Για τον Αλέξη και κάθε παιδί που έφυγε από τις σφαίρες των κρατικών δολοφόνων, του Δήμου Βοσινάκη
Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2008: Εξελίσσεται στο κέντρο της Αθήνας ένα συμπόσιο ψυχοθεραπευτών που εξετάζει τα προβλήματα της νεολαίας. Εκεί, γίνεται αναφορά στην κοινωνικοπολιτική πίεση που ασκείται στους νέους και εκφράζονται ανησυχίες πως, κάποια στιγμή, αυτή η πίεση θα οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα με απρόβλεπτες συνέπειες. Περίπου στις 9 το βράδυ της ίδιας μέρας, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες της ΕΛ.ΑΣ και του Επαμεινώνδα Κορκονέα. Αυτό δεν γινόταν να το ανεχτεί κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια.
Η μοιραία σφαίρα, αυτή που σύμφωνα με τον ιατροδικαστή διαπέρασε την καρδιά του Αλέξη και καρφώθηκε στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο, έφερε ένα Δεκέμβρη γεμάτο φλόγες και μαζικές βίαιες αντιδράσεις σε πολλά μέρη της χώρας. Την ώρα που η ΕΛ.ΑΣ συνεχίζει να εκτελεί το καθήκον της με αξιοθαύμαστη συνέπεια, όπως έδειξε το χτεσινό περιστατικό στη Θεσσαλονίκη με τον 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη, θα ήθελα να τονίσω ότι πέρα από όσες και όσους ήταν στους δρόμους της φωτιάς εκείνες τις μέρες, ελάχιστοι τόλμησαν να μιλήσουν για τα γεγονότα με τη γλώσσα της αλήθειας.
Άλλοι ανακάλυπταν ξένους πράκτορες, άλλοι μιλούσαν για προβοκάτορες υποκινούμενους από «κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας», μερικοί επέλεξαν να σιωπήσουν και κάποιοι απλά μιλούσαν υπέρ και κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Βλέπεις φίλε αναγνώστη, αυτό συμβαίνει διαχρονικά με τις ακηδεμόνευτες και αυθεντικές εξεγέρσεις: Έχουν την τάση να ξεβρακώνουν τους πάντες διότι όσο αυτές είναι σε εξέλιξη, δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος. Ή θα είσαι μαζί τους ή θα είσαι εναντίον τους.
ΥΓ: Αυτό που ενοχλεί περισσότερο το κράτος, την αστυνομία, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα κόμματα, τους “προοδευτικούς αναλυτές” και τους επαγγελματίες επαναστάτες είναι ότι 14 χρόνια μετά, ο Δεκέμβρης δεν αφομοιώθηκε, δεν μετατράπηκε σε γιορτούλα, δεν γέννησε πεφωτισμένους ηγέτες που θα αλλάξουν το σύστημα από μέσα, δεν έγινε προθάλαμος για λαμπρές καριέρες και αιτία πλουτισμού. Παραμένει ταγμένος στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, εκεί που οι ανυπότακτες ψυχές συγκεντρώνονται για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη δίψα τους για ελευθερία.