Ένα χαρτί κολλημένο σε πολυκατοικίες των Εξαρχείων αυτές τις μέρες. Ένας τύπος που αγοράζει σπίτια. Πάνω στη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται αποκλεισμένοι, πάνω στην προοπτική της οικονομικής κρίσης, λίγο πριν τα σπίτια καταλήξουν στις τράπεζες, οι μαυραγορίτες βγαίνουν παγανιά.
«Η κρίση γεννάει ευκαιρίες». Αυτό είναι το moto του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς, «Ο θάνατός σου η ζωή μου», για να το πούμε καλύτερα. Για κάποιους αυτό το moto είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων, η «ανθρώπινη φύση». Είναι η άποψη που ιδεολογικοποιεί τη ζούγκλα. «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους» είχε πει κάποτε η Θάτσερ και τώρα όλος ο πλανήτης βρίσκεται εσώκλειστος είτε ως άτομο είτε ως οικογένεια και μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για το αν υπάρχει κοινωνία ή όχι.
Η παρούσα κρίση θα αλλάξει και μακροπρόθεσμα τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και πολύ πιθανόν να θέσει σε αμφιβολία πολλές από τις σταθερές μας στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα. Αυτή η αλλαγή θα περιλάβει και νέες, τουλάχιστον για τον σύγχρονο αστικό κόσμο, παραμέτρους, καθώς και την επιστροφή παλιών φαινομένων. Θα αναρωτηθούμε όλοι για την αξία της κοινωνικότητας. Θα αναρωτηθούμε όλοι για το πόσο θανάσιμες, ακόμα και στην ανεπτυγμένη καπιταλιστικά Δύση, είναι οι διαφορές στην ταξική θέση, πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη δημόσια πρόνοιας. Θα αναρωτηθούμε, επίσης, πού ξεφύτρωσαν τόσα παράσιτα, πώς διακτινίστηκε ο ντενεκές με το λάδι ως αντίτιμο για ένα σπίτι από την κατοχή στον σύγχρονο κόσμο.
Οι αξίες των ακινήτων θα πέσουν δραματικά μετά το τέλος της κρίσης. Η εκποίηση χιλιάδων κατοικιών από τις τράπεζες, η κατάρρευση του airbnb, η γενικευμένη φτώχεια θα προκαλέσουν τεράστια προσφορά και ανύπαρκτη ζήτηση. Οι μεγάλοι παίχτες του real estate δε χρειάζονται να βιαστούν. Έχουν κεφάλαια δισεκατομμυρίων που κάθονται και περιμένουν τη σωστή στιγμή. Τα μικρά κοράκια, όμως, τρέχουν να προλάβουν μια καλή θέση και να εκμεταλλευτούν τις λίγες δεκάδες χιλιάδες ευρώ που έχουν στην άκρη.
Καθήκον της κοινωνικής βάσης είναι να τσακίσει αυτά τα κοράκια, μικρά και μεγάλα.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω. Μετά τις μάσκες και τα αντισηπτικά η «ελεύθερη αγορά» θα επενδύσει και σε όλα τα άλλα. Κοσμήματα θα «σκοτωθούν» για πενταροδεκάρες, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες θα χαθούν, σπίτια θα ξεπουληθούν. Αν τώρα η πανδημία είναι διαταξική, δε θα συμβεί το ίδιο με την πανδημία της φτώχειας που έρχεται. Ας εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που υποχρεωτικά έχουμε, για να σκεφτούμε ποιοι είμαστε, ποια είναι η θέση μας και ποιο μέλλον έχουμε να περιμένουμε…
Το σύνθημα «θάνατος στους μαυραγορίτες» είναι μέσο αυτοπροστασίας της κοινωνικής βάσης.