Γιατί πολεμούν οι Κούρδοι;

Τι βρίσκει η κουρδική νεολαία, όταν παρατάει τα πάντα και εντάσσεται στο PKK, ώστε να παραμένει στις γραμμές του;

Για να εισέλθει κανείς στο στόμιο της σπηλιάς, πρέπει να συρθεί στα τέσσερα ή να γλιστρήσει προς τα εμπρός σαν να μιμείται μια ανάποδη αράχνη. Το στόμιο ανοίγει σε έναν διάδρομο σαν να είναι φτιαγμένο για έφηβους, αναγκάζοντας όποιον είναι ψηλότερος από 1,80 μ. να σκύψει το κεφάλι του, μέχρι το μονοπάτι να διευρυνθεί σε ένα σπήλαιο που έχει διαστάσεις περίπου 500 έως 650 τ.μ. . Εδώ ζουν, μαθαίνουν και κοιμούνται δύο δωδεκάδες μαχήτριες του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK). Το φθινόπωρο του 2016 πήγα μαζί τους στο πλαίσιο της ετήσιας έρευνάς μου για τη λειτουργία και τη φιλοσοφία της ομάδας, καθώς και για να πάρω συνέντευξη από τις νεαρές γυναίκες που άφησαν τα πάντα πίσω τους για να ενταχθούν στις γραμμές του PKK.

Το σπήλαιο λειτουργεί ως ένας πλήρως λειτουργικός στρατώνας, καθαρός και σχετικά ζεστός, με πολύχρωμα πλαστικά χαλιά που καλύπτουν μεγάλο μέρος του δαπέδου και είναι προσεκτικά γεμάτος με σακιά άμμου με ροζ και κίτρινα σεντόνια τα οποία είναι απλωμένα πάνω τους, για να χωρίζουν το σπήλαιο σε αυτοσχέδια δωμάτια, συμπεριλαμβανομένου ενός κοινού χώρου, μιας βιβλιοθήκης και κοινών υπνοδωματίων. Οι σημαίες του ΡΚΚ και ένα πορτρέτο του ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν -ο οποίος από το 1999 εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης σε απομόνωση σε νησί στα ανοικτά των τουρκικών ακτών- καλύπτουν τους τοίχους με τους σάκους άμμου, όπως και φωτογραφίες των πεσόντων. Φαγητό θα μπορούσε να βρεθεί στοιβαγμένο σε γωνίες, άκρες και εσοχές, τακτοποιημένο μαζί με όπλα και πυρομαχικά.

Κάθισα με μια από τις μαχήτριες που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Zinarîn. (Οι μαχήτριες δεν επιτρέπεται να μοιράζονται τα ονόματα γέννησής τους για λόγους ασφαλείας). Ήταν σχεδόν 18 ετών και είχε ενταχθεί στο PKK ένα χρόνο νωρίτερα, όταν ήταν μαθήτρια λυκείου στην πόλη Siirt, που βρίσκεται στη νοτιοανατολική Τουρκία. Θυμήθηκε τον ενθουσιασμό και τον φόβο που ένιωσε όταν μια μέρα, όταν έφυγε κρυφά από το μάθημα και πήγε στην αίθουσα προσευχής του σχολείου, για να αλλάξει τη στολή της. Στη συνέχεια πήγε στην προκαθορισμένη συνάντηση με ένα μέλος του PKK σε ένα κρησφύγετο.

“Φοβόμουν μήπως με πιάσουν, καθώς ήλεγχα συνεχώς το ρολόι μου. Άραγε θα είχε ήδη τελειώσει το μάθημα της αδελφής μου και θα είχε παρατηρήσει ότι είχα φύγει; Θα ήξερε ήδη η μητέρα μου ότι είχα εξαφανιστεί μέχρι τώρα;”. Αλλά κανείς δεν πρόσεξε εγκαίρως την εξαφάνισή της, για να τη σταματήσει.

