Αντικρατική & αντικαπιταλιστική διαδήλωση στη ΔΕΘ.
Η καθεστωτική γιορτή των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, όπου παραδοσιακά ο εκάστοτε πρωθυπουργός ανακοινώνει τα μέτρα της νέας σεζόν, για άλλη μια χρονιά δε θα μείνει χωρίς κινηματική παρουσία, χωρίς την παρουσία της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Σωματεία, αναρχικές/αντιεξουσιαστικές συλλογκότητες κι οργανώσεις, μαθητικά και φοιτητικά σχήματα έχουν δημοσιεύσει καλέσματα για συγκέντρωση και αντικρατική-αντικαπιταλιστική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Ακολουθούν τα καλέσματα:
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Όπως κάθε χρόνο, η Θεσσαλονίκη αναμένει την άνοδο της κυβερνητικής κουστωδίας για τα εγκαίνια της ΔΕΘ για να ανακοινώσει τα νέα μέτρα της -προεκλογικής αυτήν την φορά- σεζόν.
Ο υπουργός ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης μας ενημέρωσε πως ο φετινός χειμώνας θα είναι ο πιο δύσκολος από τον κατοχικό χειμώνα του 1942. Αυτή η δήλωση (παρόμοιες δηλώσεις γίνονται πανευρωπαϊκά από το πολιτικό προσωπικό της ΕΕ) αποτελεί ταυτόχρονα μια χυδαία αποποίηση ευθυνών για τη φτώχεια, τη δυστυχία και τους αναμενόμενους θανάτους που θα πλήξουν την κοινωνική βάση αλλά και μια παραδοχή πως το σύστημα έχει σαπίσει σε τέτοιο βαθμό που το επίπεδο διαβίωσης συγκρίνεται πλέον με αυτό μιας πολεμικής κατάστασης.
Το συνεχές έγκλημα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας του Covid-19 με την επίθεση σε ελευθερίες και δικαιώματα αλλά και τη θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας σε θανάτους, ακολούθησε η επίθεση σε εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών μέσα από τον νόμο Χατζηδάκη κι η αδιανόητη ανακατανομή πλούτου προς τα πάνω μέσα από την απορρύθμιση της αγοράς ενέργειας. Αποσάρθρωση της δημόσιας υγείας, άρση των προστατευτικών ρυθμίσεων για το περιβάλλον, εντατικοποίηση κι ελαστικοποίηση της εργασίας, πληθωρισμός κι ακρίβεια ακόμη και σε βασικά αγαθά διαβίωσης, απλησίαστα ενοίκια και λογαριασμοί ρεύματος και θέρμανσης, διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας κι αντικατάστασή της με κουπόνια. Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνει η κοινωνική βάση και δεν κρύβεται παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πλήρως ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ΜΜΕ.
Όλα τα παραπάνω είναι αναπόδραστα αποτελέσματα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί από το 2010. Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του που προκαλούν τις αλλεπάλληλες κρίσεις, βρίσκει διέξοδο στη συνεχή επιθεση στην κοινωνική βάση. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό- και όταν τίποτα άλλο δεν είναι αρκετό η ιστορία έχει δείξει ότι ο καπιταλισμός στρέφεται στον πόλεμο. Για αυτόν τον λόγο εντείνεται η πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους. Η εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, η ανάπτυξη στρατιωτικών βάσεων, η ολοένα και μεγαλύτερη πρόσδεση του ελληνικού κράτους στους νατοϊκούς σχεδιασμούς κι οι τυχοδιωκτικές αντιπαραθέσεις με την Τουρκία προμηνύουν ακόμη μεγαλύτερα δεινά για τους καταπιεσμένους.
Αλλά ο πόλεμος είναι ήδη εδώ. Είναι ήδη εδώ για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους πόσο μάλλον τους αδιανόητα φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος ή την θέρμανσή τους, τους εξαθλιωμένους, όλους όσους ψάχνουν δουλειά με βασικό μισθό ή και κάτω από αυτόν, αλλά πρώτα από όλα είναι ήδη εδώ για το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας: τις μετανάστριές και τους μετανάστες. Η διαχείρισή τους ως υποκειμένου χωρίς πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, η παγίδευσή τους σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ εργαλειοποίησής τους στον δημόσιο λόγο ως “απειλής για το έθνος”, χρήσης τους ως φτηνού εργατικού δυναμικού και φυλάκισής τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (και αυτά για όσους καταφέρνουν να εισέλθουν στη χώρα ή και να επιβιώσουν από τα συνεχή απάνθρωπες παράνομες επανα-προωθήσεις που όλος ο πλανήτης ξέρει ότι η Ελλάδα κάνει όσο και αν αυτή φαιδρά το αρνείται) καθιστά το μεταναστευτικό υποκείμενο τον κατεξοχήν στόχο της κρατικής θανατοπολιτικής. Τα εκατομμύρια ξεριζωμένων από την Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική είναι μια σημαντική καύσιμη ύλη της επερχόμενης δυστοπίας που θέλει να εξασφαλίσει ο καπιταλιστικός κοινωνικός έλεγχος. Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού ολοκληρώνεται με την ποινικοποίηση κάθε φωνής που αντιτίθεται στους κρατικούς σχεδιασμούς. Η καταστολή, οι νέοι νόμοι που περιορίζουν το δικαίωμα του συναθροίζεσθε, η απαγόρευση και διάλυση διαδηλώσεων, το ξύλο στους διαδηλωτές, η κατάληψη ολόκληρων γειτονιών που δεν θέλουν να δουν τα ελάχιστα δέντρα στις πλατείες τους ίσωμα στο βωμό της υποτιθέμενής ανάπτυξης από ΜΑΤ σε ρόλο στρατού κατοχής, η δημιουργία νέων αστυνομικών δυνάμεων με ευφάνταστα ονόματα που δουλειά έχουν να φυλάν η μία την άλλη και κοστίζουν εκατομμύρια η κάθε μία, και οι χιλιάδες παρακολουθήσεις κι υποκλοπές στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας» επιτελούν αυτόν τον ρόλο.
Γίνεται ξεκάθαρο πως οι από τα κάτω δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε κράτος και κεφάλαιο. Ήρθε η ώρα να προσθέσουμε άλλον έναν παράγοντα στην καπιταλιστική κρίση: αυτόν της οργανωμένης δράσης της κοινωνικής βάσης. Οι αγώνες των φοιτητών/τριών ενάντια στον νόμο Κεραμέως και την πανεπιστημιακή αστυνομία, οι αγώνες των γυναικών ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, τις γυναικοκτονίες και την πατριαρχία, οι εργατικοι αγώνες ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές (όπως η απεργία των εργατών της Μαλαματινας), ο αγώνας ενάντια στην καταστολή και υπέρ των πολιτικών κρατουμένων μας δείχνουν τον δρόμο. Αυτοί οι πολύμορφοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος οφείλουν να αποτελέσουν τμήματα ενός συνεκτικου επαναστατικού προγράμματος και πρέπει να γίνουν η μαγιά της συνολικής αντεπίθεσης της τάξης μας.
