Στις 5 Νοεμβρίου το 1937, ο Ιούλιος Νολντενάς (Julius Nolden), ένας εργάτης σε εργοστάσιο αυτοκινήτων από το Duisburg καταδικάστηκε από το *“Λαϊκό Δικαστήριο” στο Βερολίνο σε ποινή φυλάκισης δέκα ετών για «προετοιμασία πράξης έσχατης προδοσίας με επιβαρυντικές περιστάσεις». Ο Νόλντεν ήταν επικεφαλής της αναρχο-συνδικαλιστικής FAUD ( Ελεύθερη Ένωση Εργατών Γερμανίας) στη Ρηνανία όταν η μυστική οργάνωση διαλύθηκε από τη Γκεστάπο τον Ιανουάριο του 1937. Συνελήφθησαν μαζί του άλλοι 88 αναρχο-συνδικαλιστές, άνδρες και γυναίκες, που δικάστηκαν στη Ρηνανία στις αρχές του 1938.
Το 1921 η FAUD στο Ντούισμπουργκ είχε περίπου 5.000 μέλη. Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933, οι αριθμοί της μειώθηκαν και έμειναν μόνο λίγες ολιγομελείς ομάδες. Για παράδειγμα, υπήρχαν μόνο 25 αγωνιστές που δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Ντούισμπουργκ, ενώ η περιφερειακή ένωση της Ρηνανίας είχε περίπου 180-200 μέλη – συνδρομητές.
Στο τελευταίο περιφερειακό της συνέδριό, που πραγματοποιήθηκε στην Ερφούρτη τον Μάρτιο του 1932, η FAUD είχε αποφασίσει ότι σε περίπτωση που οι Ναζί πάρουν την εξουσία, το ομοσπονδιακό γραφείο της στο Βερολίνο θα έκλεινε και θα αντικαθιστόταν από μια μυστική διεύθυνση (που εδρεύει στην Ερφούρτη) και ότι θα πρέπει να υπάρξει μια γενική απεργία ως απάντηση. Η τελευταία απόφαση αποδείχθηκε ανεφάρμοστη καθότι η FAUD σε όλη τη Γερμανία αποδεκατίστηκε έπειτα από ένα κύμα συλλήψεων.
Τον Απρίλιο-Μάιο του 1933, ο γιατρός Gerhardt Wartenburg, πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα, κατάφερε να βρει ως αντικαταστάτη γραμματέα της FAUD τον Emil Zehner, ένα σιδηρουργό από την Ερφούρτη. Ο Wartenburg κατέφυγε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας όπου τον υποδέχτηκε μαζί με άλλους Γερμανούς μετανάστες, ο Ολλανδός αναρχο-συνδικαλιστής, Albert de Jong. Ομοίως, η γραμματεία της IWA (Διεθνής Ένωση Εργαζομένων που περιλάμβανε εργατικές ενώσεις ελευθεριακής και επαναστατικής κατεύθυνσης) μεταφέρθηκε στις Κάτω Χώρες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Ναζί να κατασχέσουν τα αρχεία της οργάνωσης.
Το φθινόπωρο του 1933, ο Εμίλ Ζέχνερ αντικαταστάθηκε από τον Φέρντιναντ Γκότσε, μέλος του Εργατικού Επιμελητηρίου της Σαξονίας, το οποίο τότε διοικούσε ο Ρίτσαρντ Τίντε από τη Λειψία. Εν τω μεταξύ, το φθινόπωρο του 1934 ο Γκότσε κατά τη δίωξη του από τη Γκεστάπο, εμφανίστηκε ξανά στη Δυτική Γερμανία, όπου η υποστήριξη από την ολλανδική ομοσπονδία του IWA (NSV) κατέστησε δυνατή τη δημιουργία ενός παράνομου πυρήνα της FAUD. Παράλληλα είχε συσταθεί βιαστικά στο Άμστερνταμ μια εξόριστη γραμματεία της FAUD.
