Μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό.
Σύμφωνα με τη νατοϊκή πολεμική προπαγάνδα, η εαρινή αντεπίθεση των ένοπλων δυνάμεων της Ουκρανίας θα ήταν εκείνη που θα αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία την ανωτερότητα της δυτικής πολεμικής μηχανής. Τα δυτικά βαρέα όπλα, κυρίως τα γερμανικά και βρετανικά άρματα μάχης, αλλά και τα θωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού (APCs) του στρατού των ΗΠΑ, υποτίθεται πως θα αποτελούσαν τη σιδερένια γροθιά στην κορυφή κάθε ουκρανικής αντεπίθεσης, η οποία θα διέλυε τις γραμμές των τσαπατσούληδων Ρώσων, με την ίδια άνεση που ένα μαχαίρι κόβει μέσα στο βούτυρο. Τα ερπυστριοφόρα Leopard, τα Challenger και τα Bradley ήταν το αντάλλαγμα που πήραν οι Ουκρανοί ως αντιστάθμισμα για το ουσιαστικό σαμποτάρισμα από τους δυτικούς επικυρίαρχους της ειρηνευτικής συμφωνίας του Απρίλη του ’22, όταν οι ΗΠΑ μαζί με το πιστό σκυλί τους Μεγάλη Βρετανία, αρνήθηκαν να γίνουν εγγυητές της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας από κοινού με τη Ρωσία, μετά τις διμερείς διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα στην Ιστανμπούλ. Πράγματι, στο προσχέδιο για τη συνθήκη ειρήνης υπήρχε συμφωνία γύρω από τα πιο ουσιαστικά ζητήματα της σύγκρουσης. Η Ρωσία αναλάμβανε την υποχρέωση να μην βάλει εμπόδια για την προσχώρηση της Ουκρανίας στην ΕΕ, με την προϋπόθεση ότι από την πλευρά της, η Ουκρανία θα εγκατέλειπε κάθε ιδέα για συμμετοχή στην αντιρωσική στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Μέχρι και ο ακριβης αριθμός της στρατιωτικής δύναμης που θα είχε το δικαίωμα να διατηρεί μια πολιτικά ουδέτερη Ουκρανία είχε συμφωνηθεί, ωστόσο οι αγγλοσάξονες αρνήθηκαν να συνυπογράψουν το κείμενο και μ’ αυτόν τον τρόπο, τράβηξαν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της κυβέρνησης του Ζελένσκυ. Γιατί αν μια ειρηνευτική συνθήκη με τριμερείς εγγυήσεις για την ασφάλεια της Ουκρανίας από ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία και Ρωσία, μπορούσε να παρουσιαστεί ως ένα επιδέξιο διπλωματικό κατόρθωμα στους σκληροπυρηνικούς εθνικιστικούς κύκλους του Κιέβου, μια συμφωνία με μοναδικό εγγυητή τη Ρωσία δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ αποδεκτή, εφόσον θα ισοδυναμούσε με έμμεση παράδοση και τον Ζελένσκυ θα τον κρεμούσαν οι δικοί του απ’ την ψηλότερη κολώνα της πλατείας του Μαϊντάν.i
Αντί για μια βιώσιμη ειρήνη με διπλωματικά μέσα, οι Αμερικανοί δελέασαν τον Ζελένσκυ με την προοπτική μιας καθαρής στρατιωτικής νίκης , διαβεβαιώνοντας τη χούντα του Κιέβου ότι θα έκαναν ότι ήταν απαραίτητο για να ξαναφτιάξουν σχεδόν απ’ την αρχή τον καταπονημένο και εξασθενημένο στρατό των AFU. Στο τραπέζι έπεσαν μέχρι και μεγαλεπίβολα σχέδια εθνικού ρεβανσισμού, όπως η ανακατάληψη της Κριμαίας. Τα νέα δυτικά όπλα θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να εδραιώσει η Ουκρανία την υλική υπεροχή της στο πεδίο της μάχης και θα λειτουργούσαν ως εχέγγυο για μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη. Την ίδια στιγμή, με την καλυμμένη συνδρομή της CIA, η μυστική υπηρεσία του στρατού της Ουκρανίας (GUR) έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο για την εκκαθάριση της φιλειρηνικής μερίδας που είχε αρχίσει να σχηματίζεται μέσα στους κόλπους της πολιτικής ελίτ της χώρας. Το πρώτο θύμα σε αυτή τη διαδικασία ήταν ο υπουργός εσωτερικών Monastyrskyy, του οποίου το ελικόπτερο κατέπεσε για άγνωστο λόγο τον Ιανουάριο του ’23, στο προάστιο του Μπροβάρυ λίγο έξω από το Κίεβο. Ο Monastyrskyy , μαζί με άλλα 14 μέλη της ομάδας του απ’ το υπουργείο εσωτερικών , έχασαν την ζωή τους, χωρίς ποτέ κάποιος αξιωματούχος του ουκρανικού κράτους να εξηγήσει ικανοποιητικά τις αιτίες που προξένησαν την πτώση.ii Μέσα στον ίδιο μήνα, δρομολογήθηκε η ξαφνική απομάκρυνση του άλλοτε έμπιστου μυστικοσυμβούλου του Ζελένσκυ, Arestovych, ενώ ο έτερος των στενών πολιτικών συμβούλων, Podolyak, που είχε συμμετάσχει στο διπλωματικό κλιμάκιο της Ιστανμπούλ, τώρα έκφραζε δεξιά κι αριστερά σε ένα μπαράζ συνεντεύξεων και δημόσιων τοποθετήσεων, την ακράδαντη πεποίθηση του ότι η διαπραγματευική διαδικασία ήταν πλέον “νεκρή”. Τα “εγκλήματα” που υποτίθεται ότι είχε διαπράξει η Ρωσία ήταν τόσο τρομακτικά που, σύμφωνα με τον Podolyak, είχαν μεταστρέψει αμετάκλητα την κοινή γνώμη της Ουκρανίας υπέρ της συνέχισης του πολέμου, μέχρι την “τελική νίκη”.iii
Αυτές οι συστηματικές προγραφές ενάντια στα πιο μετριοπαθή στοιχεία της κυβέρνησης του Ζελένσκυ, ήταν μόνο το πρώτο στάδιο σε ένα ευρύτερο σχέδιο αναδιοργάνωσης των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Τα εξτρεμιστικά στοιχεία που τώρα πια κυβερνούν χωρίς αντίπαλο, προέβηκαν σε νέα αναγκαστική επιστράτευση, την τέταρτη ή πέμπτη από την έναρξη του πολέμου, έχω χάσει πια το μέτρημα. Την ώρα που η μεγαλύτερη παρτίδα “φρέσκου κρέατος” στάλθηκε στο Μπαχμούτ, για να καθυστερήσει την προέλαση της φονικής μηχανής της Wagner, ένα άλλο κομμάτι νεοσύλλεκτων μεταφέρθηκε στις βάσεις του ΝΑΤΟ στην Βρετανία για να λάβει ταχύρρυθμη εκπαίδευση στις στρατιωτικές τακτικές και τον χειρισμό των σύγχρονων όπλων της συμμαχίας. Ωστόσο, η μεγάλη τομή που θέλησαν να κάνουν οι Αμερικανοί στρατηγικοί εγκέφαλοι του πολέμου, ήταν η εκπαίδευση μιας νέας φουρνιάς νεαρών αξιωματικών, που θα λάμβαναν αμιγώς νατοϊκή στρατιωτική κατάρτιση, χωρίς να έχουν προηγουμένως “μαγαριστεί” από την επιρροή του σοβιετικού δόγματος διεξαγωγής του πολέμου.
