπάρχουν.
Οπότε, σίγουρα η εξάπλωση αυτού του ίδιου μοντέλου του έθνους-κράτους δεν μπορεί να αποτελέσει λύση στο πρόβλημα. Θα μπορούσε τουλάχιστον να σταματήσει την καθημερινή σφαγή του παλαιστινιακού λαού; Ναι, θα μπορούσε. Κοιτώντας, όμως, την υπόλοιπη εικόνα της Μέσης Ανατολής, με τις χιλιάδες φατριές, γένη, έθνη, γλώσσες, θρησκείες, παραδόσεις, καταλαβαίνουμε ότι η ειρήνη δε θα έρθει ποτέ όσο το αιματοβαμμένο έθνος-κράτος συνεχίζει να πείθει τις μάζες των ανθρώπων.
Η μόνη λύση για την περιοχή μπορεί να δοθεί μέσα από ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης της ζωής, ένα μοντέλο στο οποίο οι λαοί συμβιώνουν με αρμονία και σεβασμό στη διαφορετικότητα. Που θα «χωράει» και Εβραίους και μουσουλμάνους, και Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, όλους όσους έχουν δικαίωμα να χαρακτηρίζουν την περιοχή «σπίτι τους». Γιατί ό,τι και αν έγινε στο παρελθόν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν εκεί τώρα. Και καμία εκκαθάριση ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να είναι πρόταγμα των επαναστατικών κινημάτων.
Το παράδειγμα του κουρδικού λαού, που, επίσης, επί δεκαετίες επεδίωκε τη δημιουργία ενός έθνους-κράτους για τον εαυτό του, πριν αλλάξει αντίληψη και απομακρυνθεί εν συνόλω από αυτήν, δομώντας το μοντέλο του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού, ένα μοντέλο πραγματικής δημοκρατίας, γυναικείας απελευθέρωσης και ριζοσπαστικής οικολογίας, που προτάσσει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και την ειρήνη μεταξύ τους, μας γεμίζει αισιοδοξία ότι οι λαοί της Μέσης Ανατολής μπορούν να βρουν άλλον δρόμο πέρα από τον δρόμο του αίματος και του πολέμου. Η μόνη ελπίδα για τους λαούς είναι η ειρήνη. Αλλά για αν υπάρξει ειρήνη, αναγκαία είναι η ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Γιατί οι πόλεμοι «δεν προκύπτουν».
Ο καπιταλισμός βρίθει εσωτερικών αντιθέσεων και ιστορικά καταφεύγει στις πολεμικές συγκρούσεις, για να ξεπεράσει τις δομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης. Για να καταστρέψει σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο, να μοιράσει εκ νέου τις ζώνες επιρροής και οικονομικής εκμετάλλευσης, να αναδιατάξει τον παγκόσμιο καταμερισμό του κεφαλαίου και της εργασίας και να εκκινήσει εκ νέου μια περίοδο κεφαλαιοκρατικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης μέχρι την επόμενη κρίση. Όσο υπάρχουν ο καπιταλισμός, τα κράτη και η εξουσία θα υπάρχουν και διακρατικοί πόλεμοι για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Το αντιπολεμικό και αντι-ιμπεριλαστικό κίνημα έχει σιγήσει. Και όσο αυτό σιγεί, οι σειρήνες του πολέμου ακούγονται σε όλο και περισσότερα κομμάτια του πλανήτη. Γιατί το μόνο ανάχωμα για τους καπιταλιστές που απομυζούν τους φυσικούς πόρους, τους ανθρώπους και τελικά σέρνουν ολόκληρες κοινωνίες στη δίνη καταστροφικών πολέμων, είμαστε εμείς. Εμείς που πρέπει παράλληλα να οργανωθούμε απέναντι στο κράτος που μας καταπιέζει και τα αφεντικά που μας εκμεταλλεύονται, αλλά παράλληλα να απλώσουμε το χέρι σε όσες και όσους παλεύουν για την αξιοπρέπεια τους στις γειτονικές περιοχές, να χτίσουμε μαζί τους σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης. Απέναντι σε αυτούς για τους οποίους οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από «τροφή» είτε για τα γρανάζια των μηχανών παραγωγής τους είτε για τα κανόνια των στρατών τους, εμείς να παλέψουμε για τις δικές μας ανάγκες, για τα συμφέροντα που απορρέουν από το ότι είμαστε φτωχοί/φτωχές, εργάτες/εργάτριες, άνεργοι/άνεργες, ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε το νοίκι μας ή πλειστηριάζεται το σπίτι μας, ότι δεν μπορούμε πια να πληρώσουμε ούτε για τα απαραίτητα, ότι μας κόβουν το ρεύμα, ότι είμαστε μετανάστες/μετανάστριες.
Καθήκον μας, ως καταπιεσμένοι/καταπιεσμένες και εκμεταλευόμενοι/εκμεταλλευόμενες στην Ελλάδα είναι πρώτα από όλα να σταθούμε όσο και όπου μπορούμε ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας συγκεκριμένα, αλλά και του ΝΑΤΟ στο οποίο αυτή συμμετέχει διευρυμένα, στον πόλεμο της Γάζα. Είναι το χέρι του Ισραήλ αυτό που βομβαρδίζει, αλλά είναι οι ΗΠΑ που χρηματοδοτούν την πολεμική τους μηχανή και το ΝΑΤΟ που τη στηρίζει. Δεν πρέπει, όμως, να μπούμε στο παιχνίδι της στήριξης του τάδε ή του δείνα ιμπεριαλιστή: κάθε κράτος κάνει τα ίδια στη δική του σφαίρα επιρροής. Η Τουρκία, για παράδειγμα, δίνει ένα επικοινωνιακό σόου για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, την ίδια στιγμή που καταπιέζει και κατασφάζει με παρόμοιο τρόπο τον κουρδικό λαό. Το Ιράν «στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων», επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του, αλλά πριν λίγες μόλις εβδομάδες συγκέντρωνε στρατό στα σύνορα με το Ιράκ, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα πιθανό πόλεμο. Η Ρωσία καλεί σε «ανθρωπισμό» την ίδια στιγμή που λίγους μήνες πριν η ίδια ξεκίνησε έναν πόλεμο. Όλα τα κράτη κάνουν και θα κάνουν το ίδιο: θα καταπιέζουν τους λαούς τους, θα εξυπηρετοπύν τα συμφέροντα της αστικής τους τάξης, και θα δείχνουν «ανθρωπισμό», όταν τους βολεύει, αλλά κυρίως τις κάννες των όπλων τους, όταν μπορούν να αρπάξουν κάτι.
Η καρδιά μας αυτές τις μέρες χτυπάει στη Γάζα. Στηρίζουμε τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και το αναφαίρετο δικαίωμα που έχει στην αντίσταση. Ξέρουμε, όμως, ότι η μόνη πραγματική προοπτική που έχουν οι λαοί, προκειμένου να ζήσουν ειρηνικά, είναι η αλλαγή του συστήματος που γεννά τον πόλεμο, δηλαδή η ανατροπή του καπιταλισμού. Μόνο μέσα από την εξάπλωση της κοινωνικής επανάστασης και της ανοικοδόμησης της κοινωνίας πάνω σε ελευθεριακές βάσεις, μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη και ευημερία.
Καπιταλισμός σημαίνει πόλεμος. Όλο και περισσότεροι πόλεμοι, όλο και σε πιο πολλά σημεία του πλανήτη. Στην Ουκρανία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Παλαιστίνη, το Σαχέλ, την Υεμένη και τις περιοχές του Κουρδιστάν. Και αν οι κυρίαρχοι έχουν αύριο να κερδίσουν από αυτό, τότε θα έρθει ο πόλεμος και στο δικό σου σπίτι…
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΔΥΣΤΙΚΗ ΟΧΘΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ/ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΕΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ/ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ/ΙΣΡΑΗΛΙΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ, ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ
Όλος ο κόσμος έχει γίνει πόλεμος.
Οι λαοί ή θα οργανωθούν ή θα πεθάνουν.
