Εξέλιξη, Επανάσταση και το Αναρχικό Ιδεώδες – Ελιζέ Ρεκλύ.
Το Κενό Δίκτυο δημοσιεύει αυτό το εκτενές κείμενο του Ελιζέ Ρεκλύ, το οποίο, παρ’ ότι γράφτηκε το 1898, διατηρεί την ικανότητα του να αποσαφηνίζει σημαντικά ζητήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τις κοινωνίες μας σήμερα. Τα αδιέξοδα και οι αυταπάτες της αριστεράς από την μια, και ο απανθρωπισμός των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών συστημάτων από την άλλη, βρίσκουν απέναντι τους τα επιχειρήματα και τις προτάσεις του σπουδαίου αναρχικού στοχαστή. Ο Ελιζέ Ρεκλύ υπερασπίζεται την επαναστατική δύναμη των εργαζομένων, των καταπιεσμένων και των κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων να οργανώνονται αδιαμεσολάβητα και να αγωνίζονται για την πανανθρώπινη αδελφοσύνη και αλληλοβοήθεια, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ισότητα, την προσωπική και συλλογική ελευθερία, τις μόνες δυνάμεις που αποτελούν εγγυητές της εξέλιξης της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες.
Μετάφραση / επιμέλεια: Τάσος Σαγρής (Κενό Δίκτυο)
________
Στις 5 Φεβρουαρίου 1880, ο Reclus εκφώνησε μια ομιλία στη Γενεύη με τίτλο «Evolution et Révolution» (Εξέλιξη και Επανάσταση). Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Le Révolté με αυτόν τον τίτλο (21 Φεβρουαρίου 1880): τεύχος 1–2, και στη συνέχεια ανατυπώθηκε ως μπροσούρα και μεταφράστηκε πολλές φορές σε διάφορες γλώσσες. Ο Reclus επέκτεινε τελικά το σκεπτικό του σε ένα βιβλίο με τίτλο L’Evolution, la révolution et l’idéal anarchique- “Εξέλιξη, Επανάσταση και Αναρχικό Ιδεώδες” (Παρίσι: Stock, 1898· Montréal: Lux Editions, 2004), το μόνο ολοκληρωμένο έργο του αποκλειστικά για την αναρχική πολιτική σκέψη. Το κείμενο που δημοσιεύουμε αποτελείται από αποσπάσματα από τις πιο σημαντικές θεματικές. Περιλαμβάνει περίπου το ένα τέταρτο του αυθεντικού κειμένου.
_________
Η εξέλιξη περιλαμβάνει το σύνολο των ανθρώπινων υποθέσεων. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επανάσταση κάνει το ίδιο επίσης, παρόλο που αυτός ο παραλληλισμός δεν είναι πάντα εμφανής από τα μεμονωμένα γεγονότα που συνθέτουν το σύνολο της ζωής των κοινωνιών. Όλες οι μορφές εξέλιξης είναι αλληλεξαρτώμενες, και σαν αναρχικοί, ανάλογα με τη γνώση και τη δύναμή μας, επιθυμούμε όλες τις μορφές της — την κοινωνική και πολιτική πρόοδο, την ηθική και υλική πρόοδο και την πρόοδο στην επιστήμη, την τέχνη και τη βιομηχανία. Σε κάθε σφαίρα δεν είμαστε μόνο υποστηρικτές της εξέλιξης, αλλά εξίσου επαναστάτες, αφού συνειδητοποιούμε ότι η ίδια η ιστορία δεν είναι παρά μια σειρά από επιτεύγματα που επιτυγχάνονται μετά από μια σειρά κατάλληλων προετοιμασιών. Μια μεγάλη πνευματική εξέλιξη που απελευθερώνει τα μυαλά των ανθρώπων έχει ως λογική συνέπεια τη χειραφέτηση των ατόμων σε όλες τις σχέσεις τους με τα άλλα άτομα.
Μπορεί λοιπόν να ειπωθεί ότι η εξέλιξη και η επανάσταση είναι δύο διαδοχικές όψεις του ίδιου φαινομένου, η εξέλιξη που προηγείται της επανάστασης και η επανάσταση που προηγείται μιας νέας εξέλιξης, η οποία με τη σειρά της είναι η μητέρα των μελλοντικών επαναστάσεων. Μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή χωρίς να προκαλέσει ξαφνικές αλλαγές στην ισορροπία της ζωής; Η επανάσταση δεν ακολουθεί αναπόφευκτα την εξέλιξη με τον ίδιο τρόπο που μια πράξη ακολουθεί τη θέληση για δράση; Οι δύο τους διαφέρουν μόνο ως προς τον χρόνο εμφάνισης τους. Όταν μια μάζα πεσμένων συντριμμιών εμποδίζει ένα ποτάμι, τα νερά συσσωρεύονται σταδιακά πάνω από το εμπόδιο και μια λίμνη σχηματίζεται μέσω αργής εξέλιξης. Στη συνέχεια, ξαφνικά το φράγμα του κάτω ποταμού αρχίζει να διαρρέει και η πτώση ενός βράχου προκαλεί έναν κατακλυσμό. Το εμπόδιο παρασύρεται βίαια και η άδεια λίμνη γίνεται και πάλι ποτάμι. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται μια μικρή επίγεια επανάσταση.
Εάν η επανάσταση ακολουθεί πάντα μετά από την εξέλιξη, αυτό οφείλεται στην αντίσταση του περιβάλλοντος: το νερό σε ένα ρέμα χτυπά ανάμεσα στις όχθες του επειδή αυτές εμποδίζουν τη ροή του. Η βροντή βουίζει στον ουρανό επειδή η ατμόσφαιρα αντιστέκεται στο ηλεκτρικό φορτίο που αναβοσβήνει στα σύννεφα. Κάθε μετασχηματισμός της ύλης και κάθε υλοποίηση μιας ιδέας, κατά τη διάρκεια της πραγματικής διαδικασίας αλλαγής, εμποδίζεται από την αδράνεια του περιβάλλοντος. Ένα νέο φαινόμενο μπορεί έτσι να δημιουργηθεί μόνο μέσω μιας προσπάθειας που είναι πιο βίαιη ή μιας δύναμης πιο ισχυρής από την αντίσταση. Ο Χέρντερ, μιλώντας για τη Γαλλική Επανάσταση, εξέφρασε αυτή την ιδέα: «Ένας σπόρος πέφτει στο έδαφος και για πολύ καιρό φαίνεται να είναι νεκρός. Ύστερα ξαφνικά φυτρώνει, εκτοπίζει το σκληρό χώμα που το είχε σκεπάσει, διώχνει βίαια τον εχθρό του, τον πηλό, και έτσι γίνεται ένα ανθοφόρο φυτό που καρποφορεί». Και σκεφτείτε πώς γεννιέται ένα παιδί: αφού περάσει εννέα μήνες στο σκοτάδι της μήτρας, δραπετεύει επίσης βίαια, σκίζοντας το δοχείο του και μερικές φορές σκοτώνοντας ακόμη και τη μητέρα του. Τέτοιες είναι οι επαναστάσεις— αναγκαίες συνέπειες των εξελίξεων που προηγήθηκαν.
Ωστόσο, οι επαναστάσεις δεν συνιστούν απαραίτητα πρόοδο, όπως οι εξελίξεις δεν κατευθύνονται πάντα προς τη δικαιοσύνη. Όλα αλλάζουν, τα πάντα στη φύση κινούνται ως μέρος μιας αιώνιας κίνησης. Αλλά όπου υπάρχει πρόοδος, μπορεί επίσης να υπάρξει οπισθοδρόμηση, και εάν ορισμένες εξελίξεις τείνουν προς την ανάπτυξη της ζωής, υπάρχουν άλλες που τείνουν προς τον θάνατο. Το να σταματήσεις είναι αδύνατο και είναι απαραίτητο να κινηθείς προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Οι σκληραγωγημένοι αντιδραστικοί και οι ευγενικοί φιλελεύθεροι, που και οι δύο φωνάζουν τρομαγμένοι με τη λέξη «επανάσταση», εντούτοις προχωρούν και οι ίδιοι προς μια επανάσταση – την τελευταία, που είναι η αιώνια ανάπαυση. Οι ασθένειες, η γήρανση ή η γάγγραινα, για παράδειγμα, είναι μορφές εξέλιξης όπως και η εφηβεία. Η εμφάνιση σκουληκιών σε ένα πτώμα, όπως και το πρώτο κλάμα ενός βρέφους, δείχνουν ότι έχει συμβεί μια επανάσταση. Η φυσιολογία και η ιστορία αποδεικνύουν ότι ορισμένες εξελίξεις προξενούν παρακμή και ορισμένες επαναστάσεις φέρνουν θάνατο.
Γνωρίζουμε την ανθρώπινη ιστορία μόνο εν μέρει, με βάση την εμπειρία μόνο μερικών χιλιάδων ετών, ωστόσο αυτή μας προσφέρει ατελείωτα παραδείγματα φυλών, λαών, πόλεων και αυτοκρατοριών που χάθηκαν άθλια ως συνέπεια αργών εξελίξεων που οδήγησαν στην παρακμή και την πτώση τους. Οι παράγοντες που προκάλεσαν την εξασθένιση ολόκληρων εθνών και φυλών ήταν πολλαπλοί και διαφορετικοί. Το κλίμα και το έδαφος μπορεί να επιδεινωθούν, όπως σίγουρα συνέβη σε τεράστιες εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας, όπου οι λίμνες και τα ποτάμια έχουν στερέψει και τα κοιτάσματα αλατιού έχουν απλωθεί σε πρώην εύφορες εκτάσεις. Οι εισβολές των εχθρικών ορδών κατέστρεψαν ορισμένες περιοχές σε τέτοιο βαθμό που παρέμειναν για πάντα έρημες. Ωστόσο, πολλά έθνη μπόρεσαν να ανθίσουν ξανά μετά από κατακτήσεις και σφαγές, ακόμη και μετά από αιώνες καταπίεσης. Έτσι, αν ένα έθνος εκπέσει ξανά στη βαρβαρότητα ή εξαφανιστεί εντελώς, πρέπει να αναζητήσει κανείς τους λόγους της οπισθοδρόμησής και της καταστροφής του, πάνω απ’ όλα μέσα στο ίδιο το έθνος και στο βασικό του Σύνταγμα, παρά σε εξωτερικές συνθήκες.
Υπάρχει μια θεμελιώδης αιτία – στην πραγματικότητα, η αιτία όλων των αιτιών – που αποτελεί την επιτομή της ιστορίας της παρακμής. Είναι η καθιέρωση της κυριαρχίας ενός μέρους της κοινωνίας πάνω σε ένα άλλο και η μονοπώληση της γης, του κεφαλαίου, της εξουσίας, της εκπαίδευσης και των τιμών από λίγους ή από μια αριστοκρατία. Από τη στιγμή που οι υποταγμένες μάζες δεν έχουν πλέον την ορμή να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτό το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας ανδρών, είναι σαν νεκρές, και η εξαφάνισή τους δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Η μαύρη πανούκλα θα έρθει σύντομα να τελειώσει ένα τόσο άχρηστο σμήνος ατόμων χωρίς ελευθερία. Οι σφαγείς εισβολείς επιτίθενται από την ανατολή και τη δύση και η έρημος κινείται για να αντικαταστήσει τεράστιες πόλεις. Έτσι η Ασσυρία και η Αίγυπτος πέθαναν και η Περσία κατέρρευσε, και όταν ολόκληρη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ανήκε σε λίγους μεγάλους γαιοκτήμονες, οι βάρβαροι σύντομα πήραν την θέση του σκλαβωμένου προλεταριάτου.
