Σαν σήμερα δολοφονείται η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ (15 Ιανουαρίου 1919)

Σαν σήμερα δολοφονείται η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ (15 Ιανουαρίου 1919)

Σαν σήμερα (15/1/1919), δολοφονείται η Ρόζα Λούξεμπουργκ από τα ακροδεξιά Freikorps, υπό τις εντολές των Σοσιαλδημοκρατών του SPD. Υπό τα ιμπεριαλιστικά κύμβαλα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου η πλειονότητα των εργατικών οργανώσεων και Κομμάτων της Ευρώπης, χαράσσανε σοσιαλσοβινιστικές γραμμές και σερνόντουσαν πίσω από τις πολεμοκάπηλες βλέψεις και τα εθνικά συμφέροντα των αστικών τους τάξεων, η Ένωση Σπάρτακος, στην οποία συμμετείχε και μερικές άλλες φωτεινές εξαιρέσεις, ήταν εκεί για να υπερασπιστούν με τις θέσεις και την δράση τους, τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και την ίδια την επαναστατική υπόθεση, μέχρι τελικής πτώσης. Η ίδια μαζί με τον Καρλ Λήμπκνεχτ και την Κλάρα Τσέτκιν, θα δημιουργήσουν κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, την Ένωση Σπάρτακος, γνωστή και ως Σπαρτακιστική Ομοσπονδία, αποτελώντας την αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Το κλίμα τρομοκρατίας της εποχής και η δραστηριότητα των μελών της οργάνωσης, είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθούν τα κυριότερα στελέχη της στη φυλακή. Εκεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα γράψει τα «Γράμματα από τη φυλακή» και το «Τι ζητάει ο Σπάρτακος», το οποίο θα υιοθετηθεί από το ιδρυτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, δύο μήνες αργότερα. Λίγο μετά θα απελευθερωθεί από τον επαναστατημένο λαό, το Νοέμβριο του 1918.

Ακολουθεί απόσπασμα από το πολύ σημαντικό κείμενο «Τι ζητάει ο Σπάρτακος» που έγραψε μέσα στη φυλακή:

«Η πραγματοποίηση της κομμουνιστικής κοινωνικής οργάνωσης είναι το καθήκον το πιο επιτακτικό που ποτέ μπήκε σε μια τάξη ή σε μια επανάσταση σ’ όλη την ιστορία του κόσμου. Αυτό το καθήκον συνεπάγεται μια πλήρη καταστροφή του κράτους, μια γενική ανατροπή όλων των οικονομικών και κοινωνικών βάσεων του σημερινού κόσμου.

Αυτή η καταστροφή κι αυτή η ανατροπή δεν μπορούν να προκύψουν από διατάγματα μιας οποιασδήποτε ηγεσίας, μιας επιτροπής ή ενός κοινοβουλίου. Η πρωτοβουλία και η επίτευξή τους δεν μπορούν να εξασφαλιστούν παρά από τις ίδιες τις λαϊκές μάζες. Μέσα σ’ όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις υπήρξε μια μικρή μειοψηφία, που πήρε την διεύθυνση της επαναστατικής πάλης και της έδωσε ένα σκοπό και έναν προσανατολισμό και που χρησιμοποίησε τη μάζα σαν ένα όργανο για να επιβληθούν τα δικά της συμφέροντα, τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας. Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη, που δεν μπορεί να νικήσει παρά για το συμφέρον της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων. Η μάζα του προλεταριάτου δεν καλείται μόνο να στηρίξει την επανάσταση μέσα στην καθαρή γνώση των σκοπών της και των προσανατολισμών της. Οφείλει επίσης αυτή η ίδια με τη δικιά της δραστηριότητα να οδηγήσει βήμα με βήμα τον σοσιαλισμό στη ζωή. Η ουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας βρίσκεται σε τούτο: ότι η μεγάλη εργαζόμενη μάζα αρχίζει να ζει μ’ όλο της το είναι όλη την ενεργό πολιτική και οικονομική ζωή, που την διευθύνει με τον αυτοκαθορισμό της τον διαρκώς όλο πιο συνειδητό και πιο ελεύθερο. Από τις ανώτατες διοικητικές θέσεις του κράτους ως την τελευταία κοινότητα η προλεταριακή μάζα πρέπει να διαλύσει τα κυριαρχικά όργανα της αστικής ηγεμονίας: υπουργικό συμβούλιο, βουλή, δημοτικές αρχές.

