Θεσσαλονίκη | Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία, Δευτέρα 20/12 στις 17:00, Καμάρα
Να γκρεμίσουμε ό,τι έχτισε η πατριαρχία
Τον τελευταίο χρόνο έχουν καταγραφεί τουλάχιστον δεκαοχτώ υποθέσεις γυναικοκτονίας και αμέτρητες υποθέσεις έμφυλης βιας, οι νοηματικές συγγένειες των οποίων είναι -ή θα έπρεπε να είναι- έκδηλες.
Σε διάστημα 20 περίπου ημερών, έγιναν γνωστές 5 γυναικοκτονίες. Στις 29 Νοεμβρίου, άντρας στην Θεσσαλονίκη σκοτώνει την σύζυγό του και μια μέρα μέρα, μια 55χρονη από το Αγρίνιο μαχαιρώνεται από τον γιο της, ο οποίος ξυλοκόπησε και την γιαγιά του. Αρχές Δεκέμβρη, καταγράφεται στην Λακωνία ο στραγγαλισμός μιας μητέρας δύο παιδιών από τον άντρα της, με το πρόσχημα ότι την απατούσε και στις 10/12 καταλήγει 29χρονη στην Αλεξανδρούπολη, μετά από άγριο ξυλοδαρμό που δέχθηκε από την άντρα της. Τελευταίο περιστατικό που καταγράφεται, είναι αυτό στην Θεσσαλονίκη όπου ο εν διαστάσει σύζυγός μιας γυναίκας εισέβαλε μέσα στο ζαχαροπλαστείο που βρισκόταν η ίδια και την πυροβόλησε με καραμπίνα, ταυτίζοντας την θανάσιμα.
Το Νοέμβριο στην Ιεράπετρα Κρήτης επιτέθηκε με μαχαίρι σε γυναίκα ο πρώην σύντροφος της, την ώρα που αυτή πήγαινε να συζητήσει για εργασία. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος και οι μαχαιριές περίπου δεκαέξι. Λίγους μήνες πριν υπήρξε υπόθεση γυναικοκτονίας στη Ρόδο, όπου εκτελέστηκε εν ψυχρώ μια γυναίκα από τον πρώην σύζυγο της με κυνηγετική καραμπίνα, ο οποίος μετά τη δολοφονία επέλεξε να αυτοκτονήσει και να αφήσει ραβασάκι θέλοντας να κάνει θεαματικό φινάλε. Μία από αυτές τις υποθέσεις, ήταν και αυτή της γυναικοκτονίας στα Γλυκά Νερά, με τον γυναικοκτόνο να σκηνοθετεί τη δολοφονία της συζύγου του, ως ληστεία και αργότερα να ομολογεί.
Άλλη υπόθεση αυτή που αφορά τον βιασμό εργάτριας στην καθαριότητα, σε σπίτι στα Πετράλωνα.
Τόσο οι ίδιες οι υποθέσεις όσο και η μετέπειτα αντιμετώπισή τους από το κοινωνικό σύνολο έχουν να καταδείξουν με τον πιο απεχθή τρόπο την πατριαρχία που είναι ριζωμένη σε κάθε πτυχή της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Για οποιονδήποτε βιασμό, οποιαδήποτε γυναικοκτονία ή περιστατικό έμφυλης βίας θα πρέπει να αναζητούμε τις αιτίες στο πατριαρχικό οικοδόμημα που αναπαράγεται και συντηρείται από την κοινωνία και διαμορφώνει αντιλήψεις και συνειδήσεις. Αυτό, δηλαδή, το οικοδόμημα που περνάει από μικρή ηλικία μέσω της οικογένειας, της εκπαίδευσης αλλα και γενικότερα της κοινωνίας στη συνείδηση των ανδρών ότι μπορούν – και πρέπει- να επιβάλλονται και να υποτάσσουν οποιαδήποτε θηλυκότητα και να αντιμετωπίζουν ένα θηλυκό σώμα με όρους ιδιοκτησίας, αλλά και στη συνείδηση των γυναικών ότι οφείλουν να τηρούν πάντα μία παθητική και δεκτική στάση στην κάθε επιθετική ανδρική συμπεριφορά. Όταν, λοιπόν, μια θηλυκότητα υπερβεί τον κοινωνικό της ρόλο, αυτόν της υποταγής στο ανδρικό φύλο, και είτε αντισταθεί, είτε θελήσει να φύγει από μια σχέση, είναι ήδη νομιμοποιημένη στην ανδρική συνείδηση η βία, ακόμα και η δολοφονία. Γι’ αυτό είναι εξοργιστικό να βαφτίζονται οι γυναικοκτονίες ως «εγκλήματα πάθους», για τα οποία ευθύνεται «η κακιά στιγμή». Θα πρέπει να γίνει σαφές, ότι ευθύνεται αποκλειστικά ο γυναικοκτόνος, το πατριαρχικό σύστημα που τον θρέφει και όσοι αναπαράγουν και διαιωνίζουν σεξιστικές αντιλήψεις, από το πιο μικρό σεξιστικό «αστείο» μέχρι την κανονικοποίηση της έμφυλης βίας. Καμία σεξιστική συμπεριφορά δεν πρέπει να νομιμοποιείται ως “ακίνδυνη” ή “φυσιολογική”, καθώς η αναπαραγωγή σεξιστικών και παραβιαστικών συμπεριφορών ανοίγει το δρόμο για την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες.
Μετά από κάθε τέτοια υπόθεση βλέπουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο που ακολουθούν τα ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν την είδηση με όρους θεάματος και τις περισσότερες φορές ξεπλύματος του γυναικοκτόνου/ βιαστή. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση της γυναικοκτονίας στα Γλυκά Νερά, όταν αποκαλύφθηκε, ότι ο γυναικοκτόνος είναι αυτό που θεωρείται ως «πρότυπο άνδρα» (έλληνας, λευκός, με λεφτά και καλή δουλειά), αμέσως είδαμε το αφήγημα να αλλάζει, με ένα μέρος της κοινωνίας να σιωπά και ένα άλλο επηρεασμένο φυσικά και από τα ΜΜΕ, να επιρρίπτει ευθύνες στην Καρολάιν που “τον απειλούσε με χωρισμό”, δικαιολογώντας τον γυναικοκτόνο ως αγανακτισμένο σύζυγο. Η πατριαρχία έχει στήσει τόσο καλά το παιχνίδι της, ώστε οι θηλυκότητες να φέρουν πάντα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης των όσων τους συμβαίνουν, ακόμα και όταν βρίσκονται δολοφονημένες στο κρεβάτι τους.
Στις παρέες μας, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο και στο οικογενειακό περιβάλλον, να μην ανεχόμαστε τη αναπαραγωγή αυτών των αντιλήψεων που διαιωνίζουν την καθιερωμένη πατριαρχική λογική. Να αναζητήσουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί σε αυτή τη διαιώνιση και να αγωνιστούμε σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο για να τελειώνουμε μια και καλή με το σάπιο εξουσιαστικό σύστημα που συντηρεί την πατριαρχία, μέχρι να είμαστε όλες ασφαλείς και ελεύθερες. Μέχρι να μπορούμε να περπατάμε χωρίς φόβο στο δρόμο. Μέχρι ο φόβος να αλλάξει πλευρά.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
ΚΑΜΊΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο