Αντιμετωπίζουμε έναν ιό που τρομάζει όλο τον κόσμο. Για να ηρεμήσουμε την ανησυχία μας λέμε πως άμα προφυλαχτούμε θα επιβιώσουμε και προσπαθούμε να μειώσουμε τις ώρες που βλέπουμε τηλεόραση. Οι ειδήσεις γίνανε απαραίτητες για την εξέλιξη της ημέρας. Το τραύμα από τα...

Σε αυτή την εις βάθος ανάλυση, ο αναρχικός συγγραφέας Peter Gelderloos διερευνά τις τεχνολογικές και γεωπολιτικές αλλαγές που θα αντιμετωπίσουν τα κινήματα για την κοινωνική απελευθέρωση τις επόμενες δεκαετίες. Πώς θα προσπαθήσουν εκείνοι που κρατούν την εξουσία...

Η άμεση δημοκρατία είναι μια διακριτική προσέγγιση της πολιτικής αναρχίας (απουσία κυριαρχίας) και στην πραγματικότητα, τόσο στη θεωρία (όπως με τον Προυντόν και τον Μπακούνιν) όσο και στην πράξη (στις διάφορες επαναστατικές καταστάσεις όπως στην Ισπανία το 1936, όπου οι αναρχικοί έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο) οι πολιτικές μορφές που προτείνονται και γίνονται αντικείμενο πρακτικής εφαρμογής είναι αυτές της «άμεσης δημοκρατίας σε ομοσπονδιακή βάση».

Από την πλευρά του αναρχισμού το ζήτημα της κουλτούρας ήταν πάντα νευραλγικό ακριβώς γιατί η εξουσία συγκροτείται από την βία και την πειθώ – οποιαδήποτε αναρχικη/ελευθεριακη θεωρία είναι αναγκασμένη να θεωρεί την πολιτιστική παρέμβαση σαν θεμελιώδες μέρος της πρακτικής της.

Έτσι, η υιοθέτηση της αρχής της ομοφωνίας καθηλώνει τη συνέλευση στην αέναη αναζήτηση ενός – δήθεν πλουραλιστικού – κατώτατου κοινού παρονομαστή (καθιστώντας αδύνατη τη λήψη σημαντικών αποφάσεων) και αναγάγει τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώρα εκτός της συνέλευσης σε αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής διαδικασίας, αφού δίχως αυτή την ανεπίσημη «προεργασία» ο βαθμός συναντίληψης που απαιτεί η ομοφωνική απόφαση είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί.

Απορρίπτοντας συνολικά κάθε έννοια ανταλλαγής και παραγωγής, η κομμουνιστικοποίηση στερεί την αυτόνομη, ακρατική κοινωνία τόσο από τα αναγκαία μέσα αυτοσυντήρησης που θα την καταστήσουν βιώσιμη, με την μορφή μόνιμων οικονομικών θεσμών που θα λειτουργούν στη βάση της ισοκατανομής της οικονομικής δύναμης, της αμοιβαίας στήριξης και της αλληλεξάρτησης, αλλά και από τα μέσα επίλυσης των βιοποριστικών προβλημάτων εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που ενδεχομένως θα είχαν κάθε συμφέρον να ταχθούν στο πλευρό ενός αντισυστημικού κινήματος που θα παλεύει για την μετάβαση σε μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και θεσμισμένες συγκεντρώσεις δύναμης.

Σε αυτό το κείμενο γίνεται μια προσπάθεια να αναλυθούν οι όροι της υποδούλωσης της κοινωνίας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ο σύγχρονος ρόλος του Κράτους ως εκτελεστικού οργάνου του πολυεθνικού κεφαλαίου. Στην εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε, η...

Σε αντίθεση με το στερεότυπο του αναρχισμού ως δόγματος του “όλα ή τίποτα”, ο Μαλατέστα διατύπωνε ήδη στα 1899: “δεν είναι ζήτημα να πετύχουμε την αναρχία σήμερα, αύριο ή στους επόμενους δέκα αιώνες, αλλά το ζήτημα είναι ότι βαδίζουμε προς την αναρχία σήμερα, αύριο και για πάντα”.

Η δήθεν «αναρχική» στάση των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον πανίσχυρο εξουσιαστικό μηχανισμό της υπερεθνικής ελίτ και στα τοπικά κινήματα που αντιστέκονται στην περιφέρεια – επειδή αυτά μπορεί να είναι φορείς κάποιου άλλου είδους ετερονομίας (εθνικισμός, θρησκευτικός φονταμενταλισμός, κλπ.) – καταλήγει να ευνοεί αντικειμενικά τον ισχυρότερο, δηλαδή την υπερεθνική ελίτ, στην εκστρατεία που διεξάγει για την καθολίκευση της κυριαρχίας της. Βρίσκεται επίσης επικίνδυνα κοντά σε μια αντίληψη ενός κατακτητή που βρίσκεται σε ανθρωπιστική, «εκπολιτιστική» αποστολή (π.χ. να «διαπαιδαγωγήσουμε» τους «απολίτιστους» Αφγανούς στον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων), παρόμοια με αυτή των απολογητών της αποικιοκρατίας.

Όταν θα πληρούνται στο μεγαλύτερο τους μέρος αυτές οι προϋποθέσεις, οι συνθήκες θα είναι ώριμες για μια πραγματικά κοινωνική επανάσταση και το νέο ιστορικό διακύβευμα του κομμουνισμού. Τότε, οι ίδιες οι συνθήκες θα αναφωνούν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

«Έχουν προβάλει επικίνδυνα συνθήματα. Έχουν φετιχοποιήσει τις δημοκρατικές αρχές. Τοποθέτησαν το δικαίωμα των εργατών να εκλέγουν αντιπροσώπους πάνω από το Κόμμα. Λες και το Κόμμα δεν έχει δικαίωμα να επιβεβαιώνει τη δικτατορία του ακόμα κι αν αυτή η δικτατορία...

Ο θρύλος του Λένιν πλέον μου φάνηκε ως ένα μεγάλο ψέμμα, σχεδιασμένο για να συγκαλύψει τα εγκλήματα της γραφειοκρατίας.

«Για να καταστρέψεις την τυραννία της γραφειοκρατίας, που χτίστηκε από τα δικά σου χέρια, Λένιν, θα έπρεπε να καταστρέψεις τον μύθο της αλάθητης σοφίας του προλεταριάτου. Την ώρα του μέγιστου κινδύνου , αντί να προσφέρεις το χέρι σου στο προλεταριάτο, το τράβηξες προς τα κάτω.

Του Δημήτρη Μπελαντή 1.Εισαγωγή : οι ξεχασμένες αντιπολιτεύσεις των Μπολσεβίκων στα 1917-1921 Η Ιστορία των τάσεων και των αντιπολιτεύσεων στο Μπολσεβίκικο Κόμμα έχει φτάσει  στην εποχή μας – μιλώντας κυρίως για ένα ευρύτερο πολιτικοποιημένο κοινό και όχι για την...