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΔΕΘ
ΣΑΒΒΑΤΟ 10/9 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
blog: libertasalonica.wordpress.com
mail: lib_thess@hotmail.com
Αναρχική ομάδα Πυρανθός
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Ακρίβεια και βίαιη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου, πόλεμος (υλικός ή/και οικονομικός) σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανάδυση όλο και περισσότερων φονεύσιμων μορφών γυμνής ζωής, καταστολή εργατικών και κοινωνικών αγώνων και διαρκής έλεγχος του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, σκάνδαλα που θίγουν την ελευθερία στο πυρήνα της, υποτιμώντας τον κοινό νου. Μετουσιώσεις των ίδιων κρατικο-καπιταλιστικών συμπλεγμάτων εξουσίας, που, διατηρώντας την νομιμοποίηση που απορρέει από την ετερόνομη σύμβαση της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, διαγράφουν νέους κύκλους βίας και εκμετάλλευσης, αναπαράγοντας τις ίδιες συνθήκες ανισότητας που υποτίθεται πως επιχειρούν να επιλύσουν.
Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα δε συνιστούν ιδιαιτερότητα των καθ’ ημάς εξουσιαστών, παρόλο που η διακυβέρνηση στη χώρα εξασκείται με ρεβανσιστικούς όρους κληρονομικού δικαίου. Σε όλον τον κόσμο, το σύστημα εξουσίας είναι ένα σύστημα που ανακλά ανάγκες και επιθυμίες που εκκολάπτονται στην μέγγενη της χωρίς όρια οικονομικής μεγέθυνσης και που στέκει αχόρταγο μπρος στην κατάληψη υλικών και άυλων πόρων για την όλο και με μεγαλύτερη ένταση βιομηχανοποίηση του περιβάλλοντος, της εργασίας, της ζωής εν γένει, πλήρως αποσυνδεδεμένο από τις κοινωνικές ανάγκες. Που στο όνομα αυτής της μεγέθυνσης ελαστικοποιεί τα εργασιακά δικαιώματα, απολύει «γιατί δε βγαίνουν τα νούμερα», ιδιωτικοποιεί εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και προς όφελος του ημέτερου μεγάλου κεφαλαίου (δε θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στην προκλητικότητα των υπερ-κερδών που παρουσιάζουν αυτή την περίοδο οι εταιρείες ενέργειας αν όχι με τις ευλογίες με την ανοχή της κυβέρνησης, ενώ οι πολίτες καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, όπως και στο προηγούμενο διάστημα που οι κλινικάρχες επιδοτούνταν με γενναία ποσά δημοσίου χρήματος που τους εξασφάλιζε κερδοφορία εν μέσω πανδημίας). Που στην πλανητική κλίμακα διεξάγει πολέμους, απειλεί με συρράξεις και καταστρέφει ζωές, στο όνομα κάποιας πατρίδας, στο όνομα κάποιων «Άλλων».
Πέραν, όμως, από ένα σύστημα αδηφάγο, είναι και ένα σύστημα που αποζητά την παραγωγή νοήματος για την πολιτισμική πραγματικότητα που ορίζει και τους εξασφαλίζει την κοινωνική συναίνεση που μας κρατάει κάτω. Θωρακιζόμενο πίσω από «ανήκειν» ξένων ως προς αυτόνομη συλλογική διάσταση των κοινοτήτων, που θυσιάζουν τις ανάγκες των από τα κάτω για τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, το οποίο συσσωρεύεται εντονότερα και βιαιότερα στα χέρια λίγων. Που, όταν οι κρίσεις έρχονται, τότε επιχειρούν να μας βάλει όλους στο ίδιο καζάνι, καταπιεστές και καταπιεσμένους, δημιουργώντας την στρεβλή εικόνα περί κοινής μας μοίρας, που συνεπάγεται και “θυσίες” που πρέπει να γίνουν, είτε οικονομικά είτε κοινωνικά είτε σε φόρο αίματος.
Σε αυτό, λοιπόν, το σύστημα, που βιάστηκε να κηρύξει το “τέλος της Ιστορίας”, εμείς έχουμε να πούμε πως έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του. Και ο λόγος είναι γιατί πιστεύουμε στη συλλογική δύναμη της κοινωνίας και στην ικανότητά της να παράξει νοήματα που θα εισβάλλουν στο κοινωνικό-ιστορικό συνεχές του καπιταλισμού, ικανών να διαρρήξουν την φαινομενολογική του απολυτότητα, που μαίνεται εις βάρος μιας κοινωνίας ισότητας, σεβασμού και αξιοπρέπειας για όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις.
Να σκεφτούμε αντικαπιταλιστικά, να δράσουμε αντιεξουσιαστικά.
Να δημιουργήσουμε τα πεδία όπου θα αντισταθούμε.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αντικαπιταλιστική – Αντικρατική Διαδήλωση
Σάββατο 10.09 – 18:00
Καμάρα
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΘΑΝΑΤΟ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Μέσα στα τελευταία 2 χρόνια όπου η πανδημία του covid-19 και η εγκληματική διαχείρισή της έχουν αφήσει εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο και δεκάδες χιλιάδες στον ελλαδικό χώρο, τα ντόπια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προωθούν ακόμα πιο ενταντικά τη λεηλασία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους. Από τους πνιγμούς, τα pushbacks και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα υδάτινα και τα χερσαία σύνορα, το ξέσπασμα του πολέμου και τις συνεχείς πολεμικές προετοιμασίες, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης μέχρι τη σφοδρή καταστολή που εξαπολύει το κράτος απέναντι σε φοιτητές, αγωνιστές, εργάτες και φυλακισμένους, τις κρατικές δολοφονίες, το ξέπλυμα κυκλωμάτων παιδοβιαστών και μαφιόζων, την επιχείρηση ιδιοποίησης των δημόσιων χώρων και την καταστροφή του φυσικού κόσμου αναδεικνύεται η βαθιά σήψη του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο προσπαθεί με κάθε μέσο να διαφυλάξει την υπεροχή του και να διαιωνίσει την ύπαρξή του.
Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη ένα διαλυμένο/εγκαταλελειμμένο δημόσιο υγειονομικό σύστημα και χιλιάδες νεκρούς ως τραγική συνέπεια της δολοφονικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, επιτίθεται στους από τα κάτω αυξάνοντας το κόστος ζωής. Βασικά αγαθά, όπως το ψωμί και το λάδι έχουν καταγράψει τρομακτική αύξηση ενώ τα καύσιμα, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, στο υψηλότερο κόστος που έχει υπάρξει ποτέ, δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες επιβίωσης. Επιπλέον, η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ έχει καταδικάσει άλλους σε αστεγία λόγω έξωσης από την κατοικία τους.
Επιπλέον, οι δεκάδες νεκροί εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η επισφάλεια, οι μειώσεις των μισθών, η ελαστικότητα των ωραρίων σε βάρος των εργαζομένων και η γιγάντωση της ανεργίας αναδεικνύουν τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα. Σε αυτή την κατεύθυνση, της άγριας λεηλασίας της κοινωνικής βάσης, κινείται και η ψήφιση από την κυβέρνηση της ΝΔ έναν χρόνο πριν του αντεργατικού νομοσχεδίου, που καταργεί το εργατικό ωράριο του 8ώρου και θεσμοθετεί την (ήδη) απλήρωτη υπερωρία. Ταυτόχρονα επιχειρείται η στοχοποίηση κι ο περιορισμός των απεργιών και των ριζοσπαστικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος. Κινήσεις που αποτελούν πάγια αιτήματα της άρχουσας τάξης εδώ και καιρό με σκοπό να εντείνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης που μπορεί να αναπτυχθεί στους χώρους δουλειάς. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο αγώνας των εργατών της Μαλαματίνας, που βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις εξαιτίας της άδικης απόλυσης 15 συναδέλφων τους και αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή, η οποία εξυπηρετεί στο ακέραιο τις απαιτήσεις της εργοδοσίας.
