Η αθλιότητα και ο μισανθρωπισμός των “…41%…”
Το τελευταίο διάστημα, με τα όσα τραγικά συμβαίνουν (πλημμύρες, πυρκαγιές…) ως απότοκο των χρόνιων πολιτικών υποστελέχωσης και αποσάθρωσης των δημόσιων υποδομών -κυρίως για λόγους καπιταλιστικής “ανάπτυξης” και επικέντρωσης του Κράτους στην “επένδυση” του δημοσίου χρήματος σε άλλες οδούς (πολεμικούς εξοπλισμούς, ρουσφέτια σε ημετέρους, προσωπικό πλουτισμό πολιτικών-επιχειρηματιών)- είδαμε μέσα στην μιζέρια και τον κοινωνικό εκφασισμό (“σερίφηδες του Έβρου…“) να ξεπηδάει ενστικτωδώς και ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του κοινωνικού ζώου που ονομάζεται “άνθρωπος”: Η αλληλεγγύη. Χιλιάδες ήταν οι άνθρωποι σε όλη την επικράτεια που ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα των κοινωνικών, ταξικών, πολιτικών, κινηματικών φορέων και οργανώσεων, των κοινωνικών κέντρων και των καταλήψεων για υλική ενίσχυση των πληγέντων. Εκατοντάδες ακόμη ήταν αυτοί που παράτησαν στην μέση την δική τους, πιο ασφαλή καθημερινότητα για να βοηθήσουν επί τόπου, με όποιες γνώσεις και δυνάμεις διαθέτουν τους συνανθρώπους τους (διαβάστε την μαρτυρία ενός αλληλέγγυου εθελοντή στις πλημμύρες της Λάρισας ΕΔΩ).
Την ίδια ώρα όμως, δυστυχώς, έχει ξεπηδήσει και βγει στην επιφάνεια σαν ακαθαρσία στον Θερμαϊκό και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων: Αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν την πίκρα τους για την πολιτική ήττα του κόμματός τους ή απλά για την επικράτηση της ακροδεξιάς ΝΔ του Μητσοτάκη στις εκλογές. Αυτοί οι απαράδεκτοι άθλιοι που κάτω από άρθρα για πνιγμένα χωριά και καμμένα δάση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σχολιάζουν με χαιρεκακία και λακωνική ειρωνεία ένα “…41%…”. Σαν να λένε δηλαδή ότι αφού το 41% της κοινωνίας ή η πλειοψηφία των κατοίκων μιας περιοχής ψήφισε Μητσοτάκη, τότε τους αξίζει να καούν, να πνιγούν και δεν ξέρω τι άλλο.
Δεν θα σχολιάσω εδώ το πόσο λάθος, ακόμη και μαθηματικά, είναι αυτό το “…41%…” -το οποίο στην πραγματικότητα είναι 25% επί των εν δυνάμει ψηφοφόρων- ούτε θα αναλύσω τον ρόλο, την προέλευση και την σύσταση της εκλογικής αποχής, που σε πραγματικά ποσοστά ήταν κοντά στο 35%. Γιατί, πολύ απλά, όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τους άθλιους που σχολιάζουν και ξερνάνε δηλητήριο και ειρωνεία έτσι μέσα στα μούτρα ανθρώπων που χάνεται η ζωή τους. Αυτοί βλέπουν στην συγκυρία αυτή απλά την ευκαιρία για ρεβανσισμό απέναντι την δική τους “ήττα” στις εκλογές, κάτι για να καλύψουν την δική τους πολιτική και πρακτική ανεπάρκεια και ανυπαρξία.