Για τον σκοπό αυτό πρέπει να πάρει την εξουσία με τα ίδια της τα όργανα. Με τα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών θα πρέπει λοιπόν να αντικαταστήσει όλες αυτές τις λειτουργίες, να επιβλέπει όλες τις υπηρεσίες και να συντονίσει όλες τις κοινωνικές ανάγκες με τα ιδιαίτερα ταξικά της συμφέροντα και τα σοσιαλιστικά καθήκοντα.»

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ εντάσσεται σε εκείνη την επαναστατική παράδοση που θα δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην ταξική πάλη των ίδιων των προλεταριακών μαζών, αλλά και την προλεταριακή εμπειρία που ανακτάται μέσα από την δράση αυτή. Η επανάσταση αποτελεί τον διδάσκαλο της εργατικής τάξης, στην οποία θα πρέπει να δοθεί ολοκληρωτικά. Μέσα από το έργο της θα προσπαθήσει να συμφιλιώσει διαλεκτικά τις έννοιες της Οργάνωσης και του Αυθόρμητού. Αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι διασπασμένα και αντικρουόμενα αλλά στιγμές της ίδιας διαδικασίας που διαπλέκονται άρρηκτα μεταξύ τους. Ένας από τους σκοπός του Κόμματος σύμφωνα με την ίδια, είναι να πείσει την εργατική τάξη για την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και να την βοηθήσει να πάρει την εξουσία από μόνη της. Απέναντι στην καχυποψία των ηγετών των γερμανικών συνδικάτων για την πάλη της εργατικής τάξης η ίδια θα διατυπώσει το εξής:

«Η άκαμπτη και μηχανιστική αντίληψη της γραφειοκρατίας, δέχεται την πάλη σαν αποτέλεσμα της οργάνωσης που έχει ήδη φτάσει σε ένα ορισμένο βαθμό δύναμής της. Η ζωντανή διαλεκτική εξέλιξη αντίθετα, βλέπει την οργάνωση να γεννιέται σαν προϊόν της πάλης»

Στο  «Εθνικό Συνέδριο της Σπαρτακιστικής Ομοσπονδίας, Συλλογικά Έργα», θα διατυπωθεί το εξής:

«Η ιστορία είναι ο μόνος πραγματικός δάσκαλος, η επανάσταση το καλύτερο σχολείο για το προλεταριάτο. Θα εγγυηθούν πως η “μικρή ορδή” των πιο συκοφαντημένων και καταδιωγμένων θα γίνει, βήμα βήμα, αυτό για το οποίο τους προορίζει η παγκόσμια άποψή τους: η μαχόμενη και νικητήρια μάζα των επαναστατών, του σοσιαλιστικού προλεταριάτου.»

Ενώ στο «Οι Πολιτικές των Μαζικών Απεργιών και των Σωματείων, Συλλογικά Έργα 2», θα διατυπωθεί το εξής:

«Η σύγχρονη προλεταριακή τάξη δεν διεξάγει την πάλη της σύμφωνα με ένα σχέδιο που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο ή θεωρία· η σύγχρονη πάλη των εργατών είναι μέρος της ιστορίας, μέρος της κοινωνικής προόδου, και εν μέσω της ιστορίας, εν μέσω της προόδου, εν μέσω της μάχης, μαθαίνουμε πως πρέπει να μαχόμαστε… Αυτό ακριβώς είναι το αξιέπαινο της υπόθεσης, γι’ αυτό ακριβώς το κολοσσιαίο κομμάτι πολιτισμού, εντός του σύγχρονου κινήματος των εργατών, είναι καθοριστικό της εποχής: το ότι οι μεγάλες μάζες των εργατών σφυρηλατούν με την ίδια τη συνείδησή τους, με την ίδια την πίστη τους, και ακόμα με την δικιά του κατανόηση τα όπλα της απελευθέρωσής τους.»