Βίντεο από την κηδεία του Iταλού αναρχικού Πίνο Πινέλλι που δολοφονείται σαν σήμερα από την αστυνομία
Ήταν σαν σήμερα πριν 51 χρόνια, μεσάνυχτα 15 προς 16 Δεκέμβρη, όταν ο αναρχικός Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλλι, ενώ ανακρινόταν στο αστυνομικό τμήμα του Μιλάνου, δολοφονείται από τους μπάτσους, που τον πετούν από το παράθυρο του 4ου ορόφου. Οι μπάτσοι ισχυρίζονται ότι ο ίδιος «αισθάνθηκε αδιαθεσία, πήγε κοντά σ’ ένα παράθυρο να πάρει καθαρό αέρα κι έπεσε». Ήταν τόσες οι παράλογες ανακρίβειες και τα εμφανώς κατασκευασμένα στοιχεία που αποδείκνυαν τη δολοφονία, ώστε ένα περίπου χρόνο αργότερα, το 1970, ο γνωστός Ιταλός συγγραφέας Dario Fo δημοσιεύει για την υπόθεση τον ”Τυχαίο Θάνατο Ενός Αναρχικού”, αποδομώντας πλήρως την κατασκευασμένη ιστορία της ιταλικής αστυνομίας για το τι πραγματικά συνέβη.
Το 2001 μια νέα έρευνα κατονομάζει ως υπευθύνους για τις βομβιστικές επιθέσεις τουλάχιστον 3 μέλη μιας παρακρατικής νεοφασιστικής ομάδας. Ο αναρχικός Πινέλλι όχι μόνο δολοφονήθηκε από την ιταλική αστυνομία, αλλά δεν είχε και καμία απολύτως σχέση με τη βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana...
Τι είχε όμως προηγηθεί;
Αντιγράφουμε από την παρουσίαση του βιβλίου “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού και μερικών άλλων ανατρεπτικών” του Ντάριο Φο, σε μετάφραση του Βασίλη Τομανά:
Η επαναστατική έκρηξη του 1968 δεν περιορίστηκε στον Γαλλικό Μάη. Αγκάλιασε όλο τον κόσμο: Ιαπωνία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία, Πολωνία, Λατινική Αμερική, ΗΠΑ και, φυσικά, τη γειτονική Ιταλία. Ο ιταλικός Μάης, εξαιτίας της φύσης της ιταλικής κοινωνίας, κράτησε περισσότερο και ήταν πιο εκρηκτικός: οι εργάτες κάνουν μαζικά “άγριες” απεργίες*, οι νέοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι γυναίκες, οι φυλακισμένοι, οι ψυχασθενείς και όλοι οι “παρίες” της κοινωνίας ξεσηκώνονται. Πραγματοποιούνται μερικές θεσμικές αλλαγές- ο κόσμος, όμως, δεν αρκείται σ’ αυτές. Αρνείται ριζικά και μαζικά τις καθημερινές συνθήκες ζωής στην κοινωνία της μισθωτής εργασίας. Για ν’ αμυνθεί απέναντι στους φασίστες και την αστυνομία αρχίζει να εξοπλίζεται. Ξεσπούν ταραχές στις φάμπρικες, στις φυλακές, στους δρόμους. Η κατάσταση ξεφεύγει απ’ τον έλεγχο του κράτους, αλλά και του ΚΚΙ και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Μέσα στο 1969, οι Αρχές παραπέμπουν στα δικαστήρια 10.000 εργάτες- οι δίκες, φυσικά, δεν γίνονται ποτέ.
Στις 19 του Νοέμβρη, γίνεται στο Μιλάνο μεγάλη απεργία και συγκέντρωση για το ζήτημα των ενοικίων. Έχουν προηγηθεί συγκεντρώσεις, απεργίες και κάθε λογής εκδηλώσεις, που σκοπό έχουν να κάνουν τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο πάνω σ’ όλες τις πτυχές της ζωής τους. Η κατάσταση φαίνεται καθαρά πως ξεφεύγει από τον έλεγχο του κράτους και των θεσμοθετημένων εξουσιών. Η Ιταλία οδεύει προς την επανάσταση.
Το κράτος περνά στην επίθεση. Για να “παγώσει” τον κόσμο, πρέπει να προκαλέσει ένα απρόοπτο και τραυματικό γεγονός.
Στις 12 Δεκέμβρη του 1969, το κράτος “ρίχνει την πρώτη κανονιά του εμφυλίου πολέμου” (Τζ. Σανγκουινέτι).
Μια βόμβα εκρήγνυται στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου, στην Πιάτσα Φοντάνα: 9 νεκροί και 100 τραυματίες.
Μια άλλη βόμβα, στην Εμπορική Τράπεζα, στην πλατεία της Σκάλας του Μιλάνου, δεν εκρήγνυται.
Δυο βόμβες στη Ρώμη, μια στην Τράπεζα Εργασίας και μια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, έχουν περί τους είκοσι τραυματίες.
Οι εκρήξεις αυτές των βομβών είναι πράξεις αμυντικής τρομοκρατίας (Τζ. Σανγκουινέτι). Σ’ αυτήν προσφεύγουν μόνο τα κράτη και αντικείμενο της είναι ο πληθυσμός στο σύνολο του. Υπεύθυνοι, κατά συνέπεια, για τις βόμβες είναι το ιταλικό κράτος και οι μυστικές του υπηρεσίες. Η άποψη αυτή είναι τεκμηριωμένη (βλ. βιβλιογραφία).