Ο Valerii Markus (στην φωτογραφία με τον Ζελένσκυ) είναι ένας από τους πιο προβεβλημένους εκπροσώπους αυτής της γενιάς δυτικοθρεμμένων στρατιωτικών ηγετών. Τη φήμη που τον συνοδεύει δεν την οφείλει βέβαια στα κατορθώματα του στο πεδίο της μάχης, αλλά στην έντονη δραστηριότητα που έχει αναπτύξει στα social media, όπου διατηρεί πληθώρα ενεργών προσωπικών λογ/σμων.iv Φαίνεται ότι η χούντα επέλεξε τον συγκεκριμένο καραβανά για να παρουσιάσει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του “νέου ουκρανού στραιώτη”, κάτι άλλωστε που θα εξηγούσε και την εύκολη πρόσβαση που έχει ένας απλός επιλοχίας στο γραφείο του πρωθυπουργού Ζελένσκυ. Νεαρός σε ηλικία, δυναμικός, γράφει καλά στην κάμερα, με ευχέρεια στην επικοινωνία μέσω ίντερνετ και ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αποστρέφεται οτιδήποτε που να παραπέμπει στο ρωσικό παρελθόν της χώρας κι έχει τα σημεία αναφοράς του στην κουλτούρα της “πολιτισμένης” Δύσης. Όλα αυτά βέβαια μέχρι πριν από λίγες ημέρες, όταν ο αγαπημένος στρατιώτης του Tiktok υπέβαλε δημόσια την παραίτηση του, κάνοντας λόγο για διαφωνίες με τις εντολές των ανωτέρων του.v
Τι μεσολάβησε; Φαίνεται ότι η απότομη μεταστροφή του Markus έχει τις ρίζες της στην τραγική κατάληξη που είχε η επίθεση της θωρακισμένης μεραρχίας του στο μέτωπο της Ζαπορίζια. O Markus κατείχε θέση επικεφαλής στη φημισμένη 47η μεραρχία , που από κοινού με τις 116, 117 και 118 μεραρχίες, είναι αμιγώς νατοϊκές μονάδες, εξοπλισμένες με τα πολυδιαφημισμένα δυτικά άρματα μάχης (Leopard, Bradley) και γαλουχημένες με τη νατοϊκή μεθοδολογία και τακτική.vi Αυτές οι μονάδες είναι η αφρόκρεμα του ανανεωμένου ουκρανικού στρατού. Τα επίλεκτα , μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου που υποτίθεται ότι είναι ικανά να διαλύσουν με τακτικές blitzkrieg τις ρωσικές γραμμές άμυνας, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να καταστρώσουν κάποιο ιδιαίτερο τέχνασμα ή στρατηγικό πλάνο. Σε αυτό το σημείο, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ο ρατσισμός που υφέρπει στο οριενταλιστικό φαντασιακό των νατοϊκών ελίτ επηρέασε αρνητικά τον σχεδιασμό του τρόπου με τον οποίο θα εκδηλωνόταν η πολυαναμενόμενη ουκρανική αντεπίθεση. Κι εξηγούμαστε. Ενώ στο ξεκίνημα του πολέμου, οι στρατιωτικοί αναλυτές προεξοφλούσαν την γρήγορη επικράτηση της “απαράμιλλης” πολεμικής μηχανής της Ρωσίας, τα εμφανή προβλήματα που αντιμετώπισε ο ρωσικός στρατός κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, οδήγησαν σε μια γενικευμένη τάση απαξίωσης των επιχειρησιακών ικανοτήτων του στα υψηλότερα επίπεδα της νατοϊκής ιεραρχίας. Για τους οριενταλιστές που μονοπωλούν τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Δύση, οι “εξωτικές” οντότητες που ενδημούν στην Ανατολή διακατέχονται από μια ουσία που τις καθηλώνει και τις κάνει ανίκανες να εξελιχθούν και ν’ αλλάξουν. Η Ρωσία μπορούσε είτε να είναι μια στρατιωτική υπερδύναμη που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της, ακόμη κι όταν έχει απέναντι της μια συμμαχία απο 50 χώρες, ή μια χώρα που παραπαίει σε όλα τα επίπεδα. Μια κοινωνία που γύρισε την πλάτη της στα δυτικά πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά πρότυπα και γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Κανείς από τους ιθύνοντες στο ΝΑΤΟ δεν σκεφτηκε σοβαρά την πιθανότητα ότι η Ρωσία κάτι έχει μάθει από τα προηγούμενα λάθη της στη Χερσώνα και το Χάρκοβο. Έσπευσαν εδώ και μήνες να ανακοινώσουν σε όποιον έχει