Πανελλαδικά Καλέσματα σε πορείες – συγκεντρώσεις στις 17 Νοεμβρίου

Πανελλαδικά Καλέσματα σε πορείες – συγκεντρώσεις στις 17 Νοεμβρίου

Αθήνα

Αθήνα | Κάλεσμα για την υπεράσπιση του Πολυτεχνείου ενόψει του τριημέρου της 17 Νοέμβρη

Ανοιχτή Συνέλευση για την υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη

Το Πολυτεχνείο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γειτονιάς των Εξαρχείων, με καθοριστική συμβολή στο βαρύ πολιτικό φορτίο της περιοχής. Με αφετηρία την εξέγερση του ’73, ήταν για κοντά 50 χρόνια ένα σημείο καθημερινής συνάντησης, πολιτικής ζύμωσης, συνελεύσεων, καταλήψεων και συγκρούσεων με την αστυνομία, και ταυτόχρονα διαχρονικό αγκάθι για τους κυβερνώντες και την εξουσία.

Στην covid-19 εποχή βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Με αφορμή την τηλεκπαίδευση των φοιτητών/τριων, ο χώρος εδώ και τρία εξάμηνα παρέμενε κλειδωμένος και νεκρός. Σήμερα, αν και οι λειτουργίες του έχουν μερικώς επανέλθει, ο χώρος μετά το μεσημέρι κλειδώνεται και ο έλεγχος στην πύλη είναι ασφυκτικός. Απώτερος στόχος του κοσμήτορα Π. Τουρνικιώτη είναι να μεταφερθούν οι ακαδημαϊκές λειτουργίες εκτός κέντρου Αθήνας και στη συνέχεια να μετατραπεί σε μουσείο.

Η επίθεση στους δημόσιους χώρους των Εξαρχείων είναι ολομέτωπη: Πολυτεχνείο – πλ. Εξαρχείων – λόφος Στρέφη.

Ως Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του λόφου Στρέφη καλούμε σε μαζική παρουσία στον χώρο του Πολυτεχνείου κατά την διάρκεια των τριήμερων εκδηλώσεων, και μετέπειτα για τη υπεράσπιση του δημόσιου και ελεύθερου χαρακτήρα της χώρου.

Να μπλοκάρουμε τα σχέδια για την πλήρη αποστείρωση της πλατείας Εξαρχείων μέσω της κατασκευής εργοταξίου για το μέτρο και τα σχέδια καταστροφής και ανάπλασης του λόφου Στρέφη.

Να υπερασπιστούμε μαχητικά την γειτονιά μας αποτρέποντας τους κρατικούς σχεδιασμούς εξευγενισμού και της πολιτικής απονέκρωσής της.

Πλατεία – Στρέφης – Πολυτεχνείο

Τα Εξάρχεια δεν μπαίνουν σε μουσείο

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του λόφου Στρέφη

——————————————————————————————————————-

Αθήνα | Κάλεσμα της Αντιφασιστικής Συνέλευση Χολαργού

Ενάντια σε νοσταλγούς της χούντας και ενάντια σε κάθε μορφή κρατικής εξουσίας που καταστέλει ελευθερίες και προσπαθεί να υποτάξει τη σκέψη μας, ενάντια στους σύγχρονους φασίστες που προσπαθούν να οργανωθούν εκ νέου συγκροτώντας ομάδες για στοχευμένες επιθέσεις, καλούμε όλες/ους τους κατοίκους της περιοχής, να συμμετέχουν και να στηρίξουν την κατάληψη στο κτίριο Γκίνη και την πορεία του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση δεν αποτελεί μνήμη, ο αγώνας είναι διαρκής.

Αντιφασιστική Συνέλευση Χολαργού

Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη | Κάλεσμα για την πορεία του Πολυτεχνείου

ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ – ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Παρότι κοντεύουμε πλέον τα δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια κατάσταση που μόνο μια έκτακτη και απρόβλεπτη συνθήκη, ίσως, θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Όλο αυτό το διάστημα, το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύθηκε, αλλά αντιθέτως, η απορρύθμιση και υποτίμησή του συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μάλιστα επιταχύνθηκε. Ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία αντί να αυξηθεί μειώθηκε, ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ο λόγος, σύμφωνα με τον υπουργό επικρατείας (και πρώην γενικού διευθυντή του ΣΕΒ) Άκη Σκέρτσο, είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί ένα πολυτελές (sic) σύστημα υγείας, καθότι μετά την πάροδο της πανδημίας, αυτό δε θα χρειάζεται. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο άνθρωπος, είτε λόγω αγνής ηλιθιότητας, είτε λόγω πλήρους έλλειψης ενσυναίσθησης, είτε λόγω και των δύο μαζί, υπήρξε ειλικρινής. Είπε, απλά και κατανοητά, ότι για την κυβέρνηση είναι προτιμότερο να πεθαίνει κόσμος λόγω της τραγικής κατάστασης του εθνικού συστήματος υγείας, από το να προχωρήσει αυτή σε οποιαδήποτε δομική και ουσιαστική ενίσχυσή του. Αυτά λέγονται, την στιγμή που τα νοσοκομεία είναι και πάλι στα όρια της κατάρρευσης, το ιατρικό προσωπικό είναι και πάλι εξουθενωμένο, οι ΜΕΘ είναι και πάλι στα όρια της πληρότητάς τους, οι νεκροί είναι καθημερινά και πάλι γύρω στους 50 (με αυξητική τάση), την στιγμή που ο συνολικός αριθμός των νεκρών στην χώρα έχει ξεπεράσει τους 16.500. Μπορεί επικοινωνιακά η μετακύλιση των ευθυνών που επιχειρεί η κυβέρνηση, να μετατοπίστηκε από την “ατομική ευθύνη” στους “αντιεμβολιαστές”, όμως η ουσία παρέμεινε ίδια. Το κράτος όχι μόνο είναι σθεναρά ενάντιο στο να ενισχύσει της δημόσιες παροχές, αλλά επιταχύνει την υποτίμηση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας.

Παράλληλα, η υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όσων βρισκόμαστε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αποκαλύπτεται ποικιλοτρόπως, όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα. Μόνο τις τελευταίες βδομάδες, έχουμε τα εξής περιστατικά: Ο Νίκος Σαμπάνης, 18χρονος Ρομά, δολοφονήθηκε άγρια με 38 σφαίρες από τους μπάτσους της συμμορίας ΔΙΑΣ, επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα τους. Ο Δημήτρης Δαγκλής, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα/δολοφονία στο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Δύο διανομείς, ο 18χρονος πρόσφυγας από το Πακιστάν Anees Meer στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ασημάκης στην Θεσσαλονίκη, σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της εργασίας τους, από διερχόμενα αυτοκίνητα τα οποία παραβίασαν τον Κ.Ο.Κ. Βάρκα γεμάτη πρόσφυγες βούλιαξε ανοιχτά της Χίου, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών παιδιών και μίας γυναίκας, στα νερά του Αιγαίου.

Αυτή η κλιμάκωση «ατυχών περιστατικών» που τείνει να γίνει πλέον κανονικότητα και μακάβρια συνήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο πάρα απότοκο της επίθεσης του κράτους και κεφαλαίου προς τους ανθρώπους της τάξης μας, και παράλληλα, του κοινωνικού κανιβαλισμού που αυτή η συνθήκη παράγει και οξύνει. Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, που δολοφονεί όποιον και όποια ”περισσεύει”, πάντα με γνώμονα το κέρδος.

Εμείς από την πλευρά μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι κόσμος πεθαίνει λόγω έλλειψης επαρκούς και προσβάσιμης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, επειδή το κράτος θεωρεί κάτι τέτοιο “πολυτέλεια” και τζάμπα κόστος. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι η Υγεία, από δημόσιο αγαθό -που εμείς άλλωστε πληρώνουμε μέσω των φόρων μας- μετατρέπεται όλο και περισσότερο, σε εμπόρευμα που κάποιοι/ες μπορούν να αγοράσουν και κάποιοι/ες όχι.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι τα κέρδη του κάθε αφεντικού βγαίνουν -απολύτως απτά και κυριολεκτικά- από το δικό μας αίμα. Ότι την ίδια στιγμή που τα αφεντικά μας βγάζουν υπερκέρδη, οι εργάτες/τριες πρέπει να τεντωνόμαστε όλο και παραπάνω και να διακινδυνεύουμε καθημερινά τη ζωή μας για ένα μεροκάματο-φιλοδώρημα (μια συνθήκη που εντατικοποιήθηκε μετά το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο νομιμοποίησε και με την βούλα του κράτους ό,τι μέχρι πριν τα αφεντικά προσπαθούσαν παράτυπα να μας επιβάλουν).

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους μπάτσους-καουμπόηδες που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν ότι το πλημμέλημα της κλοπής ενός αυτοκινήτου ή το πλημμέλημα του να μην σταματήσεις σε έλεγχο, μπορεί να επιφέρει θανατική καταδίκη, και μάλιστα να εφαρμόζουν αυτή τους την απόφαση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα το να χτυπούν κόσμο επειδή αράζει σε πάρκα στην καραντίνα, το να ξυλοκοπούν απεργούς και διαδηλωτές, το να παρενοχλούν σεξουαλικά στον δρόμο ή στα τμήματα, το να βασανίζουν και να δολοφονούν εν ψυχρώ.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους πνιγμένους στην θάλασσα μετανάστες και πρόσφυγες, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις από το λιμενικό στο Αιγαίο ή τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και την απουσία στέγασης, την ελλιπή πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τον κλιμακούμενο αποκλεισμό από το αναφαίρετο δικαίωμα στο άσυλο κλπ.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους φιλήσυχους κανίβαλους της διπλανής πόρτας, που χαίρονται επειδή δολοφονήθηκε ένας “γύφτος” ή επειδή πνίγηκαν μερικοί “λαθρομετανάστες”.

Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, οι υποτιμημένοι και επισφαλείς, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, με λίγα λόγια, όσοι και όσες βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας με αποτέλεσμα το κράτος και το κεφάλαιο να τους/τις θεωρεί αναλώσιμους και περιττούς, για μας βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας.

Είναι ταξικό μας καθήκον να απαιτήσουμε την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ, να απαιτήσουμε δηλαδή, το κράτος και τα αφεντικά, να αναλάβουν ένα κομμάτι του κόστους της αναπαραγωγής της εργασιακής μας δύναμης, αντί να το μετακυλήσουν εξολοκλήρου στις δικές μας πλάτες. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέρονται κόντρα σε αυτά των αφεντικών που μας θέλουν θυσία –μεταφορικά και κυριολεκτικά– στον βωμό του κέρδους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να αντεπιτεθούμε στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που αποτελούν την πιο απτή και ορατή εκδοχή της βίας που ασκεί το κεφάλαιο καθημερινά στην προσπάθειά του να υποτιμήσει και να ελέγξει/πειθαρχήσει τις ζωές μας, ώστε να “αποδεχτούμε” τις επιταγές του ως κανονικότητα.

Από τις διεκδικήσεις των υγειονομικών υπαλλήλων για ενίσχυση του ΕΣΥ, μέχρι τις διαμαρτυρίες της κοινότητας των Ρομά με το κλείσιμο εθνικών οδών, από την δυναμική, μαζική και, εν τέλει, νικηφόρα απεργία των λιμενεργατών της COSCO, μέχρι τον εξίσου δυναμικό, μαζικό και νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων της e-food, και από τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών μέχρι τις συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους, είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τις ζωές μας κόντρα στην εξαθλίωση και το θάνατο που μας επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο, που μας επιβάλλει η εξουσία.

Διέξοδο στα δομικά αδιέξοδα και τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού μπορεί να δώσει μόνο η αυτοοργάνωση των από τα κάτω, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, η ενδυνάμωση των σωματείων και των εργατικών πρωτοβουλιών, των φοιτητικών σχημάτων και συλλόγων, των ανοιχτών συνελεύσεων γειτονιάς, των κοινωνικών κέντρων, των δομών αλληλοβοήθειας, των αντιφασιστικών συντονισμών και των πολιτικών συλλογικοτήτων. Αυτό το σύστημα ή θα ανατραπεί ή θα πέσει στα κεφάλια μας, για να μας πλακώσει. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όσο πιο σύντομα ο λαός επιλέξει την ευθεία σύγκρουση με τους κάθε λογής δυνάστες του, όσο συντομότερα προτάξει την ενότητα της τάξης απέναντι στην «εθνική ενότητα», τόσο πιο γρήγορα θα στρώσει τον δρόμο για τη συνολική χειραφέτησή του.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ’73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 17:00 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

lib_thess@hotmail.com
https://libertasalonica.wordpress.com
https://www.facebook.com/libertasalonica
https://twitter.com/lib_thess

——————————————————————————–

Θεσσαλονίκη | Κατάληψη Σ.Φ. Φυσικού ΑΠΘ

Κείμενο Συντονιστικής Επιτροπής Σ.Φ. Φυσικού

Ως σύλλογος φοιτητ(ρι)ών Φυσικού στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11-11, αποφασίσαμε να κάνουμε κατάληψη στο τμήμα μας από τη Δευτέρα 15-11 μέχρι και την Πέμπτη 18-11. Η κατάληψη αυτή γίνεται επ αφορμής του τριημέρου μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ωστόσο το επίδικό της αφορά τον πολύ πραγματικό χώρο και χρόνο που βιώνουμε. Για εμάς η κατάληψη αποτελεί δυναμικό μέσο διεκδίκησης και αντίστασης που έχουν στα χέρια τους οι φοιτήτριες και οι φοιτητές. Βλέπουμε την ύπαρξή μας ως συνέχεια των φοιτητικών κινημάτων που έχουν αναπτυχθεί ανά τα χρόνια και έχουν κερδίσει όσα σήμερα εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπως οι γενικές συνελεύσεις, η κατάληψη, η συλλογικοποίηση και το ζωντάνεμα των σχολών πέρα από τα στενά όρια που ορίζουν κράτος και πρυτανεία. Ωστόσο, συνέχεια έχει και η επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην παιδεία και συνεπώς στα πανεπιστήμια και σε ότι θρέφει την κουλτούρα της αντίστασης μέσα σε αυτά. Το κράτος προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να προχωρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θα έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη εναρμόνιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με τους νόμους της αγοράς και με τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και την ισοπέδωση κάθε φωνής αντίστασης εντός του. Ως κρατικός θεσμός ήδη σε μεγάλο βαθμό πράττει έτσι, εξού και οι έρευνες που γίνονται εντός του για εταιρίες, μπάτσους και στρατό. Ο τελευταίος νόμος που ψηφίστηκε για τα πανεπιστήμια, ν.4777, αποτελεί την προμετωπίδα της επίθεσης που εξαπολύει το κράτος απέναντι στην παιδεία. Ο νόμος αυτός, περιλαμάνει τη θέσπιση του ορίου φοίτησης ν+ν/2, την θέσπιση ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, πειθαρχικά, διαγραφές κ.ά. Πέρσι, με κλειστές σχολές ήδη για 1 χρόνο, η κατάθεση και η ψήφισή του συνάντησε την αντίσταση από φοιτήτριες/ές και αλληλέγγυο κόσμο, ο οποίος εν μέσω lockdown και γενικευμένων απαγορεύσεων, οργανώθηκε στη βάση, αμφισβήτησε τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής καταστολής και απάντησε με γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών και πρυτανειών, επανοικειοποίηση και ξαναζωντάνεμα του campus, με μαζικές πορείες και συγκρούσεις. Τον αγώνα ενάντια σε αυτό το νόμο, στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και στην κρατική τρομοκρατία, προσπαθούμε και εμείς, μεταξύ άλλων συλλόγων, να (ξανα)εκκινήσουμε με αυτή την κατάληψη, την οποία δεν αντιμετωπίζουμε εθιμοτυπικά, αλλά θα προσπαθήσουμε να αποτελέσει έναυσμα για ένα νέο κύκλο αγώνων, καθώς τα περσινά γεγονότα αποδεικνύουν ότι όταν οι φοιτητ(ρι)ές συνειδητοποιούν τα κοινά προβλήματά τους και ανακαλύπτουν τη συλλογική συνείδηση, το επόμενο βήμα και ερώτημα είναι το πως θα πάρουν τις ζωές τους πίσω από το κράτος και το κεφάλαιο.

Παραθέτουμε την απόφαση του συλλόγου όπως ψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση της Πέμπτης 11/11 :

ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Νόμος 4777-Αξιολόγηση & εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

Κατά την διάρκεια του προηγούμενου ακαδημαϊκού έτους, υπερψηφίστηκε το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777), το οποίο αποτελεί την κύρια αιχμή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο κύριος στόχος είναι να συνδέσει άμεσα το πανεπιστήμιο με τις ανάγκες της αγοράς, τις επιταγές του κεφαλαίου, και την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης που λαμβάνει χώρα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Για την επίτευξη αυτού, το πανεπιστήμιο οφείλει να μετατραπεί σε έναν χώρο αποστειρωμένο από πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις, στον οποίο οι μόνες σχέσεις που θα δημιουργούνται θα είναι παραγωγικές με όρους κερδοφορίας, και συμβατές με τα αστικά ακαδημαϊκά πρότυπα. Η πανεπιστημιακή αστυνομία, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, τα πειθαρχικά, η ελεγχόμενη είσοδος, και οι διαγραφές στα ν+(ν/2) αποτελούν τις κυριότερες πτυχές αυτού του νόμου, και η εφαρμογή τους λειτουργεί κατασταλτικά και προληπτικά. Η ποινικοποίηση οποιασδήποτε δράσης δεν χωράει στα ακαδημαϊκά πρότυπα έχει οδηγήσει στην εισβολή μπάτσων στους πανεπιστημιακούς χώρους και στην καταστολή πολιτικών δράσεων. Τα πειθαρχικά συμβούλια που θα συσταθούν αποτρέπουν τους/τις φοιτητές/ριες, μέσω εκφοβισμού, από το να αντιδράσουν για οποιαδήποτε καταπίεση βιώνουν μέσα στα πανεπιστήμια. Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) και το ανώτατο όριο φοίτησης αποτελούν έναν επιπλέον ταξικό φραγμό, και συμβάλλουν πλήρως στην εντατικοποίηση της φοιτητικής, αλλά και σχολικής ζωής. Με την εφαρμογή των παραπάνω, είδαμε 20000 παραπάνω μαθητές να μένουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φέτος, οι οποίοι αναγκάζονται να ξεκινήσουν την πορεία τους στην κανιβαλιστική αγορά εργασίας χωρίς κανένα προνόμιο. Επιπρόσθετα το ανώτατο όριο φοίτησης, μαζί με τα όλο και πιο εξειδικευμένα και εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, εμποδίζουν τους/τις φοιτητές/ριες από το να εργάζονται και να σπουδάζουν ταυτόχρονα. Σημαντικό κεφάλαιο της αναδιάρθρωσης αποτελεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα το λύκειο, καθώς αποτελεί προθάλαμο για την τριτοβάθμια. Οπότε επιδιώκεται σε απόλυτο βαθμό η εναρμόνιση των συνθηκών που υπηρετούν τα συμφέροντα της αγοράς και στα δύο αυτά στάδια. Σωρεία αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων που κάποια τελικά έγιναν νόμοι κατατίθενται μανιωδώς εδώ και δεκαετίες (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Γαβρόγλου, Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, νόμος για την τεχνική εκπαίδευση, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.) προκειμένου να φέρουν σε πέρας τον προαναφερθέντα στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου. Ο τελευταίος αναφέρεται στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των καθηγητών. Ο νόμος αυτός αρχικά επιχειρεί να δημιουργήσει σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και “επιπέδου” με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια. Αυτό το πετυχαίνει σε πρώτο βαθμό μέσω της αξιολόγησης των υποδομών, των κτιριακών εγκαταστάσεων και των εξοπλισμών και σε δεύτερο βαθμό μέσω της αξιολόγησης του ίδιου του καθηγητικού προσωπικού ανοίγοντας τον δρόμο για συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, απολύσεων και μισθολογικών διαφορών. Επιπλέον η χρηματοδότηση του σχολείου θα εξαρτάται από τον διευθυντή, τον σχολικό σύμβουλο και τον δήμο καθώς και χορηγιών από επιχειρηματίες με αντάλλαγμα δημόσιες υποδομές, τη γνώση και τη φαντασία των μαθητ(ρι)ών προς όφελος του κεφαλαίου. Φυσικά όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η αξιολόγηση είναι ένα βαθιά ταξικό μέτρο, γιατί στην πραγματικότητα σχολεία που βρίσκονται σε φτωχές και πιο υποβαθμισμένες περιοχές με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, καταλαβαίνουμε ποια τύχη τα περιμένει σε αντίθεση με σχολεία σε πιο εύπορες περιοχές. Τα σχολεία έτσι εν τέλει συνδέονται με την αγορά και μετατρέπονται σε επιχειρήσεις, όπως ακριβώς επιδιώκεται με τα πανεπιστήμια. Η είσοδος των μπάτσων στα πανεπιστήμια, αποτράπηκε λόγω της αντίδρασης των φοιτητ(ρι)ών, αλλά έχει ήδη ξεκινήσει η εφαρμογή όλων των υπόλοιπων πτυχών του νόμου. Οι έλεγχοι πιστοποιητικών στις εισόδους των πανεπιστημίων είναι μια έμμεση εφαρμογή των face control με πρόσχημα την υγειονομική ανάγκη, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει κανένα ουσιώδες υγειονομικό μέτρο. Αφομοιώνεται έτσι στο μυαλό των φοιτητ(ρι)ών μια συνθήκη επιτήρησης στους πανεπιστημιακούς χώρους, το οποίο καταργεί στην πράξη την ελευθερία έκφρασης και δράσης που προϋπάρχει λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου και των κεκτημένων των αγώνων του παρελθόντος.