Οι εκρήξεις βομβών που προηγήθηκαν, όπως λογου-χάρη στις 25 του Απρίλη του 1969 (στο Πανηγύρι και στην Τράπεζα του Σταθμού του Μιλάνου) και τον Αύγουστο (στα τρένα), είναι “πρόβα τζενεράλε” πριν απ’ το φοβερό τούτο χτύπημα.
(Ο αναρχικός Πίνο Πινέλλι)
Η αστυνομία συλλαμβάνει στο Μιλάνο τον “αναρχικό σιδηροδρομικό” Τζουζέπε Πινέλλι, ή Πίνο όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, έγγαμο με δυο θυγατέρες και πάει να του φορτώσει την ευθύνη για τις βόμβες. Οι Αρχές “βασίζουν” την κατηγορία στο ότι είχε κάνει ένα αδικαιολόγητο ταξίδι στη Ρώμη τον Αύγουστο, τότε που είχαν τοποθετηθεί οι βόμβες στα τρένα. Ο Πινέλλι έχει άλλοθι: έπαιζε χαρτιά με κάτι γέρους συνταξιούχους σ’ ένα καφενείο όλη τη μέρα στις 12 του Δεκέμβρη. Η μαρτυρία των συνταξιούχων χαρακτηρίζεται “αναξιόπιστη” και δε λαμβάνεται υπόψη.
Παράλληλα, συλλαμβάνεται στη Ρώμη ο “αναρχικός χορευτής” Πιέτρο Βαλπρέντα, που κατηγορείται κι αυτός για τη βόμβα της Πιάτσα Φοντάνα. Ένας ταξιτζής, τον αναγνώρισε δήθεν στο Μιλάνο και υποστηρίζει ότι τον πήρε ταραγμένο από την Πιάτσα Φοντάνα.
Στις 15 του Δεκέμβρη, στις 12 παρά 3 τη νύχτα, η Διοίκηση της Αστυνομίας του Μιλάνου καλεί ασθενοφόρο. Στις 12 και 2, αυτόπτες μάρτυρες βλέπουν να ρίχνεται στην αυλή του κτιρίου από το τέταρτο πάτωμα ο Πινέλλι. Τα στοιχεία δείχνουν ότι, στη διάρκεια της ανάκρισης, ο επιθεωρητής Καλαμπρέζε έδωσε στον Πινέλλι μια κοφτή στο λαιμό και τον σκότωσε. Μες στην αναμπουμπούλα, κάποιος αστυνομικός κάλεσε ασθενοφόρο. Έπειτα, όμως, οι αστυνομικοί σκέφτηκαν να σκηνοθετήσουν “αυτοκτονία” του Πινέλλι. Τον πέταξαν νεκρό στο κενό και υποστήριξαν ότι “πήδηξε μονάχος του απ’ το ανοιχτό παράθυρο”.
(Κηδεία Πινέλλι Μιλάνο Ιταλία 20 Δεκέμβρη 1969)
Ακολουθούν μια σειρά από γεγονότα:
Ο Βαλπρέντα φυλακίζεται και δικάζεται μόλις τον Φλεβάρη του 1972. (Στο μεταξύ, οι μυστικές υπηρεσίες έχουν δολοφονήσει τον ταξιτζή, που δήθεν τον είχε αναγνωρίσει).
Στις 19 του Δεκέμβρη του 1969, οι εργάτες μετάλλου αναστέλλουν την προγραμματισμένη τους απεργία.
Το ΚΚΙ μιλάει για “φασιστικό κίνδυνο” και ξαναμαντρώνει τον κόσμο. (Έχει προηγηθεί, μέσα στα 1969, μια απόπει-ρα πραξικοπήματος του “μαύρου πρίγκηπα” Βαλέριο Μποργκέζε, που τον βοήθησαν οι μυστικές υπηρεσίες κι η ελληνι-κή χούντα).
Το Μάη του 1972, δολοφονείται ο επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζε. Δέχεται τρεις σφαίρες το πρωί, την ώρα που βγαίνεί απ’ το σπίτι του. Δολοφονείται ο δικαστικός Αλεσαντρίν, που είχε αναλάβει να επανεξετάσει την υπόθεση της βόμβας στην Πιάτσα Φοντάνα (μια “στημένη” δίκη είχε στείλει την υπόθεση στο αρχείο), κι είχε αρχίσει ν’ ανακρίνει τον τότε αρχηγό της ΣΙΔ (ΚΥΠ) ναύαρχο Ένκε, για τις ψευδείς μαρτυρίες που είχε δώσει στη “στημένη” δίκη.
“Αυτοκτονούν” μια σειρά αξιωματικοί της ΣΙΔ.
Δολοφονείται ο φασίστας Νάρντι, στον οποίο αποδόθηκε η δολοφονία του Καλαμπρέζε.
Δολοφονούνται κάμποσοι δικαστικοί, ανάμεσα τους κι ο Οκόρσιο, που ήταν υπεύθυνος για την τρίχρονη προφυλάκιση του Βαλπρέντε.
Ο στόχος όλων αυτών των ενεργειών πετυχαίνεται: το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, προσωρινά, νικιέται.
Στο έργο του ο Ντάριο Φο πραγματεύεται την “υπόθεση Πινέλλι”. Τα γεγονότα που αναφέρει είναι πραγματικά και, μ’ ορισμένα λεκτικά του παιχνίδια, παραπέμπει στους πραγματικούς στόχους. (Λ.χ. ο επιθεωρητής Πιζάνι, από την Πίζα δηλαδή, αστειεύεται για την Καλάμπρια).
Το έργο παρακολούθησαν στην Ιταλία πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές και βοήθησε να ξεσκεπαστεί η κρατική σκευωρία.
(Παλαιότερη αφίσα από θεατρική παράσταση του έργου στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο του Μπερντέ στα Ιλίσια το 2012)