Κάθε γεγονός έχει δύο όψεις, γιατί είναι ταυτόχρονα ένα φαινόμενο θανάτου και ένα φαινόμενο αναβίωσης. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης προς τη φθορά και επίσης προς την πρόοδο. Έτσι, η καταστροφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στην απέραντη πολυπλοκότητά της, αποτελούνταν από ένα ολόκληρο σύνολο επαναστάσεων που αντιστοιχούσαν σε μια σειρά εξελίξεων, μερικές από τις οποίες ήταν καταστροφικές και άλλες ωφέλιμες. Η καταστροφή αυτής της τρομερής μηχανής καταστολής, που είχε βαρύνει τον κόσμο, ήταν σίγουρα μια μεγάλη ανακούφιση για τους καταπιεσμένους και η βίαιη άφιξη των λαών από το βορρά στον κόσμο του πολιτισμού ήταν επίσης από πολλές απόψεις ένα ευτυχές στάδιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά τη διάρκεια της αναταραχής, πολλοί από τους σκλάβους ανέκτησαν ένα μικρό ποσοστό ελευθερίας σε βάρος των κυρίων τους. Ωστόσο, η επιστήμη και η βιοτεχνία χάθηκαν ή αποκρύφτηκαν. Τα αγάλματα έσπασαν και οι βιβλιοθήκες κάηκαν. Φαίνεται ότι η αλυσίδα του χρόνου είχε σπάσει, ας πούμε. Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την κληρονομιά της γνώσης. Τον δεσποτισμό ακολούθησε ένας χειρότερος δεσποτισμός και από μια νεκρή θρησκεία αναπτύχθηκαν οι παραφυάδες μιας νέας που ήταν ακόμα πιο αυταρχική, σκληρή και φανατική. Για χίλια χρόνια, το σκοτάδι της άγνοιας και της ανοησίας που διαδίδονταν από τους Χριστιανούς μοναχούς εξαπλώθηκε σε όλη τη Γη.
Καθώς κάθε γεγονός και κάθε περίοδος της ιστορίας παρουσιάζει μια διπλή όψη, είναι αδύνατο να κρίνουμε κατηγορηματικά κάποια από αυτές. Το ίδιο το παράδειγμα της ανανέωσης που οδήγησε στο τέλος, το Μεσαίωνα και τη νύχτα της άγνοιας, μας δείχνει πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν δύο επαναστάσεις ταυτόχρονα — η μία να οδηγεί σε παρακμή και η άλλη σε εξέλιξη. Η Αναγέννηση, που ανακάλυψε εκ νέου τα μνημεία της αρχαιότητας, αποκρυπτογράφησε τα βιβλία και τις διδασκαλίες της, απελευθέρωσε την επιστήμη από τις δεισιδαιμονικές μεθόδους και επανέφερε τους ανθρώπους σε αντικειμενικές μελέτες, οδήγησε επίσης στο οριστικό τέλος του αυθόρμητου καλλιτεχνικού κινήματος που είχε αναπτυχθεί τόσο θαυμάσια κατά την περίοδο ελεύθερων πόλεων και κοινοτήτων. Ήρθε τόσο ξαφνικά όσο η υπερχείλιση ενός ποταμού που καταστρέφει τις γειτονικές αγροτικές εκτάσεις. Όλα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή, και συχνά, οι μπανάλ απομιμήσεις των αρχαίων αντικατέστησαν έργα που είχαν τουλάχιστον την αξία να είναι πρωτότυπα!
Η αναγέννηση της επιστήμης και της τέχνης συνοδεύτηκε στον θρησκευτικό κόσμο από τη διάσπαση εντός του Χριστιανισμού που ονομάζεται Μεταρρύθμιση. Για πολύ καιρό, φαινόταν φυσικό να βλέπουμε αυτή την επανάσταση ως ένα από τα ευεργετικά σημεία καμπής της ανθρωπότητας, που αποτυπώνεται στην κατάκτηση του δικαιώματος της ατομικής πρωτοβουλίας και της χειραφέτησης του ανθρώπινου νου, που οι ιερείς είχαν κρατήσει σε δουλοπρεπή άγνοια για αιώνες. Πιστεύεται ότι στο εξής, οι άνθρωποι θα είναι κύριοι του εαυτού τους, καθένας ίσος με τον άλλον μέσω της ανεξαρτησίας της σκέψης. Αλλά τώρα ξέρουμε ότι η Μεταρρύθμιση σήμαινε επίσης την ίδρυση άλλων αυταρχικών εκκλησιών σε αντίθεση με εκείνη που μέχρι τότε είχε το μονοπώλιο της πνευματικής υποδούλωσης. Η Μεταρρύθμιση άλλαξε τις τύχες και τις προκαταλήψεις προς όφελος της νέας εξουσίας, και θρησκευτικές τάξεις εμφανίστηκαν και από τις δύο πλευρές —Ιησουίτες και αντιϊησουίτες— για να εκμεταλλευτούν τους ανθρώπους με νέους τρόπους. Ο Λούθηρος και ο Καλβίνος μίλησαν για εκείνους που δεν μοιράζονταν τις απόψεις τους με την ίδια γλώσσα σκληρής μισαλλοδοξίας με πρόσωπα όπως ο Άγιος Δομίνικος και ο Ιννοκέντιος Γ’. Όπως η Ιερά Εξέταση, κατασκόπευαν, φυλάκιζαν, κατάσφαζαν και έκαιγαν, και ουσιαστικά, το δόγμα τους επέβαλε την ίδια υπακοή προς τους βασιλιάδες και τους ερμηνευτές του «Θεϊκού Λόγου».
Υπάρχει συχνά μια πολύ συγκλονιστική διαφορά μεταξύ των επαναστατικών συνθηκών που συνοδεύουν την εμφάνιση ενός θεσμού και του τρόπου με τον οποίο αυτός τελικά λειτουργεί, και ο οποίος είναι συνήθως εντελώς αντίθετος με τα ιδανικά των αφελών ιδρυτών του. Κατά τη γέννησή του, μπορεί να ακούγονται κραυγές «Ελευθερία! Ελευθερία!» και η ιαχή «Πόλεμος ενάντια στους τυράννους» μπορεί να αντηχεί στους δρόμους. Ωστόσο, οι «τύραννοι» εξακολουθούν να καταφέρνουν να παρεισφρήσουν ανάμεσά μας ως άμεσο αποτέλεσμα της ρουτίνας, της ιεραρχίας και του πνεύματος οπισθοδρόμησης. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά καταπατούν κάθε θεσμό. Όσο περισσότερο επιμένει ένας θεσμός, τόσο πιο τρομερός γίνεται, γιατί τελικά σαπίζει το ίδιο το έδαφος στο οποίο βρίσκεται και μολύνει την ατμόσφαιρα γύρω του. Τα λάθη που τιμωρεί και η διαστροφή ιδεών και συναισθημάτων που δικαιολογεί και προωθεί, προσλαμβάνουν έναν τέτοιο χαρακτήρα παλαιότητας και μάλιστα ιερότητας που σπάνια τολμάει κανείς να τα αμφισβητήσει. Η εξουσία του μεγαλώνει με κάθε αιώνα που περνά, και αν παρόλα αυτά πεθαίνει στο τέλος, όπως όλα τα πράγματα, είναι επειδή βρίσκεται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με το σύνολο των νέων εξελίξεων που αναδύονται γύρω του.
Ορισμένοι θεσμοί, όπως εκείνοι των θρησκευτικών δογμάτων, έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ πάνω στην ψυχή που πολλοί, ελεύθερα σκεπτόμενοι, ιστορικοί θεωρούν ότι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από αυτούς. Πράγματι, η δημοφιλής εικόνα του Θεού που κάθεται στον θρόνο του στον Παράδεισο δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα. Στη λογική σειρά της ανθρώπινης ανάπτυξης, η θρησκευτική οργάνωση ακολούθησε την πολιτική, και οι ιερείς ακολουθούσαν τους αρχηγούς, αφού κάθε εικόνα προϋποθέτει μια αρχέγονη πραγματικότητα. Ωστόσο, η θρησκευτική ψευδαίσθηση τοποθετήθηκε στο υψηλότερο ύψος για να την καταστήσει την αρχική δικαιολογία για κάθε γήινη εξουσία, και έτσι ήταν προικισμένη με έναν κατεξοχήν μεγαλειώδη χαρακτήρα. Κάποιος μίλησε στην κυρίαρχη και μυστηριώδη δύναμη, τον «Άγνωστο Θεό», σε μια κατάσταση φόβου και τρόμου που καταστέλλει κάθε σκέψη και κάθε τάση για κριτική ανάλυση ή προσωπική κρίση. Η λατρεία ήταν η μόνη αίσθηση που επέτρεπαν οι ιερείς στους πιστούς τους.
Σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολογία, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη που έχει ήδη εδραιωθεί, αλλά και αυτήν που αναδύεται. Είναι εξίσου σημαντικό να εξετάσουμε προσεκτικά την πρακτική σημασία τέτοιων φαινομενικά αβλαβών ή ακόμα και σαγηνευτικών λέξεων όπως «πατριωτισμός», «τάξη» και «κοινωνική ειρήνη». Η αγάπη για την πατρίδα είναι, αναμφίβολα, ένα πολύ φυσικό και ευχάριστο συναίσθημα. Είναι απολαυστικό για έναν πρόσφυγα να ακούει την αγαπημένη του μητρική γλώσσα και για άλλη μια φορά να βλέπει μέρη που του θυμίζουν τη γενέτειρά του. Και αυτή η αγάπη δεν περιορίζεται στη γη που τον έτρεφε και στη γλώσσα που άκουσε στο λίκνο της ζωής του, αλλά επεκτείνεται, μέσω μιας φυσικής παρόρμησης προς τους υπόλοιπους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτή της ίδια γη, με τους οποίους μοιράζεται ιδέες, συναισθήματα και έθιμα. Αν έχει ευγενική φύση, θα προσκολληθεί τελικά θερμά, με παθιασμένη αλληλεγγύη, με εκείνους των οποίων τις ανάγκες και τους τρόπους γνωρίζει από κοντά. Εάν αυτό είναι «πατριωτισμός», ποιος άνθρωπος με συναισθήματα δεν θα μπορούσε παρά να το νιώσει; Όμως, η λέξη αυτή κρύβει σχεδόν πάντα μέσα της μια έννοια εντελώς διαφορετική από την απλή «αγάπη για τη γη των προγόνων μας».