Εντατικοποίηση των ζωών μας εντός και εκτός των σχολών

Καθόλη την διάρκεια σπουδών οι φοιτήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο ολοένα και αυξανόμενα εντατικό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών διαδικασιών αλλά και να έρθουν αντιμέτωποι/ες με ακαδημαικές πιέσεις (περιορισμένες θέσεις στα εργαστήρια, απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών). Παράδειγμα και κορύφωση αυτού είναι και η εφαρμογή του νόμου 4777,όπου οι φοιτήτ(ρι)ες όχι μόνο θα έρχονται αντιμέτωποι/ες με πειθαρχικά συμβούλια αλλα θα διαγράφονται στα ν+ν/2 έτη. Οι φραγμοί αυτοί οδηγούν στην επιλογή του ατομικού δρόμου, σε βαρος των συλλογικών διεκδικίσεων και ριζοσπαστικών αγώνων καθώς δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε εξω-ακαδημαϊκή ενασχόλιση, αφήνοντας μηδαμινό ελεύθερο χρόνο και καταστέλοντας οποιαδήποτε ανάγκη και επιθυμία όχι μόνο για πολιτική αλλα και πολιτισμική εσωτερική ζύμωση. Η εντατικοποίηση αυτή έρχεται σε άμεση εναρμόνιση με τις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Η χρησιμότητα σου μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα κρίνεται με βάση την παραγωγικότητα σου. Ήδη από τα νεότερα χρόνια, επιβάλλεται ως μοναδικός και κύριος ”στόχος” η βέλτιση σχολική/βαθμοθηρική επίδοση σε ανταγωνιστικό πλαίσια, με την κορύφωση αυτής να έρχεται στην τρίτη λυκείου όπου οι μαθήτ(ρι)ες καλούνται να ανταπεξέλθουν στο εξουθενωτικό στάδιο της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες με στόχο την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία και αποτελεί προστάδιο για την είσοδο στην αγορά εργασίας. Η συνέχεια αυτού έπεται και στον εργασιακό τομέα, όπου οι συνθήκες εργασιάς που επικρατούν υποβάλλουν τον/την εργαζόμενο/η σε ένα συνεχές κυνήγι επιβίωσης και εσωτερικής φθοράς. Τα εντατικά ωράρια, οι υπερωρίες αλλά και η διαρκής εκμετάλλευση και υποτίμιση που βιώνει λειτουργούν αποτρεπτικά ως προς την ριζοσπαστικοποίηση και την απαίτηση καλύτερων συνθηκών ζωής, σφίγγοντας τα περιθώριας της προσωπικής του ελευθερίας. “Χρέος” του κράτους και του κεφαλαίου αποτελεί η καταστολή και η αποτροπή οποιασδήποτε συλλογικής και μη, διεκδίκησης που θα εμπόδιζε την εργαλειοποίηση του ατόμου ως μηχανή παραγωγής και κέρδους για αυτό. Οι αγώνες ποινικοποιούνται διαρκώς απο τους κρατικούς μηχανισμούς, καταπνίγοντας και τρομοκρατώντας οποιαδήποτε αντίδραση, πράγμα που δρα προσθετικά στην ήδη υπάρχουσα εσωτερική διαμάχη του ατόμου όπου καλείται να επιλέξει μεταξύ του ατομικού δρόμου της επιβίωσης ή της επιμονής και της διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος.

Κρατικές και εργοδοτικές δολοφονίες, γυναικοκτονίες

Τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και κρατικής τρομοκρατίας ολοένα γίνονται συχνότερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η βαρβαρότητα καταλήγει σε δολοφονίες. Η δολοφονία από μπάτσους του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη, την 13η γυναικοκτονία -για φέτος- της Νεκταρίας στην Ιεράπετρα, τους πνιγμούς 4 μεταναστών κοντά στη Χίο με ευθύνη του ελληνικού κράτους, την δολοφονία του λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας στα κάτεργα της Cosco είναι μερικά από τα τρανταχτά παραδείγματα των παραπάνω. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των δολοφονιών είναι ότι τα θύματα ανήκουν στην πλευρά των καταπιεσμένων και ότι η εξουσία έσπευσε να τις δικαιολογήσει ή να τις σκεπάσει όλες, μία προς μία. Φυσικά αναγνωρίζουμε το χάσμα των προνομίων που υπάρχει π.χ. μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, μεταξύ “λευκών” και ρομά, μεταξύ αντρών και γυναικών, ωστόσο οι καταπιέσεις που δεχόμαστε από τα αφεντικά μας, από τους μπάτσους, από την πατριαρχία καθιστούν τα συμφέροντά μας κοινά με όλους και όλες τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες της κοινωνικής βάσης. Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη ήταν προδιαγεγραμμένη από το κράτος και από την στρατηγική που ακολουθεί για τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής, με προμετωπίδα τις καλοταϊσμένες δυνάμεις ασφαλείας. Είχε ξεκάθαρα ρατσιστικά κίνητρα, καθώς οι μπάτσοι γνώριζαν ότι πρόκειται για ρομά, ενώ είναι διαχρονικά γνωστή η αντιμετώπιση των ρομά από το ελληνικό κράτος ως πολίτες β’ κατηγορίας και ο ρατσισμός προς αυτούς από μέρος της κοινωνίας. Παράλληλα, το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερες γυναικοκτονίες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, έχει αναδείξει την πιο ωμή πλευρά της πατριαρχικής καταπίεσης και του κλίματος κοινωνικής συναίνεσης που υπάρχει γύρω από αυτή. Η δολοφονία της Νεκταρίας από τον πρώην άντρα της, υπενθυμίζει ότι μία από τις συνέπειες της πατριαρχίας αποτελεί η αντίληψη ότι η γυναίκα αποτελεί κτήμα του άντρα, ο οποίος έχει τη δικαιοδοσία ακόμα και να της στερήσει τη ζωή. Το ψηφιδωτό της βαρβαρότητας του συστήματος συνεχίζει η στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστών, που αυτή τη φορά έπνιξε άλλους 4 μετανάστες στο Αιγαίο με επιτηδευμένη αμέλεια του ελληνικού λιμενικού. Ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ελληνικό κράτος στους μετανάστες εδώ και δεκαετίες συνεπάγεται τον εγκλεισμό τους σε ΚΥΤ (camps), τις συνεχείς επαναπροωθήσεις(pushbacks) στα σύνορα ή από τα κέντρα των πόλεων, την στέρηση της πρόσβασης σε άσυλο, χαρτιά, στέγη, υγεία (ΑΜΚΑ), εργασία, ή στην καλύτερη περίπτωση την απόλυτη εκμετάλλευσή τους από ντόπια αφεντικά και γενικά την πλήρη αορατοποίηση και ποινικοποίηση της ζωής τους. Η εντατικοποίηση της ζωής σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου και των αφεντικών, προκάλεσε τον θάνατο εργάτη της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό το εργατικό “ατύχημα” έχει ως αποκλειστικούς υπευθύνους το κράτος και τα αφεντικά, τα οποία με πολλούς νόμους, όπως ο πρόσφατα ψηφισμένος εργασιακός νόμος, αφήνουν τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους μπροστά στις ορέξεις των αφεντικών, αφού καταργεί επί της ουσίας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ποινικοποιεί τον συνδικαλισμό και την απεργία, καταργεί το 8ωρο και φέρνει συνολικά ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Όλα αυτά δε τα αξιολογούμε ως “τυχαία” συμβάντα, αλλά ως την ουσία τους κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας, τα οποίο γεννούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το εθελόδουλο αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, το σάπιο ιδανικό της ανδρικής τιμής, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχουν ως σκοπό τη διαιώνιση της κυριαρχίας των ισχυρών επί των αδυνάμων.

Σύνδεση των αγώνων

Κομβικής σημασίας προκειμένου να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και για να σταθούμε αποτελεσματικά πραγματικό εμπόδιο στην υποτίμηση της ζωής μας, των συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων μας, είναι η σύνδεση των αγώνων μεταξύ φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων και λοιπών εξαθλιωμένων κομματιών της τάξης μας (μετανάστες, ρομά κλπ). Ταυτόχρονα με τον δικό μας αγώνα για την κατάργηση του νόμου 4777 (Κεραμέως- Χρυσοχοϊδη)προσπαθεί να παλέψουν και οι μαθητές κόντρα στο μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής(ΕΒΕ), όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Παράλληλα αγώνες διεξάγουν μέσω των μαζικών τους φορέων(σωματείων και συνδικάτων) οι εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων σε πολλές περιοχές της χώρας. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι καθηγητές που αγωνίζονται κόντρα στην αξιολόγηση που μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις, οι διανομείς της efood και οι λιμενεργάτες της COSCO για τις άθλιες συνθήκες εργασίας,τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας που ως αποτέλεσμα έχουν θανάτους εργατών,τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας(ΣΣΕ) και αξιοπρεπείς μισθούς. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ταξικοί αγώνες νικούν στο σήμερα και δεν είναι απολιθώματα του παρελθόντος,κάτι για το οποίο η αστική προπαγάνδα θέλει να μας πείσει. Αυτό ακριβώς έρχονται να διαψεύσουν οι μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και μοτοπορείες των εργαζομένων της efood και της COSCO που στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Κατάφεραν εν τέλει να επιβάλουν το δίκιο κόντρα στις πολυεθνικές και τα ντόπια αφεντικά. Ο δικός μας αγώνας λοιπόν είναι κοινός με τους υπόλοιπους και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να έχουν μια κοινή ταξική πορεία προς την βελτίωση της ζωής μας, ώστε να μετρήσουμε βήματα μπροστά προς την συνολική αλλαγή της κείμενης πραγματικότητας που ζούμε.