αυτιά για ν’ ακούσει ότι σκόπευαν να δώσουν όπλα στην Ουκρανία για να οργανώσει μια μεγάλη αντεπίθεση, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις πυρετώδεις προετοιμασίες που πραγματοποιήσε ο ρωσικός στρατός, τις γιγάντιες αμυντικές οχυρώσεις που κατασκεύασε στη Χερσώνα, τη Ζαπορίζια και το νότιο Ντονέτσκ. Μπαντεριστές -ομορφόπαιδα σαν τον Μάρκους έδειχναν να συμμερίζονται τις υποτιμητικές απόψεις για τα κουτορνίθια τους “μόσκαλους”. Τι κι αν οι Ρώσοι έβαλαν μπρος να κατασκευάσουν μια τριπλή αμυντική γραμμή με εκτεταμένα ναρκοπέδια στην πρώτη γραμμή, αντιαρματικά χαντάκια και ατελείωτες σειρές από “δόντια δράκου” στην δεύτερη; Τι κι αν δημιουργησαν ένα εκτεταμένο δίκτυο χαρακωμάτων , πολυβολίων και οχυρωμένων θέσεων μάχης στην τρίτη γραμμή, το μεγαλύτερο που φτιάχτηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Στα social media διαβάζαμε ειρωνικές αναρτήσεις που έκφραζαν τη βεβαιότητα πως οι Ρώσοι δεν διαθέτουν ούτε το τεχνικό know how, ούτε την απαιτούμενη οργάνωση για να φέρουν σε πέρας ένα τόσο μεγαλεπίβολο έργο. Έγραφαν κοροϊδευτικά ότι ο ρωσικός στρατός προσέλαβε πολίτες μηχανικούς για να φτιάξουν τα χαρακωμάτα, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τα μυστικά της “τέχνης” του πολέμου. Εκείνοι έφτιαξαν οχυρώσεις που εξασφαλίζουν έναν βαθμό άνεσης στους μαχητές, αλλά πολλά απ’ αυτά είναι χωρίς διακλαδώσεις, ή βρίσκονται τοποθετημένα απέναντι από τακτικά υψώματα που , αν πέσουν στα χέρια των αντιπάλων, ακυρώνουν όλο το νόημα της ύπαρξης τους.
Έτσι, στις αρχές του Ιουνίου , το νατοϊκό πεζικό ξεκίνησε αμέριμνο για να γράψει μια ακόμα χρυσή σελίδα στον πόλεμο “ανεξαρτησίας” της χώρας που ήδη έχει περιέλθει στον πλήρη έλεγχο του. Το αποτέλεσμα της οριενταλιστικής τύφλωσης ήταν δεκαέξι κατεστραμμένα θωρακισμένα οχήματα μέσα σε ένα μόνο πρωινό.vii Οι βαριές, αρματωμένες φάλαγγες που πλησιάζαν συντεταγμένα την γραμμή επαφής, έγιναν εύκολα αντιληπτές από τα ρωσικά drones συλλογής πληροφοριών που επιτηρούσαν τις κινήσεις του εχθρού. Ένας καταιγισμός πυροβολικού κατηύθυνε τα τανκς στα ναρκοθετημένα σημεία του μετώπου κι εκεί πλέον ακολούθησε σφαγή. Νάρκες, μπαράζ πυροβολικού, κινητές αντιαρματικές ομάδες Cornet, αλλά και τα ντρόουνς-καμικάζι που ξεφτίλισαν τη θωράκιση των Leopard, αποδεκάτισαν τη φημισμένη 47η μεραρχία του επιλοχία Markus. Το σκηνικό αυτό επαναλήφθηκε και σε άλλα σημεία του μετώπου , όπου οι AFU επιχείρησαν να εμβολίσουν τις ρωσικές άμυνες χρησιμοποιώντας τα τανκς σαν πολιορκητικό κριό. Τις πιο πολλές φορές οι φάλαγγες δεν μπόρεσαν καν να προχωρήσουν πέρα από την πρώτη γραμμή του μετώπου, αφού οι κινήσεις τους ήταν εύκολο να εντοπιστούν και τα άρματα γίνονταν εύκολη λεία για το πυροβολικό και τα ελικόπτερα Ka-52 που βουίζουν διαρκώς πάνω απ’ τα κεφάλια των Ουκρανών (οι AFU πάσχουν από μια ολοσχερή έλλειψη αεράμυνας). Ακούγεται μάλιστα ότι μέσα στις τάξεις των ρώσων στρατιωτών υπάρχει σε εξέλιξη ένα είδος “διαγωνισμού” για το ποιος θα καταστρέψει τα περισσότερα Leopard στο πεδίο της μάχης. Στις 20-06, ο οπλίτης Andreii Kravtsov έλαβε μια επιταγή ενός εκατομμυρίου ρουβλίων ως επιβράβευση για την αποδεδειγμένη καταστροφή ενός γερμανικού άρματος μάχης.viii Η δωρεά έγινε από ένα “ευαγές” ιδιωτικό ίδρυμα, πράγμα που σημαίνει οτι το ρωσικό κράτος υποχρεώνει το κεφάλαιο να “ξηλωθεί” και να συνεισφέρει πιο ενεργά στην πολεμική προσπάθεια, ώστε να ενισχύσει το αίσθημα “ομοψυχίας” μέσα στους κόλπους της ρωσικής κοινωνικής ολότητας.
Όπως και να’ χει, οι απανωτές αποτυχίες έσπρωξαν το ουκρανικό γενικό επιτελείο να αναθεωρήσει ριζικά την τακτική του. Αντί για κατά μέτωπο επιθέσεις με μαζικές φάλαγγες τεθωρακισμένων, οι Ουκρανοί τώρα επιτίθενται κυρίως τη νύχτα, με μικρές ομάδες πεζικάριων που προσπαθούν να διεισδύσουν απαρατήρητοι μέσα στις ρωσικές γραμμές και να στήσουν προκεχωρημένες θέσεις. Η νέα αυτή τακτική προς το παρόν φαίνεται ότι βοήθησε τις AFU να πραγματοποιήσουν κάποιες περιορισμένες προωθήσεις, κυρίως στο μέτωπο του Orekhov, στη Ζαπορίζια, όπου έχουν καταλάβει κάποιους οικισμούς και πλέον πλησιάζουν το χωριό Rabotyne, όπου βρίσκεται και η πρώτη γραμμή με ουχρώσεις των Ρώσων στην περιοχή. Το πρόβλημα ωστόσο για τους Ουκρανούς είναι ότι αυτό το είδος μάχης έχει οδηγήσει σε μεγάλες απώλειες έμψυχου δυναμικού, εφόσον απαιτεί ένα συνεχές rotation ανάμεσα στις μονάδες ώστε να διατηρείται η φρεσκάδα και η μαχητική ικανότητα τους. Και μπορεί ο Ζελένσκυ να συγκέντρωσε 100.000 άνδρες ενόψει τις αντεπίθεσης, ωστόσο δεν έχουν όλες οι μονάδες την ίδια μαχητική αξία και μόνο μια μειοψηφία ελίτ μονάδων που εκπαιδεύτηκαν στο εξωτερικό διαθέτουν την τεχνογνωσία και την πείρα για να διενεργήσουν επιθέσεις και να δράσουν ως ομάδες εφόδου. Οι υπόλοιποι απλώς αποστέλλονται για να επανδρώσουν μια θέση αφότου αυτή καταλήφθηκε και πληρώνουν το ανάλογο τιμημα σε ανθρώπινες ζωές όταν το ρωσικό πυροβολικό προβαίνει σε αντίμετρα. Τα ίδια τα ΜΜΕ στη Δύση παραδέχθηκαν πρόσφατα ότι οι AFU έχουν μέχρι τώρα χάσει το 30% του εξοπλισμού και το 30% των μαχητών που είχαν συγκεντρώσει για την αντεπίθεση τους, χωρίς καν ακόμα να έχουν κατορθώσει να φτάσουν στην πρώτη οργανωμένη γραμμή άμυνας των Ρώσων. Η αναλογία αυτή σίγουρα δεν προμηνύει τίποτα καλό για το μέλλον της Ουκρανικής αντεπίθεσης. Στην παρούσα φάση και με τα δεδομένα που ισχύουν, φαίνεται ότι ο κύριος στόχος του ουκρανικού στρατού είναι να προελάσει στη Ζαπορίζια και να φτάσει μέχρι τη θάλασσα του Αζόφ, κόβοντας τα ρωσικά στρατεύματα στα δύο. Παρ’ όλα αυτά, τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, και παρά τις σημαντικές απώλειες τους, οι AFU έχουν διανύσει μόλις 4 από τα 90 χλμ συνολικά που θα πρέπει να καλύψουν πολεμώντας για να φτάσουν στην νότια άκρη του νομού της Ζαπορίζια.ix
Δυστυχώς για τυς Ουκρανούς, το μείζον πρόβλημα με μια τέτοια παρατεταμένη εκστρατεία είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ και οι δομικές ανεπάρκειες του. Πριν από λίγο καιρό, ο θεωρητικός του πολέμου A. Vershinin έγραψε ένα άρθρο όπου ανακοίνωνε με κάθε επισημότητα την επιστροφή της έννοιας του “βιομηχανικού πολέμου” στο προσκήνιο της ιστορίας.x Σε αυτό το είδος διακρατικού πολέμου μεγάλης κλίμακας, η ύπαρξη μιας εκτεταμένης βιομηχανικής βάσης που μπορεί να ανταποκριθεί στις αντικειμενικές ανάγκες ενός στρατεύματος για αδιάλειπτο ανεφοδιασμό σε οχήματα, μηχανικό εξοπλισμό, οβίδες και πυρομαχικά, εξακολουθεί να αποτελεί την κυριότερη προϋπόθεση για μια ενδεχόμενη επικράτηση επί του αντιπάλου. Αυτή είναι μια αυταπόδεικτή αλήθεια την οποία φαίνεται ότι στην “μεταμοντέρνα” Δύση την έχουν προ πολλού λησμονήσει. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ μεταλλάχθηκε σταδιακά σε όργανο επιβολής και αστυνόμευσης του θεσμικού πλαισίου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις που ανέλαβε να φέρει σε πέρας ήταν κατά κύριο λόγο ασύμμετρες συγκρούσεις, αστυνομικές επιχειρήσεις που στόχευαν να προστατέψουν ή να επεκτείνουν την ισχύ της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και του παγκόσμιου συτήματος κυριαρχίας. Στρατοί κρατών που ήδη βρίσκονταν σε αποσύνθεση, άτακτοι μαχητές και αντιστασιακές οργανώσεις αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια το αντίπαλο δέος για την νατοϊκή Ιερή Συμμαχία. Οι πάντοτε εξυπηρετικοί οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος , έφτασαν στο σημείο να θεωρητικοποιήσουν τα νέα κατασταλτικά καθήκοντα του ΝΑΤΟ, προβάλλοντας τον περισπούδαστο ισχυρισμό ότι είμαστε πια στην εποχή των “Νέων Πολέμων”, μιας διαρκούς ασύμμετρης σύγκρουσης χωρίς ορατή αρχή και τέλος, που δεν διεξάγεται πια από τακτικούς στρατούς στα πεδία των μαχών. Όπως έγραφε πίσω στο 2002, ο Χ. Μύνκλερ, “Έτσι, η ιστορία των πολέμων απο το μέσον του 20ου αιώνα μπορεί να περιγραφεί ως η διαρκώς μεγαλύτερη εξέλιξη ασύμμετρων συγκρούσεων: Η δημιουργία ασυμμετριών στην παγκόσμια πολιτική μέσω της προφανώς απαράμιλλης οικονομικής, τεχνολογικής, στρατιωτικής και πολιτισμικής βιομηχανικής ανωτερότητας των ΗΠΑ συνοδεύεται από την ασυμμετρία του πολέμου , μέσω της μετατόπισης των ζωνών του πολέμου, συνοδεύεται από τον αναπροσδιορισμό των μέσων διεξαγωγής του πολέμου και από την κινητοποίηση νέων πόρων”.xi
Θα μπορούσαμε λοιπόν βάσιμα να ισχυριστούμε ότι αυτός ο φαντασιακός, αλλά και πρακτικός, αναπροσανατολισμός του ΝΑΤΟ γύρω απ’ το δόγμα της διεθνους αστυνόμευσης ενός ήδη καθυποταγμένου κόσμου, με μικρές μονάδες ταχείας επέμβασης συνηθισμένες να λειτουργούν μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η αεροπορική υπεροχή τους είναι δεδομένη, υπονόμευσε ουσιαστικά τη δυνατότητες του οργανισμού να διεξαγάγει έναν παρατεταμένο πόλεμο με την παραδοσιακή μορφή του. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να αναφέρουμε την πρόσφατη παραδοχή του αμρεικανικού κατεστημένου ότι σκοπεύει να αποστείλει στην Ουκρανία τις, απαγορευμένες από τη διεθνή νομοθεσία, βόμβες διασποράς, για τον απλό λόγο ότι περίπου στα μισά της πολυδιαφημισμένης αντεπίθεσης των AFU , οι ΗΠΑ έχουν ξεμείνει από συμβατικές οβίδες πυροβολικού!xii Από αυτή την άποψη, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι οι Ουκρανοί