Είναι μια παράξενη αντίφαση ότι η πατρίδα δεν είχε περιγραφεί ποτέ πριν με τόσο φλογερά λόγια όπως από τότε που άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά στη μεγάλη επίγεια πατρίδα της ανθρωπότητας. Σημαίες φαίνονται παντού, ειδικά στις πόρτες των καμπαρέ και των κακόφημων οίκων κάθε είδους. Οι «άρχουσες τάξεις» καυχιούνται ασταμάτητα για τον πατριωτισμό τους, ενώ την ίδια στιγμή επενδύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό και συναλλάσσονται παράνομα με τη Βιέννη ή το Βερολίνο σε ό,τι θα τους φέρει χρήματα— συμπεριλαμβανομένων των κρατικών μυστικών. Ακόμη και επιστήμονες και μελετητές, που ξεχνούν ότι κάποτε είχαν συγκροτήσει μια διεθνή δημοκρατία σε όλο τον κόσμο, μιλούν για «γαλλική επιστήμη», «γερμανική επιστήμη» ή «ιταλική επιστήμη», σαν να ήταν δυνατό να περιοριστεί η γνώση των γεγονότων και η διάδοση ιδεών μέσα σε κλειστά σύνορα, υπό την προστασία της αστυνομίας. Ασκούν προστατευτισμό όχι μόνο για τις τουλίπες και τα βαμβακερά υφάσματα, αλλά και για τα προϊόντα του μυαλού. Όμως, στο βαθμό που τα μυαλά των ισχυρών στενεύουν, αυτά των απλών ανθρώπων διευρύνονται. Οι άνδρες σε υψηλές θέσεις βλέπουν την κυριαρχία τους και τις ελπίδες τους να μειώνονται στο βαθμό που εμείς οι επαναστάτες κατακτούμε το σύμπαν και ανοίγουμε τις καρδιές μας. Θεωρούμε τους εαυτούς μας συντρόφους σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική στην Ευρώπη και από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία. Χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα για να διεκδικήσουμε τα ίδια συμφέροντα, και έρχεται η μέρα που με μια αυθόρμητη παρόρμηση θα υιοθετήσουμε τις ίδιες τακτικές και μια κοινή παγκόσμια κραυγή για να διαδηλώσουμε. Ο στρατός μας, ξυπνά σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Σε σύγκριση με αυτό το παγκόσμιο κίνημα, αυτό που κοινώς αποκαλείται πατριωτισμός δεν είναι παρά μια οπισθοδρόμηση από κάθε άποψη. Θα έπρεπε να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής για να αγνοεί το γεγονός ότι οι «κατηχήσεις της ιθαγένειας» κηρύττουν την αγάπη για την πατρίδα για να εξυπηρετήσουν όλα τα συμφέροντα και τα προνόμια της άρχουσας τάξης και ότι προς όφελος αυτής της τάξης προωθούν το μίσος μεταξύ των αδύναμων και των απόκληρων διαφόρων χωρών. Ο όρος «πατριωτισμός» και όλες οι σύγχρονες θεωρίες που αναπτύσσονται πάνω του συγκαλύπτουν τις πανάρχαιες πρακτικές της δουλοπρεπούς υπακοής στη θέληση ενός ηγέτη και της πλήρους παραίτησης του ατόμου μπροστά σε αυτούς που κατέχουν την εξουσία και κυβερνούν ολόκληρο το έθνος σαν μια τυφλή μάζα.
Ομοίως, οι λέξεις «τάξη» και «κοινωνική ειρήνη» ακούγονται αρκετά όμορφες στα αυτιά μας, αλλά θα θέλαμε να μάθουμε τι εννοούν αυτοί οι ευγενείς απόστολοι, οι άρχοντες, με αυτές τις λέξεις. Ναι, η ειρήνη και η τάξη είναι μεγάλα ιδανικά που αξίζει να πραγματοποιηθούν, αλλά υπό μια προϋπόθεση: ότι η ειρήνη δεν είναι αυτή του τάφου, και αυτή η τάξη δεν είναι η έκφραση της κυριαρχίας κάποιων και η απελπιστική υποδούλωση κάποιων άλλων [1], αλλά δείγμα μιας δίκαιης, ισότιμης ζωής, μιας πραγματικής ισότητας μεταξύ φίλων.
Αν και η τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων είναι φρικτή, έχει σημειωθεί μια τεράστια εξέλιξη, που δίνει υπόσχεση για την επόμενη επανάσταση. Αυτή η εξέλιξη συνίσταται στο γεγονός ότι η «επιστήμη» των οικονομικών, η οποία προφήτευε τη σπανιότητα των πόρων και τον αναπόφευκτο θάνατο των λιμοκτονούντων μαζών, έχει αποδειχθεί λανθασμένη, και ότι επιπλέον, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που υποφέρει και λιμοκτονεί, τώρα ανακαλύπτει και γνωρίζει τον πλούτο της και τις απεριόριστες δυνατότητες της. Έτσι, το ιδανικό μας που κάποτε εκφράστηκε με το πρόταγμα «Ψωμί για Όλους» έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι απλή ουτοπία. Η Γη είναι αρκετά μεγάλη για να μας θρέψει όλους και αρκετά πλούσια για να μας υποστηρίξει άνετα. Μπορεί να παρέχει αρκετές καλλιέργειες για να έχουν όλοι τροφή, παράγει αρκετά ινώδη φυτά για να έχουν όλοι ρούχα και περιέχει αρκετές πέτρες και πηλό για να έχουν όλοι σπίτια. Αυτή είναι η οικονομική πραγματικότητα με όλη της την απλότητα. Όχι μόνο αυτό που παράγει η Γη επαρκεί για την κατανάλωση των σημερινών κατοίκων της, αλλά θα ήταν επίσης αρκετό αν ξαφνικά η κατανάλωση διπλασιαζόταν. Αυτό θα συνέβαινε ακόμη κι αν η επιστήμη δεν επενέβαινε για να προωθήσει τη γεωργία πέρα από τις εμπειρικές μεθόδους της, θέτοντας στη διάθεσή της όλους τους πόρους που είναι τώρα διαθέσιμοι από τη χημεία, τη φυσική, τη μετεωρολογία και τη μηχανική. Στη μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας, η πείνα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ενός συλλογικού εγκλήματος, είναι επιπλέον ένας παραλογισμός, αφού η παραγωγή είναι υπερδιπλάσια από αυτή που χρειάζεται για κατανάλωση.
Και τι γίνεται με την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία δράσης; Δεν είναι άμεσες και λογικές συνέπειες της ελευθερίας της σκέψης; Η ομιλία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σκέψη που γίνεται ακουστή. Η δράση δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκέψη που γίνεται ορατή. Το ιδανικό μας λοιπόν συνεπάγεται για κάθε άνθρωπο την πλήρη και απόλυτη ελευθερία να εκφράζει τις σκέψεις του σε κάθε τομέα, συμπεριλαμβανομένης της επιστήμης, της πολιτικής και της ηθικής, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση εκτός από το σεβασμό του για τους άλλους. Συνεπάγεται επίσης το δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, ενώ φυσικά ενώνει τη θέλησή του με αυτές των άλλων σε όλες τις συλλογικές προσπάθειες. Η δική του ελευθερία δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση από αυτή την ένωση, αλλά μάλλον διευρύνεται, χάρη στη δύναμη της κοινής μας θέλησης.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η απόλυτη ελευθερία σκέψης, λόγου και δράσης είναι ασυμβίβαστη με τη διατήρηση θεσμών που περιορίζουν την ελεύθερη σκέψη, παρεμποδίζουν τον λόγο με τη μορφή ενός τελικού και αμετάκλητου όρκου, φτάνουν στο σημείο ακόμα και να υπαγορεύουν στον εργαζόμενο να σταυρώσει τα χέρια του και να πεθάνει της πείνας με εντολή του ιδιοκτήτη.[2] Οι συντηρητικοί δεν έχουν σε καμία περίπτωση λάθος όταν γενικεύουν λέγοντας πως οι επαναστάτες είναι «εχθροί της θρησκείας, της οικογένειας και της ιδιοκτησίας». Ναι, οι αναρχικοί απορρίπτουν την εξουσία του δόγματος και την επιβολή του υπερφυσικού στη ζωή μας. Υπό αυτή την έννοια, όποια ζέση κι αν φέρουν στον αγώνα για τα ιδανικά τους, της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης, είναι εχθροί της θρησκείας. Ναι, οι αναρχικοί θέλουν να καταργήσουν τα συνοικέσια και τις συζυγικές σχέσεις που επιβιώνουν μόνο από οικονομική ανάγκη, και αντ’ αυτού επιθυμούν ελεύθερες ενώσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην αμοιβαία στοργή του ενός για τον άλλο, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια. Υπό αυτή την έννοια, όσο στοργικοί και αφοσιωμένοι κι αν είμαστε προς εκείνους που η ζωή τους είναι ενωμένη με τη δική μας, είμαστε πράγματι εχθροί της πυρηνικής οικογένειας. Ναι, θέλουμε να καταργήσουμε τη μονοπώληση της γης και των προϊόντων της για να τα μοιράσουμε σε όλους. Υπό αυτή την έννοια, η ευτυχία που θέλουμε να εγγυηθούμε σε όλους και η απόλαυση των καρπών της γης από όλους, μας κάνει εχθρούς της ιδιοκτησίας. Σίγουρα, αγαπάμε την ειρήνη και το ιδανικό μας είναι η αρμονία μεταξύ όλων των ανθρώπων. Κι όμως ο πόλεμος μαίνεται γύρω μας. Εμφανίζεται μπροστά μας από μακριά ως μια θλιβερή προοπτική, γιατί στην τεράστια πολυπλοκότητα των ανθρώπινων υποθέσεων, η πορεία προς την ειρήνη συνοδεύεται από αγώνες. «Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο», είπε ο Υιός του Ανθρώπου. Ωστόσο, «έφερε επίσης ένα σπαθί», δημιουργώντας, όπως είπε «τον διαχωρισμό μεταξύ γιου και πατέρα, και μεταξύ κόρης και μητέρας». Κάθε υπόθεση, ακόμα και η χειρότερη, έχει τους υπερασπιστές της, και παρόλο που ο επαναστάτης τους αγαπά όλους, πρέπει ωστόσο και να πολεμήσει εναντίον κάποιων.
Τίποτα καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τους επιτυχημένους «ρεπουμπλικάνους», δηλαδή αυτούς που κατακτούν και αποκτούν την εξουσία. Το να ελπίζεις σε αυτούς σημαίνει να αποδεχτείς έναν ιστορικό παραλογισμό, την απόλυτη ανοησία. Η τάξη που κατέχει και κυβερνά είναι αναπόφευκτα εχθρός κάθε προόδου. Το όχημα της σύγχρονης σκέψης και της πνευματικής και ηθικής εξέλιξης είναι εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, εργάζεται και καταπιέζεται. Είναι εκείνο το κομμάτι που αναπτύσσει και πραγματοποιεί κάθε ιδέα- και που με μεγάλη δυσκολία θέτει συνεχώς σε κίνηση το άρμα της κοινωνίας, ενώ οι συντηρητικοί προσπαθούν ασταμάτητα να το ακινητοποιήσουν ή να το καθυποτάξουν.