Το ξέσπασμα του πολέμου, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα αιματοβαμμένα υδάτινα και χερσαία σύνορα, οι στοιβαγμένοι σε βάρκες και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες και μετανάστες, αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά πως τα πλανητικά αφεντικά και οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου αδιαφορούν πληρως για τις ζωές των φτωχών, των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων. Ο πόλεμος δεν έχει να υποσχεθεί παρά μόνο καταστολή της ελευθερίας, καταστροφή, φτώχεια, ξεριζωμό και θάνατο, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στις ζωές των από τα κάτω και καθιστώντας τους πιόνια στην πολεμική σκακιέρα των εξουσιαστών. Απέναντι στις πολεμικές επιχειρήσεις, τους ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τους διαρκώς αυξανόμενους πολεμικούς εξοπλισμούς των κρατών, τους εθνικισμούς και τη μισαλλοδοξία, που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα των ντόπιων και διεθνών πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, προτάσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη, την ειρήνη και την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού για μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές, ο παρατεταμένος εγκλεισμός τους μέσα στα κέντρα κράτησης με πρόσχημα την πανδημία, η παντελής έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρόληψης αναφορικά με τα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του covid-19, η συνεχής απομόνωσή τους από τα κέντρα των μητροπόλεων αλλά και της κοινωνίας της ίδιας και η καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης είτε με την βία των ΜΑΤ είτε μέσω της τρομοκρατίας των pushbacks και των απελάσεων καθιστούν για μία ακόμη φορά έκδηλο το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους/στις μετανάστες/μετανάστριες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα. Η βίαιη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ στο στρατόπεδο του Ελαιώνα για τη σταδιακή εκκένωση του camp και τον εκτοπισμό των μεταναστών εκτός Αθήνας, οι 50 αγνοούμενοι από το ναυάγιο στα νότια της Ρόδου, οι 180 πρόσφυγες και μετανάστες παρατημένοι υπό άθλιες συνθήκες στα Κύθηρα και ο πολυήμερος εγκλωβισμός αβοήθητων προσφύγων σε μια νησίδα στο βόρειο σύνορο Ελλάδας – Τουρκίας, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο της πεντάχρονης Μαρίας από τη Συρία, είναι κάποια από τα παραδείγματα που έφτασαν στο φως της δημοσιότητας και αποδεικνύουν περίτρανα τη δολοφονική και ρατσιστική φύση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της Ευρώπης- φρούριο.
Η σημερινή νεοφιλελεύθερη διαχείριση έρχεται να υλοποιήσει την επιθετική κρατική πολιτική αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ταυτόχρονα η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών τους. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καθυποτάξουν κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου. Μια ολομέτωπη επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, που εκδηλώνεται με ακόμα πιο σφοδρούς όρους, απέναντι στην κοινωνική βάση, τους φτωχούς, τους απόκληρους, όσους και όσες αγωνίζονται. Από την αστυνομική κατοχή των Εξάρχειων και την προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορίας και του αγωνιστικού χαρακτήρα της γειτονιάς, την επιχείρηση τοποθέτησης πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα και έξω από τις σχολές μέχρι τις σφαίρες, τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς των ένστολων δολοφόνων της δημοκρατίας στα αστυνομικά μπλόκα, τα τμήματα, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις γειτονιές.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία της συνολικής συστημικής κρίσης, το εξουσιαστικό, πατριαρχικό, καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ταυτόχρονα με την επίταση της ταξικής εκμετάλλευσης των εργαζόμενων γυναικών, παρακολουθήσαμε να έρχονται στη δημοσιότητα δεκάδες γυναικοκτονίες, απόπειρες βιασμού, βιασμοί, υποθέσεις trafficking με τη συγκάλυψη της αστυνομίας και των πολιτικών της προϊσταμένων, συγκάλυψη κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας και παιδοβιασμού, καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βασανισμούς μέσα σε αστυνομικά τμήματα. Από την αθώωση των μπάτσων δολοφόνων του Ζακ/Zackie oh!, την συγκάλυψη των βιαστών της Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη μέχρι τις κακοποιήσεις και τους βιασμούς προσφύγων και μεταναστριών στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα τμήματα και τους ξυλοδαρμούς και βασανισμούς αγωνιστριών και διαδηλωτριών. Είναι ακόμα πιο σαφές πλέον πως εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου, η μόνη λύση βρίσκεται στην Οργάνωση του αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αντιιεραρχικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες από τα κάτω, μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση. Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή με βασικά συστατικά την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, χωρίς αφεντικά και δούλους. Να κάνουμε απτή πραγματικότητα τη γενικευμένη κοινωνική Αυτοδιεύθυνση, να συνοψίσουμε την πολιτική ελευθερία και την οικονομική ισότητα στο σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Για ένα ελευθεριακό κίνημα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που θα δίνει διέξοδο στις πραγματικές ανάγκες.
ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΘ
ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022
Προσυγκέντρωση στην Κατάληψη Mundo Nuevo, 17:00
Συγκέντρωση στην Καμάρα, 18:00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Αναρχική Συνέλευση φοιτητών/τριών Quieta Movere
Το σάπιο κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε μπάζει από παντού, γεγονός που αποτυπώνεται καθημερινά στη ζωή μας και καθιστά την ανάγκη να σηκώσουμε κεφάλι απαραίτητη. Καταστολή, πόλεμος, ακρίβεια, αστυνομοκρατία, εργοδοτικές αυθαιρεσίες, πατριαρχία, οι πιο δολοφονικές προεκτάσεις του αδηφάγου αυτού συστήματος βρίσκονται σε έξαρση κάνοντάς μας να ασφυκτιούμε ολοένα και περισσότερο.
Σε διεθνές επίπεδο οι συνέπειες του πολεμικού σφαγείου που επικρατεί στην Ουκρανία δεν αποτυπώνονται μόνο στην ίδια τη χώρα, με νεκρούς αμάχους και χιλιάδες ξεριζωμένους να την εγκαταλείπουν, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο – αντίστοιχα και στην Ελλάδα-. Η ήδη αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας εκ μέρους της κυβέρνησης σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας οικονομικής κρίσης, η οποία έχει αναζωπυρωθεί μετά την έναρξη του πολέμου. Η λαίλαπα του πολέμου έχει προκαλέσει την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνίας, με τις τιμές σε βασικά αγαθά – ρεύμα και θέρμανση- να αυξάνονται ακόμη περισσότερο από τις φετινές ανατιμήσεις και με τις επιπτώσεις να πλήττουν ως εκ τούτου κυρίως τους καταπιεσμένους.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ας μεταφερθούμε στον Έβρο, όπου οι συνθήκες διαβίωσης προσφύγων και μεταναστών είναι τραγικές. Ένα πεντάχρονο κορίτσι σκοτώθηκε πρόσφατα μετά από θανατηφόρο τσίμπημα σκορπιού, με τη μάνα του να τοποθετεί επί 5 μέρες το άψυχο κορμί της στο νερό, για να μη μυρίσει. Παράλληλα, έγινε καταγγελία σύμφωνα με την οποία πρόσφυγες πετάχθηκαν με… χειροπέδες στη θάλασσα, γεγονός που οδήγησε ακαριαία σε θάνατο τρεις από αυτούς. Άλλωστε, το θέαμα ενός άψυχου σώματος να επιπλέει στα νερά του Αιγαίου επιβεβαιώνει τη θανατοπολιτική που υιοθετεί το κράτος όσον αφορά το μεταναστευτικό. Ορίστε, ο καπιταλισμός σε μια εικόνα: οι μεν στο πλοίο πηγαίνουν διακοπές σε κάποιο νησί και οι δε να θαλασσοπνίγονται -ανώνυμοι, καθώς ήσσοντος σημασίας είναι οι ζωές τους- στην αναζήτηση μιας όμορφης ζωής, που μάλλον μόνο στα όνειρά τους υφίσταται. Έγινε το Αιγαίο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών κι απόχτησαν τα βρωμόνερά του τη μεταλλική γεύση του αίματος. Ακόμη, η βίαιη καταστολή που δέχτηκαν οι μετανάστες στον Ελαιώνα, με το κράτος σε ρόλο βασανιστή να αδιαφορεί πλήρως ακόμα και για την τύχη ανήλικων παιδιών, αποκαλύπτει το φρικτό πρόσωπό του.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Εκτός των μεταναστ(ρι)ών αένη καταπίεση υφίστανται και οι γυναίκες, με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ραγδαία, τους βιασμούς να πολλαπλασιάζονται απειλητικά ,τους κρατικούς φορείς να πασχίζουν με κόπο κι ιδρώτα να συγκαλύψουν τους θύτες περιστατικών έμφυλης βίας και την Ιερά Σύνοδο να προβαίνει σε εκστρατεία κατά των αμβλώσεων με κηρύγματα σε εκκλησίες. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε τις τελευταίες μέρες και διόλου δε μας εξέπληξε. Ο μητροπολίτης Δωδώνης προέβη σε δήλωση κατά των αμβλώσεων, προσβάλλοντας ταυτόχρονα με μια περίσσια δόση θράσους τα θύματα βιασμού, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «καμια γυναίκα δε βιάζεται, αν δε το θέλει» κι αναιρώντας με τον τρόπο αυτό την ύπαρξη του όρου «βιασμός» συλλήβδην. Απόψεις που βρωμάνε ναφθαλίνη και μας θυμίζουν άλλες εποχές… Δεν τρέφουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε καλά πως η πατριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο θεμέλιο του σάπιου συστήματος, θεμέλιο που εξασφαλίζει τη διαιώνιση και την ενδυνάμωσή του. Για αυτό άλλωστε οι συγκυρίες δε μας προκαλούν έκπληξη, μονάχα ενισχύουν την οργή μας να συνθλίψουμε το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα και τις επικίνδυνες προεκτάσεις του.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την ολοκληρωτική φύση του ελληνικού κράτους ειδικά. Πρόσφατα, κατέστη γνωστή η παρακολούθηση του Ανδρουλάκη, πολιτικού αρχηγού κόμματος από την ΕΥΠ, γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού βρίσκεται η δημοκρατία που ευαγγελίζονται οι εξουσιάζοντες, όταν επιτρέπεται κανονικότατα η παρακολούθηση πολιτών που ζουν σε μια λεγόμενη δημοκρατική κοινωνία. Το ολοκληρωτικό καθεστώς που βιώνουμε αναδεικνύει και η παραλίγο κρατική δολοφονία του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, ο οποίος συμπλήρωσε περίπου 65 μέρες δίχως φαΐ ζητώντας την αποφυλάκισή του. Κι όμως οι αμετανόητοι δολοφόνοι κατευθυνόμενοι από τη σαδιστική τους ορμή απέρριψαν το αίτημά του, αναγκάζοντάς τον να σταματήσει την απεργία πείνας έχοντας πλέον προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στην υγεία του.
Τέλος, εργοδοτικές αυθαιρεσίες δε λείπουν απ’τον κυκεώνα των καταστροφών που προκαλούν κεφάλαιο και κράτος. Οι 15 παράνομες απολύσεις εργαζομένων από το εργοστάσιο «Μαλαματίνα» δεν έμειναν παρόλα αυτά αναπάντητες, αφού οι εργαζόμενοι προέβησαν σε δυναμική απεργία και δέχτηκαν την τρίτη εβδομάδα άγρια καταστολή. Γενικά, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες αποτελούν συχνό φαινόμενο, αφού μάλιστα αυτές δικαιολογούνται από κράτος και κεφάλαιο, όταν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Οι χώροι εργασίας αποτελούν κολαστήρια για τους/τις εργαζόμενους/ες, με τους τελευταίους να υπόκεινται σε ξεκάθαρη εκμετάλλευση. Επισφαλής εργασία, ραγδαίες μειώσεις μισθών, απολύσεις, ελαστικά ωράρια εργασίας, εντατικοποιημένοι ρυθμοί. Πιστό παράδειγμα της απηνούς εργασιακής πραγματικότητας αποτελεί η λεγόμενη «σεζόν», που πρόκειται για δουλειά τους καλοκαιρινούς μήνες, η οποία ως επί το πλείστον βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης. Όπλο ενάντια στην εργασιακή υποταγή που επιβάλλουν είναι η οργάνωση σε σωματεία, η διεκδίκηση των βασικών και αναγκαίων δικαιωμάτων, οι απεργίες. Οι εργαζόμενοι/ες που δε σκύβουν το κεφάλι αποτελούν σαφέστατα ένα γερό αγκάθι που τσιμπάει το μαλακό υπογάστριο της εξουσίας και την κάνει να δυσανασχετεί. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την αχόρταγη ανάγκη της να καταστέλλει οτιδήποτε σηκώνει ανάστημα.
Η δίψα του κράτους για καταστολή αποτυπώνεται πλήρως στις διακαείς επιθέσεις τους στις δομές αγώνα, που στόχο έχουν να αφανίσουν οτιδήποτε φαίνεται να πηγαίνει κόντρα στις διαθέσεις του. Η καταστολή στα Εξάρχεια, στον Ελαιώνα , οι ασταμάτητες εκκενώσεις καταλήψεων προδίδουν τις προθέσεις του κράτους.
Εντός των πανεπιστημίων η καταστολή είναι ακόμη πιο έντονη, με το κράτος να αντιλαμβάνεται την απειλή του ως επί το πλείστον ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος. Οι εκκενώσεις του ΑΚΙ, του στεκιού στο βιολογικό, οι πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας σε συγκεντρώσεις φοιτητ(ρι)ών και οι επακόλουθοι τραυματισμοί φοιτητών προδίδουν τις διαθέσεις του κράτους. Το κράτος επιδιώκει με κόπο κι ιδρώτα να κανονικοποιήσει την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια, ενώ ταυτόχρονα στοχεύει στην πλήξη της ριζοσπαστικοποίησης του φοιτητικού κινήματος, στην καταστολή των αγώνων και στη διαμόρφωση ενός αποστειρωμένου πανεπιστημιακού χώρου, στο οποίο ο κόσμος θα εισέρχεται μόνο για μάθημα. Ένα πανεπιστήμιο-φυλακή χωρίς δημιουργικότητα, τέχνη και χώρους αυτοοργάνωσης που δε θα μας αφήνει να εξελιχθούμε ελεύθερα, αλλά θα πλάθει ανθρώπους καρμπόν, ανθρώπους που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι και να προσαρμόζονται στις αδηφάγες ανάγκες του σάπιου συστήματος. Ένα πανεπιστήμιο επιχειρηματικό, προσδεμένο στις ανάγκες της αγοράς και πλήρως προσαρμοσμένο στα ευρωπαϊκά πρότυπα, όπως το περιέγραψε ο πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ κατά τη διάρκεια παρέμβασης που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του μετά από την εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενοι Κυλικείου Ιατρικής. Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που περιέγραφε ο πρόεδρος είναι η ουσία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Οι σχολές λειτουργούν ως σημεία κερδοφορίας και προσέλκυσης κεφαλαίων και οι φοτητ(ρι)ες γίνονται πελάτες και απλήρωτοι/ες εργαζόμενοι/ες για ερευνητικά και βιομηχανίες. Ονειρεύονται πανεπιστήμια στα μέτρα τους, γεμάτα αστυνομία και ρουφιανιά, τη γνώση εμπόρευμα με πελατειακές σχέσεις, φοιτητικές ομάδες που ψάχνουν χρήμα, μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες και την ταξική πλειοψηφία. Η κατάργηση του ασύλου, όπως την ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οριστικοποιήθηκε με τον νόμο 4623/19 έδωσε το πράσινο φως στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω υποτίμηση της κοινωνικής βάσης. Με όπλο μας τις πορείες, τις καταλήψεις, τις συγκρούσεις να περάσουμε στην αντεπίθεση, να στήσουμε αναχώματα στις επιδιώξεις τους. Παράλληλα, να προβάλλουμε αιτήματα συνολικά αντικρουοντας έτσι τη συντεχνιακη λογική ακόμα και στο πλαίσιο των γενικών συνελευσεων, στις οποίες συμμετέχουμε.
Οι συνθήκες αναδεικνύουν την αναγκαιότητα κινητοποίησής μας και για αυτό επιχειρούμε να χτίσουμε έναν κοινό αγώνα απευθυνόμενοι σε ολάκερη την κοινωνία και ειδικά σε αυτούς που πνίγονται από τον ασφυκτικό κλοιό που επιβάλλει η εξουσία. Δεν τρέφουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε πολύ καλά πως μοναδικός τρόπος για την επίλυση των παραπάνω κοινωνικών προβλημάτων αποτελεί ο αγώνας, ένας ακηδεμόνευτος κι αδιαμεσολάβητος αγώνας που θέλει κόπο και επιμονή, ένας αγώνας ουσιώδης που υπόσχεται μέρες ελευθερίας και ισότητας. Και υποσχόμαστε πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω, υποσχόμαστε πως θα σφίξουμε δυνατά τα χέρια μας ακόμη κι αν γλιστράνε απ’τον ιδρώτα και θα αγωνιστούμε δυναμικά μέχρι να νικήσουμε, μέχρι να πυρπολήσουμε ολοσχερώς οτιδήποτε μας καταπιέζει, μέχρι να ξεχαρβαλώσουμε συλλήβδην το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα που έχει ριζώσει στην κοινωνία μας και τρώει τις ψυχές μας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Διεθνιστική Κίνηση Antiwar
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Ζούμε σε μία περίοδο κατά την οποία το κράτος έχει κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία μονομερώς. Στην ολομέτωπη επίθεση που βιώνουμε, τα βασικά όπλα κράτους-κεφαλαίου είναι ο νόμος και η καταστολή. Είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλες μας ότι νόμος είναι απροκάλυπτα το δίκαιο της αγοράς, του κράτους, του ισχυρού.
Περισσότερο από ποτέ, η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας είναι διάχυτη σε όλη την κοινωνία. Είδαμε την δικαστική απόφαση μη φυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη, όπου άρχισε να εισέρχεται αιχμηρά στο δημόσιο διάλογο η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης με την εξουσία να την απαξιώνει πλήρως, και να υπερασπίζεται ως μόνο εγγυητή του δικαίου τον θεσμό της τάχα αμερόληπτης αστικής δικαιοσύνης. Είδαμε τις ωμές κατασταλτικές επιθέσεις και την κατάληψη του δημοσίου χώρου από τις αστυνομικές δυνάμεις τόσο στα Εξάρχεια όσο και στο Α.Π.Θ. Βλέπουμε συνεχώς την ίδια μας την ύπαρξη να τελεί σε κατάσταση εξαίρεσης, καθώς οι συγκαλύψεις, οι στοχοποιήσεις, τα κατηγορητήρια, το ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής σε όσους/ες αντιστέκονται αποτελούν τον κύριο μοχλό επίθεσης του Κράτους και του Κεφαλαίου στην κοινωνία.
Στον αντίποδα, έχουμε παραδείγματα όπως της δίκης της Χρυσής Αυγής κι όχι μόνο, όπου η κοινωνική πίεση, επιμονή και επαγρύπνηση έφερε πιο νικηφόρες εκβάσεις σε αγώνες. Αγώνες οι οποίοι συνεχίζονται ακόμα είτε στις δικαστικές αίθουσες είτε καθημερινά στους δρόμους και στις γειτονιές.
Η Κοινωνική Δικαιοσύνη εφορμά από την πυγμή της ίδιας της κοινωνίας για ζωή, απελευθερώνοντας χώρο για να ανασάνει μπροστά στην αδικία και στην διαρκή καταπίεση. Αυτός ο χώρος για να είναι πραγματικά απελευθερωτικός, δεν αρκεί να είναι ατομικός και μεμονωμένος, αλλά οφείλει να είναι δημόσιος, κοινωνικός, ανοιχτός. Άλλωστε, όπως γράφαμε και περίπου πριν ένα χρόνο, έπειτα από την απόλυτη συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας του Νίκου Σαμπάνη από την ΕΛ.ΑΣ.: “Η Δηκεοσίνη γράφεται στους δρόμους”
Επιλέξαμε, λοιπόν, να διοργανώσουμε τη συγκεκριμένη εκδήλωση τις ημέρες της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης, λόγω των εγκαινίων της ΔΕΘ, πιάνοντας το νήμα των αγώνων, της αντίστασης και της συλλογικοποίησης αυτών στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις πλατείες και όπου χρειαστεί.
Αυτοοργανωμένο Σχήμα Αρχιτεκτονικής
Συγκέντρωση υπεράσπισης του ασυλου
Παρασκευή 2μμ στην πρυτανεία ΑΠΘ
Κάλεσμα στήριξης στην
Αντικρατική – Αντικαπιταλιστική διαδήλωση
εν όψει ΔΕΘ
Σάββατο 10/9 6μμ Καμάρα
Δεν έχουμε αυταπάτες.
Για πολλοστή φορά ο κρατικός μηχανισμός, εκμεταλλευόμενος την χρονική περίοδο της εξεταστικής, αποφασίζει να επιτεθεί με όλες του τις δυνάμεις στα κεκτημένα μας.
Στρατοπεδεύει στα πανεπιστήμια, τοποθετεί τουρνικε, εκκενώνει στέκια, καταστέλλει και στοχοποιεί αγωνιστές/ριες, απειλεί με εισαγγελικές παρεμβάσεις
Τα πρόσφατα γεγονότα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με την παρουσία των ΟΠΠΙ καθημερινά, πλέον, σε ΕΜΠ και ΕΚΠΑ, αλλά και την μόνιμη στρατοπέδευση των ΜΑΤ στο ΑΠΘ από το Πάσχα, αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά ότι το μεγαλεπήβολο κρατικό σχέδιο για το σύγχρονο πανεπιστήμιο, δεν είναι παρά ακόμη ένα λιθαράκι για την επέκταση της κρατικής βίας και καταστολής στους χώρους των πανεπιστημίων.
Στόχος; Καμία φωνή αντίστασης στα σχέδια τους και πλήρης εναρμόνιση της λειτουργίας των πανεπιστημίων με τα συμφέροντα των επενδυτών και των αφεντικών.
Αυτή είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που μας προετοιμάζουν.