Στο κρησφύγετο, η Zinarîn συνάντησε άλλες δύο νεαρές κοπέλες που είχαν φτάσει κάτω από παρόμοιες συνθήκες και την επόμενη μέρα αναχώρησαν όλες μαζί με την στρατολόγο τους και εντάχθηκαν επίσημα στο PKK. Όπως και οι περισσότερες άλλες μαχήτριες από τις οποίες πήρα συνέντευξη, η Zinarîn είχε φιλοδοξίες να πάει στη μάχη, να υπερασπιστεί και να πολεμήσει για τον κουρδικό λαό. Ήταν τέλη του 2014 και η πόλη Κομπάνι απασχολούσε ιδιαίτερα τη σκέψη της. Το Κομπάνι, που βρίσκεται στη βόρεια Συρία, ήταν ήδη πολιορκημένο από την οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, η οποία είχε εμπλακεί σε πλήρη μάχη με τις κουρδικές δυνάμεις των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG). (Το YPG κέριδσε αργότερα τη μάχη με τη βοήθεια της αεροπορικής κάλυψης από τις αμερικανικές δυνάμεις).

Αλλά όταν οι διοικήτριες του PKK της Zinarîn αρνήθηκαν να την επιστρατεύσουν και να την στείλουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, εκείνη απογοητεύτηκε και θύμωσε. Αν όχι για να πολεμήσει, τι άλλο είχε υπογράψει για να κάνει; Γιατί άλλωστε είχε αφήσει πίσω της την οικογένειά της, τους φίλους της και ό,τι ήξερε;

“Είχα δει μαχήτριες στην τηλεόραση που είτε πήγαιναν στον πόλεμο είτε χόρευαν και τραγουδούσαν”, είπε η Zinarîn, αναφερόμενη στις μυριάδες παραγωγές των μέσων ενημέρωσης που εξυμνούν τις πολεμικές δραστηριότητες των Κούρδων και καταναλώνονται ακόρεστα από τη νεολαία. Αλλά “η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ διαφορετική”, πρόσθεσε.

Μέλη του PKK επικοινωνούν με άλλη μονάδα μέσω walkie talkie έξω από τη σπηλιά Şehit Mazda, κάπου στα Όρη Qandil

Η Zinarîn βρέθηκε να κάθεται σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης στα βουνά συζητώντας για βιβλία σχετικά με την ιδεολογία του PKK την ημέρα και να τρέμει κάτω από μια υγρή κουβέρτα τη νύχτα. Εξακολουθούσε να αισθάνεται προδομένη από την ασυμφωνία μεταξύ εικόνας και πραγματικότητας. “ειδικά όταν βλέπω μάρτυρες στην τηλεόραση, γιατί τότε θέλω να πάω να πολεμήσω”, μου είπε, σχεδόν γνωρίζοντας τη νεανική φύση του ενθουσιασμού της. Οι μήνες που είχε ήδη περάσει στα βουνά με το PKK είχαν φέρει κάποια ωριμότητα και έναν ανανεωμένο σκοπό.

“Δεν φωνάζω πια όταν θυμώνω, ούτε φέρομαι πεισματικά”, μου εκμυστηρεύτηκε η Zinarîn. “Αυτό το έμαθα εδώ, στις συνεδρίες στις οποίες ασκούμε κριτική ο ένας στον άλλον και στον εαυτό μας. Είμαστε ενήλικες εδώ”, είπε. Άλλες νεαρές μαχήτριες επανέλαβαν την ιστορία της Zinarîn. Η Evîndar, επίσης 18 ετών, εντάχθηκε στο PKK λίγο πριν τα 17α γενέθλιά της, προκειμένου να ξεφύγει από την απειλή της οικογένειάς της για αναγκαστικό γάμο και επίσης “για να εκδικηθεί για τον θάνατο ενός ξαδέλφου της” που είχε σκοτωθεί ως μαχητής του PKK.

Μέλη του PKK τρώνε πρωινό έξω από την σπηλιά Şehit Mazda, κάπου στα Όρη Qandil

Μέλος του PKK σε προσωρινό στρατόπεδο κάτω από δέντρα στα Όρη Qandil

Υπήρχαν μαχητές τους οποίους δεν μπόρεσα να εντοπίσω, αλλά πήρα συνέντευξη από τις οικογένειές τους. Αυτό συνέβη με τον Tîrêj, έναν έφηβο που καταγόταν από τη μικρή πόλη Roboski, που βρίσκεται στη νοτιοανατολική Τουρκία. Σύμφωνα με τους γονείς του, ο Tirej έχασε τους δύο καλύτερους φίλους του όταν ο τουρκικός στρατός βομβάρδισε μια ομάδα συνοριακών εμπόρων στα τουρκο-ιρακινά σύνορα το 2011. Ήταν 15 ετών. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ο Tirej έγινε απελπισμένος και επιφυλακτικός. Τελικά εγκατέλειψε όλα όσα γνώριζε και εντάχθηκε στο PKK.

