Συντάκτης: Γιάννης Βολιάτης

Η Σοβιετική αφήγηση έκανε μεγάλες προσπάθειες για να πείσει πως, κάθε ένα από τα “μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού κράτους” ήταν στην διάθεση του συνόλου των εργατών. Πως κάθε πολίτης της ΕΣΣΔ μπορούσε να χαίρεται των ίδιων υλικών συνθηκών, των ίδιων ανέσεων. Φυσικά, αυτή η αφήγηση ήταν ενσωματωμένη σε μια άλλη, μεγαλύτερη: Αυτή της ισότητας των πάντων μέσα στο “Μεγάλο Εργατικό Κράτος”, όπου οι στρατιωτικοί τίτλοι και οι βαθμοί ιεραρχίας δεν σήμαιναν (σχεδόν) τίποτα στο υλικό πεδίο. Με λίγα λόγια, πως από τον πιο ταπεινό εργάτη μέχρι και τον Γ.Γ. του Κ.Κ. της Σ.Ε., όλοι ήταν σύντροφοι, όλοι ήταν ίσιοι. Και αν κάτι τέτοιο φαντάζει γελοίο να αναπαράγεται όταν μιλάμε για εποχές πιο κοντινές στο σήμερα -όπου οι εικόνες των Σοβιετικών ηγετών να περιφέρονται με τις λιμουζίνες και να γιορτάζουν σε μεγάλες φωταγωγημένες αίθουσες, ως αντίθεση με την φτωχή μπάμπουσκα που, ντυμένη με κουρέλια, σέρνει το καροτσάκι της στον δρόμο ή τον εργάτη με την τραγιάσκα, που γυρνάει στο σπίτι και να ζεσταίνει το σαμοβάρι για το τσάι, είναι ακόμη νωπές- δεν ισχύει κάτι το ολότελα διαφορετικό για την πρώτη περίοδο του Σοβιετικού Κράτους. Με λίγα λόγια, δεν υπήρξαν ποτέ αυτά τα “αγνά χρόνια” της ισότητας, που “αλλοιώθηκαν από αυτούς που καταχράστηκαν την εξουσία τους”.