800 ευρώ για ενάμιση μήνα σε κάθε έναν που έχασε τη δουλειά του λόγω της κρίσης είναι ψίχουλα. Ψίχουλα μπροστά στις ενισχύσεις σε μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τις φοροαπαλλαγές, που επίσης είναι ψίχουλα μπροστά στα κέρδη των μεγάλων εταιρειών που αυτές τις κρίσιμες ώρες παραμένουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς ως ιερές αγελάδες, όταν σε λίγο ένα μέρος της κοινωνικής βάσης δε θα έχει πόρους ούτε για τη διατροφή του. Κι όμως, αυτοί με τα 800 ευρώ μπορούν να χαρακτηριστούν «τυχεροί». Γιατί ακόμα πιο κάτω από αυτούς στην ταξική αλυσίδα υπάρχει μια μάζα που συνωστίζεται στον πάτο του βαρελιού. Μια μάζα «ανύπαρκτη», όπως και στους καιρούς της κανονικότητας, μόνο που τώρα οι όροι επιβίωσής της έχουν φτάσει στο ναδίρ. Αναφερόμαστε σε όλη αυτή τη μάζα των εκατοντάδων χιλιάδων, ίσως και εκατομμυρίων προλετάριων, που είναι εγγεγραμμένοι στους καταλόγους του ΟΑΕΔ ως μακροχρόνιοι άνεργοι, και πολλοί από αυτούς ούτε καν έμπαιναν στον κόπο να ανανεώσουν την εγγραφή τους. Κόσμος που δούλευε μαύρα σε εστιατόρια και γιαπιά για ένα 20άρικο τη μέρα, χωρίς ωράρια, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα. Αναφερόμαστε, επίσης, και στις μάζες νόμιμων και παράνομων μεταναστών, στους άστεγους, τους τοξικοεξαρημένους, τις σεξεργάτριες, τους ψυχικά νοσούντες. Για όλους αυτούς δεν υπάρχει κανέναν βοήθημα, καμία πρόνοια. Όλοι αυτοί θα πρέπει να συνεχίσουν ακόμα και να πληρώνουν τους φόρους των 120 δόσεων (όσοι από αυτούς έκαναν τον διακανονισμό), δεν έχουν να περιμένουν καμιά αναστολή πληρωμής για τίποτα, ενώ ακόμα και οι δημόσιες υποδομές αλληλεγγύης, όπως τα δωρεάν γεύματα είναι απρόσιτα λόγω των μέτρων προφύλαξης για την εξάπλωση του ιού.
Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα συνεχίσουν να έχουν ρεύμα και τηλέφωνο στο σπίτι τους; Πώς θα πληρώσουν το νοίκι; Πώς θα ψωνίσουν τρόφιμα και φάρμακα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους; Ακόμα κι αν αντέχουν τα λίγα χρήματα που είχαν στις τσέπες τους αυτό το 15μερο, τι θα γίνει στα τέλη Μάη; Τι θα κάνουν, όταν μετά την επιδημία βρεθούν στον κυκεώνα της νέας οικονομικής κρίσης;
Για άλλη μια φορά ο κόσμος που ζούμε αρνείται να κοιτάξει προς τον πάτο του βαρελιού. Για άλλη μια φορά ο πάτος του βαρελιού πρέπει να επιβιώσει μόνος του. Μόνος σε ένα περιβάλλον θανάσιμου κινδύνου. Δουλειά όσων αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο είναι να μην πάψουν να κοιτάνε γύρω τους, να οργανώσουν σήμερα την αλληλεγγύη, να βοηθήσουν στην εξασφάλιση της επιβίωσης, να ετοιμαστούν και να ετοιμάσουν τον νέο κύκλο κοινωνικού αγώνα που θα έρθει νομοτελειακά μετά το πέρας αυτής της κρίσης. Και σήμερα να αγωνιστούμε, ώστε αυτός ο κόσμος να ενισχυθεί από τους δημόσιους πόρους, ώστε να καταφέρει να αντέξει τις επόμενες εβδομάδες.