Θεσσαλονίκη | Νέο Ελευθεριακό Σχήμα ΔΙΠΑΕ (Πρώην ΤΕΙ) Σίνδου (photos & vid)
Μετά από αρκετά χρόνια ελλιπούς αυτόνομης-ελευθεριακής-αντιεξουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης, το ΔΙΠΑΕ (Πρώην ΤΕΙ) Σίνδου στην Θεσσαλονίκη αποκτά το δικό του ελευθεριακό σχήμα. Στο σχήμα συμμετέχουν φοιτητές και φοιτήτριες από όλα τα τμήματα του ΔΙΠΑΕ και είναι ανοιχτό για όλους. Δημοσιεύουμε το κείμενο, τις φωτογραφίες και το video στα οποία μας παρέπεμψαν οι φοιτητές σχετικά με την δράση του σχήματος το τελευταίο διάστημα.
Κείμενο παρουσίασης Ελευθεριακού Σχήματος ΔΙΠΑΕ (πρώην ΤΕΙ) Σίνδου
Το παρόν αποτελεί ένα κείμενο αυτοπαρουσίασης του νέου ελευθεριακού σχήματος στο ΔΙ.ΠΑ.Ε. (πρώην Τ.Ε.Ι.) Σίνδου, σχήμα το οποίο συστάθηκε μετά από χρόνια απουσίας και έλλειψης πολιτικής παρέμβασης στο συγκεκριμένο ίδρυμα.
Η δεκαετής οικονομική κρίση στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης από την πρόσφατη υγειονομική κρίση, οδήγησε πρόσφατα σε ένα κλίμα εκτεταμένων πολιτικών αναταράξεων. Μέσα στην περίοδο αυτήν, το φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε δυναμικό κομμάτι μιας γενικευμένης αμφισβήτησης της κυρίαρχης αφήγησης του κράτους.
Οι προϋποθέσεις για αυτό δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά. Η προϋπάρχουσα απονέκρωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κορυφώθηκε με τις επιλογές της κυβέρνησης για τον εξ αποστάσεως τρόπο λειτουργίας τους, με πρόσχημα την υγειονομική κρίση. Ωστόσο, βρήκε μπροστά της τις έντονες αντιδράσεις και διεκδικήσεις των φοιτητών. Εν μέσω πανδημίας και αναστολής λειτουργίας πολλών κοινωνικών δομών με φυσική παρουσία, η κυβέρνηση εξέλαβε ως γόνιμο το έδαφος για την αναθεώρηση βασικών άρθρων που ορίζουν τη λειτουργία των ανώτατων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οδηγούν στην πλήρη εξαλλαγή του χαρακτήρα τους.
Ο νόμος Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, που πρέσβευε τις νέες αλλαγές και ψηφίστηκε από τη βουλή στη 1 Φεβρουαρίου, προάγει τη δημιουργία πανεπιστημίων τα οποία συνοπτικά πλαισιώνουν πλήρως τη λειτουργία τους στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και του κρατικού μηχανισμού. Μερικά από τα πιο αντιδραστικά σημεία του νέου νόμου προβλέπουν τον ορισμό βάσης εισαγωγής για τα δημόσια πανεπιστήμια -όχι όμως και για τα ιδιωτικά, τα πτυχία των οποίων εξισώνονται με αυτά των δημοσίων-, περιορισμό στον αριθμό των δηλωθέντων τμημάτων στο μηχανογραφικό δελτίο, ορισμό αυστηρού χρόνου φοίτησης (ν+ν/2), πειθαρχικά συμβούλια για τους φοιτητές που παρουσιάζουν συμπεριφορά η οποία θεωρείται παρεκκλίνουσα από τις αρχές καθώς και διαφόρων διαβαθμίσεων ποινές για αυτήν (από αναστολή φοίτησης μέχρι διαγραφή), εγκατάσταση συστημάτων ελέγχου που περιορίζουν την προσβασιμότητα στον πανεπιστημιακό χώρο και τέλος δημιουργία αστυνομικού σώματος ελέγχου της ασφάλειας των ιδρυμάτων.
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι η λέξη που συνοδεύει χρόνια τώρα τις δημόσιες συζητήσεις για τα εκάστοτε νομοσχέδια τα οποία κατ’ επίφαση προσπαθούν να βελτιώσουν το επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων. Αντίθετα, ο νέος νόμος προτάσσει τη δημιουργία κολεγίων που προάγουν την αποστειρωμένη γνώση και όχι έναν χώρο διακίνησης ιδεών. Ένα πανεπιστήμιο όπου η εντατικοποίηση των σπουδών είναι αυτονόητη, όπως έχουμε δει χαρακτηριστικά να συμβαίνει και τώρα με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και την κατάργηση κάθε έννοιας ωραρίου και προγράμματος. Ένα πανεπιστήμιο όπου το κόστος φοίτησης θα μετακυλιέται στους ίδιους τους φοιτητές και θα ικανοποιεί όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τις ανάγκες της αγοράς εργασίας (όπως γίνεται και σήμερα με την εξειδίκευση και τη χρηματοδότηση σχολών που έχουν άμεση σχέση με την αγορά).
