Δεκέμβρης 2008-2021: Το κράτος δολοφονεί. Κάλεσμα της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης στην πορεία για την επέτειο της εξέγερσης. [VIDEO]
13 χρόνια πριν, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον (αποφυλακισμένο πλέον) μπάτσο Κορκονέα αποκάλυψε τη γυμνή αλήθεια του Κράτους που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. 13 χρόνια μετά, είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση μετρώντας 100 νεκρούς τη μέρα, αποτέλεσμα μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής για την πανδημία του κορονοϊού. Την ίδια στιγμή οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους συνεχίζουν να έχουν ασυλία, τα αφεντικά βλέπουν τα χέρια τους να έχουν λυθεί με τις κρατικές πολιτικές και μας εξαναγκάζουν σε συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε νέες εργοδοτικές δολοφονίες (που βαφτίζονται εργατικά ατυχήματα) κάθε βδομάδα, ενώ οι μετανάστες πλέον σχεδόν απροσχημάτιστα πνίγονται στις ελληνικές θάλασσες.
Παρότι κοντεύουμε πλέον τα δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας, βρισκόμαστε και πάλι στην ίδια κατάσταση που μόνο μια έκτακτη και απρόβλεπτη συνθήκη, ίσως, θα μπορούσε να δικαιολογήσει. Όλο αυτό το διάστημα, το ΕΣΥ όχι μόνο δεν ενισχύθηκε, αλλά αντιθέτως, η απορρύθμιση και υποτίμησή του συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μάλιστα επιταχύνθηκε. Ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία μειώθηκε αντί να αυξηθεί ενώ οι προσλήψεις του υγειονομικού προσωπικού που είχαν αναγγελθεί δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ο λόγος, σύμφωνα με τον υπουργό επικρατείας (και πρώην γενικού διευθυντή του ΣΕΒ) Άκη Σκέρτσο, είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί ένα πολυτελές (sic) σύστημα υγείας, καθώς μετά την πάροδο της πανδημίας, αυτό δε θα χρειάζεται. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο άνθρωπος, είτε λόγω αγνής ηλιθιότητας, είτε λόγω πλήρους έλλειψης ενσυναίσθησης, είτε λόγω και των δύο μαζί, υπήρξε ειλικρινής. Είπε, απλά και κατανοητά, ότι για την κυβέρνηση είναι προτιμότερο να πεθαίνει κόσμος λόγω της τραγικής κατάστασης του δημόσιου συστήματος υγείας από το να προχωρήσει σε οποιαδήποτε δομική και ουσιαστική ενίσχυσή του. Αυτά λέγονται, την στιγμή που τα νοσοκομεία είναι και πάλι στα όρια της κατάρρευσης, το ιατρικό προσωπικό είναι και πάλι εξουθενωμένο, οι ΜΕΘ είναι και πάλι στα όρια της πληρότητάς τους, οι νεκροί έχουν φτάσει πλέον καθημερινά περίπου τους 100, την στιγμή που ο συνολικός αριθμός των νεκρών στην χώρα έχει ξεπεράσει τους 18000. Μπορεί επικοινωνιακά η μετακύλιση των ευθυνών που επιχειρεί η κυβέρνηση, να μετατοπίστηκε από την “ατομική ευθύνη” στους “αντιεμβολιαστές”, όμως η ουσία παρέμεινε ίδια. Το κράτος όχι μόνο είναι σθεναρά ενάντιο στο να ενισχύσει της δημόσιες παροχές, αλλά επιταχύνει την υποτίμηση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας.
Παράλληλα, η υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όσων βρισκόμαστε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αποκαλύπτεται ποικιλοτρόπως όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα. Μόνο τις τελευταίες βδομάδες, έχουμε τα εξής περιστατικά: Ο Νίκος Σαμπάνης, 18χρονος Ρομά, δολοφονήθηκε άγρια με 38 σφαίρες από τους μπάτσους της συμμορίας ΔΙΑΣ, επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα τους. Επτά μπάτσοι εκτελούν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο 18 ετών και πυρολοβούν έναντι άλλων 2 ανηλίκων, για ένα πλημμέλημα. Ενώ ισχυρίζονται ότι έχουν 7 τραυματίες μπάτσους, οι κλήσεις προς το κέντρο τους διαψεύδουν. Ενώ ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν ότι οι επιβαίνοντες ήταν Ρομά, οι ίδιες κλήσεις του διαψεύδουν. Ενώ η όπισθεν απεγκλωβισμού βαφτίζεται “απόπειρα ανθρωποκτονίας”, οι μαρτυρίες των δύο επιζώντων τους διαψεύδουν καθώς ξεκάθαρα φαίνεται ότι οι δικάβαλοι σερίφηδες ξεκίνησαν να πυροβολούν πριν κάνει την όπισθεν, μόλις το αυτοκίνητο σταμάτησε. Τα ΜΜΕ ως καλά πετσωμένα παπαγαλάκια τους στηρίζουν στο ακέραιο παρουσιάζοντας όλο το παραμύθι τους, αφότου αυτό έχει ήδη καταρριφθεί από την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση δείχνει την αμέριστη στήριξη της, μέσω του Θεοδωρικάκου. Και τελικά έρχεται φυσικά η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη να τους αφήσει ελευθέρους.
