“Όταν όλος ο κόσμος γιορτάζει εμείς θυμόμαστε όσους και όσες επιλέγει να ξεχνά”
Λέσβος: Παραμονή πρωτοχρονιάς και μια ομάδα συντρόφια αποφασίσαμε να αλλάξουμε χρόνο έξω από την ιδιότυπη φυλακή που υπάρχει στο νησί μας, το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών στην περιοχή Μαυροβούνι. Με πανό που έγραφε -φωτιά σε όλα τα κελιά- σε 4 γλώσσες προσεγγίσαμε όσο το δυνατόν πλησιέστερα σε μία από τις εισόδους του στρατοπέδου (το οποίο είναι σχεδιασμένο για να κάνει όσο γίνεται δυσχερέστερη την επικοινωνία των μέσα με τους έξω), φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης προς τις έγκλειστες μετανάστριες. Οι διαφόρων χρωμάτων μπάτσοι, που κατακυριεύουν το χώρο του στρατοπέδου, έδειξαν εμφανώς αιφνιδιασμένοι από την παρουσία μας, ανταλλάζοντας για λίγη ώρα, σαστισμένα βλέμματα. Σύντομα, στο άκουσμα των συνθημάτων μας, μετανάστες άρχισαν να βγαίνουν από τις σκηνές, γεγονός που ενεργοποίησε την μπατσαρία, με μια ομάδα να περικυκλώνει τις μετανάστριες, και τους υπόλοιπους να επιχειρούν σπρώχνοντάς μας να μας απομακρύνουν από το οπτικό και ακουστικό πεδίο. Πάνω στην αλλαγή του χρόνου, που μας βρήκε να φωνάζουμε Azadi, huria, λευτεριά άρχισαν να καταφτάνουν ασφαλίτικα και μπατσικά, προκειμένου να μας προσάγουν για εξακρίβωση. Κάπου στο βάθος εμφανίστηκε τροχάδην μια διμοιρία ΜΑΤ, σαν να μην έφταναν οι 50 συνάδελφοι τους, που ήδη βρίσκονταν στο σημείο. Μετά από καμιά ώρα στο τμήμα μας άφησαν, προειδοποιώντας μας ότι την επόμενη φορά δεν θα είναι τόσο ευγενείς.
Το προφανές συμπέρασμα από την υπέρμετρη κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής απέναντί μας, είναι ότι σε μια φυλακή που βράζει, ακόμη και η παρουσία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με διάθεση να ξεσηκώσει, είναι απειλή για τη διατήρηση της αρρωστημένης τάξης τους.
Αργότερα την ίδια νύχτα αφήσαμε πόρτα πόρτα στις γειτονιές της Μυτιλήνης το κείμενο που συνόδευε τη δράση μας, το οποίο ακολουθεί.
(Παρακάτω θα βρείτε μετάφραση σε Αγγλικά και Φαρσί).
Νέος χρόνος, ίδια ιστορία
Δεκέμβρης 2021, μια ανάσα πριν το lockdown, και ο εορταστικός καταναλωτισμός δεν πτοείται από τις δεκάδες νεκρών και αγνοούμενων στο Αιγαίο ή από τη συνεχόμενη κατάσταση εγκλεισμού που επιβάλλεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών. Ενώ μέσα σε τέσσερις μέρες στο Αιγαίο 31 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 45 αγνοούνται, το εορταστικό κλίμα δεν σταματά. Ταυτόχρονα όσο το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κάνει τα ψώνια του, η έξοδος των μεταναστ(ρι)ών από το κέντρο κράτησης της Λέσβου απαγορεύεται για άλλη μια χρονιά, το διήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, με πρόσχημα τόσο τη δημόσια υγεία, όσο και το γεγονός ότι τα καταστήματα είναι κλειστά.
Οι ειδήσεις των ναυαγίων με τις δεκάδες νεκρών και αγνοούμενων, δεν απασχόλησαν και πολύ τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Αυτοί οι νεκροί δεν έχουν την ίδια σημασία με τους νεκρούς από τον covid, που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια αποτελούν πρώτο θέμα σε κάθε ειδησιογραφικό μέσο. Ελληνικό κράτος και ΜΜΕ βρήκαν αμέσως ένα βολικό αφήγημα: “το τούρκικο κράτος και τούρκοι διακινητές θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, που οι ελληνικές αρχές επιχειρούν να σώσουν”. Και φυσικά αποσιωπούν τους λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους σε αυτά τα ακόμα πιο επικίνδυνα θαλάσσια περάσματα, από την Τουρκία απευθείας στην Ιταλία: τη δράση της ελληνικής ακτοφυλακής και της Frontex, που με τα καθημερινά push backs θέτουν σε κίνδυνο ζωές, αλλά και την υποδοχή που τους περιμένει στα ελληνικά νησιά-φυλακές.
