Άμστερνταμ. Σήμερα καταλήξαμε στο Sint Willibrodrusstraat 15 που ανήκει στο «απόστημα» Blackstone.
Αυτό το κτίριο ήταν άδειο για μεγάλο χρονικό διάστημα. σήμερα τερματίσαμε αυτήν την κατάσταση του κενού και της κερδοσκοπίας δίνοντας
στο σπίτι πίσω τον σκοπό του.
Γαμώ την Blackstone, φάτε τους πλούσιους!
Σταματήστε την κερδοσκοπία, καταλάβετε τον κόσμο
Μας λένε ότι δεν υπάρχουν αρκετά σπίτια για όλους, ότι δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έρχονται εδώ για να φύγουν από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις οικονομίες που έχουν καταστραφεί από την (νεο) αποικιοκρατία. Είναι απαράδεκτο τα ΜΜΕ να κατηγορούν τη μετανάστευση για το γεγονός ότι όλοι φαίνεται να αγωνιζόμαστε για να βρούμε σπίτι. Δεν υπάρχει πρόβλημα έλλειψης χώρου, δεν υπάρχει «κρίση στέγασης», το μόνο πρόβλημα είναι η άνιση κατανομή του πλούτου. Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός.
Πετιόμαστε έξω από την πόλη μας με την αύξηση των τιμών ενοικίου και τον εξευγενισμό. Η κοινωνική στέγαση πωλείται ιδιωτικά και η έλλειψη οικονομικής στέγασης σημαίνει ότι οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη. Οι άνθρωποι αγωνίζονται να πληρώσουν ενοίκιο, ενώ οι επενδυτές έχουν ελεύθερη γκάμα να κάνουν ό, τι θέλουν.
Ο ιδιοκτήτης αυτού του κτιρίου, η Blackstone είναι μια διεθνής εταιρεία που αυξάνει τις τιμές των κατοικιών για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους. Η Blackstone είναι ένας από τους μεγαλύτερους εμπορικούς ιδιοκτήτες κατοικιών στον κόσμο με 140 δισεκατομμύρια δολάρια σε ακίνητα και είναι διαβόητη για την εκμετάλλευση των ενοικιαστών και τις βίαιες εξώσεις. Το 2019, αγόρασαν κατοικίες αξίας 250 εκατομμυρίων ευρώ στην Ολλανδία. Μέσω αυτών των μαζικών αγορών κατοικιών, η εταιρεία κερδίζει από την ιδιωτικοποίηση των κατοικιών, καθιστώντας τες όλο και πιο απρόσιτες και μετατρέποντας τις βασικές ανάγκες σε εμπόρευμα. Αυτό είναι απαράδεκτο, το ενοίκιο είναι κλοπή! Η Blackstone κακοποιεί και εκμεταλλεύεται τους μισθωτές της έτσι ώστε οι επενδυτές της να γίνουν πλουσιότεροι
Δεν θέλουμε οι εταιρείες να κατέχουν την πόλη μας, θέλουμε στέγαση για όλους!
Οι πόλεις μας δεν είναι επιτραπέζια παιχνίδια για να παίξουν οι πλούσιοι.
Εμείς, η αναρχική φεμινιστική ομάδα του Άμστερνταμ καταλήγουμε σε αυτό το κτίριο ως διαμαρτυρία ενάντια στην ιδιοκτησία για κέρδος και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της πόλης μας. Καταλάβαμε αυτό το κτίριο από την πεποίθηση ότι κανένα σπίτι δεν πρέπει να παραμείνει κενό, ενώ άλλοι είναι άστεγοι. Το κράτος που ποινικοποιεί την έλλειψη στέγης και αφήνει τα σπίτια κενά για χρόνια είναι ο πραγματικός εγκληματίας. Για το Blackstone, αυτό το κτίριο είναι ένα από τα χιλιάδες που παραμένουν σάπια στην αγορά, αλλά για εμάς αυτό το κτίριο θα γίνει σπίτι για πολλούς και ένα παράξενο φεμινιστικό πολιτικό κέντρο από το οποίο θα ευδοκιμήσει η κοινότητά μας.
Βρισκόμαστε σε μια πανδημία, μια άλλη κρίση και ενώ οι πολυεθνικές λαμβάνουν δισεκατομμύρια ως διάσωση, είναι αυτές που βρίσκονται ήδη σε επισφαλείς θέσεις που αναγκάζονται να φέρουν το βάρος.
Πρώτα χαρακτηριζόμαστε ώς ουσιαστικοί εργαζόμενοι – τότε εκδιωκόμαστε από τα σπίτια μας όταν δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε το ενοίκιο. Είναι καιρός να ανακτήσουμε τους χώρους. Και να πούμε: αρκετά είναι αρκετό. Μόνο όταν οργανωθούμε, αναλάβουμε δράση και πολεμήσουμε ενάντια στις βλάβες που προκαλούνται στο σώμα και το μυαλό μας, έχουμε κάθε πιθανότητα. Ας μην υπάρχει ψευδαίσθηση, εάν θέλουμε κάτι θα πρέπει να αγωνιστούμε για αυτό. Ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε έδαφος, να βρεις λογική και να επιβιώσεις είναι να παλέψεις μαζί με τον διπλανό σου ενάντια στην εκμετάλλευση που γίνεται από αυτό το καπιταλιστικό σύστημα.
Ας πάρουμε λοιπόν τους δρόμους και τα σπίτια που μένουν άδεια
Σήμερα είναι μια συλλογική πράξη της κατάληψης ενός χώρου από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία. Ίσως να μην πετύχουμε όλη την ώρα, να αποτύχουμε και να αποτύχουμε σκληρά. Έχουμε ζήσει πολλές εξώσεις τους τελευταίους μήνες. Αλλά είμαστε πιο θυμωμένοι από ότι είμαστε κουρασμένοι. Με κάθε άμεση δράση μαθαίνουμε. Οι ενέργειές μας πρέπει να χρησιμεύσουν στην επέκταση των δικτύων αλληλεγγύης, στη συμβολή στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας που βασίζεται στην αμοιβαία βοήθεια, στην καταστροφή όλων των αρχών που βασίζονται στη βία.
Σε αυτές τις στιγμές που συναντιόμαστε και βιώνουμε τη συλλογική μας δύναμη, μπορούμε να φανταστούμε τι θα μπορούσε να είναι δυνατό. Αυτές είναι οι στιγμές που μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε.