Η σπίθα του Δεκέμβρη.
Σπίθα είναι η λάμψη που παράγεται από την τριβή ή τη σύγκρουση δύο σωμάτων. Η κοινωνική σπίθα θα μπορούσε να οριστεί σαν τη λάμψη που παράγεται από την τριβή ή τη σύγκρουση δύο κόσμων. Στις 6/12/2008, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από την ελληνική αστυνομία στα Εξάρχεια, ήταν αυτή που πυροδότησε την κοινωνική σπίθα και άναψε τη φλόγα της εξέγερσης για τα καλά στην ελληνική επικράτεια. Πώς φτάσαμε όμως στις νύχτες που έλαμπαν στα οδοφράγματα;
Οι νέες γενιές έβλεπαν μία χώρα να σαπίζει καθημερινά. Δύο κόμματα εξουσίας που έκαναν ότι ήθελαν από το 1974 και μετά (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), δέκα οικογένειες να καρπώνονται τον παραγόμενο πλούτο και μερικές εκατοντάδες μαριονέτες να τους φτιάχνουν πληρωμένες αγιογραφίες στα ΜΜΕ των νταβατζήδων. Μαζί με αυτά, μία καθημερινότητα γεμάτη μίζες, οικονομικές απάτες, προκλητικές υπερτιμολογήσεις με πολλά μηδενικά παραπάνω στα δημόσια έργα και βαρβάτα σκάνδαλα: Γερμανικά υποβρύχια, Χρηματιστήριο 1999, Siemens, Ολυμπιάδα 2004. Αν ενεργοποιούσες το ένστικτό σου, χωρίς να τσεκάρεις τους οικονομικούς δείκτες και τα σχετικά νούμερα, θα αισθανόσουν στο πετσί σου τη γενικευμένη κρίση που, λίγα χρόνια μετά, θα σάρωνε την ελληνική επικράτεια.
Η δολοφονία του Αλέξη μας έδωσε στο πιάτο τη μεγάλη εικόνα, ξόρκισε οριστικά την κατηγορία του Έλληνα νεόπλουτου που το έπαιζε κροίσος με τα διακοποδάνεια και τέλειωσε τις Σημιτικές αναπτυξιακές ψευδαισθήσεις. Η νεολαία αποφάσισε να βγει στους δρόμους και να αγνοήσει κάθε αριστερή, κεντρώα και δεξιά φωνή που έταζε ψεύτικες υποσχέσεις. Είδε με τα αλάνθαστα μάτια της καρδιάς την Ελλάδα των επόμενων ετών, δηλαδή την αποκρουστική Ελλάδα του σήμερα. Καταλάβαινε στο πετσί της ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν χειρότερα από τις προηγούμενες μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια και συνειδητοποιούσε ότι τα δύσκολα είναι μπροστά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, απλά δεν γινόταν να ανεχτεί άλλη μία κρατική δολοφονία. Είχε ανεχτεί ήδη αμέτρητους ξυλοδαρμούς, τη ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη, ξύλο στις κλούβες και τα αστυνομικά τμήματα.
Το ελληνικό κράτος δεν είχε καμία τύχη να αντιμετωπίσει μία γενικευμένη εξέγερση και για αυτό αποφάσισε συνειδητά να κρατήσει αμυντική στάση. Δεν το έκανε από μεγαλοψυχία φίλε αναγνώστη, το έκανε από ανάγκη. Κάποια χρόνια αργότερα, κοινωνικοί αναλυτές και πολιτικοί διαφόρων παρατάξεων παραδέχτηκαν ότι ο Δεκέμβρης ποτέ δεν μπήκε στα ραντάρ τους. Όταν ξέσπασε η θύελλα, βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Τα μέτωπα ήταν πολλά και ήταν ανοιχτά την ίδια στιγμή. Να εστιάσουν που; Στις μαζικές διαδηλώσεις, τις πρωινές και βραδινές πορείες και τις βίαιες συγκρούσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Πάτρα, Γιάννενα, Αγρίνιο, Βόλο, Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή και Μυτιλήνη; Στις μαθητικές καταλήψεις στα σχολεία από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη; Στους φοιτητές και τις καταλήψεις στις σχολές; Στα γήπεδα και τις αντιδράσεις των οπαδών;
Το χειρότερο όλων για τους εξουσιαστές ήταν η σιωπηλή έγκριση, που συχνά έφτανε και στο επίπεδο της επιδοκιμασίας, των πολλών. Αυτή πιστοποιούσε ανεπίσημα ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι.
Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες
Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες
ΥΓ: Το παρακάτω βίντεο εστιάζει στις αντιδράσεις που προκλήθηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης