Η ιστορία των τελευταίων ημερών
8 Μαρτίου: Το πρωθυπουργικό διάταγμα θέσπισε νέα περιοριστικά μέτρα στην «κόκκινη ζώνη» της Λομβαρδίας-Βενετίας. Πολλές δραστηριότητες αναστάλθηκαν σε όλη την Ιταλία, συμπεριλαμβανομένων και των επισκεπτηρίων στις φυλακές.
8 & 9 Μαρτίου: Η κατάσταση στις φυλακές έγινε κρίσιμη. Οι αναταραχές άρχισαν λόγω της έλλειψης ενημέρωσης σχετικά με τους κινδύνους και τις διατάξεις που σχετίζονται με την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στα πλαίσια της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Οι αναταραχές μετέπειτα έγιναν εξεγέρσεις, όταν μεταδόθηκε η είδηση ότι τα επισκεπτήρια στις φυλακές επρόκειτο να ανασταλούν, ενώ συγχρόνως δε λήφθηκε καμία μέριμνα για τον υπερσυνωστισμό, τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας που επικρατούν στη συντριπτική πλειοψηφία των ιταλικών φυλακών. Αυθόρμητες εξεγέρσεις ξέσπασαν σε 27 φυλακές σε όλη την Ιταλία: από το Μιλάνο ως τη Φότζια, από το Παλέρμο ως το Τορίνο. Περισσότεροι από 6000 κρατούμενοι συμμετείχαν στις εξεγέρσεις, 13 εκ των οποίων πέθαναν, ενώ δεκάδες κατάφεραν να δραπετεύσουν. Τα αιτήματα των εξεγέρσεων ήταν τα εξής: αναβάθμιση των μέτρων υγειονομικής περίθαλψης και προστασίας και χορήγηση αμνηστίας. Κατά τη διαπίστωση των κρατουμένων, οι ίδιοι αντιμετωπίζονταν από το κράτος και το σωφρονιστικό του σύστημα ως ζώα προς σφαγή που εγκαταλείφθηκαν, για να φροντίσουν μόνα τους τον εαυτό τους. Όπως συμβαίνει συχνά, οι κρατούμενοι έχουν μια σαφή ιδέα για το τι συμβαίνει, γι’ αυτό και είναι οι πρώτοι που σηκώνουν το κεφάλι τους, αν και με εφήμερο τρόπο. Οι ίδιοι είναι, μάλιστα, που βιώνουν πρώτοι τη σκληρή καταστολή. Τελικά, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τους δώσει κάποια διαβεβαίωση.
9 Μαρτίου: Εκείνο το βράδυ, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, πραγματοποίησε μια ομιλία στην τηλεόραση αναγγέλλοντας ότι το διάταγμα επεκτάθηκε, ώστε η ζώνη ασφαλείας (που προηγουμένως ονομαζόταν «κόκκινη ζώνη») να εφαρμόζεται πλέον σε ολόκληρη την Ιταλία, υπό σλόγκαν #stateacasa (παραμονή στο σπίτι).
11 Μαρτίου: Με μία άλλη ομιλία του Τζουζέπε Κόντε αναγγέλθηκε ένα νέο πρωθυπουργικό διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο αναστέλλονται όλες οι μη απαραίτητες εμπορικές δραστηριότητες. Μέσω του ίδιου διατάγματος δόθηκε συμβουλή στους πολίτες να εργάζονται από το σπίτι, όπου είναι δυνατόν. Ταυτόχρονα, δημιουργούνται σημεία ελέγχου και προβλέπονται πρόστιμα σε όλη τη χώρα για όσους δεν συμμορφώνονται με τις απαγορεύσεις. Όλα τα μπαρ και τα εστιατόρια έπρεπε να κλείσουν και μόνο τα καταστήματα που πωλούν φαγητά και φάρμακα επιτρέπεται να ανοίγουν, αλλά η είσοδος σε αυτά επιτρέπεται μόνο με συγκεκριμένους περιορισμούς, τουτέστιν περιορισμένοι αριθμοί πελατών στα καταστήματα και διατήρηση απόστασης ενός μέτρου μακριά από το επόμενο άτομο. Από εδώ και στο εξής μπορεί κανείς να εγκαταλείψει το σπίτι του μόνο με την προσωπική αιτιολόγηση της κάλυψης των βασικών και αναπόφευκτων αναγκών (όπως το φαγητό), των αναγκών υγείας ή εργασίας. Αλλά ναι, μπορεί κανείς ακόμα να πάει στη δουλειά, γιατί η παραγωγή κέρδους για τα αφεντικά πρέπει να συνεχιστεί! Ο Μάρκο Μπονομέττι της ConfIndustria Lombardia (Γενική Συνομοσπονδία της Ιταλικής Βιομηχανίας, τμήμα Λομβαρδίας) δήλωσε: «Είναι σημάδι ανευθυνότητας να μην κατανοούμε τα προβλήματα που έχουμε εμείς τα αφεντικά. Τι είδους προβλήματα είναι αυτά; Η αυξανόμενη δυσκολία για την παραγωγή κέρδους, φυσικά».
