Η μηχανή του πολέμου πήρε μπρος
Ανακοίνωση της αναρχικής ομάδας Πυρανθός για τον πόλεμο στη Γάζα.
Στις 7/10/2023 ένα ετερογενές πλήθος στρατιωτών και μαχητών της Χαμάς ελαφρά οπλισμένων, άγνωστο πώς καταφέρουν και αιφνιδιάζουν τον ισραηλινό στρατό κατά μήκος του τοίχους της Λωρίδας της Γάζας, ανατινάζουν κομμάτια αυτού και εισβάλοντας προκάλεσαν ένα μακελειό με μεγάλο αριθμό νεκρών σε ισραηλινούς στρατιώτες, αστυνομικούς και πολίτες που βρέθηκαν στο διάβα τους. Η ιδιότυπη αυτή διείσδυση ακόμη και σε βάθος 30 χιλιομέτρων στο «έδαφος» του Ισραήλ και οι τυφλοί βομβαρδισμοί σε πόλεις και χωριά προκάλεσαν ένα ανύποπτο χάος, με πολίτες να προσπαθούν να σωθούν με κάθε τρόπο, βρισκόμενοι ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.
Το κράτος του Ισραήλ διοικούμενο αυτή τη στιγμή από τον πιο φανατικό και ακροδεξιό συνασπισμό πολιτικό κομμάτων, απάντησε με τον ίδιο τρόπο που κάνει εδώ και 70 χρόνια. Τυφλοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί στην πυκνοκατοικημένη Γάζα που κατοικούν οι Παλαιστίνιοι σε ένα καθεστώς ιδιότυπης φυλάκισης που τους έχει επιβληθεί με το έκτρωμα- τοίχο που τους περιορίζει εντός του «κράτους φυλακής». Η απάντηση ήταν αναμενόμενη με ή χωρίς τα γεγονότα των τελευταίων ημερών της παλαιστινιακής αντίστασης. Μία απάντηση που διαχρονικά δεν περιλαμβάνει μόνο βόμβες και θάνατο, άλλα και αρπαγή καλλιεργήσιμης γης, τσιμέντωμα πηγαδιών, κάψιμο και εκτόπισμα ολόκληρων χωριών για να τα εποικίσουν φανατικοί φασίστες ισραηλινοί πολίτες.
Αυτή την φορά η ισραηλινή κρατική μηχανή αιφνιδιασμένη από το χτύπημα που δέχτηκε και το απότομο γκρέμισμα του πλέγματος ασφαλείας που διαφήμιζε στον δυτικό κόσμο, πήγε ένα βήμα παραπέρα κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση πολέμου, καλώντας τους πολίτες στα όπλα και μοιράζοντας τα, βομβαρδίζοντας την γειτονική Συρία και Λίβανο με αφορμή διασυνοριακή ανταλλαγή πυροβολισμών και «ύποπτες κινήσεις» και απειλώντας να εξαφανίσει από προσώπου γης όποιον αυτή θεωρεί υπεύθυνο ή αντιδράσει στα πολεμικά σχέδια που θέλει να εφαρμόσει αλλάζοντας το χάρτη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Το κράτος του Ισραήλ, προφασιζόμενο την αυτοάμυνά του, έχει αποκλείσει πλεον πλήρως τη Γάζα από πρόσβαση σε ρεύμα νερό και τροφή. Πολύνεκρες επιχειρήσεις διεξάγονται πλέον και στη Δυτική όχθη. Μέσω συνεχών βομβαρδισμών έχει προκαλέσει εκατόμβες νεκρών, φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει στις 17/10 και νοσοκομείο με εκατοντάδες θύματα, στην πλειοψηφία τους παιδιά.
Το κράτος του Ισραήλ αποτελεί μία εξόχως καταπιεστική και μιλιταριστική κρατική δομή τόσο στο εξωτερικό όσο και εντός του. Πέρα από τη γενοκτονία που διαπράττει εδώ και δεκαετίες εναντίον των Παλαιστινίων, επιχειρεί να συντρίψει έστω και τις μικρές φωνές αντίστασης στο εσωτερικό του. Ο στρατός του αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους παγκοσμίως και η στρατιωτική θητεία είναι εδώ και χρόνια υποχρεωτική τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Ισραηλινοί και Ισραηλινές που έχουν αρνηθεί να υπηρετήσουν στο στρατό και να γίνουν κομμάτι του θανάτου που σπέρνει το κράτος τους στην περιοχή δέχονται ισχυρή καταστολή και μπαινοβγαίνουν στις φυλακές της χώρας ακόμη και για δεκαετίες.
Οι δυτικοί ηγέτες και από κοντά η “κοινή γνώμη” έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ του ισραηλινού κράτους αγνοώντας ή εν μέρει στηρίζοντας το έγκλημα που αυτό διαπράττει εδώ και δεκαετίες εις βάρος των αραβόφωνων κατοίκων της επικράτειάς του. Στον αντίποδα κομμάτια της αριστεράς έσπευσαν να ταυτιστούν και να δαφνοστεφανώσουν τα «όπλα της αντίστασης» μιας οργάνωσης όπως η Χαμάς, που επιλέγει και την τυφλή βία ως μέσο πάλης, ενάντια ομολογουμένως σε έναν πάνοπλο εχθρό, βαθιά όμως θρησκευτικά φανατισμένη, οργανωμένη ιεραρχικά γύρω από τα θεόσταλτα παραμύθια ενός ανύπαρκτου θεού και εχθρική απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική για κοινωνική επανάσταση.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ένοπλη Παλαιστινιακή αντίσταση έχει ιστορία που ξεπερνάει τα 70 χρόνια, με κύριους εκφραστές δυνάμεις με κοσμικό χαρακτήρα. Οι φονταμενταλιστικές δυνάμεις παίρνουν το πάνω χέρι μετά την αποτυχία των συμφωνιών του Όσλο και την εκτεταμένη διαφθορά των προκατόχων τους.
Το ελληνικό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ έσπευσε να πάρει θέση υπέρ του απαρτχάιντ που επιβάλει το κράτος του Ισραήλ και να θέσει το σύνολο των βάσεων του στις υπηρεσίες των πολεμικών μηχανών που θα συνδράμουν σε βοήθεια, κυρίως αμερικάνικης προέλευσης προς το παρόν, αλλά και οι υπόλοιποι σύμμαχοι και εταίροι στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ξεκίνησαν να γυαλίζουν τα κανόνια τους. Δεν πρέπει άλλωστε να πάει χαμένο το 2% των δημοσιονομικών ταμείων σε πολεμικούς εξοπλισμούς που δαπανείται κάθε χρόνο, ούτε η μετατροπή του ελλαδικού χώρου από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, για τις πολεμικές ανάγκες της συμμαχίας στα πεδία των μαχών σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.
Και κάπως έτσι, ένας ακόμη πόλεμος θα ορίσει τις τύχες εκατομμύρια προλετάριων, θύματα των κρατικών μηχανών και του κεφαλαίου που θα τους αλέσουν για να πετύχουν τα δικά τους συμφέροντα. Πολεμικές βιομηχανίες που θα πλουτίσουν, ενεργειακοί κολοσσοί που θα εκμεταλλευτούν ευκολότερα και ασφαλέστερα το πλούσιο υπέδαφος της περιοχής, κατασκευαστικές που θα ανοικοδομήσουν τις ισοπεδωμένες πόλεις και χαρούμενα αφεντικά και κρατικοί διαχειριστές που θα εκμεταλλευτούν για ένα πιάτο φαί όσους προλετάριους ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας επιζήσουν από τον πόλεμο και «εργαστούν» για να ορθοποδήσουν τα κράτη.
Οι επιπτώσεις από τέτοιου είδους συρράξεις δεν μπορεί να είναι τίποτα διαφορετικό από τον θάνατο, την εξαθλίωση, την φτώχεια και τελικά τον ξεριζωμό όλων των καταπιεσμένων που έχουν βρεθεί στην μέση των κρίσεων συσσώρευσης του καπιταλισμού, ο οποίος σπέρνει την δυστυχία στο διάβα του στην προσπάθεια διαχείρισης των αντιφάσεων που τον διέπουν. Έτσι, όσοι προσπαθούν να σωθούν και μπουν σε κάποιο σαπιοκάραβο του θανάτου βρίσκονται αντιμέτωποι με την γνωστή θέση της Ε.Ε, και κατ’ επέκταση του ελληνικού κράτους, για την Ευρώπη φρούριο. Περισσότεροι φράχτες, περιπολίες, εντατικότερη θαλάσσια επιτήρηση, μαζικά push-backs και ναυάγια είναι κάποια εξ αυτών.
