Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, ο σημερινός “άρχων” της πόλης κ. Μπακογιάννης, περπατά αμέριμνος στα ομιχλώδη μονοπάτια των οικονομικών συμφωνιών και των ταξικών του συμφερόντων.
Ο κ. Μπακογάννης με θρασύτητα αποφάσισε, και με την συνηγορία των παρατρεχάμενων του κόμματος του, εκείνων του Βουλγαράκη, και κάποιων απο το κόμμα Γερουλάνου και της Χρυσης Αυγής, να παραδώσει στην ουσία τον λόφο του Στρέφη στην PRODEA Investments. Μια εταιρεία με καμιά 50 ακίνητα στην περιοχή και 314 σε ολόκληρη την Ελλάδα που απο την ημέρα της δημιουργίας της 20 χρόνια πριν άλλαξε 4 φορές την επωνυμία της και η οποία είχε εμπλακεί σε υπόθεση της ΕΤΕ ξεπουλήματος ακινήτων το 2013, με την υπόθεση να είχε πάρει μάλιστα και τον δρόμο της δικαιοσύνης. *
Στην συνεδρίαση του Δημοτικού συμβουλίου αποφασίστηκε η αποδοχή της “δωρεάς” μελέτης της ανάπλασης του λόφου του Στρέφη της PRODEA Investments που περιλαμβάνει την ανάδειξη της κορυφογραμμής του λόφου, την ενίσχυση της προσβασιμότητας και της ασφάλειας, τον επανασχεδιασμό της παιδικής χαράς, αξίας κατά τα λεγόμενα 1.000.000. ευρώ, με αντάλλαγμα την απαράβατη εκτέλεση του έργου σύμφωνα με την μελέτη η οποία θα εκτελεστεί με χρήματα του δήμου, την επιτήρηση του έργου από την δωρήτρια εταιρεία, την αγορά συγκεκριμένων υλικών απο συγκεκριμένες εταιρείες που η δωρήτρια θα επιδείξει, και την “διευκόλυνση” στην έκδοση αδειών από τον δήμο εντός πέντε ημερών.
Μια εν πολλοίς τίμια συμφωνία στα μάτια της διαχειριστικής αρχής του δήμου και του ιδιωτικού κεφαλαίου που «ευεργετεί» την πόλη. Βέβαια τα πράγματα φαίνονται από την πλευρά που τα κοιτάς και αυτό που ο κ. Μπακογιάννης και οι συνεταίροι το βλέπουν ως τίμιο στα δικά μας μάτια φαντάζει ως άτιμο και εχθρικό.
Πριν συνεχίσουμε για το πώς και το γιατί, ας θυμηθούμε ποιος είναι ο Στρέφης. Πέρα από το να αποτελεί ένα από τους ελάχιστους χώρους πράσινου αυτής της θηριώδους πόλης όπου οι περίοικοι κάνουν την βόλτα τους και απολαμβάνουν στιγμές ηρεμίας και έρωτα, ο λόφος λόγω της γειτνίασής του με τα Εξάρχεια αποτέλεσε τόπο συνάντησης νεολαίας και ακόμα πιο συγκεκριμένα, χώρο συνάντησης της πολιτικοποιημένης νεολαίας και κοινότητας των Αθηνών.
Στις συνήθως παραμελημένες εγκαταστάσεις του το πολιτικό κίνημα βρήκε ένα ιδανικό χώρο ελευθερίας για την πραγματοποίηση των πολιτικών του εκδηλώσεων, των εναλλακτικών πολιτιστικών του τρόπων διασκέδασης πέρα από τις εμπορικές συναλλαγές και τις επιταγές του σύγχρονου προτεινόμενου τρόπου ζωής. Ο λόφος αποτέλεσε καταφύγιο για χιλιάδες κόσμου, στο πέρασμα των καιρών, από την φονική μανία των δυνάμεων της κρατικής καταστολής, όπως εξάλλου και ορμητήριο (και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε) για δράσεις ενάντια στις ίδιες αυτές δυνάμεις.