ΔΡΑΣΕΙΣ
· Κατάληψη της σχολής Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη(15, 16, 17 & 18 νοεμβρίου) με παρεμπόδιση των ελέγχων στις εισόδους της ΣΘΕ, παρεμπόδιση ερευνητικής δραστηριότητας
• Εκδήλωση-συζήτηση με μεταπτυχιακού, διδακτορικού και εργαζόμενους/ε με θέμα: Φοιτητικά & εργασιακά ζητήματα
• Εκδήλωση-συζήτηση για κρατικές-εργοδοτικές δολοφονίες και γυναικοκτονίες & κρατική καταστολή
• Σύσταση συντονιστικής επιτροπής υπεύθυνης για την υλοποίηση των δράσεων του συλλόγου και την εμβάθυνση και εξειδίκευση του λόγου της απόφασης του συλλόγου
• Ορισμός επόμενης Γενικής Συνέλευσης από το σώμα της Συνέλευσης

ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ
• Συμμετοχή στην Πορεία της 17 Νοεμβρίου, Τετάρτη 18:00 Πολυτεχνείο
• Συμμετοχή στην πορεία ενάντια στις κρατικές, εργοδοτικές και πατριαρχικές δολοφονίες την Παρασκευή 12/11, στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου
• Συμμετοχή σε όποια δράση προκύψει ενάντια στη διαγραφή μεταπτυχιακού φοιτητή από το Τμήμα Παιδαγωγικής ΑΠΘ

———————————————————————————————–

Θεσσαλονίκη | Κάλεσμα σε πορεία από τον Τοπικό Συντονισμό Θεσσαλονίκης, ΑΠΟ

Η εξέγερση είναι μια ανάμνηση του μέλλοντος – Ο αγώνας συνεχίζεται
1973-2021: H ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Βρισκόμαστε σε μία συγκυρία όπου κράτος και κεφάλαιο μέσα σε μία συστημική κρίση και πανδημία, η οποία έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την αδυναμία του εξουσιαστικού καπιταλιστικού συστήματος να προστατέψει και να ενδιαφερθεί για την ζωή τη κοινωνικής βάσης, εντείνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου την αντικοινωνική τους πολιτική απέναντι στους καταπιεσμένους. Ενώ η κοινωνική βάση μετρά περισσότερους από 16.000 νεκρούς από την πανδημία και την εγκληματική διαχείρισή της, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε λίγοι μήνες από τις καταστροφικές πυρκαγιές που σάρωσαν τόσα και τόσα δάση σε όλη τη χώρα (με το κράτος φυσικά να έχει αφήσει από την αρχή έως σήμερα τους πληγέντες μόνους τους), ενώ οι ανατιμήσεις και οι μισθοί πείνας οδηγούν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο κόσμο στην απόγνωση και τη εξαθλίωση, η κυβέρνηση παρουσιάζει τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς πολιτικής της σαν ένα νέο success story στο οποίο το ρήμαγμα των καταπιεσμένων και η περαιτέρω φτωχοποίηση τους αποτελεί την πραγματικότητα.

Μπορεί εύκολα πια κανείς να παρατηρήσει ότι όλη την προηγούμενη περίοδο -εν μέσω υγειονομικής κρίσης- προωθήθηκε μια σειρά αντικοινωνικών και αντεργατικών νομοσχεδίων με σκοπό την συνολική αναδιάρθρωση της κοινωνικής ζωής εις βάρος των καταπιεσμένων και την αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους. Από την κατάργηση του 8ωρου, την περιστολή των διαδηλώσεων, τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια που επιτίθενται σφοδρά σε μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς, την ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση της δημόσιας υγείας και την προσπάθεια περαιτέρω ιδιωτικοποίησής της ακόμη και εν μέσω πανδημίας, τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο, την επιβολή ακόμα σκληρότερου καθεστώτος εξαίρεσης σε πρόσφυγες και μετανάστες, μέχρι τις αντιασφαλιστικές διατάξεις και τους πλειστηριασμούς α΄ κατοικίας, η αντικοινωνική επίθεση κράτους και κεφαλαίου εκφράζει πλέον έκδηλα αυτό που περιγράφουμε ως σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και οι αντικοινωνικές κρατικές πολιτικές έχουν ως προϋπόθεση μέσα στη βάρβαρη ιδεολογία που υπηρετούν την κανονικοποίηση του θανάτου και της βίας σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η δολοφονία του Ν. Σαμπάνη στο Πέραμα από τους ένστολους δολοφόνους της ΕΛΑΣ, του Δ. Δαγκλή στα εργατικά κάτεργα της COSCO, των εργαζομένων διανομέων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι συνεχείς γυναικοκτονίες και οι πνιγμοί μεταναστών/προσφύγων στα σύνορα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Είναι το αποτέλεσμα της θανατοπολιτικής κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας σε μια κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ο θάνατος αντιμετωπίζεται από τους φορείς εξουσίας σαν μια ακόμη είδηση ενώ η κρατική βία και η καταστολή είναι άμεση ενάντια σε όσους επιχειρούν να αντισταθούν στις ολοκληρωτικές πολιτικές και την κανονικοποίηση του θανάτου.

Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, πιάνοντας το νήμα των αγώνων του παρελθόντος στην επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου του 1973 –μιας εξέγερσης της οποίας τα νοήματα ποτέ δεν ηττήθηκαν και ποτέ δεν κατεστάλησαν– φέρνουμε ξανά στο σήμερα το πρόταγμα της εξέγερσης ενάντια στους δυνάστες μας, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα του Νοέμβρη που αποτελεί εδώ και 48 χρόνια όχι έναν μύθο και μια γιορτή της εξουσίας αλλά ένα σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του σήμερα, για τον ίδιο τον αγώνα των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων για ζωή και ελευθερία. Απέναντι στη φαινομενική κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, την καταστολή, την ηττοπάθεια και την αποδοχή της κρατικής θανατοπολιτικής να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ζωή και ελευθερία, για την Αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/11 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17:00

Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

————————————————————————————————————————-

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ | Κάλεσμα σε συγκέντρωση – διαδήλωση 17 Νοέμβρη 19:00 Αναγνωστήριο

Αφίσα και κείμενο που καλούν στη διαδήλωση από την Πρωτοβουλία για την Πορεία της 17 Νοέμβρη:

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…

Η 17η Νοέμβρη δεν είναι απλά μια επέτειος ή μια σχολική γιορτή, αλλά μια μέρα μνήμης για όλες και όλους εμάς που στο παρόν αγωνιζόμαστε καθημερινά για μια αξιοπρεπή ζωή. Είναι η υπενθύμιση της δικής μας ιστορίας, αυτής των ριζοσπαστικών αγώνων των καταπιεσμένων απέναντι στην εξουσία της άρχουσας τάξης. Είναι η ανανέωση του καθηκόντος μας να πιάσουμε το νήμα των αγώνων του παρελθόντος και να εμπνεύσουμε τους σημερινούς. Τέτοια ημέρα πέρυσι, χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν το δυναμικό παρόν στους δρόμους της πόλης τους κόντρα στην απαγόρευση των συγκεντρώσεων και την κρατική καταστολή, διαδηλώνοντας για την υγεία και την ελευθερία. Η ημέρα αυτή μπορεί να μάς χρεώσε τα αντίστοιχα πρόστιμα, αλλά άφησε παρακαταθήκη το πείσμα και τη συνείδηση του αγώνα ενάντια σε ό,τι μάς υποτιμάει υλικά και πνευματικά. Φέτος, είναι χρέος μας να σταθούμε αντάξια γεμίζοντας τους δρόμους με τις φωνές μας. Και έχουμε τους λόγους όλου του κόσμου για το κάνουμε.

Η επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι κάτι αφηρημένο που τίθεται με φιλοσοφικούς όρους και χωρά αμφισβήτηση. Έχουμε βιώσει καλά στο περσί μας τι σημαίνει για τις τσέπες μας η διαρκής κρίση του καπιταλιστικού συστήματος: Ακρίβεια, ανατιμήσεις και «χαράτσια». Η πλειοψηφία της κοινωνίας βλέπουμε μια έμμεση μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις μας, αφού οι τιμές των βασικών αγαθών στα σούπερ-μάρκετ έχουν πάρει τον ανήφορο και ο φετινός χειμώνας φαντάζει σαν εφιάλτης με την τιμή του ρεύματος και του πετρελαίου να κάνει τη θέρμανση σχεδόν απαγορευτική για τα περισσότερα νοικοκυριά. Η υποβάθμιση αυτή του βιοτικού μας επιπέδου ολοκληρώνεται με την επίθεση εργατικά μας κεκτημένα με χαρακτηριστικό το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που νομιμοποίησε τις απλήρωτες υπερωρίες, την ελαστικοποίηση και αύξηση των ωραρίων μας. Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα που μάς επιβάλλεται είναι να δουλεύουμε περισσότερες ώρες χωρίς μισθό, να είμαστε πάντα διαθέσιμοι/ες για τα αφεντικά μας, να εντατικοποιείται η εργασίας μας όποτε «εχει περισσότερη δουλειά», και στο τέλος της ημεράς να μην φτάνει ο μισθός μας για τα βασικά μας έξοδα.

Ο αντικοινωνικός αυτός σχεδιασμός του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζει πέρα από το νέο κύμα ακρίβειας και τους αντιεργατικούς νόμους. Είναι η διάλυση του κράτους πρόνοιας και η διαδικασία φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Σε μια περίοδο που η ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους και όλες είναι ακόμα πιο επιτακτική, το Ε.Σ.Υ. συνεχίζει να υποτιμάται με ελλείψεις τόσο σε υποδομές όσο και σε εξοπλισμό και προσωπικό, ενώ παράλληλα ο κράτος ήδη επεξεργάζεται το σχέδιο για περεταίρω ιδιωτικοποίησή του με την μη πρόσληψη και τις απολύσεις εργαζομένων, με τις εξαγγελίες για συγχωνεύσεις κλινικών και νοσοκομείων, με την είσοδο ιδιωτικών εταιριών στο δημόσιο σύστημα υγείας (ΣΔΙΤ). Με τον ίδιο στόχο αναδιαρθρώνεται και ο χώρος της εκπαίδευσης με την καθιέρωση διδάκτρων σε μεταπτυχιακά (και προπτυχιακά πλέον) προγράμματα σπουδών, την εμπλοκή όλο και περισσότερων ιδιωτικών εταιριών τόσο με πανεπιστημιακές υπηρεσίες όσο και με ερευνητικά προγράμματα, την επιβολή ταξικών φραγμών μέσω της μείωσης των εισακτέων και της θέσπισης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγή.

Και ενώ οι εργαζόμενοι και οι άνεργες, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένες, αποκλειόμαστε όλο και πιο πολύ από την πρόσβαση στα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, από την υγεία και την παιδεία, το κράτος απαντά με περισσότερη καταστολή: Χημικά και ξύλο στις διαδηλώσεις μας όπως πρόσφατα στους πυροσβέστες και πιο παλιά στους φοιτητές, λοκντάουν, επιτήρηση και περιφράξεις αντί ενίσχυσης της υγείας και των Μ.Μ.Μ., πανεπιστημιακή αστυνομία και σφαίρες στο ψαχνό από την ομάδα ΔΙΑΣ. Απέναντι στη φτώχεια που μας καταδικάζουν, στους εργατικούς θανάτους λόγω εντατικοποίησης και ελλιπών μέτρων προστασίας, στη συνεχή αστυνόμευση της ζωής μας, βάζουμε μπρος τη δική μας οργάνωση.