Αυτή την στιγμή τα κοινωνικά αγαθά και τα κεκτημένα αγώνα δέχονται επίθεση. Την ίδια στιγμή που το κράτος χτυπά το άσυλο, καταστέλλει σφόδρα τους εργάτες στην απεργία στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα, στρατοπεδεύει στις γειτονιές στο κέντρο της Αθήνας, εξουσιοδοτεί παπάδες να αποφασίζουν για τα σώματά μας, επαναπροωθει και σκοτώνει μετανάστριες, κατακρεουργεί την δημόσια υγεία και παιδεία, εκτοξεύει το κόστος ζωής, στέγασης, σίτισης.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η επίθεση δεν είναι μονομερής και δεν αφορά μόνο τα πανεπιστήμια. Κράτος και κεφάλαιο επιτίθονται στην κοινωνική βάση και στον κόσμο του αγώνα.
Ετσι λοιπόν, καταλήγουμε ότι είναι αναγκαίο να αντισταθούμε σε όλα αυτά που πλήττουν την τάξη μας και καθιστούν όλο και πιο ασφυκτική την καθημερινότητά μας εντός και εκτός σχολών.
Όσο το κράτος μας αποκαλεί τραμπούκους και μιλαει για κέρδη και ζημίες, εμείς θα μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
Όσο η ακρίβεια ακμάζει, εμείς θα φωνάζουμε για ζωή και όχι απλά για επιβίωση.
Όσο μας καταστέλλουν, εμείς θα βγαίνουμε στον δρόμο.
Να οργανωθούμε λοιπον στην πραγματικότητα που ζούμε, μα κοιτάζοντας πέρα από αυτήν.
Να οργανωθούμε στην βάση και να κανουμε τις σχολές μας εστίες αντίστασης και αγώνα.
Με όπλο την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να στησουμε τα αναχώματά μας, μέσα από γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις
Όλα μας ανήκουν
Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους
Αυτοοργανωμένο σχήμα αρχιτεκτονικής
Αυτόνομη Παρέμβαση ★ στους Ηλεκτρολόγους – Μηχανολόγους
Κάλεσμα σε στήριξη της πορείας για τα εγκαίνια της ΔΕΘ το Σάββατο 10/06 18:00 στην Καμάρα.
Μπροστά σε ακόμα μια Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, άλλος ένας Σεπτέμβρης μας βρίσκει όπως και αυτοί των προηγούμενων ετών στο ίδιο έργο θεατές. Οι ζωές μας συνεχίζουν να δυσκολεύουν και τα προβλήματα στην καθημερινότητα μας διαδέχονται το ένα το άλλο. Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ και παντού, τα ακόμα πιο υψηλά ενοίκια και οι υπέρογκοι λογαριασμοί έγιναν, κανονικότητα με αποτέλεσμα όλοι και όλες να έχουμε σφίξει τα λουριά για να ξεπεραστεί (στις πλάτες μας) ακόμα μια καπιταλιστική κρίση του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα, η κατάσταση στους χώρους εργασίας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με τον τελευταίο νόμο Χατζηδάκη να οπλίζει τα χέρια των αφεντικών για περαιτέρω εργοδοτικές αυθαιρεσίες και καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. Η κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο της Μαλαματίνας, με το πλάνο για μαζικές απολύσεις εργατών, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στην προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει αυτή την κρίση μέσα από όλες εμάς, δεν θα μπορούσε να μην σταθεί αρωγός το κράτος, το οποίο είναι πάντα εκεί για να καταστέλλει κάθε φωνή αντίστασης. Στο σήμερα επιχειρείται η ολοκληρωτική ποινικοποίηση της απεργίας και της συμμετοχής στους ταξικούς αγώνες, τόσο νομικά, όσο και ιδεολογικά. Έτσι λοιπόν, γίνεται ακόμη πιο εύκολη η καταστολή κάθε κινητοποίησης. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από την Cosco και στα λιπάσματα της Καβάλας, μέχρι την τρέχουσα απεργία των εργαζομένων στην Μαλαματίνα που διεκδικούν να παρθούν πίσω οι εκδικητικές απολύσεις 15 συναδέλφων τους και την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Οι μέρες είναι φυλακές
Όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές
Σε κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας βλέπουμε την επέκταση κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Ακόμα περισσότερο στον κοινωνικό μας χώρο, το πανεπιστήμιο. Ήδη τα τελευταία δύο χρόνια βλέπουμε ακόμη πιο έντονα τον σχεδιασμό του κρατικού μηχανισμού για την αποστείρωση του πανεπιστημίου και την καταστολή των αγώνων εντός του. Από την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό τον περασμένο Γενάρη, τις αμέτρητες επιθέσεις των μπάτσων σε φοιτητικές κινητοποιήσεις ακόμη και μέσα στο ΑΠΘ, την εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής αλλά και την προσπάθεια εγκατάστασης της ΟΠΠΙ στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ επιβεβαιώνονται όλα τα παραπάνω. Είναι λοιπόν απαραίτητη για την συνέχιση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και την επέκταση της επιχειρηματικής λειτουργίας του πανεπιστημίου, η ένταση της καταστολής. Μιλάνε και οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο επιχειρηματικό όπου από την μία οι ταξικοί φραγμοί θα κάνουν ακόμη δυσκολότερη την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ταυτόχρονα τα ιδρύματα θα βγάζουν φράγκα από τα επι πληρωμή μεταπτυχιακά και προπτυχιακά στις πλάτες της πλατιάς μάζας των φοιτητών. Ένα πανεπιστήμιο εντατικοποιημένο, με διαγραφές και πειθαρχικά, με καμία πολιτική ή πολιτιστική δράση, που να είναι πέρα από την αποστειρωμένη εκπαιδευτική διαδικασία και που μόνο στόχο έχει την περαιτέρω εξειδίκευσή μας.
Οι μέρες είναι μαγικές
Όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο
Σίγουρα οι τελευταίοι μήνες πέρα από ελπιδοφόροι ήταν. Σε όλα τα επίπεδα, μερικά εκ των οποίων εκτέθηκαν παραπάνω, επεκτείνεται η κρατική κυριαρχία και όλα μοιάζουν δυσοίωνα. Παρόλα αυτά το μόνο πράγμα που παραμένει ελπιδοφόρο είναι οι αγώνες μας, οι αγώνες της τάξης μας. Ο νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων στην Cosco, η μεγαλειώδεις απεργία στην Μαλαματίνα, που αντιμετωπίζει κράτος, κεφαλαιοκράτες και απεργοσπάστες, ακόμη και οι φοιτητικοί αγώνες των περασμένων ετών που καθυστερούν την εφαρμογή σημαντικών πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Ένας είναι ο δρόμος λοιπόν, να ενισχύσουμε τις υπάρχουσες δομές σε κάθε κοινωνικό πεδίο και πρώτα- πρώτα στο πανεπιστήμιο, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, καταλήψεις. Μα πάνω από όλα να βρεθούμε στον δρόμο. Έτσι λοιπόν καλούμε σε στήριξη της αντικρατικής- αντικαπιταλιστικής διαδήλωσης για τα εγκαίνια της ΔΕΘ Σάββατο 10/06 18:00 στην Καμάρα.
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΟΠΠΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΜΕ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ 1000 ΤΡΌΠΟΙ
ΑΥΤΉ Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΨΣΕΙ
ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΣΑΣ ΛΙΨΣΕΙ
Αυτόνομη Παρέμβαση ★ στους Ηλεκτρολόγους – Μηχανολόγους
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
Kάλεσμα σε αντικρατική αντικαπιταλιστική πορεία Εν όψει ΔΕΘ.
Η καταπάτηση του φοιτητικού ασύλου συνεχίζει να εφαρμόζεται από το κράτος και από τις επιταγές των επιχειρηματικών συμφερόντων. Το θησαύρισμα των λίγων και η συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των οικονομικών ελίτ, απαιτεί την καταστολή των αγωνιζόμενων και αντιστεκόμενων τμημάτων της κοινωνίας, όπως οι φοιτητές και οι φοιτήτ(ρι)ες, οι οποίοι έχουν πρωτοστατήσει πολλές φορές σε ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ενάντια στη φτώχεια, την καταστολή, την εκμετάλλευση και τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου.