Αυτό το φαινόμενο των ανηλίκων και των νεαρών ενηλίκων που εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τις πόλεις τους και προσχωρούν στο αντάρτικο ήταν πιο συνηθισμένο κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990, τα χρόνια του εντονότερου ένοπλου αγώνα μεταξύ του PKK και του τουρκικού κράτους. Η απήχηση που ασκούσε στους Κούρδους νέους ήταν κάτι περισσότερο από την ευκαιρία να πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό. Η ένταξη στην ομάδα ήταν επίσης μια μορφή αντίστασης κατά της κουρδικής φεουδαρχικής δομής, όπως είναι οι μακρόχρονες παραδόσεις που συνέδεαν τους αγρότες και τους δουλοπάροικους με τους εκμεταλλευτές γαιοκτήμονες που βοηθούνταν από το τουρκικό κράτος.

Το ΡΚΚ δεν είχε ακόμη ενσταλάξει την πολιτική του να επιστρέφει στην πατρίδα τους νεοσύλλεκτους που θεωρούνταν πολύ νέοι, για να ενταχθούν. Η Hêlîn, η οποία ήταν γύρω στα 30 όταν συναντηθήκαμε, μου είπε ότι είχε ενταχθεί στο PKK, όταν ήταν 15 ετών, μετά τη σύλληψη του Οτζαλάν και τη φυλάκισή του από το τουρκικό κράτος. Ο Hesen, 37 ετών, εντάχθηκε στο PKK, όταν ήταν 14 ετών. Έχασε το πόδι του σε ενέδρα λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα. Όταν κάθισα μαζί του, φορούσε προσθετικό μέλος, το οποίο τον βοηθούσε να εκτελεί τα καθήκοντά του ως εκπαιδευτής και κατασκευαστής στρατοπέδων στα βουνά.

Η στρατολόγηση ή επιστράτευση παιδιών για ένοπλο αγώνα αποτελεί φυσικά παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Οι Συμβάσεις της Γενεύης, η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου χρησιμοποιούν σαφή γλώσσα για το θέμα αυτό. Το πρωτόκολλο των Συμβάσεων της Γενεύης αναφέρει: “Τα παιδιά που δεν έχουν συμπληρώσει την ηλικία των δεκαπέντε ετών δεν πρέπει να στρατολογούνται στις ένοπλες δυνάμεις ή ομάδες, ούτε να τους επιτρέπεται να λαμβάνουν μέρος στις εχθροπραξίες”.

Όμως υπάρχει λιγότερη νομική σαφήνεια, όταν πρόκειται για εφήβους ηλικίας 16 έως 18 ετών. Ορισμένες συμβάσεις, όπως η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, επιτρέπουν τη στρατολόγηση από την ηλικία των 16 ετών, αλλά απαγορεύουν στους ανηλίκους να συμμετέχουν σε ένοπλες συρράξεις.

Το PKK μαζί με το YPG και τις Μονάδες Προστασίας Γυναικών (YPJ) στη Συρία έχουν υπογράψει συμφωνίες με διεθνείς οργανισμούς για την απαγόρευση της στρατολόγησης και της κατάταξης παιδιών-στρατιωτών. Οι Κούρδοι νέοι κάτω των 16 ετών στέλνονται πίσω στα σπίτια τους, όταν εμφανίζονται ζητώντας να ενταχθούν στο PKK, ενώ οι νέοι ηλικίας 16 έως 18 ετών δε στέλνονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

“Η καλύτερη ηλικία, για να ενταχθεί κάποιος στο PKK, είναι μεταξύ 18 και 35 ετών”, εξήγησε ο Cemil Bayık, συν-ηγέτης της Ένωσης Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (KCK), της ομάδας-ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργεί το PKK.