12 Μαρτίου: Το πρωί οι εργαζόμενοι σε εκατοντάδες εργοστάσια και εταιρείες ξεκίνησαν απεργία και άφησαν τους χώρους εργασίας τους. Όλες οι εργοστασιακές μονάδες αυτή τη στιγμή υπολειτουργούν. Το σύνθημα των απεργών «δεν είμαστε αρνιά προς σφαγή» εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά. Το αίτημα αυτών των εργαζομένων είναι, τουλάχιστον, να προσαρμοστούν οι συνθήκες εργασίας στα πλαίσια των υγειονομικών προειδοποιήσεων για τον περιορισμό της μετάδοσης του κορωνοϊού, προειδοποιήσεις οι οποίες πρέπει να ισχύουν για όλους.
Εκτός του χώρου εργασίας, ο καθένας μένει στο σπίτι όσο το δυνατόν περισσότερο, φοράει μάσκες σε εξωτερικούς χώρους, διατηρεί σε «ασφαλείς» αποστάσεις ή μένει σε καραντίνα. Αντίθετα, σε γεμάτα κόσμο εργοστάσια, με ανεπαρκή πληροφόρηση, υπάρχουν υπερσυνωστισμένα αποδυτήρια και καμία απολύτως απολύμανση. Προφανώς, είναι πάρα πολύ ακριβό για τα αφεντικά να συμμορφώνονται με τις οδηγίες για την υγειονομική περίθαλψη: και είναι «ανευθυνότητα» από μεριάς των εργαζομένων να το απαιτήσουν. Επομένως, ενώ τα αφεντικά και οι τα διευθυντικά στελέχη ήταν εδώ και μέρες στο σπίτι, στην ασφάλεια της απομόνωσής τους, οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε στην εργασία τους. Είναι, λοιπόν, αυτή η απλή γραμμή η οποία σηματοδοτεί τη διαίρεση σε κοινωνικές τάξεις που διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία.
Η ταξική πάλη στον καιρό του κορωνοϊού
Μια ενδεικτική εικόνα αυτής της κατάστασης είναι το λεωφορείο στις 05:00, το οποίο, γεμάτο με ανθρώπους στοιβαγμένους τον έναν πάνω στον άλλον, μεταφέρει τους εργάτες στο πετροχημικό εργοστάσιο της Μαργκέρα, κοντά στη Βενετία. Υπάρχουν, πάντως, πολλές αναφερθείσες περιπτώσεις εργαζομένων που απειλούνται με απόλυση, επειδή ζητούν να εφαρμοστούν οι προβλεπόμενοι κανονισμοί προστασίας από τον κορωνοϊό.
Το μήνυμα των αφεντικών είναι το εξής: «Βουλώστε το και δουλεύετε, παρόλο που δεν μπορούμε να σας προσφέρουμε ούτε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να εγγυηθούμε την υγεία σας». Αυτό φαίνεται να είναι το σλόγκαν των αφεντικών παντού, το οποίο πυροδότησε, άλλωστε, τις αυθόρμητες απεργίες στο Πεδεμόντιο, τη Λιγουρία, τη Λομβαρδία, το Βένετο, την Εμίλια Ρομάνια, την Τοσκάνη, την Ούμπρια και την Απουλία. Εκατοντάδες εργοστάσια έχουν σταματήσει να λειτουργούν. Είναι λυπηρό ότι δεν είμαστε σε θέση να προσφέρουμε μεγαλύτερη υλική αλληλεγγύη στους απεργούς. Μπορούμε, τουλάχιστον, να γνωστοποιήσουμε ευρέως τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Γι’ αυτό, καταγγέλλουμε τα αφεντικά, υποστηρίζουμε και κοινοποιούμε τα αιτήματα όλων των εργαζομένων: κανείς δεν πρέπει να εργάζεται αν η υγεία του κινδυνεύει!
Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο στα εργοστάσια και τις αποθήκες. Το ίδιο ισχύει και για τους ντελιβεράδες. Η κυβέρνηση όχι μόνο φρόντισε να μην ανασταλεί η παράδοση των γευμάτων στο σπίτι, αλλά δεν κάνει και τίποτα για να εξασφαλίσει ότι αυτοί οι εργαζόμενοι θα είναι ασφαλείς. Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ, οι οποίοι συχνά εργάζονται χωρίς γάντια και χωρίς μάσκες, ή με αυτοσχέδιες μάσκες, επειδή οι επιχειρήσεις δεν τους παρέχουν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας. Ομοίως, υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι βασικοί εργαζόμενοι, οι οποίοι, όπως αυτοί στην υγειονομική περίθαλψη, εργάζονται χωρίς σαφείς οδηγίες και μέριμνα για την ασφάλειά τους. Ο παραλογισμός και η αλαζονεία του κράτους και του συστήματος αποκαλύπτονται για ακόμα μία φορά, με μοναδικούς αποδέκτες, πάντοτε, τον κόσμο της εργασίας.
Μια άλλη, αλλά εξίσου σοβαρή, κατάσταση έκτακτης ανάγκης προέρχεται από δεκάδες χιλιάδες επισφαλών μη βασικών εργαζομένων και συνεταιρισμένων εργαζομένων που έχουν σταματήσει να δουλεύουν και έχουν «κολλήσει» στο σπίτι χωρίς αμοιβή. Οι δάσκαλοι στη Νάπολη βγήκαν έξω για να διαδηλώσουν στις 9 Μαρτίου – όταν ήταν ακόμα δυνατό να το πράξουν – φορώντας λευκές φόρμες και μάσκες, απαιτώντας την πληρωμή των μισθών τους παρά την αναστολή των υπηρεσιών. Η γραμμή που διαιρεί ολόκληρη την κοινωνία σε δύο κοινωνικές τάξεις είναι σήμερα, στον καιρό του κορωνοϊού, πιο ευδιάκριτη από ποτέ.
Ορισμένες καταληκτικές παρατηρήσεις
- Μόνο μέσω του αγώνα και της σύγκρουσης μπορούν οι εργαζόμενοι να ελπίζουν στην ικανοποίηση των συμφερόντων τους, ξεκινώντας από την υπεράσπιση των πιο άμεσων συμφερόντων τους (στην προκειμένη περίπτωση τη σωματική τους υγεία και τους μισθούς τους).
- Οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες (όπως η CIGL / Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας της Ιταλίας, η CISL / Ιταλική Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων κλπ) παρουσιάστηκαν ως μεσολαβητές των αυθόρμητων απεργιών, ενώ η Συνομοσπονδία Επιτροπών Βάσης (Cobas) ισχυρίζεται ότι η ίδια ξεκίνησε αυτές τις απεργίες. Οι διάφορες πλευρές επιθυμούν κατά κάποιο τρόπο να προσεταιρισθούν τις απεργίες από τη μία πλευρά ή ισχυρίζονται ότι επινόησε η κάθε μία το σύνθημα “δεν είμαστε αρνιά προς σφαγή”. Από την άλλη, δηλώνουν ότι οι εργαζόμενοι εντάχθηκαν στην απεργία που οι ίδιες ξεκίνησαν. Αν περιηγηθεί κανείς στους χώρους των παραδοσιακών και αμεσοδημοκρατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, δυστυχώς θα συναντήσει ένα ευρύ φάσμα αηδιαστικών παραδειγμάτων για το πώς η συνδικαλιστική «στενοκεφαλιά» (θέτοντας ως προτεραιότητα την προώθηση των συμφερόντων του συνδικάτου τους εις βάρος των αντίστοιχων συνολικών συμφερόντων της εργατικής τάξης) έχει αμέριστη σημασία για αυτές τις οργανώσεις. Για τα παραδοσιακά συνδικάτα ο αυθορμητισμός των εργαζομένων είναι ένα θηρίο που πρέπει να εξημερωθεί και να οδηγήσει και ο ταξικός αγώνας δεν είναι παρά ένα φαινόμενο που πρέπει να εκμεταλλευτεί για να εμπλουτίσει και να νομιμοποιήσει το ακρωνύμιο του. Για τα συνδικάτα, φαίνεται πως αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο ταξικός αγώνας, αλλά ο αγώνας εναντίον των «εσωτερικών» τους αντιπάλων. Ο εσωτερικός διαχωρισμός των εργαζομένων αντίκειται στην επιζητούμενη ταξική ενότητα και αλληλεγγύη.