Το επίσημο λογότυπο της αναρχο-συνδικαλιστικής FAUD
Ντούισμπουργκ, ο σύνδεσμος και το κέντρο αναταραχών της γερμανικής δύσης
Μέχρι τη στιγμή που οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία, ο εργάτης Franz Bunged είχε ηγηθεί της ομοσπονδίας στο Ντούισμπουργκ. Ήταν έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Bogermoor χωρίς καμία δίκη το 1933. Ο Bungert απελευθερώθηκε μέσα σε ένα χρόνο, αλλά διαπίστωσε ότι είναι απολύτως αδύνατο να συμμετάσχει ακόμα και στις λιγότερο παράνομες δραστηριότητες, εξαιτίας των αυστηρών μέτρων παρακολούθησης του. Τη θέση του πήρε ο Julius Nolden, ένας εργάτης της χαλυβοργίας, άνεργος εκείνη την εποχή. Μέχρι εκείνο το στιγμή, ο Nolden ήταν ταμίας του Επιμελητηρίου Εργασίας της Ρηνανίας. Ο Νόλντεν συνελήφθη επίσης από τη Γκεστάπο, η οποία υποψιάστηκε ότι η δουλειά του σε εργοστάσιο αποτέφρωσης ήταν για την κάλυψη παράνομων επαφών με άλλα μέλη της FAUD.
Τον Ιούνιο του 1933, λίγο μετά την απελευθέρωσή του, ο Νόλντεν συναντήθηκε με τον Κάρολο Χέμπερ, μέλος της παράνομης διεύθυνσης της Ερφούρτης. Αντικείμενο της συνάντησής τους ήταν να οργανώσουν την παράνομη απόδραση των συντρόφων τους στην Ολλανδία και να ιδρύσουν μια αντιστασιακή οργάνωση στις συνοικίες της Ρηνανίας και του Ρουρ. Ο Νόλντεν και οι σύντροφοι του έθεσαν τις βάσεις για τη σύσταση ενός δικτύου παράνομης μεταφοράς ανθρώπων στο Άμστερνταμ και τη διανομή αντιφασιστικών προκηρύξεων. Από τα αρχεία του δικαστηρίου προκύπτει ότι τα αντιναζιστικά φυλλάδια που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή υπό τον τίτλο “Φάτε γερμανικά φρούτα και παραμείνετε υγιείς”, ήταν τόσο δημοφιλή μεταξύ των ανθρακωρύχων που συνήθιζαν να χαιρετούν ο ένας τον άλλον με την φράση «Έχετε φάει και εσείς γερμανικά φρούτα;».
Μετά το 1935 και τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης εντός της χώρας, ήταν όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί μια παράνομη αναρχο-συνδικαλιστική οργάνωση. Πολλοί σύντροφοι είχαν βρει δουλειά ξανά μετά από χρόνια ανεργίας και επισφάλειας και ήταν απρόθυμοι να εμπλακούν ενεργά στην αντίσταση. Ο τρόμος της Γκεστάπο έφερε τα υπόλοιπα. Επιπλέον, η υποστήριξη από το Άμστερνταμ διακόπηκε το 1935.
Το ξέσπασμα της ισπανικής επανάστασης το 1936 έδωσε ώθηση στην δραστηριότητα των αναρχο-συνδικαλιστών εντός Γερμανίας. Ο Nolden δημιούργησε επαφές με το Ντούισμπουργκ, το Ντίσελντορφ και την Κολωνία, οργάνωσε συναντήσεις και συνδρομές για την οικονομική υποστήριξη των Ισπανών συντρόφων. Ταυτόχρονα, ο Simon Wehre, από την Aix-la-Chapelle (Άαχεν), χρησιμοποίησε το δίκτυο του Επιμελητηρίου Εργασίας της Ρηνανίας για να στρατολογήσει εθελοντές τεχνικούς που ήταν έτοιμοι να πάνε στην Ισπανία. Τον Δεκέμβριο του 1936, η Γκεστάπο, χάρη σε έναν κατάσκοπο που είχε ‘’φυτέψει’’, κατάφερε να αποκαλύψει την ύπαρξη πολλών αντιστασιακών ομάδων στις πόλεις Munchengladbach, Dulken και Viersen. Στις αρχές του 1937, η πολιτική αστυνομία έπιασε 50 αναρχο-συνδικαλιστές από το Ντούισμπουργκ, το Ντίσελντορφ και την Κολωνία. Ο Nolden ήταν ένας μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν. Λίγο αργότερα, έγιναν περαιτέρω συλλήψεις οι οποίες αύξησαν τα συλληφθέντα μέλη της παράνομης FAUD από την Γκεστάπο, φτάνοντας τα 89 στον αριθμό. Χρειάστηκε ένας χρόνος για να κατασκευαστεί το κατηγορητήριο εναντίον τους. Οι συγκεκριμένοι σύντροφοι, άνδρες και γυναίκες, κατηγορήθηκαν για “προετοιμασία ενεργειών έσχατης προδοσίας” και παραπέμφθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1938.