Αυταπόδεικτα -γιατί πολλοί από αυτούς σχολιάζουν επώνυμα και με ανοιχτούς λογαριασμούς και έτσι μας κάνουν την ζωή πιο εύκολη στο να χαρτογραφήσουμε την προέλευση της σκατοψυχιάς- το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών των “…41%..” προέρχεται από τα βάθη των ψηφοφόρων της κάθε είδους σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα από τους οπαδούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο πόνος για το ότι αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των επιλογών, των ψεμάτων και των πολιτικών τους, σχεδόν σύσσωμη η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη και τους έχει φτύσει στα μούτρα -και πιθανόν να τους οδηγήσει στον ολοκληρωτικό πολιτικό αφανισμό- προκαλεί στους (απ)άνθρωπους αυτούς, ιδιαίτερα στους πρωτύτερα βολεμένους και σε όσους πίστεψαν ότι μπορεί να βολευτούν ξανά, συναισθήματα και ένστικτα αθλιότητας που σίγουρα όχι απλά δεν τους κατατάσσουν ανάμεσα σε αυτό που αποκαλούμε “αριστερά”, αλλά ούτε καν ανάμεσα στους λεγόμενους “προοδευτικούς” ανθρώπους. Τους μετατρέπει πλέον -πέρα από πολιτικά- και ψυχολογικά, ηθικά και συμπεριφορικά σε μέρος του προβλήματος σε αυτόν τον κόσμο. Σε μισάνθρωπους.
Έτσι, όλοι αυτοί οι αντι-μητσοτακιστές εξεγερμένοι του πληκτρολογίου μπορούν ακόμη και να “ξεχάσουν” πολύ βολικά ότι οι κρατικές ευθύνες και η υποστελέχωση των δομών, η έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου πρόληψης και η εγκληματική διαχείριση των δημοσίων πόρων δεν είναι μονοπώλιο του Μητσοτάκη (ο οποίος φυσικά έχει αποτελειώσει και ισοπεδώσει ότι υπήρχε σε όλα τα παραπάνω). Η δασοπροστασία-δασοπυρόσβεση ουσιαστικά εξαϋλώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν ήταν επί κυβέρνησης του “…41%…” που δεκάδες άνθρωποι, ζώα, σπίτια κλπ έγιναν κάρβουνο στις πυρκαγιές στο Μάτι και την υπόλοιπη Αττική το 2018. Και αν κάποιος τους τα θυμίσει λιγότερο ή περισσότερο εμφατικά όλα αυτά, τότε βγάζουν προς τα έξω ακόμη πιο φανερά τον χειρότερο, μισανθρωπικό εαυτό τους και κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα -εκτός από αυτούς που οι ίδιοι στηρίζουν. Όλα αυτά φυσικά δεν τα λέω για να βγάλω λάδι τον Μητσοτάκη και την ΝΔ, τους οποίους θεωρώ ως ιδανικούς για το Κεφάλαιο ψυχρούς εκτελεστές της κοινωνίας και των από-τα-κάτω, που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να κυβερνήσουν μέχρι και πάνω σε μια νησίδα φτιαγμένη από κάρβουνα στην μέση μιας πλημμυρισμένης πεδιάδας. Αντίθετα, θέλω να αναδείξω πως ο μισανθρωπισμός του “…41%…” μετατρέπει ανθρώπους που κάποτε εφορμούνταν ίσως από κάποιες προοδευτικές αξίες σε ανήθικους, χαιρέκακους παλιανθρώπους, όχι πολύ διαφορετικούς στην ψυχοσύνθεση από τον ίδιο τον Μητσοτάκη.