Οι νικηφόρες εμπειρίες των αγώνων των εργαζομένων της e-food και των λιμενεργατών της COSCO διαλύουν την απογοήτευση και την απαισιοδοξία των τελευταίων ετών και επιβεβαιώνουν ότι με οργάνωση, κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη καμία προσπάθεια και κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος. Είναι πια καιρός να γράψουμε τις δικές μας σελίδες στην ιστορία.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ, ΑΝΕΡΓΟΙ/ΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ, ΝΤΟΠΙΟΙ/ΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ (ΚΑΒΥΡΗ 6)

Πρωτοβουλία για την πορεία της 17 Νοέμβρη

——————————————————————————————————————-
Ξάνθη | 17 Νοέμβρη η θέση μας είναι στον δρόμο

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ – ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑ ΔΟΥΛΟΙ

16600 νεκροί σε 20 μήνες πανδημίας,
113 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα σε 6 χρόνια,
43 γυναικοκτονίες σε 4 χρόνια, έμφυλη βία,
πνιγμοί μεταναστών στο Αιγαίο και στον Έβρο,
καταστολή, δολοφονίες και επιθέσεις ακροδεξιών,
κοινωνικός κανιβαλισμός, διάλυση του κοινωνικού ιστού

Σαράντα οχτώ χρόνια μετά το Νοέμβρη του ’73 τότε που η μαχόμενη νεολαία χέρι χέρι με ευρύτερα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας συγκρούστηκε με το στρατιωτικό καθεστώς και το σύνολο της άρχουσας τάξης της εποχής. Οι εξεγερμένοι ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στις κάνες των όπλων, απέναντι στο φόβο και τη συναίνεση που επικρατούσε, απέναντι στην ανελευθερία, τη φτώχια, την εξαθλίωση, τον ιμπεριαλισμό. Γνώριζαν ότι το τίμημα θα είναι βαρύ: νεκροί, τραυματισμένοι, βασανισμοί για τους συλληφθέντες, στοχοποίηση συγγενικών προσώπων. Γνώριζαν όμως ότι χωρίς να παλέψεις, χωρίς να θυσιάσεις κάτι, τίποτα δεν κερδίζεται.

Ποια η πραγματικότητα που βιώνουμε όλες και όλοι σήμερα;

Στο ετοιμόρροπο Ε.Σ.Υ., διαλυμένο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεκαετιών, πεθαίνουν καθημερινά 50 άτομα, άνθρωποι που χρειάζονται κρεβάτι Μ.Ε.Θ. στοιβάζονται σε ράντζα στους διαδρόμους, κλείνουν κλινικές και αναβάλλονται προγραμματισμένα χειρουργεία, μειώνεται το προσωπικό, οδηγούνται σε κλείσιμο τα κέντρα υγείας.

Από το Σεπτέμβρη και έπειτα γινόμαστε μάρτυρες ενός κύματος ακρίβειας που ενόψει του χειμώνα φαντάζει εφιαλτικό. Αύξηση 100% στο φυσικό αέριο, 50% στο πετρέλαιο θέρμανσης, 20% στα καύσιμα, 20% στα τρόφιμα, αύξηση στα ενοίκια, απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Την ίδια στιγμή οι μισθοί μας παραμένουν απελπιστικά χαμηλοί, οι ώρες εργασίας αυξάνονται και η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0.52€/ ημέρα μόνο οργή μας προκαλεί.

Μέσα στο 2021 ήρθαν στο φως 13 γυναικοκτονίες και δεκάδες περιστατικά έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες καταπιέσεις που δεχόμαστε λόγω εθνικότητας, κοινωνικής τάξης, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ. και φυσικά είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς πατριαρχικής κοινωνίας, που σαφώς προϋπήρχε του καπιταλισμού, αναπαράγεται και θρέφεται από τη δομή του και προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ. Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια παρέχεται θεσμική κάλυψη στους κακοποιητές, ξεπλένονται βιαστές και παιδοβιαστές λόγω της «θέσης» τους, δίνονται νομικές συμβουλές on air από μπάτσους προς επίδοξους γυναικοκτόνους ώστε να τη γλιτώνουν με τις μικρότερες ποινές και αναπαράγονται σεξιστικά στερεότυπα με σκοπό να μοιραστεί η ευθύνη μεταξύ θυτών και θυμάτων, ψηφίζονται νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και κρατιούνται χιλιάδες έγκλειστες μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Παράλληλα, επιχειρείται σε παγκόσμια κλίμακα μία προσπάθεια συντηρητικοποίησης της κοινωνίας και αμφισβητούνται κεκτημένα. Στην συνθήκη αυτή, που οι ζωές μας αξίζουν όλο και λιγότερο, το κράτος απαντά με περισσότερους μπάτσους, περισσότερη καταστολή, περισσότερο έλεγχο. Σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε εργατικό αγώνα, σε κάθε διαμαρτυρία επιτίθεται η αστυνομία για να εξαλείψει κάθε παράδειγμα αγώνα και να δείξει ότι το κράτος και οι διαχειριστές του παίζουν δίχως αντίπαλο.

Τα σώματα ασφαλείας αποτελούν ξανά το βασικό πυλώνα του κράτους. Γι’ αυτό και δολοφονούν και επιτίθενται χωρίς δεύτερες σκέψεις ξέροντας ότι λαμβάνουν πλήρη κάλυψη και χρηματοδότηση, ενώ τα ΜΜΕ πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο εχθρός βρίσκεται εκτός των συνόρων.

Με πρόσχημα την πανδημία έχει επιβληθεί ένα πλέγμα ελέγχου και επιτήρησης σε όλη την κοινωνία. Απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συγκεντρώσεων κατά το δοκούν, ελεγχόμενη μετακίνηση, πιστοποιητικά, πρόστιμα. Η ατομική ευθύνη έχει γίνει το άλλοθι για τους νεκρούς που μετράμε καθημερινά ενώ το κράτος μοιράζει απλόχερα λεφτά στα σώματα ασφαλείας.

Τα μέτρα αποκλεισμού των μη εμβολιασμένων για αποκλεισμό από την κοινωνική ζωή, ενισχύουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό χωρίς να προσφέρουν τίποτα στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Απομακρυνόμαστε από την αίσθηση και την έννοια της αλληλεγγύης και οδηγούμαστε στον ωχαδερφισμό, στην ιδιώτευση, στην ατομική διαχείριση της μιζέριας. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στο θάνατο που καθημερινά μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης πιπιλάμε: «εμείς να είμαστε καλά και ας πάνε οι άλλοι».

Πέντε δεκαετίες πριν έγραφε ο Ρίτσος: Πως γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο – λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κ’ εμείς να το δεχόμαστε; Πως γίνεται μ’ ελάχιστα νήματα κάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουν ολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινό..

Μέσα στο σκοτάδι όμως γεννιέται η ελπίδα. Από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Κουφοντίνα και ενάντια στον κρατικό ρεβανσισμό, στην αυτοοργάνωση των κατοίκων που αντιμετώπισαν τις φωτιές στην Εύβοια με τα ίδια τους τα χέρια, στις μεγαλειώδεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες των ντελιβεράδων της e-food και των εργαζομένων της COSCO. Αυτή η μικρή φωτίτσα που κρατούν ζωντανή όσοι τολμούν και αγωνίζονται, όσοι τολμούν και νικάνε είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που πρέπει να διαφυλάξουμε.

Να μην περιμένουμε τα «χειρότερα» για να βγούμε στο δρόμο. Μας κλέβουν τη ζωή εδώ και δέκα χρόνια. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να βγούμε στους δρόμους, για να αγωνιστούμε, για να νικήσουμε. Να μην βάλουμε πάλι πλάτη για να ξεπεράσουν και πάλι την χασούρα τους οι δυνάστες μας. Δεν θα ανεχτούμε άλλο τις καταπιέσεις που δεχόμαστε καθημερινά στη ζωή μας. Να κατέβουμε στο δρόμο, σπάζοντας στην πράξη το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να μας επιβάλλουν. Να δείξουμε ότι είμαστε και εμείς εδώ και έχουμε φωνή και δύναμη!

ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΠΟΛΕΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ || ΤΕΤΑΡΤΗ 17.11 στις 17:00 στα ΠΡΟΚΑΤ

Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
Αυτόνομο Σχήμα Πολυτεχνικής Ξάνθης
Πέλοτο
Συντρόφισσες-Σύντροφοι
Xanadu

———————————————————————————————————————–
Πάτρα | ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 6Μ.Μ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

48 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΣΤΗΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

«Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους. Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους. Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη. Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη».

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μιας αλυσίδας ανυποχώρητων αγώνων για την πτώση της επταετούς δικτατορίας και συνιστά ένα σημείο – σταθμό για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στον ελλαδικό χώρο. Οι εξεγέρσεις και οι αγώνες του παρελθόντος αφήνουν μια τεράστια παρακαταθήκη και λειτουργούν ως πυξίδα για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Αποτελούν μια πλούσια διαδικασία αντιπαράθεσης, σύγκρουσης και μάχης με την κυρίαρχη τάξη, αποτελούν κομμάτι των αγώνων των καταπιεσμένων που έχουν ως στόχο να απαλλαγούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της αδικίας και να κερδίσουν την ελευθερία τους. Συγχρόνως, οι εξεγέρσεις είναι μια διαρκής υπενθύμιση: τίποτα δεν χαρίζεται από καμία εξουσία, τα πάντα κερδίζονται με τους αγώνες. Η εξέγερση του πολυτεχνείου, το 1973, χαρακτηρίστηκε από το σθένος και την αυτοθυσία χιλιάδων αγωνιστών, που παρά την σκληρή καταστολή, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, το ξύλο, τις εξορίες και όλες τις κακουχίες, επέλεξαν το δρόμο του αγώνα για ζωή και ελευθερία.