Ωστόσο, αυτό δεν έχει σταματήσει την αναμόχλευση της προπαγάνδας που απευθύνεται στους νεαρούς Κούρδους, δηλαδή ιστορίες που δοξάζουν τη μάχη και τον πόλεμο κατά του “καταπιεστή”, τόσο του πραγματικού όσο και του αντιληπτού.

Στο “The Diaries of the Sur Resistance”, μια τηλεοπτική σειρά που συνδυάζει αληθινά πλάνα, ημερολόγια πολέμων και κινούμενα σχέδια, ένοπλες ομάδες νέων που συνδέονται με το PKK εμφανίζονται να ορκίζονται να υπερασπιστούν την αυτονομία της συνοικίας τους, Sur, της ιστορικής καρδιάς του Diyarbakır, μιας από τις πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας που είχε αυτοανακηρυχθεί “αυτόνομη” μετά την ειρηνευτική διαδικασία PKK-τουρκικού κράτους το 2015. Παρακολουθώντας την τηλεοπτική σειρά είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς τα κίνητρα πίσω από την ξεσηκωτική μουσική και τις εικόνες των “μαρτύρων” που προβάλλονται στους γνωστούς μαύρους πέτρινα τείχη της πόλης που είναι φτιαγμένα από βασάλτη.

Πράγματι, τα δεκάδες μέλη του PKK με τα οποία μίλησα θυμήθηκαν πώς ονειρεύονταν να ανατινάξουν τα φυλάκια του τουρκικού στρατού και να σκοτώσουν τους στρατιώτες, να πυροδοτήσουν βόμβες στην άκρη του δρόμου και να καταστρέψουν στρατιωτικά οχήματα με “όλους μέσα”. Ο ένας μετά τον άλλον, οι νεαροί μαχητές μού έλεγαν πώς ήθελαν να εκδικηθούν για αυτό που περιέγραφαν ως το διαρκές τραύμα των παιδικών τους χρόνων, όπως βίωσαν αυτά τα τραύματα στην Τουρκία.

Αναφέρθηκαν στην αναγκαστική αφομοίωση που τους ζητούσε το τουρκικό κράτος, το οποίο δεν επιτρέπει στους Κούρδους να διδάσκουν τη μητρική τους γλώσσα στα σχολεία. Είχαν μεγαλώσει γνωρίζοντας καλά τις νομικές επιπτώσεις που υπέστησαν χιλιάδες Κούρδοι ακτιβιστές, πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι και άλλοι, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν να παραμένουν στις τουρκικές φυλακές.

Το τραύμα διατρέχει κάθε γενιά. Δε γλιτώνει σχεδόν καμία κουρδική οικογένεια από κάποια εμπειρία πολιτικής δίωξης, μαζικής δολοφονίας, εξωδικαστικών εκτελέσεων ή εκτοπισμού. Στη δεκαετία του 1990 ο τουρκικός στρατός κατέστρεψε εκατοντάδες κουρδικά χωριά και οι τουρκικές αρχές δεν έχουν ακόμη συμφιλιωθεί με τα όσα εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια των διαβόητων σφαγών του Ντερσίμ, που κατά καιρούς αναφέρονται ως γενοκτονία με πιθανότατα δεκάδες χιλιάδες νεκρούς τη δεκαετία του 1930.

Αλλά με όλη τη συζήτηση των νέων μαχητών για εκδίκηση, στο ΡΚΚ πολλοί φαίνεται να βρίσκουν μια ανανεωμένη αίσθηση του σκοπού. Όπως το έθεσε μια εξ αυτών, η Ronahî, μια γυναίκα γύρω στα 30 που εντάχθηκε αμέσως μετά την ενηλικίωσή της: “Σταδιακά, έμαθα ότι η εκδίκηση είναι μια πολύ μεγαλύτερη έννοια από τη βία. Εκδίκηση είναι επίσης να επενδύεις σε ό,τι δεν επιτρέπει το κράτος. Να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο. Να ζεις πλήρως ως Κούρδος και Κούρδισσα”.