Την ίδια στιγμή, με την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης, οι μπάτσοι φέρονται κυριολεκτικά σαν συμμορίες, επιτιθέμενοι άγρια σε συγκεντρώσεις απολύτως απρόκλητα, σπάζοντας τζάμια καταστημάτων, πουλώντας τσαμπουκά σε όποιον κινείται τριγύρω τους, κάνοντας απρόκλητες προληπτικές προσαγωγές πριν από πορείες, παρενοχλώντας σεξουαλικά γυναίκες στο δρόμο, κάνοντας τα στραβά μάτια και βοηθώντας θύτες ενδο-οικογενειακής βίας όταν καλούνται να διαχειριστούν τέτοια περιστατικά, τραμπουκίζοντας μάρτυρες περιστατικών. Και φυσικά, εν αναμονή του νέου lockdown που φαίνεται να έρχεται, ακόμα πιο χαρωποί γυαλίζουν τα γκλοπ τους για τη στιγμή που θα μπορούν και πάλι να μας δέρνουν επειδή καθίσαμε σε ένα παγκάκι ή ήπιαμε μπύρα σε μία πλατεία. Φαίνεται ότι η οργή που έστω και για λίγο του επιστράφηκε στην Νέα Σμύρνη δεν ήταν αρκετή για να τους “βάλει μυαλό”.
Την ίδια στιγμή το πόσο μετράν οι ζωές μας είναι εμφανές όχι μόνο από τη συμπεριφορά των μπάστων στους δρόμους, αλλά και από τις απώλειες μας στους χώρους εργασίας. Λίγες εβδομάδες πριν, 60χρονος εργάτης σκοτώθηκε στο Σπήλι του Ρεθύμνου, αφού καταπλακώθηκε από φορτωτή. Λίγο νωρίτερα, ο Δημήτρης Δαγκλής, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα/δολοφονία στο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Και λίγες μέρες πριν, δύο διανομείς, ο 18χρονος πρόσφυγας από το Πακιστάν Anees Meer στην Αθήνα και ο Δημήτρης Ασημάκης στην Θεσσαλονίκη, σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της εργασίας τους, από διερχόμενα αυτοκίνητα τα οποία παραβίασαν τον Κ.Ο.Κ. Παράλληλα, βάρκα γεμάτη πρόσφυγες βούλιαξε ανοιχτά της Χίου, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών παιδιών και μίας γυναίκας, στα νερά του Αιγαίου, ενώ φυσικά το ελληνικό κράτος κάνει ότι μπορεί προκειμένου οι αιτούντες άσυλο που καταφθάνουν στην Ελλάδα να επαναπροωθούνται παράνομα και απάνθρωπα σε σχεδίες μεσοπέλαγα χωρίς μηχανή.
Αυτή η κλιμάκωση «ατυχών περιστατικών» που τείνει να γίνει πλέον κανονικότητα και μακάβρια συνήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο πάρα απότοκο της επίθεσης του κράτους και κεφαλαίου προς τους ανθρώπους της τάξης μας, και παράλληλα, του κοινωνικού κανιβαλισμού που αυτή η συνθήκη παράγει και οξύνει. Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, που δολοφονεί όποιον και όποια “περισσεύει”, πάντα με γνώμονα το κέρδος.
Εμείς από την πλευρά μας, αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι κόσμος πεθαίνει λόγω έλλειψης επαρκούς και προσβάσιμης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, επειδή το κράτος θεωρεί κάτι τέτοιο “πολυτέλεια” και τζάμπα κόστος. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι η υγεία, από δημόσιο αγαθό -που εμείς άλλωστε πληρώνουμε μέσω των φόρων μας- μετατρέπεται όλο και περισσότερο, σε εμπόρευμα που κάποιοι/ες μπορούν να αγοράσουν και κάποιοι/ες όχι.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους μπάτσους-καουμπόηδες που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν ότι ένα πλημμέλημα μπορεί να επιφέρει θανατική καταδίκη, και μάλιστα να εφαρμόζουν αυτή τους την απόφαση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα το να χτυπούν κόσμο επειδή αράζει σε πάρκα στην καραντίνα, το να ξυλοκοπούν απεργούς και διαδηλωτές, το να παρενοχλούν σεξουαλικά στον δρόμο ή στα τμήματα, το να βασανίζουν και να δολοφονούν εν ψυχρώ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα ότι τα κέρδη του κάθε αφεντικού βγαίνουν -απολύτως απτά και κυριολεκτικά- από το δικό μας αίμα. Ότι την ίδια στιγμή που τα αφεντικά μας βγάζουν υπερκέρδη, οι εργάτες/τριες πρέπει να τεντωνόμαστε όλο και παραπάνω και να διακινδυνεύουμε καθημερινά τη ζωή μας για ένα μεροκάματο-φιλοδώρημα (μια συνθήκη που εντατικοποιήθηκε μετά το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο νομιμοποίησε και με την βούλα του κράτους ό,τι μέχρι πριν τα αφεντικά προσπαθούσαν παράτυπα να μας επιβάλουν).
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους πνιγμένους στην θάλασσα μετανάστες και πρόσφυγες, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις από το λιμενικό στο Αιγαίο ή τον στρατό στον Έβρο αλλά και από τους διάφορους παρακρατικούς μηχανισμούς που επί χρόνια δρουν ανενόχλητοι, τις (παράνομες) επαναπροωθήσεις ακόμα και από τα αστικά κέντρα από τους ένστολους φασίστες της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και την απουσία στέγασης, την ελλιπή πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τον κλιμακούμενο αποκλεισμό από το αναφαίρετο δικαίωμα στο άσυλο κλπ.
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τους φιλήσυχους κανίβαλους της διπλανής πόρτας, που χαίρονται επειδή δολοφονήθηκε ένας “γύφτος” ή επειδή πνίγηκαν μερικοί “λαθρομετανάστες”.
Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, οι υποτιμημένοι και επισφαλείς, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, με λίγα λόγια, όσοι και όσες βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας με αποτέλεσμα το κράτος και το κεφάλαιο να τους/τις θεωρεί αναλώσιμους και περιττούς, για μας βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας.
Είναι ταξικό μας καθήκον να απαιτήσουμε την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ, να απαιτήσουμε δηλαδή, το κράτος και τα αφεντικά, να αναλάβουν ένα κομμάτι του κόστους της αναπαραγωγής της εργασιακής μας δύναμης, αντί να το μετακυλήσουν εξολοκλήρου στις δικές μας πλάτες. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστ(ρι)ών και προσφύγων, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέρονται κόντρα σε αυτά των αφεντικών που μας θέλουν θυσία -μεταφορικά και κυριολεκτικά- στον βωμό του κέρδους τους. Είναι ταξικό μας καθήκον να αντεπιτεθούμε στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που αποτελούν την πιο απτή και ορατή εκδοχή της βίας που ασκεί το κεφάλαιο καθημερινά στην προσπάθειά του να υποτιμήσει και να ελέγξει/πειθαρχήσει τις ζωές μας, ώστε να “αποδεχτούμε” τις επιταγές του ως κανονικότητα.
Από τις διεκδικήσεις των υγειονομικών υπαλλήλων για ενίσχυση του ΕΣΥ, μέχρι τις διαμαρτυρίες της κοινότητας των Ρομά με το κλείσιμο εθνικών οδών, από την δυναμική, μαζική και, εν τέλει, νικηφόρα απεργία των λιμενεργατών της COSCO, μέχρι τον εξίσου δυναμικό, μαζικό και νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων της e-food, και από τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών μέχρι τις συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους, είναι ταξικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε τις ζωές μας κόντρα στην εξαθλίωση και το θάνατο που μας επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο, που μας επιβάλλει η εξουσία.
Διέξοδο στα δομικά αδιέξοδα και τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού μπορεί να δώσει μόνο η αυτοοργάνωση των από τα κάτω, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, η ενδυνάμωση των σωματείων και των εργατικών πρωτοβουλιών, των φοιτητικών σχημάτων και συλλόγων, των ανοιχτών συνελεύσεων γειτονιάς, των κοινωνικών κέντρων, των δομών αλληλοβοήθειας, των αντιφασιστικών συντονισμών και των πολιτικών συλλογικοτήτων. Αυτό το σύστημα ή θα ανατραπεί ή θα πέσει στα κεφάλια μας, για να μας πλακώσει. Μέση λύση δεν υπάρχει. Όσο πιο σύντομα ο λαός επιλέξει την ευθεία σύγκρουση με τους κάθε λογής δυνάστες του, όσο συντομότερα προτάξει την ενότητα της τάξης απέναντι στην “εθνική ενότητα”, τόσο πιο γρήγορα θα στρώσει τον δρόμο για τη συνολική χειραφέτησή του.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
https://libertasalonica.wordpress.com
