Αmaya

Αmaya: Γιατί τίποτε δεν χαρίστηκε ποτέ στους καταπιεσμένους του Κόσμου

από | 25 Μάι, 2021

Αmaya:Γιατί τίποτε δεν χαρίστηκε ποτέ στους καταπιεσμένους του Κόσμου.

Από την Κύπρο μας έρχεται το θεατρικό κείμενο Αμάγια, μέσα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων ενός αυτοδιαχειριζόμενου εγχειρήματος. Μιας αυτοδιαχειριζόμενης έκδοσης. Η ιστορία; Μα τόσο απλή όσο και σύνθετη συνάμα. Εξελισσομένης της Προσφυγικής Κρίσης μία οικογένεια, επιχειρεί να περάσει μετά από πολλές περιπέτειες τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να φτάσει έτσι στην πολυπόθητη(;) γη της σωτηρίας – όπως φαντάζει τουλάχιστον στα μάτια αυτών των ανθρώπων η Ευρώπη. Εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα παράνομα  κυκλώματα μεταφοράς και διακίνησης ανθρώπων, ο πατέρας μένει τελικά πίσω, ενώ οι περιπέτειες μόλις φαίνεται να ξεκινούν με την άφιξη της μικρής Αμάγια και της μητέρας της σε ευρωπαϊκό έδαφος. Θα υπάρξει φροντίδα τελικά για εκείνες και αν ναι, από ποιους; Θα μπορέσει επίσης να αποφευχθεί μιά πιθανή απέλαση αφενός αλλά και να επανασυνδεθεί η οικογένεια αφετέρου; Το Αμάγια είναι ένα ξεκάθαρα στρατευμένο έργο. Προσοχή όμως! Όχι ένα στρατευμένο έργο που ο “ξύλινος” θεωρητικίζων λόγος του θα ευαγγελιζόταν το πρόταγμα μιάς γενικόλογης Ανατροπής και Ελευθερίας! Αντίθετα , το μινιμαλιστικό αυτό δράμα, χωρισμένο σε λίγες μόλις σκηνές, εκεί που εστιάζει, δεν είναι τόσο τα μεγαλόπνοα πολιτικά προγράμματα, όσο η συνθήκη της ευθύνης. Ευθύνης που ηθικά δεν γίνεται αναγνωρίσιμη στην πράξη των διάφορων μηχανισμών και που παραμένει παντελώς εξαφανισμένη στις δραστηριότητες των επί χρήμασι διακινητών της ελπίδας. Η ευθύνη,  αυτή η αυθόρμητη μέριμνα και τάση, να στηρίξουμε τον Άλλο και όχι να τον καταστρέψουμε ή να τον αφήσουμε να χαθεί, έρχεται ως μιά ισχυρή υπαρξιακή επιλογή κάποιων προσώπων για τα οποία η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι πολύ πιο σημαντικά από την ασφάλεια και την αφ υψηλού αδιαφορία που θα συνιστούσε η πίστη στην δραστηριότητα και την εμπιστοσύνη πρός του θεσμούς μιάς επιμέρους χώρας ή υπερεθνικών μηχανισμών σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε κάποια από αυτά τα πρόσωπα υπερισχύει και ένα ακόμη ισχυρό οντολογικά, υπαρξιακό χαρακτηριστικό. Αυτό της μνήμης και της επιστροφής στο παρόν -με νέα πρόσωπα- των τραγικών βιωμάτων του παρελθόντος όπως συμβαίνει σε χαρακτήρες σαν εκείνον της γιαγιάς, και τις ενθυμήσεις για τους δικούς της εξαναγκαστικούς ξεριζωμούς. Μέσα από την σπαρακτική παρουσία της Αμάγια και της οικογένειας της, και τις αποφάσεις-γενναιόφρονες και ανιδιοτελείς τέτοιες- που παίρνουν οι άνθρωποι που έχουν δεσμευτεί να φροντίσουν τόσο το κορίτσι όσο και την οικογένεια, ξεδιπλώνεται μπροστά μας, όλο το δράμα αλλά και η δυνατότητα ενός φωτός που αχνοφέγγει στις ψυχές των ανθρώπων του παρόντος-όσων τουλάχιστον έχουν επιλέξει να βγαίνουν συνειδητά  έξω από την βολή της θεαματικής ψευδαίσθησης ενός, κατά συνθήκην μόνον δίκαιου κόσμου, και να ρίχνονται στην υπεράσπιση των πιο αδύναμων.