Μόνο έξι δεν καταδικάστηκαν, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμαίνονταν από αρκετούς μήνες έως έξι χρόνια φυλάκισης. Ο Julius Nolden ήταν έγκλειστος στις φυλακές Luttringhausen και παρέμεινε εκεί μέχρι την άφιξη των Συμμάχων στις 19 Απριλίου το 1945. Την Κυριακή της Πεντηκοστής το 1947 συναντήθηκε στο Ντάρμσταντ με άλλους συντρόφους για να ιδρύσουν την Ομοσπονδία Ελευθεριακών Σοσιαλιστών (αναρχο-συνδικαλιστές).
Δολοφονία των μαχητών
Αρκετοί σύντροφοι δολοφονήθηκαν στη φυλακή. Ο χειριστής τόρνου του Duisburg, Emil Mahnert, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τεσσάρων άλλων κρατουμένων, πετάχτηκε από τον 2ο όροφο από έναν αστυνομικό βασανιστή. Ο χτίστης, Wilhelm Schmitz πέθανε στη φυλακή στις 29 Ιανουαρίου το 1944 και οι συνθήκες θανάτου του παραμένουν αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα. Ο Ernst Holtznagel στάλθηκε στο διαβόητο τάγμα τιμωρίας 999, όπου σκοτώθηκε. Ο Michael Delissen από το Munchengladbach ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τη Γκεστάπο τον Δεκέμβριο του 1936. Ο Anton Rosinke από το Ντίσελντορφ δολοφονήθηκε τον Φεβρουάριο του 1937.
Τον Αύγουστο του 1946, ο αναρχο-συνδικαλιστής Ernst Binder από το Ντίσελντορφ έγραψε: «Δεδομένου ότι η μαζική αντίσταση δεν ήταν εφικτή το 1933, οι σπουδαιότεροι σύντροφοι του κινήματος έπρεπε να σπαταλήσουν όλης τους την ενέργεια σε μια ανέλπιδη άτακτη μάχη. Αλλά αν οι εργαζόμενοι αντλήσουν από αυτή την οδυνηρή δοκιμασία το δίδαγμα ότι μόνο μια ενωμένη άμυνα την κατάλληλη στιγμή είναι αποτελεσματική στον αγώνα ενάντια στον φασισμό, τότε οι θυσίες των συντρόφων μας δεν θα είναι μάταιες.»
Αντιπολεμικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Der Syndikalist, που αποτέλεσε την επίσημη εφημερίδα της FAUD
Από ένα μουσείο ειρήνης σε στρατώνας του Χίτλερ
Ο αναρχικός Ernst Friedrich (1894-1967), ίδρυσε το πρώτο διεθνές αντιπολεμικό μουσείο στο Βερολίνο (1923) προς τιμήν του γερμανικού αντι-μιλιταριστικού κινήματος. Είχε επίγνωση του γεγονότος ότι ο κόσμος εξακολουθούσε να σκέφτεται τη Γερμανία ως ανένδοτα στρατοκρατική χώρα, παρά την δυσφήμιση του παλιού Πρωσικού αριστοκρατικού στρατιωτικού κράτους, και ήθελε να δείξει ότι πολλοί Γερμανοί εργάτες είχαν αγωνιστεί ενάντια στο μιλιταριστικό κράτος. Επίσης, ήθελε με τη σειρά του να δείξει και σε άλλους Γερμανούς εργάτες πόσο ζωτικής σημασίας ήταν αυτός ο αγώνας και να αποδομήσει τα εθνικιστικά ιδεολογήματα. Οι φρικαλεότητες του πολέμου, στο μέτωπο και στο σπίτι, απεικονίστηκαν στο Διεθνές Αντιπολεμικό Μουσείο του στην οδό Parochialstrasse 29, στο Βερολίνο.
Όταν οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία, κατέλαβαν το Μουσείο, έκαψαν τα εκθέματα και τα βιβλία και μετέτρεψαν τον τόπο σε στρατώνες για τις ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν μπορούσαν να περιμένουν να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και εν μια νυκτί, έγραψαν τη λέξη “Anti” στην πρόσοψη του μουσείου και έβαλαν έναν φύλακα στην πόρτα.
(σ.τ.μ.) *Το Λαϊκό Δικαστήριο ήταν ένα «ειδικό δικαστήριο» της ναζιστικής Γερμανίας, που ιδρύθηκε εκτός των λειτουργιών του συνταγματικού πλαισίου. Το δικαστήριο ιδρύθηκε το 1933 με εντολή του ναζί ηγέτη Αδόλφου Χίτλερ.
Πηγή: https://www.katesharpleylibrary.net/hx3g6n