Μια άλλη μαχήτρια, η Mizgîn, η οποία ήταν γύρω στα 40, μου είπε ότι είχε ενταχθεί στο PKK έχοντας έρθει από το ιρανικό Κουρδιστάν, όταν ήταν μόλις 16 ετών. Οι γονείς της ήταν Κούρδοι ακτιβιστές πριν φύγουν από την Τουρκία για το Ιράν και στην πραγματικότητα της είχαν δώσει τις ευλογίες τους, όταν τους είπε ότι ήθελε να ενταχθεί στο PKK, ακόμη και για τις ιδέες της να πολεμήσει για τη δόξα.

“Νόμιζα ότι θα πέθαινα νέα, αλλά κοιτάξτε με τώρα”, είπε. “Έμαθα ότι δεν ήρθα στο PKK για να πεθάνω, αλλά για να ζήσω”.

Οι μαχητές που εντάσσονται ως ενήλικες υφίστανται, επίσης, μια αναμόρφωση και βιώνουν μια αναγέννηση στην ιδεολογία που καλλιεργεί ο Οτζαλάν. Η Ronahî, για παράδειγμα, μια αντάρτισσα μαχήτρια που έχει αναλάβει να διδάσκει κουρδικά σε ξένους και Κούρδους, εντάχθηκε στο PKK στις αρχές της δεκαετίας του 2020’. Πλησίαζε τα 40, όταν τη συνάντησα.

“Δεν έχω χρησιμοποιήσει σχεδόν ποτέ το όπλο μου”, είπε. Η συμπεριφορά της ήταν ήπια και σκεπτική. “Στην αρχή πίεσα τους διοικητές μου να με στείλουν στην Τουρκία, για να πολεμήσω, αλλά αρνήθηκαν. Ο διοικητής μου μού είπε ότι τα όνειρά μου για μάχη και μαρτύριο ήταν πολύ περιοριστικά. Έπρεπε να μορφωθώ. Έμαθα να ονειρεύομαι τη ζωή αντί για το μαρτύριο”, πρόσθεσε η Ronahî.

Ίσως, όπως ταιριάζει καλύτερα στη σύνθεσή της, η Ronahî είχε εμπλακεί με την πάροδο των ετών στην ανάπτυξη της στρατηγικής σκέψης του PKK σχετικά με τα θέματα των γυναικών και, ως αποτέλεσμα, παρακολούθησε μαθήματα για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, πριν γίνει δασκάλα. Η Ronahî ανακάλυψε το ταλέντο της στην εκμάθηση γλωσσών και μεταδίδει τις ικανότητές της τόσο ως δασκάλα όσο και ως μεταφράστρια. Σε όλα τα στρατόπεδα συνάντησα μέλη του PKK που είχαν ενταχθεί, για να πολεμήσουν, αλλά αντ’ αυτού έχουν εγκατασταθεί σε μη πολεμικούς ρόλους, όπως η εργασία σε ένα εργαστήριο για την κατασκευή στολών ή ως ειδικοί στα εκρηκτικά για τη δημιουργία κατοικήσιμων σπηλαίων. Υπάρχουν δουλειές όπως φύλακες για ανώτερα μέλη του KCK και διανομείς τροφίμων, καυσίμων, κουβερτών, ρούχων, πυρομαχικών και όπλων. Υπάρχουν επιτροπές και συνεδριάσεις που συζητούν οικονομικές και πολιτιστικές στρατηγικές και πώς να βελτιώνεται συνεχώς η ζωή των γυναικών.

“Ο κόσμος συχνά πιστεύει ότι το PKK έχει να κάνει μόνο με τα όπλα, αλλά αυτό δεν ισχύει καθόλου. Το PKK έχει να κάνει με την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής λύσης”, μου είπε η Ronahî.