Αλλά θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, μήπως ακόμα και οι άνθρωποι της εξέλιξης και οι σοσιαλιστές επαναστάτες φίλοι μας, είναι εξίσου έτοιμοι να προδώσουν την υπόθεσή μας; Μήπως θα τους δούμε και αυτούς μια μέρα να περνούν από την ίδια, συνήθη διαδικασία οπισθοδρόμησης, όταν θα έχουν καταφέρει και εκείνοι από μεριάς τους να «κατακτήσουν την κρατική εξουσία», όπως επιδιώκουν; Εάν οι σοσιαλιστές γίνουν κυβερνήτες μας, σίγουρα θα εξελιχθούν με τον ίδιο τρόπο όπως οι προκάτοχοί τους, οι Ρεπουμπλικάνοι. Οι νόμοι της ιστορίας δεν θα λυγίσουν υπέρ τους. Μόλις αποκτήσουν εξουσία, δεν θα παραλείψουν να την χρησιμοποιήσουν, έστω και μόνο με την ψευδαίσθηση ή το πρόσχημα ότι αυτή η εξουσία κάποτε θα αχρηστευτεί, καθώς όλα τα εμπόδια θα παρασύρονται και όλα τα εχθρικά στοιχεία θα καταστρέφονται.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοια φιλόδοξα και αφελή άτομα που ζουν με την απατηλή ελπίδα να μεταμορφώσουν την κοινωνία μέσω της εξαιρετικής ικανότητάς τους να διοικούν. Ωστόσο, όταν έχουν ανέλθει στις τάξεις των ηγετών, ή τουλάχιστον έχουν εμπλακεί σε υψηλό πολιτικό επίπεδο στην τεράστια μηχανή της κεντρικής διοίκησης, καταλαβαίνουν ότι η απομονωμένη θέλησή τους δεν έχει καμία εξουσία στη μόνη πραγματική εξουσία, που είναι οι εσωτερικές διεργασίες και λειτουργίες της κοινής γνώμης, και ότι όλες οι προσπάθειές τους κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στην αδιαφορία, τα συμφέροντα και την κακή θέληση που τους περιβάλλει. Τι τους μένει να κάνουν μετά λοιπόν, παρά να ακολουθήσουν την κυβερνητική ρουτίνα, να πλουτίσουν τις οικογένειές τους και να χαρίσουν υψηλόβαθμες θέσεις στους φίλους τους;
Μερικοί ένθερμοι αυταρχικοί σοσιαλιστές μας λένε ότι οι φενακισμοί της εξουσίας και η ίδια η άσκηση της μπορεί αναμφίβολα να εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τους ανθρώπους που απλώς υποκινούνται από καλές προθέσεις, αλλά ότι αυτόν τον κίνδυνο δεν χρειάζεται να τον φοβούνται όσοι έχουν καταστρώσει λεπτομερώς το σχέδιο δράσης τους, μέσω ενός προγράμματος που συζητήθηκε αυστηρά με συντρόφους οι οποίοι ξέρουν πώς να επαναφέρουν στην τάξη όποιον υποπέσει σε αμέλεια ή προδοσία. Απαιτείται, απλά, τα προγράμματα να είναι σωστά γραμμένα, υπογεγραμμένα και προσχεδιασμένα. Κυκλοφορούν σε χιλιάδες αντίτυπα. Είναι αναρτημένα στις πόρτες των αιθουσών συνεδριάσεων και κάθε υποψήφιος τα γνωρίζει από πάνω έως κάτω. Δεν είναι επαρκείς αυτές οι εγγυήσεις; Παρόλα αυτά, όση και αν είναι η διαβούλευση, το νόημα αυτών των προγραμματικών δηλώσεων και των μακροσκελών διακηρύξεων ποικίλλει από χρόνο σε χρόνο ανάλογα με τα γεγονότα και τις προοπτικές, και ο καθένας τα κατανοεί σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα. Και όταν μια ολόκληρη κλίκα καταλήγει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι τα έβλεπε στην αρχή, ακόμα και οι πιο ξεκάθαρες διακηρύξεις παίρνουν απλώς συμβολικό χαρακτήρα και το νόημα τους, υποβαθμίζεται τελικά σε ιστορικά ντοκουμέντα.
Γεγονός είναι ότι όσοι φιλοδοξούν να κατακτήσουν την κρατική εξουσία πρέπει προφανώς να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που φαίνεται να οδηγούν πιο σίγουρα στον στόχο τους. Σε δημοκρατίες με καθολική ψηφοφορία, φλερτάρουν τα πλήθη, τις μάζες. Υποστηρίζουν τα συμφέροντα της οινοποιίας και γίνονται δημοφιλείς στις παμπ. Καλωσορίζουν ψηφοφόρους από όπου κι αν προέρχονται, αδιαφορώντας για τη θυσία της ουσίας προς χάριν του κομφορμισμού. Προσκαλούν τους εχθρούς μας ανάμεσα μας, κάτι που είναι σαν να διοχετεύεις δηλητήριο απευθείας στο ανθρώπινο σώμα. Σε χώρες με μοναρχία, πολλοί σοσιαλιστές δηλώνουν αδιάφοροι για τη μορφή διακυβέρνησης, και καλούν ακόμη και τους υπουργούς του βασιλιά να τους βοηθήσουν να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους για κοινωνική αλλαγή, σαν να ήταν λογικά δυνατό να συμφιλιωθεί η κυριαρχία ενός Άρχοντα με την συναδελφική αλληλοβοήθεια μεταξύ όλων των ανθρώπων. Αλλά η ανυπομονησία κάποιου να δράσει μπορεί να τον κάνει ανίκανο να δει τα εμπόδια, και η τυφλή πίστη συχνά είναι πρόθυμη να πιστέψει ότι μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Ο Ferdinand Lassalle λαχταρά να έχει τον Μπίσμαρκ ως εταίρο στη δημιουργία ενός νέου κόσμου.[3] Άλλοι στρέφονται προς τον Πάπα, ζητώντας του να ηγηθεί της ένωσης των ταπεινών. Και όταν ο νεαρός Αυτοκράτορας της Γερμανίας συγκέντρωσε λίγους φιλάνθρωπους και μερικούς κοινωνιολόγους στο τραπέζι του, υπήρχαν εκείνοι που φαντάζονταν ότι επιτέλους ξημέρωσε η νέα εποχή.
Και αν κάποιοι σοσιαλιστές εξακολουθούν να γοητεύονται από το κύρος της πολιτικής εξουσίας που εκφράζεται ως θεϊκό δικαίωμα ή ως μονοπώλιο της βίας, υποκύπτουν ακόμη πιο εύκολα στην εξουσία που αποκρύπτεται πίσω από τη λαϊκή της προέλευση και την περιορισμένη ή καθολική ψηφοφορία. Για να κερδίσει ψήφους, ή με άλλα λόγια, να κερδίσει την εύνοια των πολιτών, κάτι που αρχικά φαίνεται θεμιτό, ο σοσιαλιστής υποψήφιος κολακεύει πρόθυμα τα γούστα, τις κλίσεις ή και τις προκαταλήψεις του εκλογικού του σώματος. Αγνοεί ευγενικά τις διαφωνίες, τις διαμάχες και τις μνησικακίες και για λίγο γίνεται φίλος, ή τουλάχιστον σύμμαχος, εκείνων με τους οποίους μόλις πριν από λίγο καιρό αντάλλασε ύβρεις. Στον κληρικαλιστή, προσπαθεί να βρει έναν χριστιανό σοσιαλιστή. Στους φιλελεύθερους αστούς, παρουσιάζεται σαν μεταρρυθμιστής. Και στον πατριώτη απευθύνει έκκληση προς τον θαρραλέο υπερασπιστή της αστικής αξιοπρέπειας. Μερικές φορές, φροντίζει ακόμη και να μην τρομάξει τον «ιδιοκτήτη» ή το «αφεντικό». Φτάνει στο σημείο να τους παρουσιάζει τα αιτήματά του σαν να ήταν εγγυήσεις ειρήνης. Η «Πρωτομαγιά», η οποία υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε τη νίκη σε έναν μακρύ αγώνα ενάντια στο κυρίαρχο Κεφάλαιο, έχει γίνει μια γιορτή με γιρλάντες και φιοριτούρες. Με αυτές τις επιφανειακές χειρονομίες προς τους ψηφοφόρους, οι υποψήφιοι ξεχνούν σταδιακά την περήφανη γλώσσα της αλήθειας και την αδιάλλακτη μαχητική στάση. Το ίδιο τους το πνεύμα υφίσταται μια διάχυτη μεταμόρφωση. Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο μεταξύ εκείνων που επιτυγχάνουν τον στόχο όλων των προσπαθειών τους και τελικά αναλαμβάνουν θέσεις σε βελούδινες καρέκλες, αυτών που ανεβαίνουν στην εξέδρα με τα χρυσά κρόσσια της εξουσίας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνουν ειδικοί στο να ανταλλάσσουν χαμόγελα, χειραψίες και χάρες.
Αυτή είναι απλώς η ανθρώπινη φύση και θα ήταν παράλογο από την πλευρά μας να κρατάμε μνησικακία στους σοσιαλιστές ηγέτες που, πιασμένοι από την εκλογική μηχανή, καταλήγουν σταδιακά να μεταμορφώνονται σε τίποτα περισσότερο από αστούς με φιλελεύθερες ιδέες. Έχουν τοποθετηθεί σε καθορισμένες συνθήκες που με τη σειρά τους αυτές, τους καθορίζουν. Οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και ο ιστορικός θα πρέπει να περιοριστεί στο να επισημάνει τον κίνδυνο για τους επαναστάτες που θα ρίξουν βιαστικά τον εαυτό τους στην πολιτική αρένα. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να υπερτονίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης των σοσιαλιστών πολιτικών, γιατί οι αγωνιζόμενες μάζες αποτελούνται πάντα από δύο στοιχεία των οποίων τα αντίστοιχα συμφέροντα πρέπει ολοένα και περισσότερο να αποκλίνουν. Μερικοί είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την αρχική υπόθεση, ενώ άλλοι παραμένουν πιστοί σε αυτήν. Οι εξελίξεις αυτές συνεπάγονται μια νέα κατηγοριοποίηση των ατόμων, στην οποία ομαδοποιούνται ανάλογα με τις πραγματικές τους συνάφειες.
Έτσι είδαμε πρόσφατα το Αριστερό Κόμμα να χωρίζεται στα δύο, σχηματίζοντας από τη μια το πλήθος των «οπορτουνιστών» και από την άλλη τις σοσιαλιστικές ομαδοποιήσεις. Η τελευταία θα πρέπει επίσης να διχαστεί, η μία ομάδα θα αποδυναμώσει το πρόγραμμά της για να το κάνει πιο εύγευστο στους συντηρητικούς και η άλλη ομάδα θα διατηρήσει το πνεύμα της ξεκάθαρης εξέλιξης και της ειλικρινούς επανάστασης. Αφού πέρασαν στιγμές αποθάρρυνσης και ακόμη και σκεπτικισμού, θα «αφήσουν τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους» και θα επιστρέψουν για να πάρουν τη θέση τους ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά καλό θα είναι να ξέρουν ότι κάθε κόμμα απαιτεί ομαδικό πνεύμα, και, κατά συνέπεια, κοινή δέσμευση μπροστά και στις θετικές και στις αρνητικές συγκυρίες. Κάθε μέλος ενός κόμματος δένεται με τα λάθη, τα ψέματα και τις φιλοδοξίες όλων των συντρόφων και των ηγετών του. Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος – που από μόνος του ενώνει τη δύναμή του με αυτή των υπολοίπων ανθρώπων που ενεργούν με τη δική τους θέληση – έχει το δικαίωμα να αποκηρύξει τα λάθη ή τα παραπτώματα των λεγόμενων συντρόφων του. Αναλαμβάνει την ευθύνη μόνο για τον εαυτό του.
Εφόσον η σημερινή λειτουργία του κράτους συνίσταται πρωτίστως στην υπεράσπιση των συμφερόντων των «δικαιωμάτων του κεφαλαίου», των δικαιωμάτων δηλαδή των γαιοκτημόνων, των μεγαλοϊδιοκτητών και των επιχειρηματιών, είναι απαραίτητο για τον οικονομολόγο να έχει στη διάθεσή του κάποια επιτυχημένα επιχειρήματα και μερικά φανταστικά ψέματα, τα οποία οι φτωχοί, που “θέλουν πολύ να υποστηρίξουν την εθνική οικονομία”, πρέπει να τα αποδεχθούν χωρίς καμιά αμφιβολία. Αλλά αλίμονο! Αυτές οι εύστοχες θεωρίες, που εφευρέθηκαν στο παρελθόν για κατανάλωση από τις υποταγμένες μάζες, δεν μπορούν πλέον να γίνουν αποδεκτές. Θα μπορούσε κάλλιστα να κοκκινίσει κανείς από ντροπή επαναλαμβάνοντας τον παλιό ισχυρισμό ότι «η σκληρή εργασία πάντα ανταμείβεται με πλούτο και απόκτηση περιουσίας». Με τον ισχυρισμό ότι η εργασία είναι η πηγή του πλούτου, οι οικονομολόγοι έχουν απόλυτη συνείδηση ότι δεν λένε την αλήθεια. Όπως οι σοσιαλιστές, γνωρίζουν ότι ο μεγάλος πλούτος δεν είναι προϊόν της ατομικής προσπάθειας, αλλά της δουλειάς των άλλων. Δεν αγνοούν ότι η κερδοσκοπία και η επιτυχία στο χρηματιστήριο, η πηγή των μεγάλων περιουσιών, μπορεί δίκαια να συγκριθεί με τα κατορθώματα των ληστών. Σίγουρα δεν θα τολμούσαν ποτέ να ισχυριστούν ότι το άτομο που έχει ένα εκατομμύριο να ξοδέψει κάθε εβδομάδα, ένα ποσό που ισοδυναμεί με όσα χρειαζόμαστε για να υποστηρίξουμε εκατό χιλιάδες άτομα, διακρίνεται από τους άλλους ανθρώπους χάρη στην ευφυΐα και την αρετή του, η οποία είναι εκατό χιλιάδες φορές ανώτερη από αυτή που διαθέτει ο ΜΕΣΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Θα ήταν ανόητο, και σχεδόν συνένοχο, να χάνουμε χρόνο συζητώντας τα υποκριτικά επιχειρήματα στα οποία βασίζεται η υποτιθέμενη πηγή αυτής της τεράστιας κοινωνικής ανισότητας.
Αλλά χρησιμοποιείται και ένα άλλο είδος συλλογισμού που έχει τουλάχιστον το πλεονέκτημα ότι δεν βασίζεται σε ένα ψέμα. Ενάντια στις απαιτήσεις που διατυπώνονται για λογαριασμό της κοινωνίας, κάποιοι επικαλούνται το δικαίωμα του ισχυρότερου, ακόμη και χρησιμοποιώντας το σεβαστό όνομα του Δαρβίνου (αν και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές του απόψεις), προκειμένου να υπερασπιστούν την αδικία και τη βία. Η δύναμη των μυών και της γροθιάς, η δύναμη της υποκρισίας και της εξαπάτησης — αυτό είναι το απόλυτο επιχείρημα! Στην πραγματικότητα είναι το δικαίωμα του ισχυρότερου που θριαμβεύει στο μονοπώλιο του πλούτου. Αυτός που είναι καλύτερα υλικά εξοπλισμένος, ο πιο ευνοημένος μέσω της καταγωγής, της εκπαίδευσης και των φίλων, ο καλύτερα οπλισμένος με τα όπλα της βίας ή της απάτη, αυτός που βρίσκει μπροστά του τους πιο αδύναμους εχθρούς, έχει τις καλύτερες πιθανότητες να πετύχει. Είναι πιο ικανός από άλλους να χτίσει ένα ψηλό φρούριο από το οποίο θα μπορεί να πυροβολεί τα δύστυχα αδέρφια του.
Έτσι, η ωμή πάλη των αντικρουόμενων εγωισμών καθορίζει το αποτέλεσμα. Αλλά σε παλαιότερες εποχές, δύσκολα τολμούσε κανείς να αποδεχθεί αυτή τη θεωρία του σιδήρου και της φωτιάς, που φαινόταν πολύ βίαιη, και προτιμούσε τη γλώσσα της υποκριτικής αρετής. Ήταν όλα αυτά καλυμμένα με επίσημες εκφράσεις για να μην καταλάβει ο κόσμος το νόημα τους. «Η δουλειά είναι χαλινάρι», είπε ο Francois Guizot.[4] Αλλά οι μελέτες των φυσιολόγων σχετικά με την πάλη για επικράτηση μεταξύ των ειδών και η ίδια η έννοια της “επιβίωσης του ισχυρότερου”, έχουν ενθαρρύνει τους θεωρητικούς της βίας ώστε να ανακοινώσουν ευθαρσώς την αλαζονική τους πρόκληση. «Βλέπετε», λένε, «αυτός είναι ο αναπόφευκτος νόμος και το αμετάβλητο πεπρωμένο στο οποίο υπόκεινται τόσο το αρπακτικό όσο και το θήραμα».
Θα πρέπει να χαιρόμαστε που το ζήτημα απλοποιείται έτσι σε όλη του τη βιαιότητα, γιατί είναι πολύ πιο κοντά στην επίλυσή του. «Ο Κανόνας της ισχύος!» λένε οι υπερασπιστές της κοινωνικής ανισότητας. «Ναι, είναι η ισχύς που κυβερνά!» φωνάζουν όλο και πιο δυνατά όσοι επωφελούνται από τη σύγχρονη βιομηχανία και την ανελέητη ανάπτυξή της, το επιθυμητό αποτέλεσμα της οποίας είναι πάνω από όλα η μείωση του αριθμού των εργαζομένων και η αισχροκέρδεια.
Αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ οι επαναστάτες να ευαγγελίζονται το ίδιο πράγμα με τους οικονομολόγους και τους βιομηχάνους. Για αυτό διατυπανίζουμε ότι η συνεργασία και η συνύπαρξη θα αντικαταστήσει σταδιακά τον αγώνα για επιβίωση. Ο νόμος του ισχυρότερου δεν θα ωφελεί πάντα το βιομηχανικό μονοπώλιο. «Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα», είπε ο Μπίσμαρκ, όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, αλλά έρχεται η μέρα που η ισχύς θα είναι στην υπηρεσία της δικαιοσύνης. Εάν είναι αλήθεια ότι οι ιδέες της αλληλεγγύης διαδίδονται, ότι οι κατακτήσεις της επιστήμης θα φτάσουν τελικά σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας και ότι οι ηθικοί πόροι γίνονται ιδιοκτησία όλων μας, οι εργαζόμενοι θα κάνουν τελικά χρήση αυτών των πραγμάτων προκειμένου να δημιουργηθεί μια επανάσταση προς όφελος όλων- αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα και όλη την δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο.
Όσο ισχυροί κι αν είναι σε χρήματα, ευφυΐα και οξυδέρκεια, τι μπορούν να κάνουν οι απομονωμένοι ιδιώτες ενάντια στις ενωμένες μάζες; Οι κυβερνώντες έχουν χάσει την ελπίδα να παρέχουν οποιαδήποτε ηθική δικαιολογία για τους σκοπούς και τους στόχους τους. Τώρα ζητούν μόνο να κυβερνούν με στιβαρό χέρι. Αυτή είναι η μόνη υπεροχή που επιδιώκουν. Εύκολα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει παραδείγματα κρατικών αξιωματούχων που επιλέχθηκαν όχι για τη στρατιωτική τους δόξα, την ευγενή γενεαλογία τους, τα ταλέντα τους ή την ευγλωττία τους, αλλά μόνο για την έλλειψη ενδοιασμών, επειδή είναι αδίστακτοι. Από αυτή την άποψη, παρέχουν πλήρη εμπιστοσύνη: δεν επιτρέπουν καμία προκατάληψη να τους σταθεί εμπόδιο στην κατάκτηση της εξουσίας ή στην υπεράσπιση των μετοχών.
Σε καμία σύγχρονη επανάσταση δεν έδωσαν οι ίδιοι οι προνομιούχοι, με τα σώματα τους, τις δικές τους μάχες. Εξαρτώνται πάντα από στρατιές φτωχών ανθρώπων, τους οποίους διδάσκουν τη λεγόμενη θρησκεία της σημαίας και τους εξασκούν στη λεγόμενη ανάγκη για την “διατήρηση της τάξης”. Έξι εκατομμύρια άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται όλες οι βαθμίδες της αστυνομίας, απασχολούνται σε τέτοιες εργασίες στην Ευρώπη. Αλλά αυτοί οι στρατοί μπορούν να διαλυθούν. Οι στρατιώτες μπορούν να θυμηθούν την κοινή καταγωγή και το πεπρωμένο που τους συνδέει με τις μάζες του λαού και τελικά το χέρι που τους διατάζει μπορεί να χάσει τον έλεγχο. Οι κρατικοί στρατοί, αποτελούμενοι σε μεγάλο βαθμό από προλετάριους, μπορούν και σίγουρα θα γίνουν για την αστική κοινωνία ό,τι έγιναν οι βάρβαροι για χάρη της αυτοκρατορίας και της ρωμαϊκής κοινωνίας — στοιχείο διάλυσης. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ξεσπάσματος πανικού στα οποία υποκύπτουν οι ισχυροί, ακόμη και εκείνοι που έχουν διατηρήσει τη δύναμη του χαρακτήρα τους— γιατί υπάρχουν επίσης αρκετοί «ηγεμόνες» που δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαταραγμένοι. Οι τελευταίοι είναι το είδος ανθρώπου που, αν παγιδευόντουσαν σε μια πυρκαγιά που εξαπλώνεται, δεν θα είχαν την ενέργεια και τη σωματική δύναμη (ακόμα κι αν ήταν εκατό από αυτούς) να σπάσουν έναν ξύλινο τοίχο, ούτε αρκετή αξιοπρέπεια για να επιτρέψουν σε γυναίκες και παιδιά να διαφύγουν πρώτα. [5]
Όταν οι απόκληροι είναι ενωμένοι για τα δικά τους συμφέροντα – εργαζόμενος με τον εργαζόμενο, έθνος με έθνος, φυλή με τη φυλή ή, αυθόρμητα, ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπο – και όταν γνωρίζουν καλά τον στόχο τους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα παρουσιαστεί η ευκαιρία για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους στην υπηρεσία της ελευθερίας για όλους. Όσο ισχυρός κι αν είναι ο κυρίαρχος, θα είναι τις περισσότερες φορές αρκετά αδύναμος, όταν έρθει αντιμέτωπος με όλους όσους ξεσηκώνονται εναντίον του ενωμένοι, με ενιαία θέληση να αγωνιστούν ώστε από εκείνη τη στιγμή και μετά να κατέχουν τη τροφή και την ελευθερία τους.