Δυστυχώς, σε αυτή την μισανθρωπική παγίδα της αθλιότητας του “…41%…” πέφτουν και ορισμένοι άνθρωποι των κινημάτων, αναρχικοί, ελευθεριακοί, κομμουνιστές, άνθρωποι που έχουν ενσωματώσει την ήττα των προηγούμενων χρόνων στο DNA τους και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις δικές τους ευθύνες και ελλείψεις, να κατανοήσουν τι φταίει και ενώ ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας γυρνάει την πλάτη στο εκλογικό πανηγύρι, παράλληλα δεν οργανώνεται στις τάξεις μας και δεν αγωνίζεται, παρά μόνο μοιρολατρεί, μηδενίζει κάθε τι “πολιτικό” ή παραιτείται. Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλη μερίδα αυτών των κινηματικής προέλευσης απογοητευμένων -που μετατράπηκαν σε χαιρέκακα τομάρια και σχολιάζουν κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο- έχει ήδη πέσει στην παγίδα να επιλέξει εκλογικά το “μικρότερο κακό” και άλλες τέτοιες αηδίες, μην αντέχοντας ψυχολογικά και πολιτικά το βάρος της επίθεσης του Κεφαλαίου επί ΝΔ.
Σε όλους τους παραπάνω έχω να πω τα εξής: Όποιος νομίζει ότι αξίζει τέτοια “τιμωρία” (να πνιγεί, να καεί) σε κάποιον επειδή ψήφισε ΝΔ -όποια κι αν ήταν η συγκυρία, όση δίκαιη κριτική κι αν ασκούμε από πολιτική σκοπιά- ας αναλογιστεί πρώτα ο ίδιος πόσα παραπάνω πράγματα κάνει στην ζωή του -πραγματικά όμως, υλικά και πρακτικά, όχι απλά θεωρητικά- προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης, με κάποια άμεση προοπτική. Και μετά ας πάει στον αγαπημένο του παππού, θείο, ξάδερφο, στην δεξιά και χριστιανή μάνα που μεγάλωσε δυο παιδιά μόνη της -και ας τους πει ότι ίσως και να αξίζουν να πεθάνουν λόγω των λάθος επιλογών τους, ενώ ο ίδιος πρακτικά δεν είχε να τους προτείνει καμία απτή εναλλακτική πέρα από αμπελοφιλοσοφίες, άνισο, ανοργάνωτο αγώνα και ελπίδες. Γιατί κινηματικά σε αυτό το στάδιο είμαστε ακόμη, δυστυχώς.
Και όπως μου υπενθύμισε στα social media ένας παλιός φίλος: η πλημμύρα και η πυρκαγιά δεν ρωτάει αν και τι κόμμα ψήφισες πριν σου χτυπήσει την πόρτα. Ακόμη και μέλος της πιο επαναστατικής γκρούπας της αριστεράς, αναρχικός, κομμουνιστής κλπ να είσαι, κι εσύ θα καείς και θα πνιγείς μαζί με τους ψηφοφόρους του Μητσοτάκη αν σκάσει η στραβή στο κατώφλι σου. Εκτός κι αν καθιερώσουμε κάποια στιγμή “γεωγραφικές νησίδες” στις οποίες θα κατοικούν μόνο αριστεροί ή μόνο αναρχικοί, όπου λόγω ετοιμότητας και οργάνωσης θα γλιτώνουμε τα χειρότερα. Αλλά μαντέψτε τι σημαίνει το παραπάνω, ακόμη και σαν αστείο δηλαδή, και τι χρειάζεται για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ας κάνουν λίγο κράττει λοιπόν όλοι αυτοί οι υποστηρικτές της “τιμωρητικής δικαιοσύνης” του πληκτρολογίου. Και αν θέλουν να κάνουν κριτική, ας μην την κάνουν πάνω σε πνιγμένα χωριά, καμμένα σπίτια και δάση. Ας την κάνουν απέναντι σε αυτούς που χρειάζεται: Απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο. Στον δρόμο, στην δουλειά, στις σχολές, παντού. Εκεί φαίνεται ποιος είναι ποιος. Γιατί αν όλοι αυτοί οι “…41%…” ήταν τόσα χρόνια εκεί που έπρεπε και έκαναν ότι έπρεπε από το μετερίζι τους, τότε όχι μόνο τον Μητσοτάκη δεν θα είχαμε πάνω από το κεφάλι μας, αλλά ίσως να ζούσαμε τώρα σε μια άλλη κοινωνία.