Τι θέλει λοιπόν να κάνει ο Μπακογιάννης; Ο κ. δήμαρχος και οι τριγύρω αυτού θέλουν να καθαρίσουν τον Στρέφη από την πολιτική παρουσία και δράση (κάτι που έως ένα βαθμό το έχει καταφέρει έως τώρα) και να βγάλουν λεφτά. Και επειδή είναι και μοντέρνος άνθρωπος επιλέγει να το κάνει μέσο proxy για να μην χαλάσει και το όνομά του. Στο επίπεδο καταστολής δεν θέλει να λερώσει πολύ πολύ τα χέρια του, και οι δημοτόμπατσοι δεν είναι μπάτσοι ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο αφηνιασμένοι ώστε να κινδυνέψουν πέρα των ορίων στην σκοτεινιά του δάσους , και αυτό ο δήμαρχος το ξέρει. Το να τοποθετήσει κάμερες ο δήμος που θα ελέγχει την κίνηση των πολιτών είναι επίσης επικίνδυνη δουλειά, και μπορεί να κάνει κακό στο δημοκρατικό του προφίλ. Μπορεί όμως να το κάνει ο «ευεργέτης» , με σκοπό να προστατεύσει την δωρεά του. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Το όνειρο του δημάρχου είναι να κάνει την πόλη σαν το σπίτι του. Καθαρή και τακτοποιημένη και με ένα δύο φρουρούς απέξω. Ένα σπίτι για εκλεκτούς. Ένας χώρος για ευγενείς και ευγενοποιημένους που ακολουθούν κατά γράμμα το πρωτόκολλο. Στην Αθήνα του Μπακογιάννη όπως και στο σπίτι του δεν χωράνε άστεγοι, τοξικομανείς , διαφορετικοί, φτωχοί, άνθρωποι απεριποίητοι.
Για το οικονομικό μέρος της συμφωνίας δεν θα θέλαμε να το σχολιάσουμε. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να ρωτήσει για το οποιοδήποτε πιθανόν συμφέρον της συμφωνίας από την μεριά του δήμου, τον πρώτο τυχαίο καταστηματάρχη ή μικροϊδιοκτήτη που θέλει να επισκευάσει το οίκημά του αν θα υπέγραφε μια παρόμοια συμφωνία.
Προτιμάει λοιπόν ο νυν δήμαρχος να υπογράφει συμβάσεις υπό τον τίτλο “Υιοθέτησε την πόλη σου”, και να μοιράζεται την ευθύνη με το δημοτικό σώμα και το νομικό του τμήμα. Τα κέρδη όταν δεν είσαι στριμωγμένος (και πιστέψτε με, ο κ. Μπακογιάννης δεν έχει κανένα οικονομικό πρόβλημα) μπορούν να έρθουν μετά όταν τα πράγματα χάνουν την ορμή της δημοσιότητας και εν πολλοίς ξεχνιούνται από τον πολύ κόσμο, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν αποδίδουν. Στον επιχειρηματικό κύκλο αυτό ονομάζεται μακροχρόνια επένδυση.
Ο κ. Μπακογιάννης είναι σοβαρός και δεν βάζει απευθείας το χέρι στο βάζο με το μέλι. Δεν κάνει τα λάθη του πατέρα του. (O Παύλος Μπακογιάννης ήταν ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Γιώργου Κοσκωτά, στα πρώτα βήματα του μεγαλοαπατεώνα για την κυριαρχία στο τραπεζικό και μιντιακό στερέωμα της χώρας. Η συνεργασία του Κοσκωτά με τον γαμπρό του Μητσοτάκη ξεκινά το 1982 με τη δημιουργία της εκδοτικής επιχείρησης «Γραμμή ΑΕ», το αρχικό κεφάλαιο της οποίας (60 εκατομμυρίων δραχμών) καλύφθηκε από τον Κοσκωτά. Για την ίδρυση της Γραμμής Α.Ε. κατά τα λεγόμενα του του εισαγγελέα Εφετών Ευθυμιάδη «στα λογιστικά βιβλία της εταιρείας έτους 1982 αναγιγνώσκουμε ότι οι ως άνω τρεις ιδρυτές της εταιρείας και μόνοι μέτοχοι φέρονται να έχουν δήθεν μετρήσει, να έχουν δήθεν πληρώσει και να έχουν δήθεν καταβάλει στο ταμείο της εταιρείας το μετοχικό κεφάλαιο», ενώ «οι ιδρυτές της εταιρείας μέτοχοι Π. Μπακογιάννης, Δ. Κουνελάκης και Αν. Κασβίκη (αδελφή του Μπακογιάννη) δεν κατέβαλαν ούτε μια δραχμή από το μετοχικό κεφάλαιο. Το αρχικό αυτό ιδρυτικό κεφάλαιο είναι προϊόν εγκλημάτων»)… Δεν μπορεί όμως να ξεφύγει από τις οικογενειακές παραδόσεις.
Ο κ. Μπακογιάννης αν και προσεκτικός, αισθάνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού, σχεδόν άτρωτος, κάτι σαν τον Σαντάμ Χουσείν. Εκείνον τον απερίγραπτο τύπο που έχεζε σε χρυσές λεκάνες όταν υπέγραφε την θανατική καταδίκη των πληβείων του και που τα γυρίσματα της ιστορίας τον έφεραν να κρύβεται μετά από την «προδοσία» των «συμμάχων» του σε ένα λαγούμι. Βρώμικος και ατημέλητος πριν δεχθεί την τελική κρίση. Θα πέσει άραγε το μήλο κάτω από την μηλιά;