Στον υπαρκτό μινιμαλισμό των πέντε τμημάτων του-καθώς και η εισαγωγή τουλάχιστον στο γραπτό κείμενο θεωρώ ότι είναι εξίσου ουσιαστική- “Εισαγωγή”, “ταξίδι”, “Στεριά”, ‘Βλέμμα” και “Ζωή” ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη/θεατή τόσο το δράμα των πολλών -ροές ανθρώπων σε διαρκή κίνηση που παράγονται και εξαφανίζονται στα χάσματα που δημιουργεί η κρατική και η καπιταλιστική συνθήκη του σήμερα- όσο και η αποφασιστική παρουσία των λίγων εκείνων αρωγών στο δράμα των άλλων , που βρίσκονται εκεί για να δράσουν και να βοηθήσουν. Εκείνων που βρίσκονται πέρα από τα κενά των τόπων και των χρόνων για να προσλάβουν τον άλλο ως συγκοινωνό και μέτοχο μιάς ουσίας αξεπέραστης. Μιάς ουσίας που δεν αξίζει και δεν πρέπει -αναλαμβάνοντας την ευθύνη τόσο των εαυτών μας όσο και των υπόλοιπων άλλων,- να χαθεί μέσα στις συμπληγάδες των πολέμων, του σκοταδιού και των φαντασμάτων που γεννά απανταχού η κυριαρχία και οι εξουσίες της.

Το Αμάγια είναι ένα πόνημα που αναφέρεται σε τέτοιους ανθρώπους αλλά η δύναμη του έγκειται-ακόμη περισσότερο-ότι είναι και γραμμένο, από τέτοιους ανθρώπους.

” Κάποιες ιστορίες δεν ειπώθηκαν ποτέ, εκείνοι και εκείνες που τις έζησαν, δεν είχαν χρόνο για χάσιμο ούτε για παίνεμα, έπρεπε να τρέξουν, να πράξουν.

να γίνουν η ιστορία , οι στιγμές ,η ζωή.

Περνάει η ζωή, περνάει…” Απόσπασμα από την εισαγωγή του Αμάγια.

Νομίζουμε ό,τι ήδη σε αυτή την μία φράση μπορούμε τα δούμε όλα όσα είναι ο πυρήνας του έργου και ίσως κάποιοι από εκείνους που αναφέρεται αλλά  και από εμάς τους ίδιους, τους εαυτούς μας.

Αmaya

Το alerta.gr αποτελεί μια πολιτική προσπάθεια διαρκούς παρουσίας και παρέμβασης, επιδιώκει να γίνει κόμβος στο πολύμορφο δικτυακό τοπίο για την διασπορά ριζοσπαστικών αντιλήψεων, δράσεων και σχεδίων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης… Η συνεισφορά είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα της κατανόησης της φύσης του μέσου και της ανάγκης που υπάρχει για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Για όποιον/α θέλει να συνδράμει ας κάνει κλικ εδώ

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά “Αυτό το πράγμα που αποκαλούμε Ντονμπάς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει... δεν είναι παρά ένας ορισμός που μας επιβλήθηκε από την Ρωσική Ομοσπονδία”. Oleksyi Danilov, 24/03/2021i “Ο στόχος των Συμφωνιών του Μινσκ είναι να...

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο]

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο] Με παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου στα Προπύλαια, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην...

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας Κανένας δεν επαναστατεί επειδή έτσι του κάπνισε, επειδή δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, επειδή βαριόταν αφόρητα μια κάποια μέρα της ζωής του. Κανένας δεν εξεγείρεται επειδή το διάβασε σε κάποια βιβλίο, επειδή πέρασε χρόνια να...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ Στις 25 Μαρτίου του 1873 γεννήθηκε στο Μάϊντς της Δυτικής Γερμανίας, ο αναρχικός θεωρητικός και ιστορικός Ρούντολφ Ρόκερ από μια οικογένεια Kαθολικών ειδικευμένων εργατών. Ο Ρόκερ ήταν γνωστός για την ενεργό δράση του...

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) | Γνωστός – Άγνωστος

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) Το νέο βίντεο από το κανάλι Γνωστός - Άγνωστος που περιλαμβάνει animated βίντεο ιστορίας (ελληνικής και παγκόσμιας), ψυχολογίας και κοινωνικών θεμάτων. https://www.youtube.com/watch?v=JLN5UWxPdIk Oι έλληνες τσιφλικάδες που...

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού. Αναδημοσίευση από την Αέναη Κίνηση. Σφαγή Capaci, ξεκινά η «στρατηγική της έντασης» με δυναμίτη, δεύτερο επεισόδιο, από τα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος με άρωμα μαφίας. Στις 19 ιουλίου, πάντα...

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων – Καματερού

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων - Καματερού Tην Παρασκευή 1η Μαρτίου παρευρεθήκαμε ως καλεσμένοι ομιλητές, μαζί και με την συλλογικότητα Πέλοτο από την Ξάνθη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η...

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη Ανακοίνωση ειδικευόμενων ψυχιάτρων του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων για την κατάσταση που επικρατεί στην Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διαχρονικά όπως φαίνεται από τις...

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα;

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα; Από την Πρωτοβουλία ενάντια στα ΕΛΠΕ. Ανακοινώθηκε η διεξαγωγή 2 νέων ερευνών (1) σχετικά με τη δυσοσμία στην περιοχή με τη συνεργασία, μεταξύ άλλων φορέων, του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου  και του ΑΠΘ. Χρηματοδότης της μια...

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς»)

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς») «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα» Κ. Μαρξ, Η 18η...