Η 17 Νοέμβρη αποτελεί μια κομβική ημερομηνία τόσο για τον κόσμο που αγωνίζεται όσο και για το κράτος. Κάθε χρόνο, τις ημέρες της επετείου από την εξέγερση, το κράτος καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να απονοηματοδοτήσει και να οικειοποιηθεί την εξέγερση. Μιλάει για την «γιορτή» του Πολυτεχνείου και επιδιώκει να μας πείσει ότι ο αγώνας αποτελούσε μια εκδήλωση «εθνικής ομοψυχίας», στον οποίον συμμετείχαν δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Όσο όμως και αν η κυρίαρχη ιστορική αφήγηση προσπαθεί να αποσιωπήσει τον πραγματικό χαρακτήρα της εξέγερσης, όσο και αν αποκρύπτει τα ριζοσπαστικά και εξεγερσιακά χαρακτηριστικά της, η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά και ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης οργής των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης απέναντι, όχι μόνο στο καθεστώς της δικτατορίας, αλλά συνολικά απέναντι στο κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τις ημέρες της εξέγερσης κυριαρχούσαν τα αντικαπιταλιστικά και αντικρατικά συνθήματα στον χώρο του Πολυτεχνείου, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εξουσιαστές επιδιώκουν διαρκώς να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη τα γεγονότα. Όσο για τη σύσταση των ανθρώπων που πήραν μέρος στα γεγονότα της εξέγερσης δεν έχουμε καμία αυταπάτη. Η ταξική μας μνήμη παραμένει ζωντανή και ασυγκίνητη μπροστά στη μελοδραματική παράσταση των ισχυρών, γιατί πάντα θα θυμόμαστε πως η εγχώρια αστική τάξη στρατεύτηκε στο πλευρό του φασιστικού καθεστώτος και πολέμησε με κάθε δυνατό τρόπο την αγωνιζόμενη κοινωνία και τους εξεγερμένους, προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντά της.

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έρχεται μέσα σε μια περίοδο λυσσαλέας επίθεσης του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη διακυβέρνηση, επιδιώκει να τσακίσει κάθε κοινωνική κατάκτηση και να αλλάξει ολοκληρωτικά το μεταπολιτευτικό παράδειγμα. Μέσα σε μια εποχή γενικευμένης και βαθιάς κρίσης του συστήματος, η οποία έχει επιταχυνθεί εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης, τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά προσπαθούν να διαφυλάξουν τα κέρδη τους με κάθε τρόπο. Οι νόμοι του τελευταίου διαστήματος αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την προσπάθεια. Η αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην εκπαίδευση, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, τις διαγραφές φοιτητών, την Ε.Β.Ε, την ελεγχόμενη είσοδο και την επιτήρηση στους χώρους των σχολών, οι νόμοι που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις και ποινικοποιούν την πολιτική δράση, ο αντεργατικός νόμος που καταργεί το οκτάωρο και τσακίζει τα σωματεία και τον συνδικαλισμό και μια σειρά άλλων διατάξεων, έχουν κοινή κατεύθυνση και στοχεύουν αφενός στην τρομοκράτηση όποιου τολμάει να αγωνιστεί και στην επιβολή νεκρικής σιγής στην κοινωνία και αφετέρου στη δημιουργία ενός κόσμου που θα χωράει όλο και λιγότερους. Ενός κόσμου στον οποίο θα βασιλεύει ο «νόμος και η τάξη» της αγοράς, ενός κόσμου στον οποίο τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα δεν θα έχουν πρόσβαση στα στοιχειώδη αγαθά της επιβίωσης τη στιγμή που το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θα πλουτίζουν και θα εμβαθύνουν την κυριαρχία τους.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια εποχή πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης. Τη στιγμή που ο ιός μαστίζει την ανθρωπότητα δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, όπως πρόσληψη ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, μαζικά τεστ και δημιουργία ΜΕΘ. Τη στιγμή που βρισκόμαστε στο τέταρτο κύμα της πανδημίας και δεκάδες συνάνθρωποί μας χάνουν καθημερινά τη ζωή τους, το κράτος μιλάει για κλείσιμο νοσοκομείων και απολύσεις υγειονομικών. Η περίοδος της πανδημίας έχει αποτελέσει μια χρυσή ευκαιρία για το κράτος προκειμένου να ξεδιπλώσει τον αντικοινωνικό σχεδιασμό του χωρίς να έρθει αντιμέτωπο με τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να είχαν ξεσπάσει σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Η πλειοψηφία των νόμων που αναφέρονται παραπάνω πέρασαν σε «νεκρό» χρόνο, σε μια περίοδο δηλαδή κατά την οποία είχαν επιβληθεί λοκ-ντάουν και ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ξεπηδήσουν μαχητικοί αγώνες.

Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στο ζήτημα των πανεπιστημίων. Στα πανεπιστήμια από την πρώτη στιγμή εμφάνισης του ιού χρησιμοποιήθηκε η τηλεκπαίδευση, ένα μέτρο που απέκλεισε πολλούς φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία, οδήγησε στην αποστείρωση των πανεπιστημίων από κάθε έννοια συλλογικού αγώνα και χρησιμοποιήθηκε (και αναμένεται να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ακόμα περισσότερο) ως μέσο καταστολής των φοιτητικών αγώνων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τα βασικά σημεία της οποίας έχουν ήδη αναφερθεί, έχει ως κύριο στόχο να δημιουργήσει πανεπιστήμια για λίγους, στα οποία η πολιτική ζύμωση, ο συνδικαλισμός και ο αγώνας δεν θα έχουν καμία θέση. Έχει ως στόχο να γκρεμίσει κατακτήσεις δεκαετιών, οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από αγώνες. Κατακτήσεις οι οποίες σε μεγάλο βαθμό έγιναν πράξη εξαιτίας της ίδιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μέσα από την οποία η εξουσία είδε στο πρόσωπο των φοιτητών ένα ζωντανό και αγωνιστικό υποκείμενο το οποίο είναι έτοιμο να αμφισβητήσει τα σχέδια των κυρίαρχων και να αγωνιστεί για την υπεράσπιση των ταξικών του συμφερόντων.

Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι προφανές ότι σήμερα τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν ενοχλητικά και επίκαιρα όσο ποτέ. Το Πολυτεχνείο τρομάζει την εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα χρόνο πριν, με αφορμή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξαιτίας της πανδημίας, ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου είχε κηρυχθεί πολιτικό – και σε καμία περίπτωση υγειονομικό – λοκ-ντάουν, το οποίο περιλάμβανε απαγόρευση συναθροίσεων, συγκεντρώσεων και πορειών. Τις ημέρες εκείνες, όποιος τόλμησε να βγει στο δρόμο ήρθε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες προχώρησαν σε ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αγωνιστών επειδή έκαναν το αυτονόητο και προσπάθησαν να τιμήσουν την επέτειο της εξέγερσης.

Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη συνθήκη που διαμορφώνεται για όλους εμάς, οφείλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ζωντανή. Απέναντι στην κουλτούρα της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης και της λογικής ότι τίποτα δεν αλλάζει, εμείς οι ίδιοι οι φοιτητές πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να εμπνευστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος. Κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην ποινικοποίηση των φοιτητικών – εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης, κόντρα στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα χωρά όλο και λιγότερους, κόντρα στη διάλυση της δημόσιας υγείας και την κρατική θανατοπολιτική, οφείλουμε να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων και να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις ανάγκες και τα ταξικά μας συμφέροντα. Να οργανωθούμε, να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον ακηδεμόνευτο και μαχητικό φοιτητικό – ταξικό συνδικαλισμό, να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ένα διαχρονικό κάλεσμα διατήρησης της μνήμης και συνέχισης των αγώνων που έδωσαν οι νεκροί άνθρωποι της τάξης μας και οι περασμένες γενιές. Για όλους αυτούς τους λόγους, καλούμε την νεολαία και όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία να συμμετάσχει και φέτος μαζικά στην πορεία στις 17 Νοέμβρη από τον ιστορικό χώρο της Κατάληψης

Παραρτήματος.
ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ/ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΕΡΑΜΕΩΣ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΗ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΠΟΥΠΙΔΙ
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών

Βόλος | Κάλεσμα για πορεία 17 Νοέμβρη 2021

ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ – ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Ο αιμοδιψής χαρακτήρας της εξουσίας έχει καταντήσει καθημερινότητα και η προαγωγή του σαν ένα μέτρο για το κοινό καλό οξύνει περισσότερο το χάσμα των ταξικών ανισοτήτων. Όλα εξαρτιούνται από την ατομική ευθύνη και πρέπει να είσαι πρόθυμος να πεθάνεις για να ανταπεξέλθεις στην πραγματικότητα των άριστων και τον φιλήσυχων. Περιθώρια για αμφισβήτηση δεν υπάρχουν και η παραμικρή προσπάθεια αντίστασης καταπνίγεται με τον πιο βάναυσο τρόπο.

Κύρια χαρακτηριστικά πάνω στα οποία δομούνται τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, είναι η διάχυση του φόβου και της σύγχυσης στην κοινωνία, η ρητορεία έναντι ενός αόρατου ή μη εχθρού και η επίκληση στο μύθευμα της εθνικής ανάγκης. Διαβάζοντας την ιστορία και αναλύοντας την σύγχρονη πραγματικότητα των τελευταίων δύο χρόνων, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα οτι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι εδώ και σιγά σιγά ξηλώνει το όποιο δημοκρατικό του προσωπείο. Η συνθήκη της πανδημίας άλλωστε έδωσε την καλύτερη αβάντα στα αφεντικά ώστε να επιταχύνουν διαδικασίες αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα κατώτερα στρώματα και να ενισχύσουν περαιτέρω τους μηχανισμούς αντιεξέγερσης και θωράκισης του συστήματος. Τα όποια υπολείμματα δημοκρατικών ελευθεριών τσακίζονται κάτω από την μπότα της κρατικής καταστολής, των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, των προστίμων και των κοινωνικών διαχωρισμών με επίκληση την αντιμετώπιση της πανδημίας. Εργατικά δικαιώματα τσαλαπατιούνται, η ελευθερία της έκφρασης περιορίζεται, η επίθεση στο περιβάλλον γιγαντώνεται και όλα αυτά για να διατηρηθεί το καπιταλιστικό σύστημα και η κερδοφορία των αφεντικών. Η αναπροσαρμογή και επανεκκίνηση του παραγωγικού μοντέλου είναι εδώ, και δεν λογαριάζει λαϊκές-κοινωνικές ανάγκες. Αυτές πολύ απλά είναι για το καπιταλιστικό σύστημα πεδία αύξησης της κερδοφορίας των μεγάλων. Έτσι δικαιολογείται και η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας εν μέσω covid-19, ενώ παράλληλα ο ιδιωτικός κλάδος της υγείας μεγαλώνει και θησαυρίζει ανάγοντας τον ανθρώπινο πόνο σε ακόμα μια οικονομική μεταβλητή παραγωγής και κέρδους.

Υποκριτικά όμως το κράτος και τα αφεντικά συνεχίζουν και χτίζουν μνημεία στα Πολυτεχνεία του χθες έχοντας ένας ύφος πατριωτικό, αποπροσανατολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κοινή γνώμη από την πραγματική τους φύση. Εμείς οφείλουμε με την σειρά μας να τους υπενθυμίζουμε πως ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ήταν ούτε η αρχή αλλά και ούτε το τέλος του μόχθου του ανθρώπου για ουσιαστική ελευθερία και πως η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει αίμα και βενζίνη.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 , 18:00, ΘΟΛΟΣ.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥ

———————————————————————————————————————-
Βόλος | Συσπείρωση Αναρχικών Μαγνησίας | Πολυτεχνείο 2021

48 χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η φετινή λοιπόν επέτειος θα γιορταστεί 1 χρόνο μετά τις περσινές απαγορεύσεις της κυβέρνησης που με πρόσχημα την πανδημία απαγόρευσε τον εορτασμό. Εξαπολύοντας άγρια βέβαια κρατική βία και καταστολή σε όσους διαδήλωσαν. Αυτή στιγμή η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να αξιοποιεί την πανδημία με ένταση της επίθεσης της. Κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα ποδοπατιούνται. Κατάργηση 8ωρου και κυριακάτικης αργίας. Την ίδια δε στιγμή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές κύμα ακρίβειας σε όλα τα βασικά είδη. Στο θέμα δε της υγείας είχαν επιβάλει καραντίνα διαρκείας με ταυτόχρονη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και με τις ΜΕΘ να στενάζουν. Κοινωνικός αυτοματισμός με διάκριση εμβολιασμένων και μη, αναστολές εργασίας σε 6. 500 υγειονομικούς. Από την άλλη πέρασαν τον νόμο για περιορισμό διαδηλώσεων και χτυπώντας το δικαίωμα στην απεργία. Αστυνομική βία και κρατική τρομοκρατία. Καθεστώς τρόμου για να περνάνε ότι ονειρεύονταν. Την ίδια επίσης στιγμή η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα πολεμικό ορμητήριο για τους επεκτατικούς τους πολέμους.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ.
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΣΑΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ, ΤΕΤΑΡΤΗ 17-11, 6ΜΜ ΣΤΟΝ ΘΟΛΟ.

blackblockvolos.blogspot.com
———————————————————————————————————————

Γιάννενα | Κάλεσμα σε πορεία 17 Νοέμβρη

Πορεία 17 Νοέμβρη: ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ

Ακριβώς έναν χρόνο πριν, και εν μέσω καθολικού lockdown, το κράτος είχε εξαπολύσει τα σκυλιά της καταστολής για να επιτεθούν στους αγωνιζόμενους. Οι περσινές συγκεντρώσεις για τη 17 Νοέμβρη είχαν κηρυχθεί απαγορευμένες πανελλαδικά, καθώς, σύμφωνα με την κυρίαρχη ρητορική, αυτές θα ήταν υπαίτιες για τη περαιτέρω διασπορά του ιού και την αύξηση των κρουσμάτων. Παρά τις κρατικές προσταγές, ο κόσμος του αγώνα δεν το έβαλε κάτω και επέλεξε για ακόμη μία φορά, να κατέβει στους δρόμους στην επέτειο του Πολυτεχνείου και να διεκδικήσει τη θέση του στο δημόσιο χώρο. Συγκεκριμένα, η πόλη των Ιωαννίνων καταλήφθηκε από νωρίς το πρωί από τις δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα πολλοί και πολλές από εμάς να προσαχθούν προληπτικά πριν καν πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση. Όσοι κατάφεραν να συγκεντρωθούν, ήρθαν αντιμέτωποι με την επίθεση της αστυνομίας που οδήγησε σε συλλήψεις και τραυματισμούς. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι φυσική συνέχεια ήταν να έχουμε όλοι στις πλάτες μας κι από ένα εκδικητικό πρόστιμο, αφού δεν δεχτήκαμε να παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, αλλά επιλέξαμε να αντισταθούμε σ’ αυτή τη νέα δυστοπία που μας επέβαλαν. Γιατί μας έπνιγε το δίκιο. Και ακόμα μας πνίγει.

Γιατί ένας χρόνος έχει περάσει και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ασταμάτητοι έλεγχοι, πιστοποιητικά που ενισχύουν τους διαχωρισμούς και οικονομική εξόντωση μέσω των υποχρεωτικών rapid test αποτελούν πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από το ξέσπασμα της πανδημίας μέχρι την παγκόσμια εξάπλωσή της, το κράτος και το κεφάλαιο, μέσω μιας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, αξιοποιεί την συνθήκη της κρίσης, ώστε να υλοποιηθούν γρηγορότερα και με σκληρότερους όρους οι συνολικές αναδιαρθρώσεις, που εξασφαλίζουν τα κέρδη της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, ισοπεδώνοντας την ζωή της εργατικής τάξης. Εξαπολύοντας συνολική επίθεση, κάνει σαφές πως ποτέ δεν νοιάστηκε και ούτε σκοπεύει να νοιαστεί για την κάλυψη της οποιασδήποτε κοινωνικής ανάγκης. Από την πλήρη διάλυση της δημόσιας υγείας, την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αγορά εξοπλιστικών και την ενίσχυση των μονάδων καταστολής, η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται ακόμα περισσότερο, με την ψήφιση του αντεργατικού και αντισυνδικαλιστικού νόμου Χατζηδάκη. Η εργοδοτική τρομοκρατία απελευθερώνεται περαιτέρω, ενώ νεκροί συνεχίζουν να πέφτουν στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, όπως το πρόσφατο παράδειγμα του λιμενεργάτη στην COSCO και των δύο ντελιβεράδων στην Καλλιθέα και στη Θεσσαλονίκη.

Παράλληλα, οι δολοφονημένες από την πατριαρχία, ενός ακόμη θεμελιώδους στοιχείου του καπιταλιστικού κόσμου, έφτασαν τις 13 για τη φετινή χρονιά, ενώ, οι συνεχείς επαναπροωθήσεις μεταναστών/ριών που πραγματοποιούνται στο Αιγαίο από το ελληνικό κράτος ενισχύουν το ρατσιστικό καθεστώς εξαίρεσης. Πρόσφατα, είδαμε και ορισμένες φασιστικές γκρούπες να βρίσκουν ξανά έδαφος στο δημόσιο πεδίο, δίπλα στις επίσημες κατασταλτικές δυνάμεις, με έναν νέο γύρο παρακρατικών επιθέσεων, κάνοντας τις όποιες ψευδαισθήσεις για την ήττα του φασισμού μέσα στις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης να καταρρέουν. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης δολοφονείται εν ψυχρώ στο Πέραμα από σφαίρες μπάτσων, δίνοντας πάτημα σε ορισμένα κομμάτια της κοινωνίας να εκφράσουν τον ρατσιστικό οχετό τους για τις κοινότητες των Ρομά και να ηρωοποιούν τα ένστολα καθάρματα του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι προφανές πως δεν υπόσχονται τίποτα παραπάνω πέρα από τη συνέχεια της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Το Πολυτεχνείο του ’73 ήταν κοινωνική εξέγερση των από τα κάτω ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Σήμερα, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα ψηφίζεται στην δημοκρατικά εκλεγμένη βουλή. Οι εικόνες του τελευταίου χρόνου με την παρουσία χιλιάδων μπάτσων στους δρόμους, ο «εξελιγμένος» κοινωνικός έλεγχος μέσω ψηφιακών πιστοποιητικών, η απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων, οι εκδικητικές συλλήψεις και τα δικαστήρια οικονομικής εξόντωσης σε όσους εναντιώνονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μας υπενθυμίζουν την βίαιη επιβολή του κράτους πάνω στις ζωές μας ασχέτως πολιτεύματος. Χούντα ή αστική δημοκρατία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Παρ’ όλα αυτά, δεν χάνουμε το θάρρος μας, όσο και αν προσπαθούν να μας κατασπαράξουν. Δεν μένει παρά να βαδίσουμε οργανωμένα στο δρόμο που ανοίξαμε. Τον δρόμο που άνοιξαν οι φοιτητικοί αγώνες της περασμένης άνοιξης με τις καταλήψεις πρυτανειών, τις ανοιχτές συνελεύσεις πανεπιστημίων, τις κινητοποιήσεις για την επανοικειοποίηση των σχολών και τις μαζικές πανεκπαιδευτικές πορείες. Μία κατάσταση πρωτοφανής για τους φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Όπως, φυσικά, δεν ξεχνάμε και τις αντανακλαστικές και δυναμικές απαντήσεις που δόθηκαν στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν μένει αναπάντητο. Μία ανάσα ζωής μας έδωσαν, επίσης, και οι εργαζόμενοι της COSCO και του e-food, που πρόσφατα διεκδίκησαν και κέρδισαν τα αιτήματά τους και απέδειξαν πως μόνο συλλογικά μπορούμε να νικήσουμε. Να αντισταθούμε στον θάνατο που εξαπολύουν και να μην υποχωρήσουμε στα κεκτημένα των αγώνων μας.

Να περάσουμε στον συνεχή και οργανωμένο αγώνα μέχρι την οριστική παρακμή αυτού του σάπιου κόσμου που προσπαθούν να επιβάλλουν. Μέχρι να οικοδομήσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

ΕΙΤΕ ΣΕ ΧΟΥΝΤΑ, ΕΙΤΕ ΣΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝΑΝΑΛΛΟΙΩΤΑ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Καλούμε σε:

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ για την ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΗ της πορείας της 17 ΝΟΕΜΡΗ, την ΤΡΙΤΗ 16/11 στις 12 στην Περιφέρεια

και

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ στις 17 Νοέμβρη στις 18:00 στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Αναρχικοί/-ες

Κέρκυρα | Πορεία για 17 Νοέμβρη

Την Τετάρτη 17/11 στις 18.00 υπάρχει αναρχικό κάλεσμα για πορεία για την εξέγερση του πολυτεχνείου. Η προσυγκέντρωση είναι στο τμήμα ιστορίας.

Οι αγώνες δεν μπαίνουν σε μουσεία.

Από το ’73 μέχρι σήμερα, μέχρι την συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση, σε τροχιά σύγκρουσης με κράτος, κεφάλαιο, φασισμό.

Χανιά | Κάλεσμα για πορεία τη 17 Νοέμβρη 2021

Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας και τη γενικευμένη κρατική τρομοκρατία, να αναζωπυρώσουμε τους αγώνες στο σήμερα.
Χανιά, Πλατεία αγοράς, 6μμ.

