Φοιτητική ομάδα Ρουβίκωνα: Κρατική ενορχήστρωση στη διαχείριση μιας πανδημίας
Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε και να γράψουμε σχετικά με την υγειονομική κρίση των τελευταίων μηνών. Ένα κομμάτι που σίγουρα μας αναλογεί είναι μία κριτική για την κρατική διαχείριση της πανδημίας στον τομέα της εκπαίδευσης, αλλά κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να είναι αρκετό για εμάς που παρατηρούμε και βιώνουμε τις συνέπειες της πολιτικής διαχείρισης σε όλους τους τομείς των ζωών μας.
Ξεκινώντας από τα πανεπιστήμια, καμία και κανένας μας δεν περίμενε ότι η τηλεκπαίδευση θα τελείωνε στο εαρινό εξάμηνο και τις εξεταστικές που ακολούθησαν. Με μικρές διαφορές ανά τμήμα και μάθημα, το χειμερινό εξάμηνο φάνηκε ότι θα είναι σχεδόν αποκλειστικά εξ αποστάσεως, ακόμη και πριν την επιβολή γενικού λοκντάουν στην επικράτεια. Τα ζητήματα που προκύπτουν από αυτή τη νέα συνθήκη, την εξ αποστάσεως, είναι γνωστά και δεδομένα για όλους τους φοιτητές και φοιτήτριες της βάσης. Ρεύμα, internet, υπολογιστής, κάμερα, μικρόφωνο.
Όταν τίποτα από αυτά δε μας παρέχεται δωρεάν, είναι δεδομένο ότι πολλά άτομα από εμάς δε θα έχουν διαθέσιμα ένα ή περισσότερα από τα απαραίτητα για τη συμμετοχή στα διαδικτυακά μαθήματα. Στην περίπτωση δε των φοιτητικών εστιών, είδαμε πως εν μέσω πανδημίας, η κρατική μέριμνα φρόντισε να παρέχει από καμία έως ανεπαρκή σύνδεση στο διαδίκτυο, επιχείρησε να διακόψει τη σίτιση ή στην καλύτερη να αφιερώσει μικρότερα κονδύλια για αυτή (υποβάθμιση ποιότητας φαγητού, απολύσεις εργαζομένων στα εστιατόρια), μετά την αποτυχημένη απόπειρα εκκένωσης δωματίων τον Απρίλιο.
Ακόμα πιο έντονα βιώνουμε την προσπάθεια επιβολής κοινωνικής απομόνωσης, όταν ξεκινάμε τη φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δεν έχουμε συναντήσει ποτέ συμφοιτητές και συμφοιτήτριες έξω από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και κουτάκια τηλεδιάσκεψης, όταν μέρα-νύχτα ακούμε πώς «οι νέοι» φταίνε για τη διάδοση του ιού (κι όχι βέβαια οι τουρίστες, οι εκκλησιάζοντες και η ανύπαρκτη στήριξη του συστήματος περίθαλψης), όταν η επιβολή του φόβου γίνεται καθεστώς.
Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: πιστεύουμε στην ύπαρξη του ιού, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να προστατεύσουμε ο ένας την άλλη και όλοι μας να φροντίσουμε να μην εκθέσουμε σε κίνδυνο τους εργαζόμενους αυτή την εποχή, τα ευπαθή άτομα της κοινότητας, τους οικείους μας. Κι άλλωστε, στους κύκλους μας είναι όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων, και είμαστε αυτοί που σε περίπτωση μόλυνσης κινδυνεύουμε περισσότερο. Κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας, κινδυνεύουμε να παραμείνουμε εκτός ΜΕΘ, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε σπίτι γιατί δεν είμαστε υπουργικά στελέχη ή “εξέχοντα” μέλη της εκκλησιαστικής κοινότητας, τα οποία θα υποβληθούν σε τεστ με το καλημέρα του όποιου συμπτώματος, αλλά εμάς θα μας συμβουλεύσουν να μείνουμε σπίτι μέχρι να αισθανθούμε καλύτερα.
Δίπλα μας, οι έγκλειστοι στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων είναι τα άτομα που εκτίθενται σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο και βιώνουν ακόμα μεγαλύτερη εγκατάλειψη από το κράτος “πρόνοιας”. Αν βέβαια λάβουμε υπόψιν τον ισχυρισμό του υπουργού “προστασίας” του πολίτη και θεωρήσουμε ότι φανερά πλέον η ΕΛΑΣ είναι το ΕΣΥ, ίσως τελικά εμείς που δεχόμαστε τη μεγαλύτερη καταστολή να ‘μαστε και αυτοί που “φροντίζει” το κράτος περισσότερο απ’ όλους.
