Η κοινωνική αστάθεια έχει αυξηθεί στην Αγκόλα από την πρώτη μεγάλης κλίμακας διαδήλωση στις 24 Οκτωβρίου και τον θάνατο του Δρ Slvio Dala στα χέρια της αστυνομίας. . Σε πρόσφατες διαδηλώσεις, οι νέοι στις μεγάλες πόλεις βγήκαν στους δρόμους κατά εκατοντάδες, έχοντας υποστεί απειλές και «απαγωγές» από τις αρχές. Πολλοί απήχθησαν από την αστυνομία και αρκετοί δημοσιογράφοι συνελήφθησαν χωρίς προφανή λόγο, μόνο και μόνο για την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Φαίνεται ότι το καθεστώς επιθυμεί να κρύψει τα προβλήματά του από τον υπόλοιπο κόσμο.
Η Αγκόλα θα ήθελε να παρουσιαστεί στον κόσμο ως ένα δημοκρατικό και νομοταγές έθνος, ωστόσο, η άρχουσα πολιτική της τάξη θέτει τα πολιτικά της συμφέροντα πάνω από όλα και όλους, υποβιβάζοντας τα συμφέροντα του λαού ώς τελευταία. Αυτά τα ζητήματα παραμένουν ανεπίλυτα μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει προθυμία για την επίλυσή τους.
Από την άφιξη του νέου προέδρου το 2017, το κλίμα αβεβαιότητας και έντασης στην Αγκόλα έχει κλιμακωθεί. Ακόμη και πριν από το COVID, η οικονομική κατάσταση ήταν καταστροφική, με το τοπικό νόμισμα να χάνει πάνω από το 40% της αξίας του σε λίγους μήνες. Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής, με τους ανθρώπους να μην έχουν τίποτα να χάσουν. Μερικοί έχουν χάσει τις επιχειρήσεις τους, άλλοι είναι ανίκανοι να πληρώσουν τα χρέη τους, πολλοί μπορούν μόλις και μετά βίας να τα βγάλουν πέρα. Η χώρα κυβερνάται από μια ελίτ που προωθεί τον εαυτό της σε θέσεις εξουσίας για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι φύλακες της Αγκόλας κρύβονται πίσω από μάσκες εντός του πολιτικού κόμματος.
Η ανεξαρτησία αυτού του έθνους, που αποκτήθηκε με αίμα και φωτιά από τον λαό, απειλείται τώρα από αυτήν την πολιτική τάξη, η οποία κυβερνά εγωιστικά για δικό της όφελος και για το μέλλον των απογόνων της, οι οποίοι θα συνεχίσουν αυτή την «κληρονομιά».
Οι θεμελιώδεις αρχές, όπως ορίζονται στο άρθρο 1 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Αγκόλας (1992), αναφέρουν:
“Η Αγκόλα είναι μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Δημοκρατία, βασισμένη στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τη βούληση του λαού της Αγκόλας, ο οποίος έχει ως θεμελιώδη στόχο την οικοδόμηση μιας ελεύθερης, δίκαιης, δημοκρατικής, αλληλέγγυας, ειρηνικής, ισότιμης κοινωνίας της κοινωνικής προόδου”.
Αυτά είναι λόγια που εκτιμούμε, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η δημοκρατία στην Αγκόλα απέχει πολύ από το να γίνει αισθητή και κατανοητή, ιδίως όταν τα προς το ζην μας εξαρτώνται από αυτήν. Είμαστε στην κυβερνητική υπηρεσία όταν έχει σημασία για εκείνους, και μίας χρήσης όταν δεν εξυπηρετούμε το σκοπό τους. Η 11η Νοεμβρίου δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ποιος θα υπερασπιστεί το σύνταγμα της Αγκόλας αν η κυβέρνηση δεν προστατεύσει καν την επιβίωση ή τα συμφέροντα του λαού της; Ο Νοέμβριος του 2020 ήταν ένα ορόσημο που μας έδειξε ότι, στην 45η επέτειο της ανεξαρτησίας, τα δικαιώματα της ελευθερίας και της έκφρασης θα συνεχίσουν να καταπιέζονται και να σιωπούν με τη βία. Φέτος, τουλάχιστον ένας νεαρός διαδηλωτής έχασε τη ζωή του μπροστά στις κάμερες πολεμώντας για αυτά τα δικαιώματα.
Με την αιτιολόγηση ότι τα μέτρα πρόληψης εξάπλωσης του COVID απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, ο διοικητής της αστυνομίας άφησε αυστηρή προειδοποίηση λίγες ημέρες πριν από την ημέρα ανεξαρτησίας. Αντί να καλλιεργήσουν ένα αίσθημα ενότητας και ελπίδας για καλύτερες ημέρες, οι αρχές έχουν αποφασίσει ότι οι διαδηλωτές και οι διαδηλώσεις δεν θα γίνουν ανεκτές, καταστέλλοντας το δικαίωμα της διαδήλωσης. Αυτό το δικαίωμα μπορεί, ωστόσο, να ανασταλεί μόνο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δημιουργείται από τον πόλεμο βάσει του συντάγματος, κάτι που σαφώς δεν συμβαίνει
Σε μια επίδειξη υπερβολικής βίας, οι αστυνομικές δυνάμεις προετοιμάστηκαν ακόμη και πριν φτάσουν οι διαδηλωτές. Αδιάφοροι για τις κάμερες, χρησιμοποίησαν δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ, χτυπώντας τον αβοήθητο πληθυσμό χωρίς τύψεις. Τα αιτήματα εργασίας και για βελτιωμένες συνθήκες διαβίωσης έχουν πέσει σε κλειστά αυτιά. Σε έναν τόνο που θεωρείται από πολλούς αλαζονικός, ο Paulo de Almeida, Διοικητής της Εθνικής Αστυνομίας, είπε ότι “η αναταραχή δεν θα γίνει ανεκτή, θα λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να διατηρηθεί η τάξη.”
Από τότε που η Αγκόλα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1975, η χώρα έχει υποφέρει από αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, και οι φτωχοί είναι όλο και πιο δυστυχισμένοι. Αυτή η άβυσσος δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην αδύναμη διαχείριση των τεράστιων πόρων της χώρας, σύμφωνα με δυτικές ΜΚΟ. Ο πλούτος κατανέμεται σκόπιμα από μια περιορισμένη ομάδα που υποστηρίζει αυτή την πολιτική ελίτ. Κατά συνέπεια, ο μόνος πόρος που απομένει για τους πολίτες προέρχεται από την ιδέα της εξέγερσης, επειδή δεν τους χορηγείται η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, με βασικές ανάγκες όπως η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και τη βασική υγιεινή. Πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους όχι μόνο από ελονοσία, σε επιδημία σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά ακόμη περισσότερο από την αστυνομική βία. Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε έτσι; Είναι η δυστυχία το πεπρωμένο μας, μια δυστυχία που θα μας στοιχειώνει για πάντα;
Σύμφωνα με τα στοιχεία απογραφής, υπάρχουν σήμερα περίπου 31,83 εκατομμύρια πολίτες της Αγκόλας. Λόγω της έλλειψης του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης και της διαδήλωσης, τα περισσότερα από αυτά τα 31 εκατομμύρια εξακολουθούν να διαμαρτύρονται σιωπηλά κατά του σημερινού καθεστώτος στην εξουσία. Οι αστυνομικές δυνάμεις καταστέλλουν τους πολίτες και κρατούν δημοσιογράφους σε μια προσπάθεια να φιμώσουν την πραγματικότητα αυτής της χώρας. Δεν είναι γνωστό εάν κάποια από τις ΜΚΟ αναφέρει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η δημοκρατία στην Αγκόλα ισχύει μόνο για εκείνους που είναι σε θέση να την διεκδικήσουν.
Από το 2017, ένα κλίμα αυξανόμενης απελπισίας έχει κυριεύσει τη νεολαία και τη μεσαία τάξη της χώρας. Απευαισθητοποιημένοι και μουδιασμένοι, κάθε μέρα είναι ένας νέος αγώνας για επιβίωση, που βλέπει αδέλφια, ξαδέρφια, φίλους και αθώους να πεθαίνουν άσκοπα. Εάν πολλοί έχουν τραυματιστεί κατά τη διάρκεια αυτών των διαμαρτυριών, ορισμένοι σίγουρα θα πεθάνουν από έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, επειδή δεν είναι αρκετά σημαντικοί για να έχουν πρόσβαση σε γιατρό, ενώ οι οικογένειές τους αναζητούν ένα θαύμα στους κάδους απορριμμάτων των νοσοκομείων. Τέτοιες αποκλίσεις συμβαίνουν στη Λουάντα, την πρωτεύουσα μιας από τις πλουσιότερες χώρες της Αφρικής. Η κυβέρνηση έχει στα χέρια της την ικανότητα να ακούει τους ανθρώπους της και να αποφεύγει μια μνημειώδη τραγωδία. Πόσο θα αξίζει μια ανθρώπινη ζωή στην Αγκόλα;
πηγή: Opendemocracy.net