Έχουμε ξαναγράψει την φράση “ο΄3ος Παγκόσμιος Πόλεμος ακούγεται πιο σοβαρά από ποτέ” στην αρχή του Ρώσο-Ουκρανικού πολέμου, όμως αυτή την φορά υπάρχει μια κλιμάκωση γεγονότων που φαίνεται ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς όχι μόνο στην Μέση Ανατολή αλλά ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πιο συγκεκριμένα, στη Μέση Ανατολή ισχυρά γειτονικά κράτη όπως Τουρκία, ΗΑΕ, Ιράν, Κατάρ και Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επωφεληθούν από την ένταση στην περιοχή, με την Κίνα να κάνει τα στραβά μάτια μέχρι στιγμής λόγω και της οικονομικής συμφωνίας με το Ιράν, ενώ το Ισραήλ υιοθετεί επεκτατικές πολιτικές μέσω προσαρτήσεων και εποικισμών με την επίβλεψη των αεροπλανοφόρων των Η.Π.Α στην Μεσόγειο. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από περιφερειακούς ανταγωνισμούς, που επιμένουν στον χρόνο (όπως το κουρδικό, στην Συρία, Ιράκ κτλ) με αποτέλεσμα συχνά να βρίσκεται στο επίκεντρο αιματηρών συγκρούσεων. Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτή τη μάχη συγκρούονται πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου ώστε να επιβληθούν στην περιοχή οικονομικά και στρατιωτικά, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για τις ζωές μας αφού μιλάμε για χώρες που είναι πυρηνικές δυνάμεις.
Σε μια πολεμική σύγκρουση αποτελεί μεγάλο πειρασμό το να ψάξεις να βρεις ποιο κράτος φταίει λίγο παραπάνω από το άλλο. Ποιος “τρελός” δικτάτορας θέλει να κατακτήσει τον πλανήτη και ποια “δίκαια” κράτη προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν. Ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιοι τον προκάλεσαν. Είναι μια συζήτηση φορτισμένη από το αίμα παιδιών, τα δάκρυα μανάδων και τον πόνο προσφύγων. Ειδικά όταν ο πόλεμος σου χτυπά την πόρτα τα ερωτήματα γίνονται επιτακτικά και οι απαντήσεις είναι ζωής ή θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή μπορείς να βρεθείς να υποστηρίζεις ένα τέρας απέναντι σε ένα άλλο. Μια παγίδα διαιώνισης σφαγών καταπιεσμένων από καταπιεσμένους.
Ως εργαζόμενοι/ες, φτωχοί/ες, καταπιεσμένοι/ες αυτό που μας αναλογεί στον πόλεμο που συμβαίνει στην Μέση Ανατολή δεν είναι να μπούμε στο δίλημμα που θέτει η κυριαρχία μεταξύ δύο κρατών ή θρησκειών. Υποχρέωσή μας είναι να αναδείξουμε όλες εκείνες τις λειτουργίες του καπιταλισμού που κάνουν μια διευρυμένη πολεμική σύγκρουση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, όποια και αν είναι η αφορμή ή ο τόπος. Υποχρέωσή μας είναι να αγωνιστούμε ενάντια στο απαρτχάιντ που επιβάλει το κράτος του Ισραήλ αλλά και κάθε θεοκρατικού και εν γένει εξουσιαστικού μηχανισμού.
Στον πόλεμο, απέναντι στην κυριαρχία του θανάτου η μόνη διέξοδος των καταπιεσμένων είναι ο αγώνας για ζωή. Η αυτοοργάνωση των αναγκών με βάση την αλληλεγγύη, η αναδιοργάνωση της κοινωνικής συγκρότησης, η αυτοπροστασία με ένοπλες πολιτοφυλακές είναι προοπτικές πολύ πιο εφικτές τη στιγμή που οι κρατικές δομές καταρρέουν υπό το βάρος του πολέμου. Το χρέος των αγωνιστών είναι να μπολιάσουν τη ρημαγμένη κοινωνία με ένα νέο όραμα, μια ελπίδα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης που μπορεί να αναδυθεί από τα χαλάσματα, να προτείνουν λύσεις, να ζυμωθούν με τους υπόλοιπους/ες επαναστατημένους/ες και με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις τους.
Οι αλλεπάλληλες κρίσεις του καπιταλισμού όλο και συχνότερα εδαφικοποιούνται πράγμα που κάνει μεγαλύτερη την ανάγκη να προβλέψουμε τις κινήσεις των κρατών και να προετοιμαστούμε για τις ευκαιρίες που τυχόν θα παρουσιαστούν, γι’ αυτό οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο επαναστατικό κίνημα που να δίνει απαντήσεις για το πώς προτείνει την οργάνωση της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Είναι επιτακτικό να μορφοποιήσουμε σε σύγχρονη βάση ως πρόταση ένα μοντέλο του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο θα εξυπηρετήσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα μας ενάντια στους δυνάστες που σπέρνουν θάνατο.