Η εμφάνιση ενός νόμου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του ακαδημαϊκού επιπέδου. Αντίθετα, με πρόσχημα αυτήν, οι κυβερνήσεις περνάνε νόμους που υποβαθμίζουν την ακαδημαϊκή ζωή της χώρας, αποθαρρύνουν την πρόσβαση των φοιτητών σε αυτήν και δυσχεραίνουν τις συνθήκες αποφοίτησής τους.
Παρόλα αυτά, η οπτική μας βρίσκει ότι αυτή η αλλαγή δεν γίνεται τυχαία και δεν έρχεται σε ένα ανεπηρέαστο τοπίο*. Τα πανεπιστήμια, ως ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν είναι ένας ουδέτερος και ανεπηρέαστος θεσμός που έχει ως στόχο την κοινωνική παροχή. Οργανώνονται από το ίδιο το κράτος, και όπως συμβαίνει και με διάφορες άλλες δομές του (κατώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης, φυλακές κ.α.), αναπαράγουν τις αξίες του, τις σχέσεις εξουσίας του και τους ταξικούς διαχωρισμούς του, ώστε να συμβάλλουν στην αυτοδιατήρησή του. Με αυτόν τον τρόπο οι ταξικές διακρίσεις διαιωνίζονται και αναπαράγεται το κοινωνικό μοντέλο που δομεί το καπιταλιστικό σύστημα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων. Για να επιτευχθεί αυτό βασική ανάγκη είναι η αποπολιτικοποίηση, η πειθάρχηση, η καταστολή της επιθυμίας για διεκδίκηση αλλά και η απόρριψη των ίδιων των αιτημάτων. Ως επακόλουθο, τα ιδρύματα περιορίζονται στο να αποτελούν χώρους κατασκευής ατόμων χωρίς συγκροτημένη κριτική και πολιτική σκέψη. Δηλαδή των μετέπειτα εργαζομένων που ανταποκρίνονται άκριτα στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Οι συγκεκριμένες επιλογές της κυβέρνησης ήρθαν σε συνδυασμό με την τεταμένη κατάσταση που προήλθε από την ανικανότητα στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Η δημιουργία κοινωνικών αντιστάσεων από τις φοιτήτριες προς όλα τα παραπάνω δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους και εμάς ως φοιτήτριες του ΔΙΠΑΕ Το συγκεκριμένο ίδρυμα αποτελεί διαχρονικά χώρο όπου οι συλλογικές διαδικασίες καταστέλλονται κατ΄ εξακολούθηση, με επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής παράταξης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Μάλιστα, σε περιπτώσεις παρέμβασης διαφορετικού πολιτικού χαρακτήρα από αυτήν έχουμε γίνει μάρτυρες να εφαρμόζει μαφιόζικες πρακτικές για την φίμωσή της. Ταυτόχρονα, η χωροταξική θέση του ιδρύματος αποθαρρύνει τη συνεύρεση των φοιτητών εντός του ακαδημαϊκού πλαισίου και τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την μεταξύ τους κοινωνικοπολιτική αλληλεπίδραση.
Η δραστηριοποίησή μας ως σχήμα στον ακαδημαϊκό χώρο έρχεται ως απάντηση στην πολύχρονη απουσία πολιτικών παρεμβάσεων στο ΔΙΠΑΕ. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε ακαδημαϊκά και μη ζητήματα που μας αφορούν και επηρεάζουν τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Θέλοντας να ξεπεράσουμε τα πρακτικά προβλήματα και να αναζωπυρώσουμε μια φωνή αντίστασης, επιδιώκουμε να δώσουμε ένα τέλος στη γενικευμένη αποσιώπηση των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων που επικρατεί στο ΔΙΠΑΕ. Έτσι, επιλέξαμε να οργανωθούμε συλλογικά και ακαθοδήγητα, προάγοντας την αυτοργάνωση, την οργάνωση στη βάση και τους μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες.
Μέσα σε μια περίοδο αναπάντεχων φοιτητικών διαδικασιών συναντηθήκαμε για να δημιουργήσουμε και εμείς με τη σειρά μας εστίες αντίδρασης στις επιβαλλόμενες πολιτικές. Για να αποτελέσει αυτή η συνάντηση ευκαιρία ώστε να πορευτούμε σε μια ροή συσπειρωμένων και αδιαμεσολάβητων αγώνων. Αυτή η λογική φαντάζει ιδεαλιστική στα πλαίσια της συνήθους λειτουργίας των ανώτατων ιδρυμάτων, γιατί δεν περιμένει την πραγμάτωσή της μέσα από τις εκλογές, τις φοιτητικές παρατάξεις και ούτε αποκλειστικά μέσα από τις θεσμικές διαδικασίες του συλλόγου. Η περιγραφόμενη στάση είναι που αντικατοπτρίζει την επικρατούσα λογική της ανάθεσης και επιβάλλεται από την κυριαρχία, ώστε να υπακούσουμε και να συμμορφωθούμε σε αυτή.