Απόψυξη του ψωμιού πριν το μεσημεριανό στη σπηλιά Şehit Mazda, κάπου στα Όρη Qandil

Μέλη του PKK χτενίζουν η μια τα μαλλιά της άλλης στη σπηλιά Şehit Mazda, κάπου στα Όρη Qandil

Αυτή η “εναλλακτική λύση” γίνεται καλύτερα κατανοητή μέσα από την οργανωτική δομή του KCK, το οποίο επιβλέπει ένοπλες και άοπλες ομάδες στο Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία και τη Συρία. (Για παράδειγμα, το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης ή PYD στη Συρία είναι μια άοπλη ομάδα, ενώ το YPG και το YPJ είναι ένοπλες δυνάμεις). Το PKK περιλαμβάνει στη δομή του τόσο μια άοπλη ομάδα όσο και ένοπλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Δυνάμεων Λαϊκής Άμυνας, ή HPG, και των Ελεύθερων Γυναικείων Μονάδων ή YJA STAR. Οι ανήλικοι μπορούν να ενταχθούν στο PKK, αλλά όχι στην HPG ή στην YJA STAR. Αυτές οι ένοπλες δυνάμεις συμμετέχουν στην προστασία της αυτονομίας μιας περιοχής, όπως στη βορειοανατολική Συρία, ή πολεμούν σε ανταρτοπόλεμο, όπως στην Τουρκία.

Σε αντίθεση με τις συνήθεις παρανοήσεις, το κυρίαρχο όραμα του KCK δε συνεπάγεται τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού έθνους-κράτους, αλλά έχει τις ρίζες του στα ιδανικά του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού και είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από τη φιλοσοφία του αείμνηστου Αμερικανού ελευθεριακού στοχαστή και ακτιβιστή Μάρρεϊ Μπούκτσιν.

Ο Μπούκτσιν, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη ως γιος Εβραίων Ρώσων εμιγκρέδων, έγινε γνωστός ως συνδικαλιστής και κομμουναλιστής. (Τη δεκαετία του 1960 βοήθησε Πορτορικανούς καταληψίες στη Νέα Υόρκη να εκτρέφουν βιολογικά ψάρια σε υπόγεια πολυκατοικιών). Επινόησε τον όρο Κοινωνική Οικολογία, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να επιδιώκουμε να επιβληθούμε κυριαρχικά στη φύση, αλλά μάλλον πρέπει να προσπαθήσουμε να την “κατευθύνουμε”.

Η ιδεολογία του KCK έχει τις ρίζες της σε άλλες ιδέες του Bookchin, ότι το σύγχρονο έθνος-κράτος είναι μια εγγενώς καταπιεστική δομή, επειδή ευνοεί μια άδικη ιεραρχία: πλούσιοι έναντι φτωχών, ηλικιωμένοι έναντι νέων, άνδρες έναντι γυναικών, φυλετική ή εθνική ομοιογένεια έναντι της ποικιλομορφίας.

Το KCK εργάζεται για την εκπαίδευση των μελών του και την εφαρμογή αυτών των ιδεών στην πράξη, συγκεκριμένα στη βορειοανατολική Συρία, ξεκινώντας από το 2012, τις πρώτες ημέρες του συριακού πολέμου, όταν ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ απέσυρε τα στρατεύματά του από τις κουρδικές περιοχές, για να πολεμήσει τους Σύρους αντάρτες αλλού.

Όποιος “πηγαίνει στα βουνά” -μεταφορά που χρησιμοποιούν οι Κούρδοι για την ένταξή τους στο PKK- πρέπει να υποβληθεί σε εκπαίδευση σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τα βασικά της εξελικτικής βιολογίας και τα πρώιμα ανθρώπινα μεταναστευτικά πρότυπα από την Αφρική μέχρι την πολυπλοκότητα του κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα και πολλά ακόμα πράγματα ενδιάμεσα, προτού αποφοιτήσει και γίνει εργαζόμενο μέλος υπό το KCK ή μιας από τις θυγατρικές οργανώσεις του. Ορισμένοι από τους νεοσυλλέκτους θα γίνουν τελικά μαχητές στην HPG ή την YJA STAR, αλλά όχι πριν μάθουν ακριβώς τι είναι αυτό για το οποίο πολεμούν.

Ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξελιχθεί ο κουρδικός απελευθερωτικός αγώνας τα επόμενα χρόνια, όσοι έχουν πάει στα βουνά γνωρίζουν ένα πράγμα με βεβαιότητα. Δεν υπάρχει επιστροφή στα μέρη απ’ όπου έφυγαν.

Πηγή: New Lines Magazine