Οι διαδοχικές εισβολές και η στρατοπέδευση της αστυνομίας στο ΑΠΘ, με το πρόσχημα της κατασκευής βιβλιοθήκης(εκεί όπου υπήρχαν ήδη βιβλιοθήκες και μία πολιτική κατάληψη), ακολουθήθηκαν την Δευτέρα 5/9/22, με την στρατοπέδευση του νέου αστυνομικού σώματος των ΟΠΠΙ στο ΕΚΠΑ στην Αθήνα. Η προσπάθεια της μετατροπής των σχολών σε εταιρείες που λειτουργούν με σχέσεις κόστους-όφελους και αντιμετωπίζουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σαν οικονομικά βάρη στην καλύτερη και στην χειρότερη σαν πελατεία, δεν βρίσκει την κοινωνική νομιμοποίηση που θα ήθελε η κυβέρνηση. Για το λόγο αυτό επιστρατεύει, προσλαμβάνει και εκπαιδεύει μπάτσους που θα καταστείλλουν τις δίκαιες αντιδράσεις του αγωνιζόμενου κόσμου, των φοιτητ(ρι)ών και των φοιτητικών συλλόγων.
Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και οι δεκάδες χιλιάδες μαθητές που μαφήνει εκτός ΑΕΙ, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, η αμφισβήτηση της ελεύθερης σήτισης και στέγασης για όλους/ες, πάει χέρι-χέρι με την ακρίβεια και το δυσθεώρητο κόστος ζωής. Καθ’αυτό τον τρόπο, η αστική τάξη επιδιώκει να φορτώσει άλλη μία κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στους καταπιεσμένους και στην κοινωνική βάση, ευρύτερα. Δεν ζούμε για να σπουδάζουμε, να δουλεύουμε και να γεμίζουμε τις τσέπες των αφεντικών, όπως καναλάρχες, εφοπλιστές, πετρελαϊκοί όμιλοι, πολιτικοί κ.ά., οι οποίοι πλουτίζουν εις βάρος μας. Διεκδικούμε τους φυσικούς μας κοινωνικούς χώρους και καλύτερους όρους διαβίωσης και οραματιζόμαστε μια κοινωνία αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης της γνώσης και των αγαθών, της παραγωγής.
Καλούμε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να πλαισιώσουν την πορεία της ΔΕΘ στην καμάρα στις 18:00.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ
ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ, ΟΠΠΙ, ΟΠΚΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ 4777 ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ
ΕΞΩ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
Αυτόνομη Μαθητική Συλλογικότητα “Gatto Nero”
ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΩΣ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
Η πανδημία του Covid-19, εδώ και δυο χρόνια, μας έφερε αντιμέτωπους με την εγκληματική διαχείριση της από την Κυβέρνηση, η οποία επιδεικτικά προτάσσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αδιαφορώντας για την ενίσχυση του ΕΣΥ και της δημόσιας υγείας, αφήνοντας έτσι πίσω της χιλιάδες απώλειες. Στο διάστημα αυτό και ενόσω η κυκλοφορία ήταν περιορισμένη, άρπαξε την ευκαιρία για να εφαρμόσει νόμους για την παιδεία, συμπεριλαμβανομένης την κατάργηση καλλιτεχνικών μαθημάτων, της επαναφοράς των λατινικών στη θέση της κοινωνιολογίας, της εδραίωση της ΕΒΕ και της επαναφορά της τράπεζας θεμάτων, κλείνοντας έτσι τον δρόμο σε χιλιάδες παιδιά που θέλουν να περάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, φέρνει στο τραπέζι νέα νομοσχέδια όπως την αυτονόμηση και αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, συμβάλλοντας στην ιδιωτικοποιημένη, εντατικοποιημένη και στείρα εκπαίδευση, στο ταξικό σχολείο των επιχειρήσεων.
Αντίστοιχα για το πανεπιστήμιο ψηφίζονται νόμοι που ορίζουν τα πειθαρχικά, το ν+2, εξισώνουν τα δημόσια ΑΕΙ με τα ιδιωτικά κολλέγια, νόμοι που θα βοηθήσουν στον στόχο της κυβέρνησης που είναι οι συγχωνεύσεις, ακόμα και το κλείσιμο σχολών και η μείωση των σπουδαστών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα με την κατάργηση του ασύλου, κατασκευάστηκαν τουρνικέ και οι μπάτσοι μπαινοβγαίνουν στα πανεπιστήμια κάνοντας αναίτιες συλλήψεις, μετατρέποντας έτσι τον πανεπιστημιακό χώρο σε ένα πεδίο μάχης με δολοφονικές επιθέσεις και δακρυγόνα. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την ανύψωση ενός δυναμικού φοιτητικού κινήματος ικανού να εμποδίσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση. Ένα φοιτητικό κίνημα ικανό να σταματήσει τη δημιουργία ενός επιχειρηματικού και ολοκληρωτικού πανεπιστημίου στα «ευρωπαϊκά» μέτρα, ενός πανεπιστημίου που θα εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικό-πολιτικά συμφέροντα και όχι τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών/φοιτητριών.
Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες παρόμοιων κατασταλτικών πολιτικών. Το κλείσιμο κατειλημμένων χώρων και κοινωνικών κέντρων, τα pushbacks και οι δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα, σε συνδυασμό με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στους καταυλισμούς, το κλείσιμο του κέντρου στον ελαιώνα αναδεικνύουν στο μέγιστο τις εγκληματικές-συμφεροντολογικές πολιτικές τους και το εθνικισμό που τις διακατέχει. Ακόμη, ενώ στην μαύρη λίστα μπαίνει φέτος ο αριθμός των γυναικοκτονιών και βιασμών το πατριαρχικό σύστημα φαίνεται να συγκαλύπτεται από την αστική δικαιοσύνη. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν η αποφυλάκιση του Λιγνάδη, η αθώωση των αστυνομικών της δολοφονίας της Zackie και η συγκάλυψη βιαστών, όπως αυτών της Γεωργίας. Όλα αυτά σε αντίθεση με την δολοφονική στάση που ενσαρκώνει το κράτος απέναντι σε μετανάστες και πολιτικούς κρατούμενους, όπως ο Μιχαηλίδης.
Η ανευθυνότητα επίσης της κυβέρνησης εντοπίζεται και στη πολιτική της απέναντι στην κλιματική αλλαγή και τις συνέπειες της στο περιβάλλον. Η πολιτική αυτή έχει βασικά επικοινωνιακό χαρακτήρα και δεν περιλαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο πρόληψης ή προστασίας του ανθρώπου και της φύσης. Έτσι, αντί να επενδύουν κονδύλια για πυροσβεστικό προσωπικό, αντιπλημμυρικά έργα και δασοπροστασία, περιορίζονται σε θεαματικές αποστολές μηνυμάτων ή εκκενώσεις περιοχών, την ίδια στιγμή που ξοδεύουν υπέρογκα ποσά για στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς.