Όσον αφορά το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λέσβου, η απαγόρευση εξόδου κατά τις ημέρες των γιορτών και σε κάθε αργία είναι μόνο ένα ακόμα στιγμιότυπο της διαρκούς βίας και εξαναγκασμού που επιβάλλονται στους μετανάστες. Τις υπόλοιπες “κανονικές” μέρες βγαίνουν με ειδικές άδειες, για συγκεκριμένες ώρες, για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες. Ένα συνεχόμενο lockdown δηλαδή, χωρίς προοπτική τερματισμού, αφού, όπως μας δείχνουν τα παραδείγματα από την υπόλοιπη Ελλάδα, η νέα κανονικότητα προβλέπει κλειστά κέντρα φυλακές, όπου η τεχνολογία επιτήρησης εμφανίζεται όλο και πιο αναβαθμισμένη. Αποκορύφωμα το κέντρο της Σάμου, πρότυπο και για τα υπόλοιπα κέντρα της χώρας, όπου συστήματα ελέγχου καταγράφουν κάθε κίνηση των εγκλείστων, μέχρι και στα κρεβάτια τους, ενώ κάμερες με τεχνητή νοημοσύνη είναι έτοιμες να σημάνουν συναγερμό σε κάθε “ύποπτη δραστηριότητα”, όπως η ανθρώπινη συνάθροιση. Όλα αυτά βέβαια με τις ευλογίες και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σιωπά. Οι μετανάστες, που υπάρχουν στις συνειδήσεις μας ως ξένοι, αλλόθρησκοι, λαθραίοι, δεν έχουν τίποτα κοινό με εμάς. Και έτσι ο έλεγχος, η βία και η καταστολή στα σώματα και την καθημερινότητά τους, δεν μας αφορούν. Κι ας βλέπουμε με το πρόσχημα της νέας υγειονομικής κρίσης με πόση ευκολία το σύστημα στο οποίο ζούμε γεννά νεους διαχωρισμούς, κι άλλες ζωές με μικρότερη αξία. Κι ας βλέπουμε την καθημερινότητά μας να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια ατελείωη φυλακή.
Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο υπάρχει έστω και μία φυλακή καμιά μας δεν είναι ελεύθερη. Γνωρίζουμε ότι οι φυλακές κάθε είδους υπάρχουν για να δημιουργούν ψευδείς διαχωρισμούς και να ενισχύουν την κυριαρχία αυτών που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλέυονται. Και γνωρίζουμε ότι αύριο ο καθένας μας μπορεί να είναι στη θέση των εγκλείστων. Για όλους αυτούς τους λόγους, και ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στις φυλακισμένες μετανάστριες, αποφασίσαμε φέτος να μην αλλάξουμε χρονιά στο σπίτι με το συνηθισμένο τρόπο, αλλά έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών του Καρά Τεπέ. Οι συγκεντρώσεις έξω από φυλακές και κέντρα κράτησης, τις ημέρες που παραδοσιακά προορίζονται για εορτασμούς, είναι κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης στους αιχμάλωτους του κράτους. Με αυτό τον τρόπο υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους αυτούς ότι δεν είναι μόνοι, ακόμη και αν το κράτος τους απομονώνει και η κοινωνία τους ξεχνά.
Γιατί όταν όλος ο κόσμος γιορτάζει, εμείς θυμόμαστε όσους και όσες επιλέγει να ξεχνά.
Ας εξεγερθούμε σήμερα απέναντι σε κάθε πτυχή της ζωής μας που θυμίζει φυλακή.
Απέναντι σε κάθε μηχανισμό που μας θέλει να ζούμε ελεγχόμενα, φωτιά σε όλες τις φυλακές, σε κάθε εξουσία που τις γεννά.
Αzadi liberte
Λευτεριά σε όσες είναι στα κελιά.
New Year’s eve, concentration camp, Lesvos.