Συνέλευση αναρχικών / αντιεξουσιαστριών

Καρδίτσα | Συγκέντρωση για 17 Νοέμβρη

Την Τετάρτη 17 /11 καλούμε σε συγκέντρωση στις 18:00 στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας.
Να συντρίψουμε το κράτος δολοφόνο.
Εξεγέρσεις αντικρατικές μέχρι την τελική νίκη.
Όλοι στο δρόμο

Αγρίνιο | 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2021 Αντιφασιστική – αντικρατική Συγκέντρωση -Πορεία

48 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του ΄73 ο αγώνας συνεχίζεται. Αγώνας αδιάκοπος, αταλάντευτος, ανυποχώρητος ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, τα ένστολα τσιράκια τους, τους φασίστες-παρακρατικούς και τους θιασώτες του κοινωνικού κανιβαλισμού. Ενάντια στους νοσταλγούς και τους ρουφιάνους της Χούντας και τους σύγχρονους υποστηρικτές τους. ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

ΤΕΤΑΡΤΗ 17/11, Πλατεία Δημάδη

Συγκέντρωση-Μικροφωνική: 19:00

Πορεία: 20:00

Κατάληψη Apertus
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος στο Αγρίνιο
Καλυβίων 70
apertus.squat.gr

Κομοτηνή | Κάλεσμα σε πορεία 17 Νοέμβρη

Κάλεσμα σε αντικρατική- αντικατασταλτική πορεία στις 17 Νοέμβρη και ώρα 17:00. Πεζόδρομος παλιάς νομικής (Κομοτηνή).
Να μη συνηθίσουμε στον έλεγχο τη καταστολή το θάνατο.

Ανυπακοή Αντίσταση Αξιοπρέπεια

Κεφαλονιά | Συγκέντρωση 17 Νοέμβρη

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Κρατικές δολοφονίες στους δρόμους, τα τμήματα και τις φυλακές
Κοινωνική καταστολή, πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις αγωνιστών
Επαναπροωθήσεις και δολοφονίες μεταναστών
Εργοδοτικές δολοφονίες στα εργασιακά κάτεργα
Άγρια εκμετάλλευση της κοινωνικής βάσης
Εγκληματική διαχείριση της πανδημίας
Λεηλασία της φύσης

Τι κι αν οι κρατούντες προσπαθούν να απονοηματοδοτήσουν τις εξεγέρσεις του παρελθόντος δίνοντάς τους επετειακό χαρακτήρα, σκοπεύοντας στην συκοφάντηση των ανατρεπτικών αγώνων του σήμερα και στην εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, ο γερασμένος κόσμος της εξουσίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. Είτε με τη μορφή χούντας, είτε αστικής δημοκρατίας, η ανάγκη του κεφαλαίου για ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση και του κράτους για ολοκληρωτικό έλεγχο και καταστολή, δημιουργούν τις συνθήκες όπου η μετωπική σύγκρουση αποτελεί μονόδρομο. Όσο υπάρχουν εξουσιαστικές σχέσεις, ανισότητα, εκμετάλλευση και καταπίεση, η εξέγερση παραμένει ζωντανή. Παίρνει πνοή από τις εξεγέρσεις του σήμερα χαράζοντας τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2021
ΠΡΩΗΝ ΝΟΜΑΡΧΙΑ 18.00
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Κεφαλονιάς
Συλλογικότητα Monte Nero

Πρέβεζα | Κάλεσμα για 17 Νοέμβρη

Αύριο 17 Νοέμβρη συγκέντρωση πορεία από το παλιό ΚΤΕΛ στις 5:30 μμ. Όλες και όλοι στους δρόμους ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταστολή από κεφάλαιο και κράτος να προτάξουμε το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα.

Λάρισα | Συγκέντρωση – Πορεία για 17 Νοέμβρη

Ώρα: 17/11/2021 στις 18:00

Τοποθεσία: Λάρισα / Πλ. Ταχυδρομείου

Κατάληψη Ντουγρού | Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία

48 χρόνια έχουν περάσει από την 17η Νοέμβρη του 1973, μιας εξέγερσης που ξεκίνησε με την κατάληψη του πολυτεχνείου από φοιτητ(ρι)ές, που είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί από αγώνες ενάντια στις παρεμβάσεις της χούντας στα πανεπιστήμια, φούντωσε με την αλληλεγγύη και τη συμμετοχή μερίδας του φοιτητικού και εργατικού κόσμου που στήριξε και έδρασε στις συνελεύσεις και στον δρόμο, κλιμακώθηκε με επιθέσεις σε κρατικά κτίρια, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με μπάτσους και παρακρατικούς όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και ή Πάτρα που συγκέντρωναν λόγω των πανεπιστημίων πολύ φοιτητικό κόσμο, το τέλος της ήρθε με την επέμβαση του στρατού, ο οποίος έριξε την κεντρική πύλη, με αστυνομικές δυνάμεις και με ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν από γειτονικές ταράτσες. Μία εξέγερση, που κατόρθωσε να ανατρέψει τη διαδικασία φιλελευθεροποίησης της χούντας και να αποτελέσει έναν από τους παράγοντας της πτώση του καθεστώτος.

Τις δεκαετίες τις μεταπολίτευσης, το πολυτεχνείο μπήκε στα καλούπια της αστικής δημοκρατίας, έγινε ένα βολικό αφήγημα για να μπορέσει να δικαιολογήσει την κυριαρχία του, το καθεστώς που αναδύθηκε, να ευρύνει το φάσμα των πολιτικών ιδεολογιών που αναζητούσαν μια θέση στη νέα κατάσταση με αντάλλαγμα δηλώσεις νομιμοφροσύνης και ενα επίφαση πλουραλισμού. Έτσι το πολυτεχνείο έγινε “γιορτή” που ξέπλενε κάθε αυταρχισμό των δημοκρατικών κομμάτων και ένα εύκολο πιστοποιητικό αντισυστημικότητας για τους φασίστες. Βασικές πρακτικές και πυλώνες του προηγούμενου καθεστώτος ενσωματώθηκαν και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα, τα φασιστικά υπολείμματα κρυφτήκαν σε πολιτικά κόμματα και συνέχισαν να δρουν στην αστυνομία, τον στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες και αλλού, αυτό που ονομάζουμε παρακράτος ζει και βασιλεύει μέχρι και σήμερα, πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; αφού η εκάστοτε εξουσία έχει σαν αντίπαλο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της.

Στο σήμερα το κράτος επιστρέφει με μεγαλύτερη ένταση στις “παλιές καλές” πρακτικές, έχοντας μπροστά του δυο στόχους να υλοποιήσει, δηλαδή την πλήρη ιδιωτικοποίηση της οικονομίας και την συγκεντροποίηση της εξουσίας στον πυρήνα μιας γραφειοκρατικής ελίτ, εργαλιωποίησε την πανδημία για να περάσει τις αναγκαίες αλλαγές. Έτσι αναβάθμισε τη βία και την καταστολή με ακόμη περισσότερες συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια στους αντιφρονούντες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες μέσα και έξω από τις φυλακές. Προσέλαβε χιλιάδες νέους μπάτσους, συγκρότησε, εξόπλισε και ενίσχυσε σώματα ειδικών δυνάμεων, στρατικοποίησε την αστυνομία και της έδωσε το ελεύθερο να επέμβει σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής έχοντας την πλήρη εκφρασμένη κάλυψη της. Απαγόρευε την κυκλοφορία, τις συναθροίσεις σε εξωτερικούς χώρους και θέσπισε τον αναγκαστικό κατ’ οίκον εγκλεισμό, απαγόρευσε τις διαδηλώσεις και τις πορείες με αυταρχικού τύπου διατάγματα. Κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο και προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να επιβάλει με πολύ ξύλο την πανεπιστημιακή αστυνομία και το πειθαρχικό συμβούλιο, πέρασε νόμους για την δημόσια παιδεία με τιμωρητικά χαρακτηριστικά που επιβραβεύει το σχολείο με τους καλύτερους μαθητές-παπαγάλους και ταυτόχρονα κάνει το περιεχόμενο της πιο εθνικιστικό και θρησκευτικό. Επέκτεινε τις παρακολουθήσεις αγωνηστ(ρι)ών, τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, ποινικοποίησε της δημοσιεύσεις που αμφισβητούν την κρατική διαχείριση ενώ μετέτρεψε πλήρως τα ήδη συστημικά ΜΜΕ σε ένα κρατικά ελεγχόμενο προπαγανδιστικό μηχανισμό. Ιδιωτικοποίησε περαιτέρω την ενέργεια με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ και προχωρά στην ιδιωτικοποίηση του νερού και την μεταβίβαση της κατοικίας σε μεγαλοαφεντικά και τράπεζες, θεσμοποίησε την ασυλία τους και νομιμοποίησε με τον νόμο Χατζιδάκι την εργοδοτική βαρβαρότητα που είχε επικρατήσει από την εποχή των πρώτων μνημονίων αλλά ακόμη θεωρούταν νομικά παράνομη. Επέκτεινε την λεηλασία των φυσικών πώρων (πάλι με νόμο Χατζιδάκι) και προχώρησε σε μαζικές διώξεις κατοίκων που αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή και τη λεηλασία του τόπου τους από την πράσινη ανάπτυξη. Συντήρησε και συγκάλυψε σεξιστικές, ομοφωβικές και τρασφοβικές συμπεριφορές αλλά και γυναικοκτονίες. Συστηματικά αποσαθρωσε την δημόσια υγεία σε σε τέτοιο βαθμό που τα νοσοκομία που τα χειρουργεια αναβάλωνται και δημιουργούνται τεράστιες ουρές για τα υπόλυπα περιστάτικα, το υγειονομικό προσωπικό είναι πολύ λιγότερο απο τις πραγματικές ανάγκες των ασθενών και οι γιατροί ελέω εγκληματικά λίγων ΜΕΘ, είναι αναγκασμένοι/ες να διαλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Τέλος στρατικοποίησε τα σύνορα του περαιτέρω, αύξησε τα εξοπλιστικά συστήματα, αύξησε τη θητεία στους 12 μήνες και προσέλαβε περισσότερους μησθοφώρους, προχώρησε σε συστηματική χρήση των επαναπρωοθήσεων όπου οι μετανάστ(ρι)ες απαγάγονται και αφήνονται μεσοπέλαγα η στις εκβολές του Έβρου να πεθάνουν.

Βιώνοντας τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, με ακόμη ποιο βίαια μέσα για τους από τα κάτω καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εξουσία παραμένει ίδια, μπορεί πράγματι το αστικο καθεστώς να προσφέρει μια μεγαλύτερη επίφαση δικαιωμάτων και ελευθερίων, άλλα κάθε κράτος υπάρχει χάρις την κυριαρχία του πάνω στους/ις εκμεταλευόμεν(ε)ους, πότε με τη βία και πότε με την πειθώ. Έτσι γι εμάς η εξέγερση του πολυτεχνείου δεν μπορεί να είναι άπλα ένα νεκρό ιστορικό γεγονός, μια “πορτοκαλί επανάσταση”, αλλά ένα πολιτικό εργαλείο, ένας κοινός τόπος συνάντησης και αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους αγώνες, για την συνέχιση της μακράς πολύμορφης χειραφετικής διαδικασίας, για να μπορέσουμε να σωριάσουμε το κράτος τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, για να κερδίσουμε την ελευθερία μάς ως κοινωνία και ως άτομα.

Πόλεμο σε κράτος, κεφάλαιο, εθνικισμό, πατριαρχία.

Κατάληψη Ντουγρού – Τζαβέλα 52