Στα πλαίσια της πολιτικής μας παρέμβασης βρίσκουμε τις εαυτές μας να μπορούμε να δράσουμε στις δομές των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων, οι οποίοι αποτελούν άλλωστε και το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού σώματος. Ο τρόπος οργάνωσης των γενικών συνελεύσεων δίνει χώρο στην έκφραση απόψεων για το κάθε μέλους του συλλόγου, αφήνοντας χώρο και σε μη κομματικές γραμμές, στη συλλογική επαφή και στη συλλογική ζύμωση. Θεωρούμε ότι τέτοιου είδους διαδικασίες μπορούν να εγκολπώσουν δράσεις με αντιιεραρχικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, γιατί ακριβώς δομούνται από τα ίδια τα υποκείμενα για τους εαυτούς τους.
Το κύριο όργανο της λειτουργίας του σχήματος είναι η συνέλευση των ατόμων που το συστήνουν, κατά την οποία παίρνονται ομόφωνα οι αποφάσεις μέσω του ισότιμου διαλόγου. Μέσα σε μια τέτοια διαδικασία η αντιπαράθεση απόψεων δεν αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη της αλλά βασικό δομικό της στοιχείο. Σε αυτό το πλαίσιο η ενεργή συμμετοχή όλων και η έκφραση των απόψεών τους κρίνεται όχι μόνο θεμιτή αλλά αναγκαία. Επιλέγουμε την εναντίωση στη λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης από πολιτικές αυθεντίες, καθώς αντιλαμβανόμαστε την κάθε οντότητα ως πυρήνα της διαδικασίας του σχήματος. Αντιλαμβανόμαστε τις εαυτές και τους εαυτούς μας ως κομμάτι των καταπιεσμένων της κοινωνίας και εναντιωνόμαστε σε συμπεριφορές που προάγουν φυλετικές-έμφυλες-ταξικές διακρίσεις και κάθε είδους διαχωρισμούς απέναντι σε υποτιμήμενα κομμάτια της κοινωνίας. Μέσα στην ίδια τη δομή του σχήματος, παραμένουμε σε ανοιχτή διαλλαγή και πολιτική αλληλεπίδραση με διάφορες πολιτικές αντιλήψεις, χωρίς ωστόσο η επιθυμία για διεύρυνση να αφήνει περιθώρια επιβολής στα περιεχόμενα και στον τρόπο οργάνωσής μας.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να πούμε ότι η τυχαία συνύπαρξή μας στον μικρόκοσμο του πανεπιστημίου προσφέρθηκε από την συγκυρία των σπουδών μας, αλλά δεν θέλουμε να περιοριστεί εκεί. Επιδιώκουμε, πρώτα από όλα, και προσπαθούμε να δομήσουμε κοινότητες αλληλεγγύης, υποστήριξης και αλληλοσεβασμού, γνωρίζοντας πως ο αγώνας δεν είναι μόνο πολιτικός αλλά συμπαρασύρει μαζί του και ένα προσωπικό μας κομμάτι. Και αυτό ελπίζουμε να αποτελέσει ένα απόθεμα εμπειρίας και δράσης για τις εποχές που έπονται.
Ελευθεριακό Σχήμα φοιτητ(ρι)ών ΔΙΠΑΕ. Σίνδου
*Το 2011 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου με υπουργό Παιδείας την Α. Διαμαντοπούλου υπερψήφισε τον νόμο 4009/2011 που αφορούσε τη λειτουργία των ΑΕΙ. Μερικές από τις αλλαγές που προέβλεπε περιελάμβαναν την τριετή φοίτηση, την κατάργηση του ασύλου, την αντικατάσταση του θεσμού της πρυτανείας από τα διοικητικά συμβούλια και τη δημιουργία επιτροπών αξιολόγησης, στις αρμοδιότητες των οποίων περιλαμβανόταν ο καθορισμός της χρηματοδότησης του κάθε ιδρύματος. Η ψήφιση του νόμου πυροδότησε αντιδράσεις μεταξύ της κυβέρνησης και της ακαδημαϊκής κοινότητας, οι οποίες μάλιστα κορυφώθηκαν σε καταλήψεις και αναστολή της λειτουργίας των ιδρυμάτων τον Σεπτέμβριο του 2011.
Φωτογραφίες από παλαιότερη (1/4) παρέμβαση του Ελευθεριακού Σχήματος ΔΙΠΑΕ στο Κτίριο Διοίκησης του Πρώην ΤΕΙ
Video του Ελευθεριακού Σχήματος ΔΙΠΑΕ σχετικά με το φοιτητικό κίνημα
Πληροφορίες σχετικά με το Ελευθεριακό Σχήμα ΔΙΠΑΕ μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