Στον τομέα της εκπαίδευσης, η δευτεροβάθμια δέχτηκε σκληρότατη καταστολή διεκδικώντας τα αυτονόητα (λιγότεροι μαθητές ανά τμήμα, πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας) τόσο με ξύλο και χημικά από μπάτσους, αλλά και επίδοξους Καλαμπόκες, γονείς και διευθυντές, όσο κι από την ίδια την υπουργό παιδείας, που ζήτησε να πάρουν τηλε-απουσία οι καταληψίες, δίνοντας τη δυνατότητα στους ‘’καλούς” μαθητές να μην χάνουν μαθήματα από τους κακούς καταληψίες, φυσικά χρησιμοποιώντας την τηλεκπαίδευση.
Η πρωτοβάθμια, στον καιρό της πανδημίας, χρησιμοποιείται από το κράτος ως “πάρκιν” ανηλίκων, αφού για να κρατήσουν τους γονείς στην παραγωγή και να μην καταρρεύσει η οικονομία, παρά το γενικό λοκνταουν, παρέμειναν αρχικά ανοιχτά νηπιαγωγεία και δημοτικά, για να εξασφαλιστεί η φύλαξη των παιδιών και να μην αναγκαστούν οι επιχειρήσεις να δώσουν ξανά άδειες ειδικού σκοπού στους εργαζόμενους γονείς. Αυτό φυσικά χωρίς να έχουν υπόψιν να αραιώσουν τα τμήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πρόσληψη δασκάλων. Τα παγούρια και οι μάσκες-φουλφέις φάνταζαν να έχουν οχυρώσει αποτελεσματικά τους μαθητές αυτών των ηλικιών, ακόμη και με 35 μαθητές ανά τάξη κι έτσι άλλο μέτρο δε χρειάστηκε να παρθεί σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση, η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε ξανά το γιατρικό κι έτσι τα προνομιούχα εφτάχρονα παιδιά μπήκαν στην μαγεία του γουέμπεξ -όταν αυτό δεν κατέρρε-. Τα υπόλοιπα δεν πειράζει, του χρόνου.
Και το μεγαλύτερο παράδοξο των τελευταίων μηνών; Η διαχείριση των ταμείων του κράτους. Ας δούμε λίγο εν μέσω πανδημίας πού δίνονται και πού δε δίνονται κονδύλια. Τα ΜΜΕ μέσα σε ένα εθνικιστικό ντελίριο μας τονίζουν την αναγκαιότητα να δοθεί δημόσιο χρήμα για πολεμικό εξοπλισμό για την περίπτωση πολέμου με την Τουρκία, που όπως ακούμε όποτε τους συμφέρει είναι κοντά (φτιάχνοντας και κλίμα ώστε να μας κάτσει καλύτερα η 12μηνη θητεία και η παρουσίαση στα 18). Ακούμε όλη την ώρα να κάνουμε υπομονή, ότι οι ΜΕΘ δεν είναι εύκολο να φτιαχτούν και ότι πρέπει για άλλη μια φορά να βάλουμε πλάτη, να μην βγαίνουμε αν δεν είναι για δουλειά και αν βγούμε τρώμε και πρόστιμο που διπλασιάζεται, τριπλασιάζεται και αν αφορά συγκέντρωση ή πορεία αγγίζει τετραψήφια νούμερα. Και φυσικά αν δεν έχουμε όχημα για να πάμε στη δουλειά, πάμε στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες στα ΜΜΜ. Το μέσο μεταφοράς της πλειονότητας των από τα κάτω είναι πλέον μια από τις μεγαλύτερες εστίες μετάδοσης του ιού.
