Η μέρα είναι η 23 Φλεβάρη του 2011. Ο τόπος η πλατεία Συντάγματος. Ο λόγος η γενική απεργία και πορεία της ΓΣΕΕ / ΑΔΕΔΥ ενάντια στα πρώτα δυσβάσταχτα μνημονιακά μέτρα που κλόνισαν την ελληνική κοινωνία. Στην πορεία συμμετέχουν περισσότερα από 100.000 άτομα. Είναι η πρώτη απόπειρα να κρατηθεί η πλατεία Συντάγματος ως χώρος διαρκούς διαμαρτυρίας ενάντια στο Μνημόνιο, 2 μήνες πριν τον Μάη του 2011, οπότε και το Σύνταγμα καταλαμβάνεται από εκατοντάδες χιλιάδες “αγανακτισμένους”. Η πορεία δέχεται σκληρή επίθεση από εκατοντάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ και της δίκυκλης Ομάδας ΔΕΛΤΑ, με κρότου-λάμψης, γκλομπς και ασφυξιογόνα. Είναι οι στιγμές που ο Γιάννης Μιχαηλίδης σημαδεύει συμβολικά με το τόξο του το κτήριο της Βουλής και συλλαμβάνεται για πρώτη φορά και έκτοτε στοχοποιείται ως ο “τοξοβόλος” του Συντάγματος.
Η διαμαρτυρία της 23ης Φεβρουαρίου το 2011 πλαισιώθηκε δυναμικά από το λαϊκό κίνημα κατά της λιτότητας στην Ελλάδα και περιλάμβανε μια σειρά από διαδηλώσεις και γενικές απεργίες που πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα σε ολόκληρη τη χώρα. Προκλήθηκε αντανακλαστικά στα σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του Γεωργίου Παπανδρέου για εκθετική αύξηση της φορολογίας, απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, σημαντικές περικοπές συντάξεων και κοινωνικών παροχών, χαμηλότερους μισθούς και αύξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) σε πολλά βασικά προϊόντα με αντάλλαγμα ένα πακέτο 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, ως μέσης επίλυσης της κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Η διαμαρτυρία της 23ης Φεβρουαρίου 2011, η οποία δέχτηκε βίαιη επίθεση από την αστυνομία, (Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής), ήταν ίσως η πρώτη σοβαρή απόπειρα οργάνωσης καθιστικής διαμαρτυρίας και κατάληψης της πλατείας Συντάγματος μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο με στόχο την άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προκείμενου να ακυρώσει τα καταστροφικά οικονομικά της σχέδια κατά των φτωχότερων οικονομικά στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, καθώς τα μέτρα στόχευαν κυρίως σε αυτές και επιβλήθηκαν οριζόντια. Η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος επιτεύχθηκε αργότερα το ίδιο έτος, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, όπου για περισσότερες από 5 εβδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν στις διαδηλώσεις και στις ανοιχτές μη ιεραρχικές συνελεύσεις που οργανώθηκαν στην “κάτω πλατεία” Συντάγματος.
11 χρόνια μετά από εκείνη την πορεία της 23ης Φεβρουαρίου 2011 ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης θα γράψει ξεκινώντας την απεργία πείνας:
“Απέναντι σε αυτή την αθλιότητα ξεκίνησα την απεργία πείνας. Και στην ανακοίνωση έναρξης της, απαρίθμησα τόσο τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, όσο και πάμπολλα παραδείγματα όπου οι δικαστές έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες όταν πρόκειται για παιδιά του συστήματος (μπάτσους – δολοφόνους, δεσμοφύλακες – βασανιστές, φασίστες, μεγαλοκαπιταλιστές).
Εν τω μεταξύ, εν μέσω της απεργίας μου έχουν αποφυλακιστεί πρόωρα ο δολοφόνος του Αλέξανδρου, ένας εκ των δολοφόνων του Ζακ που έβγαλε τόσο φυλακή όσο διάστημα κάνω εγώ απεργία πείνας και ο βιαστής Φιλιππίδης με το απίθανο σκεπτικό ότι δεν κινδυνεύουν τα υποψήφια θύματα επειδή είναι πλέον γνωστός για τις πράξεις του και θα τον αποφεύγουν. Και εγώ που συμπλήρωσα τα 3/5 της ποινής μου εδώ και 7 μήνες “δεν έχω σωφρονιστεί ακόμα καθώς δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα” κατά τα εισαγγελικά σκεπτικά! Αμετανόητοι δολοφόνοι απολαμβάνουν αυτό που παλεύω να κερδίσω εδώ και 50 ημέρες ρισκάροντας τη ζωή μου, αυτό που δικαιούμαι εδώ και 7 μήνες, την ελευθερία.
Φαινομενικά άσχετο το γεγονός της δολοφονίας του χιμπατζή που απέδρασε από τη φυλακή άγριων ζώων του Ζαν Ζακ Λεσουάρ, και όμως σχετικό. Άραγε θα ασχοληθεί η ελληνική “δικαιοσύνη” με έναν κατά συρροή δολοφόνο και βασανιστή της άγριας ζωής; Πολλά τα λεφτά…
11/7/2022,
Γιάννης Μιχαηλίδης”