A group of anarchist comrades in Mytilene, decided to welcome the new year, outside the peculiar prison that exists on our island, the migrant concentration camp in Mavrovouni. At 23:45 we reached one of the entrances of the camp, holding a banner with the slogan Fire to all prisons, in 4 languages and shouting slogans of solidarity with the migrants. Police forces, which dominate the place, felt our presence as a threat, especially when migrants started to going out from their tents motivated by the noise we made. Eventually even more forces reached to the place and we were forced to go to the police station for verification of our IDs.The obvious conclusion from the excessive mobilization of the cops against us is that in a turmoiled prison, even the presence of a small group of people willing to protest is a threat to the maintenance of their sick order. The following text was distributed the same night to the neighbourhoods of Mytilene.
New year, same story
December 2021, a breath before the lockdown and festive consumerism is not affected by the dozens of dead and missing persons in the Aegean or the ongoing situation of confinement imposed on the migrants in the detention camps. While within four days in the Aegean, 31 people have diedand at least 45 are missing, the festive atmosphere does not stop. At the same time, while most of the Greek society is doing its shopping, the exit of migrants from the detention center of Lesvos is banned for another year, on the Christmas and New Year’s weekend (as in any other holiday, including Sundays), on the pretext of public health and the fact that the shops are closed.
The news of the shipwrecks with the dozens of dead and missing persons, did not concern the Greek media much. These dead people do not have the same significance as the deaths from the covid, which for almost two years now have been the first topic in the news. Greek state and media immediately found a convenient narrative: “the Turkish state and Turkish traffickers endanger human lives, which the Greek authorities are trying to save,” they say. And, of course, they hush up the reasons that lead people to these even more dangerous sea routes, from Turkey directly to Italy: the action of the Greek coast guard and Frontex which, with the daily practice of push backs, endanger human lives, as well as the reception that awaits the migrants on the Greek island prisons.
Regarding the concentration camp of Lesvos, the curfew during every holiday is just another snapshot of the ongoing violence and repression imposed on migrants. On the other ‘normal’ days they go out on special permits, for specific hours, to cover specific needs. It is a constant lockdown, with no prospect of an end, since, as the examples from the rest of Greece indicate, the new normality includes closed prison centers, where surveillance technology appears increasingly sophisticated. Such an example is the Samos’ reception centre, where monitoring systems record every movement of the inmates’ lives, even in their beds, while cameras with artificial intelligence are ready to sound the alarm on any “suspicious activity’, such as human congregation. Of course none of these would be possible without the blessings and the fundings of E.U.
Most of Greek society remains silent. The immigrants, who exist in our consciences as foreigners, inferior, illegals, have nothing in common with us. And so control, violence and repression on their bodies and daily lives does not concern us. Eventhough we see under the guise of a new health crisis how easily the system we live in breeds new divisions and new categories of marginalised people. Eventhough we see our daily lives increasingly resemble an endless prison.
We know very well that as long as there is even one prison none of us is free. We know that prisons of all kinds exist to create false divisions and to reinforce the domination of those who oppress and exploit us. And we know that tomorrow each of us may be in the position of the prisoners. For all of these reasons, and as a minimal indication of solidarity with the imprisoned migrants, we have decided this time, not to change the year at home in the usual way, but outside the migrants’ concentration camp of Mavrovouni. The gatherings outside prisons and detention centres, on days when we are supposed to celebrate, are movements of solidarity to the prisoners of the state. In this way we remind to these people that they are not alone, even if the state tries to keep them isolated and society forgets them.
When the whole world celebrates, we remember those whom they choose to forget.