Η άγνοια διαρκώς μειώνεται, και μεταξύ των ενωμένων επαναστατών που αγωνίζονται για την εξέλιξη, η γνώση θα είναι σύντομα η δύναμη που θα μας οδηγεί. Αυτό είναι το κυρίαρχο γεγονός που μας κάνει να εμπιστευόμαστε την υπόσχεση της ανθρωπότητας: παρά την άπειρη πολυπλοκότητα των πραγμάτων, η ιστορία δείχνει ότι η πρόοδος θα νικήσει έναντι της οπισθοδρόμησης. Κατά την εξέταση όλων των γεγονότων της σύγχρονης ζωής, ορισμένοι βεβαιώνουν μια σχετική παρακμή, ενώ άλλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπήρξε ένα βήμα προς τα εμπρός. Η τελευταία άποψη είναι πιο έγκυρη, αφού μέρα με τη μέρα η εξέλιξη μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε αυτήν την ολότητα τόσο των ειρηνικών όσο και των βίαιων μετασχηματισμών που ήδη αποκαλούμε «κοινωνική επανάσταση». Αυτό θα συνεπάγεται πάνω από όλα την καταστροφή της δεσποτικής εξουσίας προσώπων και πραγμάτων, και την εξαφάνιση του ατομικού μονοπωλίου στα προϊόντα της συλλογικής εργασίας.
Το σημαντικότερο γεγονός σε αυτή την εξελικτική διαδικασία είναι η εμφάνιση της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών. Αναμφίβολα έχει ριζώσει από τότε που άνθρωποι από πολλά διαφορετικά έθνη άρχισαν να εξασκούν μεταξύ τους την πλήρη φιλία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια για τα κοινά τους συμφέροντα. Απέκτησε ακόμη και θεωρητική ύπαρξη όταν οι φιλόσοφοι του δέκατου όγδοου αιώνα εμπνεύστηκαν τη διακήρυξη των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» από τη Γαλλική Επανάσταση. Αλλά αυτά τα δικαιώματα παρέμειναν ένα απλό σύνθημα και η συνέλευση που τα διακήρυξε στον κόσμο φρόντισε να μην τα εφαρμόσει. Δεν τόλμησε καν να καταργήσει τη σκλαβιά των μαύρων του Άγιου Δομίνικου και υποχώρησε μόνο μετά από χρόνια εξέγερσης, όταν φαινόταν ότι η τελευταία ευκαιρία για την δικιά της σωτηρία ήταν να πληρώσει η ίδια αυτό το τίμημα. Η Διεθνής, που βρισκόταν σε διαδικασία διαμόρφωσης σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, δεν συνειδητοποίησε πλήρως τον εαυτό της μέχρι το δεύτερο μισό του αιώνα μας, και ήταν στη σφαίρα της εργασίας που εμφανίστηκε. Οι «άρχουσες τάξεις» δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Η Διεθνής! Από την ανακάλυψη της Αμερικής και τον περίπλου της γης, κανένα επίτευγμα δεν ήταν πιο σημαντικό στην ιστορία του ανθρώπου.
Ο Κολόμβος, ο Μαγγελάνος και ο Ελ Κάνο [6] ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν τη φυσική ενότητα της γης, αλλά η μελλοντική πραγματική ενότητα που επιθυμούσαν οι φιλόσοφοι άρχισε να υλοποιείται μόνο όταν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί εργάτες, ξεχνώντας τη διαφορετική καταγωγή τους και κατανοώντας ο ένας τον άλλον, παρά την ποικιλομορφία των γλωσσών τους, ενώθηκαν για να σχηματίσουν ένα ενιαίο έθνος, σε πείσμα όλων των αντίστοιχων κυβερνήσεων τους. Οι απαρχές του εγχειρήματος δεν ήταν εντυπωσιακές. Μόλις μερικές χιλιάδες άντρες ενώθηκαν σε αυτόν τον σύλλογο, που ήταν το αρχικό κύτταρο της ανθρωπότητας του μέλλοντος. Αλλά οι ιστορικοί κατάλαβαν τη θεμελιώδη σημασία του γεγονότος που μόλις είχε συμβεί. Στα πρώτα χρόνια της Διεθνούς, η ανατροπή της στήλης Vendôme κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας έδειξε ότι οι ιδέες αυτής της οργάνωσης είχαν γίνει πλέον μια ζωντανή πραγματικότητα. Μέχρι τότε ήταν ανήκουστο ένας κατακτημένος λαός να ανατρέπει με ενθουσιασμό το μνημείο των προηγούμενων πολεμικών νικών του. Αυτό έγινε όχι για να κολακέψουν, με δειλό τρόπο, αυτούς που μόλις τους είχαν κατακτήσει, αλλά για να δείξουν την αδελφοσύνη τους με αυτούς που οι κυρίαρχοι είχαν στρέψει εναντίον τους και κυρίως, για να εκφράσουν τα έκδηλα αισθήματα απέχθειας τους για τους κυρίαρχους και τους βασιλιάδες που και στις δύο πλευρές είχαν οδηγήσει τους υπηκόους τους στο σφαγείο. Για εκείνους που ξέρουν πώς να ξεπερνούν τους μικρούς αγώνες των φατριών και να συλλογίζονται την πορεία της ιστορίας από απόσταση, δεν υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον αιώνα πιο εντυπωσιακό σημάδι των καιρών, από την ανατροπή της Γαλλικής αυτοκρατορικής στήλης και την μετατροπή της σε ένα σωρό κοπριάς! [7]
Από τη στιγμή που διαποτίσει ολόκληρη τη μάζα των καταπιεσμένων, το πνεύμα της διεκδίκησης όσων δικαιούνται, κάθε γεγονός, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι ελάχιστης σημασίας, θα είναι ικανό να δημιουργήσει ωστικά κύματα αλλαγής, όπως μια σπίθα μπορεί να προκαλέσει ένα ολόκληρο βαρέλι πυρίτιδας να εκραγεί. Ήδη βλέπουμε προάγγελους του μεγάλου αγώνα. Για παράδειγμα, όταν το 1890 αντήχησε το κάλεσμα της «Πρωτομαγιάς», που εκτοξεύτηκε από έναν άγνωστο, ίσως έναν Αυστραλό σύντροφο, οι εργάτες όλου του κόσμου ενώθηκαν ξαφνικά σε μια ενιαία σκέψη. Εκείνη την ημέρα, η Διεθνής, που είχε επίσημα ταφεί, επανήλθε στη ζωή— όχι με εντολή των ηγετών της, αλλά μέσω της πίεσης των μαζών. Ούτε η «σοφή συμβουλή» των σοσιαλιστών με επιρροή, ούτε ο κατασταλτικός μηχανισμός των κυβερνήσεων μπόρεσαν να εμποδίσουν τους καταπιεσμένους όλων των εθνών να αισθανθούν ότι είναι αδέρφια σε όλο τον κόσμο και να το επιβεβαιώνουν αυτό με πράξεις του ενός προς τον άλλο. Ωστόσο, επιφανειακά, η «Πρωτομαγιά» δεν φαινόταν να είναι κάτι σημαντικό, απλώς μια πλατωνική έκφραση, μια συλλογική κραυγή για συγκέντρωση, ένας κωδικός πρόσβασης! Αφεντικά και κυβερνήσεις, με τη βοήθεια των ίδιων των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, προσπάθησαν πράγματι να μετατρέψουν αυτή τη μοιραία λέξη σε τίποτα περισσότερο από μια κενή συνταγή. Ωστόσο, αυτή η κραυγή και αυτή η ετήσια γιορτή έχουν αποκτήσει επική σημασία μέσω της οικουμενικότητας τους.
Ένα άλλο είδος κραυγής, που είναι ξαφνικό, αυθόρμητο και απροσδόκητο, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα. Εξαιτίας της μιας ή της άλλης αιτίας και σε σχέση με κάποιο ασήμαντο γεγονός, η ισχύς των περιστάσεων —δηλαδή το σύνολο των οικονομικών συνθηκών— αναπόφευκτα θα γεννήσει το είδος της κρίσης που προκαλεί πάθη ακόμη και στους αδιάφορους. Εκείνη τη στιγμή, θα υπάρξει ξαφνικά μια έκρηξη της τεράστιας ενέργειας που έχει συσσωρευτεί στις καρδιές των ανθρώπων εξαιτίας του παραβιασμένου αισθήματος δικαιοσύνης, των αδιόρθωτων βασάνων και των ακαταπόνητων αιτιών του μίσους. Οποιαδήποτε μέρα μπορεί να φέρει έναν τέτοιο κατακλυσμό. Η απόλυση ενός εργάτη, μια τοπική απεργία ή μια απρόβλεπτη σφαγή μπορεί να είναι η αιτία της επανάστασης, γιατί το αίσθημα της αλληλεγγύης εξαπλώνεται συνεχώς, και κάθε τοπική εξέγερση τείνει να ταρακουνήσει όλη την ανθρωπότητα.
Πριν από αρκετά χρόνια, μια νέα συλλογική κραυγή, αυτή της «γενικής απεργίας» ξέσπασε στα εργοστάσια. Αυτός ο όρος φαινόταν περίεργος και θεωρήθηκε ότι εκφράζει ένα απλό όνειρο ή μια χιμαιρική ελπίδα. Αλλά επαναλήφθηκε πιο δυνατά, και τώρα αντηχεί τόσο δυνατά που συχνά ο καπιταλιστικός κόσμος τρέμει από αυτό. Όχι, η γενική απεργία δεν είναι αδύνατη.