Η ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας και η τάση για την γενικότερη διεύρυνση της οικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής τους, οδήγησαν τον Φεβρουάριο στον πόλεμο ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Ο πόλεμος αυτός επιφέρει και θα επιφέρει, για άλλη μια φορά, θανάτους, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και γενικότερα θα πλήξει την εργατική τάξη στο βωμό του κέρδους και της εθνικής προπαγάνδας. Σε αυτήν την δυστοπική συνθήκη, με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων να επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο, η ελληνική κυβέρνηση δεν μένει αμέτοχη. Αντίθετα, λαμβάνει μια ξεκάθαρη θέση στον αιματηρό αυτό πόλεμο στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία. Παράλληλα, ξοδεύει ποσά «μαμούθ» σε πολεμικούς εξοπλισμούς συμμετέχοντας, από τη μια, στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια του ΝΑΤΟ και, από την άλλη, εντείνοντας τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό στην ίδια την χώρα.
Τους τελευταίους μήνες έχουμε δει τις τιμές βασικών προϊόντων να εκτινάσσονται, τους λογαριασμούς του ρεύματος να βρίσκονται τόσο ψηλά που η πλειοψηφία της κοινωνίας δυσκολεύεται να τους πληρώσει και τις τιμές των ενοικίων να αυξάνονται επίσης κατακόρυφα. Και ενώ οι λογαριασμοί και οι τιμές αυξάνονται, η κυβέρνηση μεταθέτει τις ευθύνες αποκλειστικά στη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά, είναι ξεκάθαρο ότι οι τιμές στην Ελλάδα παραμένουν ακριβότερες εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης, όπως για παράδειγμα είναι ο καθορισμός της τιμής του ρεύματος αποκλειστικά από το χρηματιστήριο αξιών ενέργειας. Στην πραγματικότητα, η ακρίβεια οφείλεται τόσο σε εγγενή κρίση του συγχρόνου καπιταλισμού όσο και στη διαχείριση αυτής της κρίσης με ταξικούς όρους από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μεταθέτει το βάρος στις πλάτες της κοινωνικής βάσης.
Ταυτόχρονα οι μειώσεις μισθών, η ελαστική και ανασφάλιστη εργασία αποτελούν πλέον καθημερινότητα για τον κόσμο της εργατικής τάξης, ενώ κάθε εβδομάδα μαθαίνουμε και για μια ακόμα δολοφονία εργάτη στα κάτεργα των αφεντικών. Ο νόμος Χατζηδάκη αλλά και γενικότερα η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αποτελούν ξεκάθαρη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, με την κατάργηση του 8αώρου να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ο αγώνας των απεργών της «Μαλαματίνας», οι οποίοι υποστηρίζοντας τους συναδέλφους τους αντιμετωπίζουν τη βία του κεφαλαίου και του κράτους αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι όσο ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία το κέρδος θα βρίσκεται πάνω από τον άνθρωπο.
Από την άλλη πλευρά, οι καθημερινές αντιστάσεις στους τομείς της εκπαίδευσης και της εργασίας, στην υπεράσπιση δημόσιων χώρων, στην αλληλεγγύη των προσφύγων και των κάθε λογής κατατρεγμένων, στον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία φανερώνουν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Είναι ανάγκη η μαθητική κοινότητα να είναι παρούσα σε αυτούς τους αγώνες, είναι ανάγκη να αντιστέκεται για να κερδίσει το μέλλον που της αξίζει.
Διαδήλωση εν όψη της ΔΕΘ
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου
18:00 Καμάρα
Αυτόνομη Μαθητική Συλλογικότητα Gatto Nero
Πανελλαδικό Σωματείο στην Έρευνα και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
ΔΕΘ: Η φτώχεια και επισφάλεια δεν είναι καινοτομία
Σταθμός μαχητικού αγώνα των εργαζομένων.
Ενώ όλη η κοινωνία κοιτά πως θα βγει ο χειμώνας που έρχεται, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του ετοιμάζονται να εξαγγείλουν, στα πλαίσια της ΔΕΘ, τα ψίχουλα θα δώσουν στο λαό με το σταγονόμετρο σαν σπάνια τιμαλφή. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση «διαφημίζει» τη χώρα διεθνώς για τις παρακολουθήσεις χιλιάδων ανθρώπων, η αντιλαϊκή πολιτική αυτής και της ΕΕ προχωράει ακάθεκτη βάζοντας στο στόχαστρο τις ζωές των εργαζομένων.
Στο κλάδο ήδη πριν το καλοκαίρι η κυβέρνηση ήρθε σε συμφωνία με το ΣΕΒ και σε συζητήσεις με το ΝΑΤΟ για την πώληση του φθηνού εργατικού δυναμικού των ΑΕΙ και των Ερευνητικών Κέντρων τώρα έρχεται να θωρακίσει την τάξη σε αυτούς τους χώρους. Η ΟΠΠΙ έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της σε δύο από τα μεγαλύτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας (ΕΚΠΑ και ΕΜΠ), ενώ το προηγούμενο διάστημα το μεγαλύτερο Ίδρυμα πανελλαδικά, το ΑΠΘ, έγινε επάλληλα στόχος των δυνάμεων καταστολής. Με πρόσχημα τη κατοχύρωση στην ασφάλεια των ιδρυμάτων έρχεται να επιβάλει τη διαρκή καταστολή πρώτα και κύρια του φοιτητικού κινήματος, αλλά και του κινήματος των εργαζομένων εντός των ιδρυμάτων. Καλούμαστε να είμαστε ο πρώτος εργασιακός κλάδος που θα εργάζεται – ερευνά και διδάσκει – υπό διαρκή αστυνόμευση και τη δαμόκλειο σπάθη πειθαρχικών για το περιεχόμενο της εργασίας μας!
Όλα αυτά μάλιστα σε μία εποχή που η υποχρηματοδότηση της έρευνας και της παιδείας συνεχίζει ακάθεκτη. Σε μία εποχή που οι κενές οργανικές θέσεις στα ΑΕΙ και τα Ερευνητικά Κέντρα πληθαίνουν διαρκώς, η κυβέρνηση επιλέγει να δαπανήσει υπέρογκα ποσά όχι για τη διασφάλιση του έμψυχου δυναμικού που εργάζεται σε αυτά τα ιδρύματα με τους χειρότερους όρους αλλά για να διορίσει μπάτσους μέσα στις σχολές. Εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον/ην καθένα/μία τι σημαίνει εργασία στο κλάδο της έρευνας σήμερα. Πρώτα και κύρια σημαίνει εργασιακή επισφάλεια, σημαίνει ανασφάλιστη εργασία μέσω υποτροφιών, ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που σημαίνει απλήρωτη εργασία βαφτίζοντας εν μία νυκτί τη παραγωγική εργασία μας σε εκπαιδευτική διαδικασία.
Εμείς γνωρίζουμε πως πίσω από τις «καινοτομίες» που θα προβάλλονται στα περίπτερα της ΔΕΘ κρύβεται η δική μας κακοπληρωμένη εργασία. Η επισφάλεια δεν είναι καινοτομία.
Δεν έχουμε ούτε τα βασικά, για αυτό τα ζητάμε όλα! Εδώ και τώρα πλήρη κατοχύρωση όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας. Αύξηση της χρηματοδότησης για τη παιδεία και την έρευνα. Ούτε ένα ευρώ για την ΟΠΠΙ να καταργηθούν άμεσα, να φύγουν από τους χώρους εργασίας μας. Άμεσες προσλήψεις όλων των συναδέλφων /ισσων που εδώ και χρόνια καλύπτουν, ως δήθεν έκτακτο προσωπικό, τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες των ιδρυμάτων.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΕΘ! ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Στηρίζουμε το κάλεσμα του ΣΕΡΕΤΕ Θεσσαλονίκης το Σάββατο 10/9 στις 18.00 στην Καμάρα.
Πανελλαδικό Σωματείο στην Έρευνα και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
Πηγή: kinimatorama.net