Let us rise up today against every aspect of our lives that resembles a prison
against every mechanism that wants us to live under control
Fire to all prisons
against every power that creates them
Azadi liberte liberty
to those in the cells
سال نو، همان داستانهمان فاجعه
سال نو، همان داستان
همان فاجعه
دسامبر 2021، و مصرف گرایی جشن، یک نفس قبل از قرنطینه، تحت تأثیر ده ها کشته و مفقود در دریای اژه یا وضعیت مستمر حبس تحمیل شده بر مهاجران در اردوگاه های بازداشت قرار نمی گیرد. در حالی که طی چهار روز در دریای اژه، 31 نفر جان خود را از دست داده اند
و حداقل 45 نفر مفقود هستند، فضای جشن متوقف نمی شود. در همان زمان، در حالی که بسیاری از
جامعه یونان خرید خود را انجام می دهد، خروج مهاجران از بازداشتگاه لسبوس برای یک سال دیگر، در تعطیلات کریسمس و تعطیلات سال نو (مانند هر تعطیلات دیگر، از جمله یکشنبه ها)، به بهانه بهداشت عمومی و این واقعیت ممنوع است. که مغازه ها تعطیل هستند
خبر غرق شدن کشتی با ده ها کشته و مفقود، نگران کننده نبود برای
رسانه های یونانی. این افراد مرده اهمیتی مانند مرگ و میر ناشی از کووید ندارند که تقریباً دو سال است که اولین موضوع در اخبار است. دولت و رسانه های یونان بلافاصله یک روایت مناسب پیدا کردند: “دولت ترکیه و قاچاقچیان ترکیه جان انسان ها را به خطر می اندازند که مقامات یونان در تلاش برای نجات آن هستند.” و البته، آنها دلایلی را که مردم را به این مسیرهای دریایی حتی خطرناک تر، از ترکیه مستقیماً به ایتالیا، سوق می دهند، پنهان می کنند: اقدام گارد ساحلی یونان که با تمرین عقب راندن، زندگی روزمره انسان ها را به خطر می اندازد. در خطر، و همچنین پذیرایی که در زندان های جزیره یونان در انتظار مهاجران است.
در مورد اردوگاه کار اجباری لسبوس، منع آمد و شد در هر تعطیلات تنها تصویری دیگر از خشونت و سرکوب مداوم تحمیل شده بر مهاجران است. در روزهای «عادی» دیگر، آنها با مجوزهای ویژه، برای ساعاتی خاص، بیرون می روند تا نیازهای خاص را پوشش دهند. این یک قرنطینه دائمی است، بدون چشمانداز پایان، زیرا همانطور که نمونههایی از بقیه یونان نشان میدهد، وضعیت عادی جدید شامل مراکز زندان بسته میشود، جایی که فناوری نظارت به طور فزایندهای پیچیده به نظر میرسد. چنین نمونهای مرکز پذیرش ساموس است، جایی که سیستمهای نظارتی هر حرکت زندگی زندانیان را حتی در تختهایشان ثبت میکنند، در حالی که دوربینهای دارای هوش مصنوعی آماده هستند تا زنگ خطر را در مورد هر «فعالیت مشکوکی» مانند اجتماعات انسانی به صدا درآورند.
اکثر جامعه یونان سکوت می کنند. مهاجرانی که در وجدان ما به عنوان خارجی، پست و غیرقانونی وجود دارند، هیچ سنخیتی با ما ندارند. و بنابراین کنترل، خشونت و سرکوب بر بدن و زندگی روزمره آنها به ما مربوط نمی شود. اگرچه میبینیم که تحت پوشش یک بحران جدید بهداشتی، سیستمی که در آن زندگی میکنیم به راحتی تقسیمبندیهای جدید و دستهبندیهای جدیدی از افراد به حاشیه رانده شده ایجاد میکند. اگرچه می بینیم که زندگی روزمره ما به طور فزاینده ای شبیه یک زندان بی پایان است.
ما به خوبی می دانیم که تا زمانی که حتی یک زندان وجود دارد، هیچ یک از ما آزاد نیستیم. ما می دانیم که انواع زندان ها برای ایجاد تفرقه های کاذب و تقویت سلطه کسانی که ما را سرکوب و استثمار می کنند وجود دارد. و می دانیم که فردا هر کدام از ما ممکن است در جایگاه زندانیان باشیم. به همه این دلایل و به عنوان حداقل نشانه ای از همبستگی با مهاجران زندانی، این بار تصمیم گرفته ایم که سال را در خانه به روش معمول تغییر ندهیم، بلکه در خارج از اردوگاه کار اجباری مهاجران کارا تپه. تجمعات بیرون از زندان ها و بازداشتگاه ها، در روزهایی که قرار است جشن بگیریم، حرکتی برای همبستگی با زندانیان کشور است. به این ترتیب به این افراد یادآوری می کنیم که آنها تنها نیستند، حتی اگر دولت سعی کند آنها را منزوی نگه دارد و جامعه آنها را فراموش کند.
وقتی تمام دنیا جشن می گیرند، ما به یاد کسانی می افتیم که آنها تصمیم می گیرند فراموش کنند.
بیایید امروز علیه هر جنبه ای از زندگیمان که شبیه زندان است قیام کنیم
در برابر هر مکانیزمی که از ما می خواهد تحت کنترل زندگی کنیم
آتش به تمام زندانها
در برابر هر قدرتی که آنها را ایجاد می کند
آزادی آزادی
به کسانی که در سلول هستند