σύρθηκαν άρον άρον από τη φιλοπόλεμη ηγεσία τους και τους γεωπολιτικούς τους αφέντες, σε μια στρατιωτική περιπέτεια από την οποία δύσκολα θα μπορέσουν να βγουν αλώβητοι. Αυτή άλλωστε είναι μια από τις λίγες φορές στην ιστορία που ένας στρατός βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να επιχειρήσει μια τόσο φιλόδοξη επίθεση με τόσο δυσμενείς όρους: χωρίς να διαθέτει το απαραίτητο αριθμητικό πλεονέκτημα (η συμβατική αντίληψη είναι 3 επιτιθέμενοι προς 1 αμυνόμενο), χωρίς να μπορεί να υπολογίζει σε κάλυψη από αέρος, κινούμενος σε κοινή θέα μέσα από αχανείς επίπεδες εκτάσεις και με τον αντίπαλο να έχει όλον τον χρόνο να προετοιμάσει όσο καλύτερα μπορούσε την άμυνα του. Αυτά όμως ουδόλως ενδιαφέρουν τον Λευκό Οίκο, που επιμένει ότι οι νέοι υποτελείς του στο Κίεβο θα πρέπει να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό.
i Τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για το διπλωματικό αυτό θρίλερ αποκάλυψε ο Πούτιν σε συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία Αφρικανών ηγετών που επισκέφτηκε πρόσφατα την Μόσχα. Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης με τους Αφρικανούς, ο Πούτιν προσκόμισε ακόμη και το έγγραφο με το προσχέδιο της συνθήκης που έφερε τις υπογραφές των διαπιστευμένων αξιωματούχων της Ουκρανίας οι οποίοι είχαν πάρει μέρος στις διαπραγματεύσεις. Θα μπορούσε κάποιος εύκολα να πει ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ρωσική πολεμική προπαγάνδα, ωστόσο κανείς από την πλευρά της Ουκρανίας δεν διέψευσε επίσημα τους ισχυρισμούς του Ρώσου προέδρου, ούτε μπήκε στον κόπο να αντικρούσει τις ρωσικές κατηγορίες που επέρριψαν την ευθύνη στην Ουκρανία για την οριστική διακοπή των διπλωματικών επαφών. Και φυσικά τα δυτικά ΜΜΕ, εξακολούθησαν να λειτουργούν με παραδειγματική εθελοδουλία, αποσιωπώντας εντελώς τα γεγονότα γύρω απ’ τη διαπραγμάτευση που έλαβε χώρα κατα τη διάρκεια της ρωσο-ουκρανικής συνόδου.
ii https://www.aljazeera.com/news/2023/1/18/ukraine-interior-minister-others-killed-in-helicopter-crash.
iv Αυτό το ανερχόμενο αστέρι των social media έχει ενεργούς λογαριασμούς στο YouTube, Twitter, Tiktok, κλπ.
v https://www.pravda.com.ua/eng/news/2023/07/11/7410890/.
vi Σύμφωνα με το υπουργείο άμυνας των ΗΠΑ, υπολογίζεται οτι το ΝΑΤΟ εκπαίδευσε συνολικά 63.000 ουκρανούς στρατιώτες για την επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Στο, https://www.defense.gov/News/News-Stories/Article/Article/3462714/ukraine-defense-contact-group-members-remain-unified-in-support-to-kyiv/.
ix Τα τεκταινόμενα στη νότια πλευρά του Αρτιόμοφσκ είναι μια άλλη ιστορία που ελπίζω να πραγματευτώ σε επόμενο κείμενο.
x https://www.rusi.org/explore-our-research/publications/commentary/return-industrial-warfare.
xi Χ. Μύνκλερ, Οι Νέοι Πόλεμοι (Εκδόσεις Καστανιώτη), σελ. 51.