Οι Άγγλοι, οι Βέλγοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και οι Αυστραλοί μισθωτοί καταλαβαίνουν ότι εναπόκειται σε αυτούς να μπλοκάρουν όλη την εργασία και να την αποστερήσουν από τα αφεντικά τους, την ίδια μέρα. Και γιατί να μην πραγματοποιήσουν αύριο αυτό που καταλαβαίνουν σήμερα, ειδικά αν προστεθεί και μια απεργία στρατιωτών σε αυτή των εργαζομένων; Οι εφημερίδες τηρούν ομόφωνα μια εξαιρετικά προσεκτική σιωπή όταν οι στρατιώτες επαναστατούν ή εγκαταλείπουν μαζικά τον στρατό. Οι συντηρητικοί, που προτιμούν να αγνοούν εντελώς οποιαδήποτε γεγονότα δεν συμφωνούν με τις επιθυμίες τους, θα ήθελαν να πιστεύουν ότι μια τέτοια κοινωνική μεταστροφή είναι αδύνατη. Αλλά οι συλλογικές λιποταξίες, οι μικρές εξεγέρσεις και οι αρνήσεις πυροβολισμού είναι φαινόμενα που συμβαίνουν συχνά σε κακώς εκπαιδευμένους στρατούς και δεν είναι εντελώς άγνωστα ούτε στους πιο σκληρούς στρατιωτικούς οργανισμούς. Όσοι ανάμεσά μας θυμούνται την Παρισινή Κομμούνα θυμούνται τους χιλιάδες άντρες που εγκατέλειψε στο Παρίσι ο Adolphe Thiers και οι οποίοι αφοπλίστηκαν από τον λαό και προσηλυτίστηκαν εύκολα στην υπόθεση μας. Όταν η πλειονότητα των στρατιωτών διαποτίζεται από τη θέληση να πάρουν μέρος στον αγώνα μας, αργά ή γρήγορα θα έρθει η ευκαιρία να αναλάβουν δράση.
Η απεργία, ή μάλλον το πνεύμα της απεργίας με την ευρεία έννοια, αντλεί την αξία της, πάνω από όλα, από την αλληλεγγύη που δημιουργεί ανάμεσα σε όσους διεκδικούν μαζί τα δικαιώματά τους. Παλεύοντας για έναν κοινό σκοπό, μαθαίνουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον. Αλλά υπάρχουν επίσης προσπάθειες για άμεση σύνδεση, και αυτές επίσης συμβάλλουν όλο και περισσότερο στην κοινωνική επανάσταση. Αυτή η ένωση δυνάμεων από τους φτωχούς, τους αγρότες ή τους εργαζόμενους συναντά μεγάλα εμπόδια λόγω της έλλειψης υλικών πόρων μεταξύ των μεμονωμένων ατόμων. Η ανάγκη να κερδίσουν τα προς το ζην απαιτεί είτε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη στο εξωτερικό, είτε να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται και να αποδεχτούν τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την άνιση κατανομή της εργασίας, όσο άθλιες και αν είναι αυτές. Σε κάθε περίπτωση, είναι σκλαβωμένοι και η καθημερινή τους εργασία, τους εμποδίζει να κάνουν σχέδια για το μέλλον και να επιλέξουν ελεύθερα τους συμμάχους τους στη μάχη της ζωής. Επομένως, είναι πολύ αξιοσημείωτο ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματοποιούν ένα έργο που αν και περιορισμένο σε εύρος, παρόλα αυτά εισάγει στον κόσμο γύρω μας μια νέα ποιότητα ζωής. Επιπλέον, κάποια σημάδια της κοινωνίας του μέλλοντος εμφανίζονται περιστασιακά εδώ κι εκεί ανάμεσα στους εργάτες, χάρη στις ευνοϊκές συνθήκες και στη δύναμη της ιδέας, που διαπερνά ακόμη και ορισμένους κοινωνικούς κύκλους από τον κόσμο των προνομιούχων.
Συχνά ευχαριστεί τους επικριτές μας να ρωτούν σαρκαστικά για προηγούμενες απόπειρες δημιουργίας μεγαλύτερων ή μικρότερων κοινοτικών ενώσεων μας, σε διάφορα μέρη του κόσμου, και θα μας έλειπε η προοπτική αν αδυνατούσαμε να απαντήσουμε σε τέτοιες ερωτήσεις. Είναι αλήθεια ότι η ιστορία αυτών των ενώσεων αποκαλύπτει πολύ περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού αυτό που είναι απαραίτητο είναι η ολοκληρωτική επανάσταση, η αντικατάσταση της ατομικής ή συλλογικής εργασίας προς όφελος του ενός, από τη δουλειά όλων μας προς όφελος των πάντων.
Τα άτομα που συγκεντρώνονται με νέα ιδανικά για να σχηματίσουν μια από αυτές τις κοινότητες δεν είναι καθόλου απαλλαγμένα από προκαταλήψεις, παλιές πρακτικές και βαθιά ριζωμένες οπισθοδρομικές αντιλήψεις, δεν έχουν καταστρέψει τον παλιό κόσμο ακόμα, ούτε μέσα τους, ούτε γύρω τους!
Στον «αναρχικό» ή «αρμονικό» μικρόκοσμο που έχουμε δημιουργήσει, πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε ενάντια στις εριστικές και διασπαστικές δυνάμεις που παράγονται από τις συνήθειες, τα έθιμα, τους ισχυρούς δεσμούς της οικογένειας, τις δελεαστικές συμβουλές από φίλους, την επιστροφή των εγκόσμιων φιλοδοξιών, την ανάγκη για εύκολη περιπέτεια και την εμμονή για άμεση συνολική αλλαγή. Η υπερηφάνεια και το αίσθημα αξιοπρέπειας μπορούν να συντηρήσουν τους αρχάριους για λίγο, αλλά με την πρώτη απογοήτευση, είναι εύκολο για αυτούς να υποκύψουν σε μια κρυφή, χαιρέκακη ελπίδα αποτυχίας του εγχειρήματος μας, που θα τους οδηγήσει σύντομα να επιστρέψουν πίσω στην αγκαλιά της κυρίαρχης πραγματικότητας, ξανά στην αναταραχή της ζωής που συνεχίζεται έξω από τις κοινότητες μας.
Θυμόμαστε την εμπειρία των αποίκων του Brook Farm στη Νέα Αγγλία, οι οποίοι παρέμειναν πιστοί στον σύλλογό τους, έστω και μόνο μέσω των δεσμών της αρετής και της πίστης στην αρχική τους πρόθεση. Ωστόσο, χάρηκαν όταν μια πυρκαγιά κατέστρεψε το κοινόχρηστο παλάτι τους, απαλλάσσοντάς τους έτσι από τη συμφωνία που είχαν συνάψει μεταξύ τους, κάτι που ισοδυναμούσε με ένα είδος εσωτερικού όρκου, αν και όχι με τη μοναστική έννοια. Προφανώς, η κοινότητα ήταν καταδικασμένη να χαθεί, ακόμα κι αν η φωτιά δεν είχε εκπληρώσει την ενδόμυχη επιθυμία κάποιων, αφού η βασική βούληση των μελών ήταν σε αντίθεση με την ίδια τη λειτουργία της αποικίας τους. Οι περισσότερες κοινοτικές ενώσεις έχουν χαθεί για παρόμοιους λόγους που σχετίζονται με την αδυναμία τους να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους. Δεν ρυθμίζονταν άλλωστε, όπως οι στρατώνες ή τα μοναστήρια, από την απόλυτη θέληση των θρησκευτικών ηγετών ή των στρατηγών και την ανάλογη απόλυτη υπακοή των κατωτέρων – στρατιωτών, μοναχών ή καλογριών.
Εξάλλου, δεν διέθεταν ακόμη τον δεσμό της πλήρους αλληλεγγύης που έχει ως αποτέλεσμα τον απόλυτο σεβασμό προς τα πρόσωπα, την πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη και την προοπτική ενός μεγάλου και συνεχώς αναπτυσσόμενου ιδεώδους. Οι ευκαιρίες για έριδες και διχόνοια είναι ακόμη πιο αναμενόμενες όταν οι άποικοι, έλκονται από τον αντικατοπτρισμό μιας μακρινής χώρας, έλκονται προς μια περιοχή εντελώς διαφορετική από τη δική τους, όπου κάθε πράγμα τους φαίνεται παράξενο και όπου η προσαρμογή στο έδαφος, το κλίμα και τα τοπικά έθιμα υπόκεινται στις μεγαλύτερες πιθανές αβεβαιότητες.
Οι φαλανστεριστές οπαδοί του Charles Fourier που συνόδευσαν τον ουτοπιστή σοσιαλιστή φιλόσοφο Victor Considérant στις πεδιάδες του βόρειου Τέξας, από το 1855 έως το 1857, κατευθύνθηκαν προς βέβαιη αποτυχία. Εγκαταστάθηκαν ανάμεσα σε πληθυσμούς των οποίων τα βάναυσα και χοντροκομμένα έθιμα σίγουρα πρέπει να συγκλόνισαν το λεπτό παριζιάνικο δέρμα τους. Επίσης, συνάντησαν τον αποτρόπαιο θεσμό της δουλείας των μαύρων και μάλιστα τους απαγορεύτηκε από το νόμο να εκφράσουν τη γνώμη τους για αυτό. Ομοίως, το πείραμα του Freiland, ή «Γη της Ελευθερίας», που επιχειρήθηκε υπό την καθοδήγηση ενός Πρώσου αξιωματικού σε περιοχές που ήταν γνωστές μόνο μέσα από αόριστες ιστορίες και κατακτήθηκαν με δυσκολία μέσω ενός εξοντωτικού πολέμου, προσφέρει στον ιστορικό ένα θέαμα φάρσας. Ήταν φανερό από την αρχή ότι όλα αυτά τα ετερογενή στοιχεία δεν θα μπορούσαν να ενωθούν σε ένα αρμονικό σύνολο.
Καμία από αυτές τις αποτυχίες δεν μπορεί να μας αποθαρρύνει, γιατί οι διαδοχικές προσπάθειες δείχνουν μια ακαταμάχητη προσπάθεια έκφρασης της κοινωνικής βούλησης. Ούτε οι απογοητεύσεις, ούτε η γελοιοποίηση μπορούν να αποτρέψουν τους αναζητητές. Άλλωστε, έχουν πάντα μπροστά τους το παράδειγμα των «συνεταιρισμών» –ενώσεις καταναλωτών και άλλους τύπους συνεργασίας– που είχαν επίσης δύσκολες αρχές αλλά τώρα έχουν γίνει πολυάριθμοι και ευημερούν θαυμάσια. Αναμφίβολα, πολλές από αυτές τις ενώσεις έχουν αποδειχθεί πολύ άσχημες, ειδικά οι πιο ευημερούσες από αυτές, με την έννοια ότι η άντληση κέρδους και η επιθυμία αύξησης του, έχουν πυροδοτήσει την αγάπη για τον πλούτο μεταξύ των μελών διαφόρων συνεταιρισμών ή τουλάχιστον τους έχουν εκτρέψει από τον επαναστατικό ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων.