Τα υπέρογκα ποσά που δόθηκαν στα ΜΜΕ για να μας πείσουν με χαριτωμένες καμπάνιες να μείνουμε σπίτι θα μπορούσαν, βέβαια, να δοθούν για τη θωράκιση του ιατρικού συστήματος και για προσλήψεις γιατρών. Αντ’ αυτού όμως, επιλέγουν να βρίσκουν ευφάνταστους τρόπους να καλύψουν αυτό το κενό π.χ. με προτάσεις σε τελειόφοιτους ιατρικής να κάνουν την πρακτική τους σε δημόσια νοσοκομεία, δουλεύοντας δηλαδή αμισθί, παρουσιάζοντάς το πάντα σαν εθελοντισμό και ως καθήκον. Τα λεφτά που έπρεπε να δοθούν εκεί, επιλέχθηκε να δοθούν για την πρόσληψη 1.500 νέων μπάτσων και την ενίσχυσή τους (μηχανάκια για δελτάδες, προστασίες σώματος, νέα περιπολικά κλπ). Η ρεβανσιστική μανία του Χρυσοχοϊδη φτάνει σε σημείο να επικηρύσσει αγωνιστές με εξαψήφια ποσά λες και είναι κυνηγός κεφαλών σε γουέστερν.
Το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ -το πιο ενεργό σε διατάξεις και προσλήψεις το τελευταίο διάστημα- ανακοίνωσε επίσης προκήρυξη προσλήψεων για σύσταση νέου σώματος μπάτσων μέσα στις σχολές, με όνομα «Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων», λες και δεν είναι περικυκλωμένα τα κεντρικά πανεπιστήμια από δελτάδες και άλλα γράμματα της αστυνομίας. Αυτό το νέο σώμα, με έδρα μέσα στις σχολές, χωρίς όπλα αλλά με γκλομπ και χειροπέδες, μετα από εκπαίδευση τύπου “ειδικών φρουρών”, θα εξασφαλίσει την ομαλότητα στην πανεπιστημιακή κοινότητα: από την προσωπική φύλαξη των πρυτάνεων μέχρι τον κακό συμφοιτητή που κρυφοκοιτάζει το γραπτό μας, όπως και φυσικά, θα διαχειριστεί όλες τις ενδιάμεσες εκφάνσεις αντίστασης που προβάλλονται ανά διαστήματα από φοιτητ(ρι)ες και απλήρωτους εργαζόμενους/ες εντός αυτών των χώρων.
Την ίδια στιγμή, με συνοπτικές διαδικασίες, καταργείται το 8άωρο, ξεκινάνε οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και κόβονται ρεύματα σπιτιών που έχουν απλήρωτους λογαριασμούς στη ΔΕΗ. Η εργατική τάξη βλέπει ‘’την πλάτη’’ που της έλεγαν τα αφεντικά να βάλει, μαζί με τη ψυχολογική κατάρρευση που υπέστη από τις καραντίνες και τις απαγορεύσεις -που υποτίθεται ότι θα επενδύονταν στη θωράκιση του συστήματος υγείας και στην προφύλαξή μας από την έκθεση στον ιό- να πηγαίνουν στα σκουπίδια. Αυτή η θανατοπολιτική, όμως, δεν είναι αδιαφορία της κυβέρνησης. Είναι στρατευμένη ταξικά επιλογή της, πράγμα που αποδεικνύεται με τον πιο χυδαίο τρόπο, όταν δίνεται κοντά ένα εκατομμύριο από το δημόσιο χρήμα για τον φαντεζί χριστουγεννιάτικο στολισμό μιας Αθήνας που θα την περπατάει μόνο ο Μπακογιάννης και η συνομοταξία του. Καιρός να στρατευτούμε κι εμείς εκεί που είναι το συμφέρον μας.
Όσο το κράτος επιλέγει να σκορπά εκατομμύρια σε νέα μπατσικά, μηχανές, δακρυγόνα και να ενισχύει το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, εμείς θα απαιτούμε χρήματα για την υγεία, με πολλαπλασιασμό των ΜΕΘ, νέες προσλήψεις ιατρικού-νοσηλευτικού προσωπικού, λήψη επαρκών μέτρων προστασίας για το ήδη υπάρχον, καθώς και την παύση κάθε δίωξης και ΕΔΕ για εργαζόμενους/ες λόγω COVID-19.
Οργανωνόμαστε και διεκδικούμε ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης, παροχή των απαραίτητων υλικοτεχνικών υποδομών για ικανοποιητική εξ αποστάσεως εκπαίδευση και δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την επιστροφή μαθητ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών, εκπαιδευτικών και εργαζόμενων στο φυσικό μας χώρο.
Να αντισταθούμε στην εγκατάσταση μονάδων αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους
Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους/ες που βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με ένα νέο πλέγμα διατάξεων που λύνει τα χέρια στα αφεντικά
Οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας εντός και εκτός των σχολών
Φοιτητική ομάδα Ρουβίκωνα
Πηγή: rouvikonas.gr