- Ακόμα αναμένουμε τις προτάσεις της κυβέρνησης. Ήδη, πάντως, η κυβέρνηση συζητά για υποχρεωτική άδεια, καμία εγγύηση για τη συνέχιση της απασχόλησης των επισφαλών εργαζομένων κλπ. Αυτό συνεπάγεται ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το κόστος της κρίσης του κορωνοϊού. Μέχρι εμείς οι εκμεταλλευόμενοι καταφέρουμε να ανατρέψουμε την παρούσα κατάσταση, η κοινωνία απλώς θα παραμένει χωρισμένη σε υλικά αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις.
- Η προστασία της υγείας του καθενός σημαίνει να σταματήσουν πραγματικά όλες οι δραστηριότητες εκτός από εκείνες που είναι απολύτως αναγκαίες, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις μέγιστες υγειονομικές και προστατευτικές συνθήκες για όλους. Η παρούσα κρίση του κορωνοϊού, ιδωμένη μέσα στα πλαίσια της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, μας υπενθυμίζει ότι ο κρατισμός και ο καπιταλισμός είναι εκ των πραγμάτων χρεωκοπημένοι ως προς την εξυπηρέτηση των κοινωνικών συμφερόντων. Στην πραγματικότητα, τα εργοτάξια παραμένουν ανοιχτά, τα εργοστάσια παραγωγής μη βασικών αγαθών συνεχίζουν να λειτουργούν ακάθεκτα. Με λίγα λόγια, η αντλία της υπεραξίας εξακολουθεί να λειτουργεί. Βέβαια, αυτός είναι ο εφιάλτης της αντιφατικής και άρρωστης κοινωνίας στην οποία είμαστε εξαναγκασμένοι να συνεχίσουμε να ζούμε: «για τον καπιταλισμό το κέρδος είναι τα πάντα, ενώ οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα».
- Σε γενικές γραμμές, το καπιταλιστικό σύστημα δεν αποτελεί βιώσιμη επιλογή κοινωνικής ύπαρξης. Τουναντίον, αποτελεί τον χειρότερο από όλους τους δυνατούς κόσμους. Είναι, πλέον, σαφές ότι ο ιός αυτός απλώς βγάζει το καπάκι από ένα καζάνι που βράζει, το καζάνι μιας κρίσης επικών διαστάσεων που ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει, αλλά δεν μπορεί να επιλύσει. Κλειδωμένοι στα σπίτια τους, πώς μπορούν να επιβιώσουν εκείνοι που δεν εργάζονται και δεν πληρώνονται; Τι γίνεται με εκείνους που εργάζονται στη μαύρη οικονομία; Τι συμβαίνει με τις μικρές ή τις ψεύτικες εισπράξεις ΦΠΑ; Και ποια οικονομική και κοινωνική καταστροφή θα αντικρίσουμε, όταν τελικά ξαναγυρίσουμε στους δρόμους;
Η ανάγκη για μια επαναστατική εναλλακτική λύση είναι πιο πιεστική από ποτέ. Η κρίση που μας περιμένει, όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε και πάλι από τα σπίτια μας, θα είναι καθημερινά εκεί, για να μας υπενθυμίζει την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της προοπτικής του πολέμου, δηλαδή της νούμερο 1 λύσης σε όλα τα δεινά του καπιταλισμού που βρίσκεται σε παρατεταμένη σήψη.
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Ευριπίδης Καλτσάς
Πηγή: http://www.leftcom.org/en/articles/2020-03-14/italy-we-re-not-lambs-to-the-slaughter-class-struggle-in-the-time-of-coronavirus