Αυτός είναι ο πιο τρομερός κίνδυνος, η ανθρώπινη φύση είναι πάντα έτοιμη να βρει δικαιολογίες για να αποφύγει τους κινδύνους του κοινωνικού αγώνα. Είναι εύκολο να περιοριστεί κανείς στην «δουλίτσα» του, παραμερίζοντας τις ανησυχίες και τους κινδύνους που προκύπτουν από την αφοσίωση στο πλήρες εύρος ενός επαναστατικού σκοπού. Λέει κανείς αρχικά στον εαυτό του ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να πετύχει ένα εγχείρημα που εξασφαλίζει τη συλλογική εργασία και την επιβίωση πολλών φίλων του, και σταδιακά αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί στις μικροπρακτικές των συμβατικών επιχειρήσεων. Το άτομο που είχε αποφασίσει να αλλάξει τον κόσμο, τελικά, δεν έχει μετατραπεί σε τίποτα περισσότερο από έναν απλό μπακάλη.
Ωστόσο, οι φιλομαθείς και ειλικρινείς αναρχικοί μπορούν να διδαχθούν ένα μεγάλο μάθημα από αυτούς τους αναρίθμητους συνεταιρισμούς που έχουν εμφανιστεί παντού και ενώθηκαν για να σχηματίσουν ολοένα μεγαλύτερες οντότητες με τέτοιο τρόπο ώστε να περιλαμβάνουν τις πιο διαφορετικές λειτουργίες, όπως αυτές της βιομηχανίας, των μεταφορών, της γεωργίας, της επιστήμης, της τέχνης και της ψυχαγωγίας. Η επιστημονική πρακτική της Αλληλοβοήθειας εξαπλώνεται και γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική η επίτευξη της. Το μόνο που μένει είναι να της δώσουμε αληθινό νόημα και ηθική, απλοποιώντας ολόκληρο το σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών και διατηρώντας μόνο την απλή καταγραφή των στατιστικών στοιχείων παραγωγής και κατανάλωσης, εξαλείφοντας έτσι τα μεγάλα βιβλία «χρέωσης» και «πίστωσης», που θα έχουν γίνει πλέον άχρηστα.
Αυτή η βαθιά επανάσταση όχι μόνο βρίσκεται στον δρόμο προς την εκπλήρωση, αλλά ουσιαστικά πραγματοποιείται σε διάφορα μέρη. Ωστόσο, είναι άσκοπο να επιστήσουμε την προσοχή στις προσπάθειες που μας φαίνονται πιο κοντά στο ιδανικό μας, γιατί οι πιθανότητες επιτυχίας τους είναι μεγαλύτερες εάν η σιωπή συνεχίσει να τις προστατεύει, εάν ο θόρυβος της δημοσιότητας δεν ενοχλεί το λιτό ξεκίνημά τους. Ας θυμηθούμε την ιστορία της μικρής κοινωνίας των φίλων που είχε συγκροτηθεί με το όνομα «Κομμούνα του Montreuil». Μερικοί ζωγράφοι, ξυλουργοί, κηπουροί, οικονόμοι και δάσκαλοι είχαν την ιδέα να δουλέψουν απλώς ο ένας για τον άλλον, χωρίς να προσλάβουν έναν λογιστή ως μεσάζοντα ή να ζητήσουν τη συμβουλή φοροεισπράκτορα ή συμβολαιογράφου. Αν κάποιος χρειαζόταν καρέκλες ή τραπέζια, πήγαινε να δει τον φίλο που τα έφτιαχνε. Αν το σπίτι κάποιου είχε γίνει λίγο άθλιο, ενημέρωνε έναν σύντροφο, ο οποίος έφερνε το πινέλο και τον κουβά του με μπογιές την επόμενη μέρα. Όταν ο καιρός ήταν καλός, τα μέλη φορούσαν καθαρά ρούχα, φροντισμένα και σιδερωμένα, και μετά πήγαιναν μια βόλτα για να μαζέψουν φρέσκα λαχανικά στον κήπο μιας φίλης. Και κάθε μέρα τα παιδιά μελετούσαν ανάγνωση με τη δασκάλα. Ήταν πολύ όμορφο! Ένα τέτοιο σκάνδαλο έπρεπε να σταματήσει. Μια «αναρχική βομβιστική επίθεση» είχε σκορπίσει τον τρόμο στην αστική τάξη και ο υπουργός εφαρμόζοντας τους διαβόητους νόμους “έκτακτης ανάγκης” [8] είχε τη μεγάλη ιδέα να προσφέρει ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο στους συντηρητικούς – ένα διάταγμα μαζικών συλλήψεων και ανακρίσεων. Οι γενναίοι κοινοτιστές του Montreuil δεν επέζησαν και οι πιο ένοχοι —δηλαδή οι καλύτεροι ανάμεσά τους— έπρεπε να υποστούν εκείνο το μεταμφιεσμένο βασανιστήριο που ονομάζεται “μυστική ανάκριση”. Και έτσι η επικίνδυνη μικρή κομμούνα καταστράφηκε.
Αλλά μην φοβάστε – θα γεννηθεί ξανά!
____________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] ΣτΜ Σε αυτό το σημείο ο Reclus κάνει μια αναφορά στην Βαρσοβία λέγοντας “μια τάξη όπως αυτή της Βαρσοβίας”. Επιλέγουμε να δώσουμε στο σημείο αυτό μια ελεύθερη μετάφραση υπηρετώντας το νόημα της φράσης και όχι την έμμεση ιστορική αναφορά. Την εποχή που έγραφε ο Reclus, η Πολωνία δεν υπήρχε πλέον ως κυρίαρχο κράτος, αφού είχε διαιρεθεί μεταξύ Ρωσίας, Πρωσίας και Αυστρίας. Το μεγαλύτερο τμήμα, του οποίου η Βαρσοβία ήταν η μητρόπολη, αποτελούνταν από το «Βασίλειο της Πολωνίας», το οποίο υπέφερε κάτω από τη ρωσική κυριαρχία. «Η τάξη της Βαρσοβίας» που αναφέρεται στο κείμενο σημαίνει την αυταρχική επιβολή της τάξης, μέσω της οποίας το τσαρικό καθεστώς κατέστειλε τα αναδυόμενα επαναστατικά κινήματα, τις φοιτητικές αναταραχές αλλά και τον εθνικισμό στην Πολωνία.
[2] Ο Reclus σε αυτό το σημείο αναφέρεται προφανώς στην απατηλή ποιότητα της ελευθερίας του λόγου και κάθε μορφής σύναψης συμφωνιών ή συμβάσεων εργασίας σε μια κατάσταση που διακατέχεται από εξαιρετική ανισότητα ισχύος ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη. Στην εποχή του, η υποτιθέμενη «ελεύθερη και εθελοντική συμφωνία» των εργαζομένων στις συνθήκες εργασίας τους, όταν οι ίδιοι αποδέχονταν εθελούσια μια συγκεκριμένη θέση απασχόλησης, χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για την καταστολή των απεργιών και την καταστροφή των εργατικών οργανώσεων. Η «ελευθερία» τους γίνεται έτσι προϋπόθεση για τη μιζέρια και την καταπίεσή τους.
[3] Ο Ferdinand Lassalle (1825–64) ήταν Γερμανός σοσιαλιστής ηγέτης. Διακρίνεται για τις μεταρρυθμιστικές του απόψεις, ιδιαίτερα την ιδέα ότι η εργατική τάξη θα μπορούσε να αποκτήσει τον έλεγχο του κράτους μέσω της καθολικής ψηφοφορίας και στη συνέχεια να μετατρέψει την οικονομία σε ένα σύστημα εργατικών συνεταιρισμών. Ήταν μεγάλος αντίπαλος του Μαρξ στο σοσιαλιστικό κίνημα και αποτέλεσε αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής στην «Κριτική του Προγράμματος Γκότα» του Μαρξ.
[4] Ο Φρανσουά Γκιζό (1787–1874) ήταν Γάλλος πολιτικός και ιστορικός.
[5] Ο Reclus αναφέρεται σε ένα περιβόητο γεγονός που είχε συμβεί εκείνο το καιρό στο Παρίσι. «Στις 4 Μαΐου 1897, κατά τις ώρες αιχμής της αγοράς, μια φωτιά εξαπλώθηκε με εκπληκτική ταχύτητα στο πολυκατάστημα Bazar de la Charité, μετατρέποντάς το σε μια τεράστια φλεγόμενη κόλαση στην οποία έχασαν τη ζωή τους 117 άνθρωποι. Εν μέσω του πανικού που ξέσπασε στην αρχή της καταστροφής, πολλές ζωές σώθηκαν με πράξεις γενναιότητας απλών ανθρώπων. Από την άλλη, αρκετά μέλη της υψηλής κοινωνίας που βρέθηκαν εκεί παρουσίασαν ένα θλιβερό θέαμα». Roger Gonot, Elisée Reclus: Prophète de l’Idéal Anarchique (Pau, Γαλλία: Editions Covedi, 1996), 73.
[6] Χουάν Σεμπαστιάν ντελ Κάνο, ο πρώτος εξερευνητής που έκανε τον γύρο της Γης. Ταξίδεψε με τον Μαγγελάνο και μετά το θάνατο του τελευταίου, πλοηγήθηκε με το καράβι Βικτώρια πίσω στην Ισπανία, ολοκληρώνοντας τον περίπλου το 1522.
[7] Η στήλη Vendôme κατασκευάστηκε για να τιμήσει τον Ναπολέοντα Α και τον αυτοκρατορικό στρατό του. Το άγαλμα του αυτοκράτορα στην κορυφή της Στήλης αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια της Αποκατάστασης αλλά αντικαταστάθηκε από τον Λουδοβίκο-Φίλιππο. Ο Ναπολέων Γ’ αργότερα αντικατέστησε αυτό το άγαλμα με μια πιο αυτοκρατορική απεικόνιση του αυτοκράτορα σε μια τόγκα, η οποία εξόργισε τους Ρεπουμπλικάνους και τους ριζοσπάστες. Μετά την ανακήρυξη της Παρισινής Κομμούνας, αποφασίστηκε η καταστροφή της στήλης. Στις 12 Απριλίου 1871, ο Félix Pyat πρότεινε την κατεδάφιση, δηλώνοντας ότι η στήλη «ήταν ένα μνημείο βαρβαρότητας, ένα σύμβολο ωμής βίας και ψεύτικης δόξας, μια επιβεβαίωση του μιλιταρισμού, μια άρνηση του διεθνούς δικαίου, μια θρασύτατη προσβολή των κατακτητών προς τους κατακτημένους τους, μια διαρκής προσβολή σε μια από τις τρεις μεγάλες αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας, την Αδελφοσύνη». Η στήλη καταστράφηκε στις 16 Απριλίου. Βλέπε Stewart Edwards, The Paris Commune 1871 (New York: Quadrangle Books, 1973), 300–303.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
https://theanarchistlibrary.org/library/elisee-reclus-evolution-revolution-and-the-anarchist-ideal
