Πριν από την κρίση η Πάτρα είχε δήμαρχο εκσυγχρονιστικής αισθητικής, των μεγάλων έργων και των φαραωνικών σταδίων, που εκ της προηγούμενης θητείας του ως υπουργός ολυμπιακής προετοιμασίας είχε φροντίσει να γεμίσει την περιοχή στάδια· παρότι γι’ αυτά καμιά μετα-ολυμπιακή χρήση δεν είχε προβλεφτεί. Και γιατί άλλωστε; Αφού η αρπακόλλα της κατασκευαστικής λαμογιάς σε συνδυασμό με την λαϊκή απαίτηση για ογκώδες μεγαλείο από οπλισμένο σκυρόδεμα, εξυπηρετούσε τόσο τα εργολαβικά όσο και τα πολιτικά συμφραζόμενα.
Όταν λοιπόν η μπίζνα των ολυμπιακών είχε τελειώσει, ο πρώην πλέον υπουργός που προαλειφόταν για δήμαρχος, σκέφτηκε πως από εδώ, την μικρομεσαία πόλη του, θα μπορούσε να επαναλάβει έναν αντίστοιχο θρίαμβο. Και αφού είχαμε στάδια που στέκονταν ακόμα αγέρωχα και καταθλιπτικά, σκαρφίστηκε το νέο μεγάλο πρότζεκτ: γιατί δεν διεκδικώ τους Μεσογειακούς Αγώνες; Ο προκάτοχός του τον έχρισε επικεφαλής της διεκδίκησης και το παιχνίδι ξεκίνησε.
Ήξερε, βέβαια, πώς παίζεται όλο αυτό. Γνώριζε πως για να πάρει τη γκλαμουράτη διοργάνωση θα έπρεπε να «τραπεζώσει» τους μίσθαρνους της διεθνούς επιτροπής, κι έτσι σκέφτηκε να καλέσει στην πόλη υπουργούς, εστεμμένους ευγενείς και αυλικούς από τα κράτη και τα βασίλεια της Μεσογείου, εξ αφορμής των εγκαινίων του «Πάρκου Μεσογειακού Αθλητισμού». Επειδή όμως η Πάτρα δεν διέθετε τέτοιο πάρκο, ο μέλλον δήμαρχος είπε «ας κατασκευάσουμε ένα στα γρήγορα», κατά τα αρπακολλατζίδικα ειωθότα.
Πήγαν έτσι σε μια περιοχή της πλαζ, κοντά στο εγκαταλειμμένο από χρόνια παλαιό κολυμβητήριο και έστρωσαν πρόχειρα με τσιμεντένιες πλάκες πεζοδρομίου μια περιοχή ούτε εκατό τετραγωνικών. Όπισθεν της μεγάλης πλευράς τοποθέτησαν 26 μαρμαράκια λίγων εκατοστών που έφεραν τις σημαίες των μεσογειακών κρατών και από την πλευρά της θάλασσας δυο μαρμάρινους οβελίσκους ύψους 4 μέτρων.
Γι’ αυτό, τον λίγων τετραγωνικών υπαίθριο σκηνικό, που γύρευε τι έκτακτο προϋπολογισμό είχε σπαταλήσει, έφερε στην πόλη τον πρίγκιπα Αλβέρτο του Μονακό, υπουργούς από τα βαλκανικά προτεκτοράτα και παρατρεχάμενους από όλες τις χώρες, συν γυναιξί και τέκνοις. Στην τελετή, που μετέδωσαν όχι μόνο τα τοπικά αλλά και τα κανάλια πανελλαδικής ευτέλειας, ο επερχόμενος δήμαρχος επικεφαλής ξεκίνησε το λόγο του με την πομπώδη δήλωση «Εδώ, από το Πάρκο Μεσογειακού Αθλητισμού κηρύττω την διεκδίκηση των Μεσογειακών Αγόνων για την Πάτρα!». Μιλάμε, συνολικά, για θέαμα αρκούντως γελοίο ακόμα και αν δεν γνωρίζαμε τότε την πλήρη αλήθεια…
Όταν το χειμώνα μια ξαφνική θεομηνία κατακερμάτισε τα εναπομείναντα διακοσμητικά στοιχειά του εν λόγω πάρκου, αποκαλύφθηκε πως τόσο οι μαρμάρινες περιστοιχίσεις των σημαιών όσο και οι μαρμάρινοι οβελίσκοι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από προκατασκευές από πρόχειρα βαμμένη λαμαρίνα, που στέκονταν σε μεταλλικό ικρίωμα, το οποίο ήδη είχε διαβρωθεί πλήρως. Σήμερα, λοιπόν, περνώντας κάποιος από το Πάρκο Μεσογειακού Αθλητισμού αντικρίζει την γυμνή αλήθεια του οράματος της Ισχυρής Ελλάδας και ταυτόχρονα μια συμπυκνωμένη εικόνα των αιτιών της πολυεπίπεδης κρίσης που μας ταλανίζει εδώ και χρόνια. Τα σκουριασμένα παλιοσύδερα δίπλα από την θάλασσα στέκουν σήμερα μνημείο για το τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο χυδαίος υλικός πολιτισμός του μικροαστού ιδιώτη, σε συνθήκες εικονικής δημοκρατίας και κοινωνίας του θεάματος.