Αντιφασιστική-Αντικρατική Πορεία [9 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα] | Κυριακή 18/9, 18:00, Καμάρα
Δύο χρόνια μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την αστική δικαιοσύνη όσοι ήλπιζαν ότι το κράτος και οι αστικοί θεσμοί θα αντιμετωπίσουν τον φασισμό έχουν πλήρως διαψευσθεί. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε, αφού ο φασισμός ως γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος συνεισφέρει τα μέγιστα στην επιβίωσή του, ερχόμενος πάντοτε σε αντιπαράθεση με τις ταξικές μας διεκδικήσεις. Γιατί ο φασισμός πάντοτε ήταν και είναι η χρήσιμη εφεδρεία του κεφαλαίου, που όταν το απαιτούν οι ανάγκες διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος, ανασύρεται από την αναμονή και την παρακρατική του δράση, για να αναλάβει ρόλο κεντρικού ρυθμιστή της πολιτικής ζωής, να επιβάλλει τη στρατιωτικοποίηση της εργασίας, τους ρατσιστικούς κοινωνικούς διαχωρισμούς, την υπαγωγή της κοινωνικής ζωής στον μιλιταρισμό, πάντοτε για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Η δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μια ενδοαστική διευθέτηση ανάμεσα σε αδελφικά τμήματα του κεφαλαίου, που απλώς ανταγωνίζονται για την πολιτική εκπροσώπηση των καπιταλιστικών συμφερόντων στο αστικό κοινοβούλιο. Μάλιστα, ήδη άρχισαν να αποφυλακίζονται κάποιοι εκ των καταδικασμένων φασιστών. Κατέρρευσε έτσι η φενάκη περί θεσμικής ήττας του φασισμού. Πώς θα ήταν, άλλωστε, δυνατόν ο κεφαλαιοκρατικός σχηματισμός να ξεγράψει οριστικά τους ίδιους του τους στυλοβάτες, την πιο επιθετική του εφεδρεία; Επομένως, αντιλαμβανόμαστε ότι η μόνη πραγματική καταδίκη του φασισμού μπορεί να έρθει από την κοινωνική βάση στον αγώνα της προς την ολική απελευθέρωση, κατά τον οποίο θα πρέπει να περάσει πάνω τόσο από τους κρατικούς μισθοφόρους (δηλαδή μπάτσους και στρατιωτικούς), όσο και από τις παρακρατικές εφεδρείες του κράτους (δηλαδή τους φασίστες).
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να “τελείωσε” χάρη στον πολύμορφο αντιφασιστικό αγώνα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όμως, μένει χαραγμένη στη μνήμη μας και μας θυμίζει πως δεν πρέπει να εφησυχάζουμε, καθώς ο φασισμός παραμονεύει και μπορεί εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε κοινωνική κρίση. Η διάλυση της Χρυσής Αυγής άφησε πίσω της φασιστικές γκρούπες που ευελπιστούν να πάρουν τη θέση της, ομαδοποιήσεις φοβισμένων φασιστών που προσπαθούν να βγουν ξανά στο προσκήνιο έχοντας, όπως πάντα, την υποστήριξη μπάτσων και ΜΜΕ, μηχανισμών που με τόση θέρμη υποστήριξαν και τη Χρυσή Αυγή. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, τα κολλητηλίκια των μπάτσων με τους φασίστες ακόμη και το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, όταν η ομάδα ΔΙ.ΑΣ. κοιτούσε αμέτοχη το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιτίθεται, ενώ τα ΜΜΕ προσπάθησαν να συγκαλύψουν τον φόνο λέγοντας ότι “τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο”.
Κανένα φασιστικό κίνημα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τη βοήθεια του κράτους. Για την ακρίβεια ο φασισμός εξελίσσεται γρήγορα σε επίσημη κρατική πολιτική. Οι αστυνομικές επιθέσεις και δολοφονίες στον Έβρο, οι παρακρατικές ομάδες φασιστών στον Έβρο και τα νησιά, οι εξώσεις μεταναστών, το χτίσιμο κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι παράνομες επαναπροωθήσεις, η αστυνομοκρατία, οι συλλήψεις, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ο αυταρχισμός, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, ο εθνικιστικός παροξυσμός και η εξοπλιστική κούρσα σε βάρος της εργατικής τάξης συνηγορούν σε αυτό.
Απέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα στεκόμαστε ΕΜΕΙΣ. Ποιοι είμαστε; Είμαστε οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης που ακροβατούμε ανάμεσα στην ανεργία και τις άθλιες κακοπληρωμένες δουλειές. Είμαστε οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες που ζούμε μέσα στο καθεστώς εξαίρεσης. Είμαστε οι γυναίκες που κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή από τον μισογυνισμό και τις σεξιστικές επιθέσεις. Είμαστε τα lgbtqia+ άτομα που μας επιτίθενται και μας χλευάζουν για τη σεξουαλική κατεύθυνση μας. Είμαστε οι καταπιεσμένοι/ες κι οι εκμεταλλευόμενοι/ες, αυτοί και αυτές που έχουμε ανάγκη να τσακίσουμε τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννάει. Για αυτόν τον λόγο οφείλουμε να κατέβουμε στις πορείες για τον Παύλο Φύσσα. Γιατί ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο, γιατί η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, για να τιμήσουμε τους νεκρούς μας και να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:
ΚΥΡΙΑΚΗ18/9
18:00, ΚΑΜΑΡΑ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ
- Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, του Σ. Λουκμαν, του P. Ziffle. Ούτε τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλ. Γρηγορόπουλου, , του Ν.Σαμπάνη.
- Δεν ξεχνάμε τις εκατοντάδες παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος προσφύγων και μεταναστών. Ούτε τους πνιγμούς, τα pushbacks, τις δολοφονίες στα σύνορα, τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την επιχείρηση εξόντωσής τους από τους κρατικούς μηχανισμούς.
- Δεν ξεχνάμε τις δεκάδες θρασύδειλες νεοναζιστικές επιθέσεις σε καταλήψεις, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σε αναρχικούς, αριστερούς και αντιφασίστες αγωνιστές. Ούτε τις σφαίρες, τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς από τους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας στα αστυνομικά μπλόκα, τα τμήματα, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις γειτονιές.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι, Παύλου Φύσσα 60, 17:30
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Προσυγκέντρωση στην Κατάληψη Mundo Nuevo, 17:30
Συγκέντρωση στην Καμάρα, 18:00
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Εκεί τον πολέμησε ο Παύλος-Εκεί συνεχίζουμε τον αγώνα του
9 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της χρυσής αυγής, όλα αυτά ενάντια στα οποία ύψωσε το ανάστημά του βρίσκονται ακόμα εδώ. Από το φίδι του ναζισμού που αλλάζει δέρματα κι ονόματα, ως το δηλητήριο του διάχυτου κοινωνικού εκφασισμού το οποίο διαποτίζει ολόκληρη πια την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός βρίσκονται σε διαρκή άνοδο, με ακροδεξιά μορφώματα να αποτελούν κομμάτια κυβερνήσεων σε όλο και περισσότερα κράτη. Με τον καπιταλισμό να αδυνατεί να εξέρθει από την διαρκή δομική του κρίση, η μπότα της ολοκληρωτικής δημοκρατίας καλεί σε υποταγή κάτω από τις πιο σκοτεινές αξίες, οδηγώντας τους/τις καταπιεσμένους/ες όλο και πιο κοντά στα χαρακώματα του πολέμου.
Πριν 9 χρόνια πολλοί/ες θεώρησαν πως είδαν το θηρίο και τρόμαξαν. Κελεύσματα για ποινικοποίηση της χρυσής αυγής δημιούργησαν το “τείχος της δημοκρατίας” που περιελάμβανε το “δημοκρατικό τόξο”. Είδαμε ένα συνονθύλευμα που ξεκινούσε από τους χουντικούς αδωνοβορίδηδες μέχρι κομμάτια της “άκρας αριστεράς” να μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα του θεσμικού αντιφασισμού διεκδικώντας την φυλάκιση του ηγετικού πυρήνα της οργάνωσης.
Αυτό όμως που μας έδειξε η στάση του Παύλου Φύσσα δεν ήταν το πρόσωπο του θηρίου, αυτό το ξέραμε πολύ καλά. Μας έδειξε πώς το αντιμετωπίζεις. Όχι μέσα στις δικαστικές αίθουσες αλλά στους δρόμους. Αν το κράτος αποφασίσει να μαζέψει τα σκυλιά του, αυτό μπορεί να συμβαίνει για πολλούς λόγους, όπως μικροπολιτικούς και εκλογικούς. Το φασισμό όμως τον αντιμετωπίζεις στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για να μην μείνει περιθώριο στο δηλητήριο του να εξαπλωθεί στο κοινωνικό πεδίο. Και αν τολμήσει να σηκώσει κεφάλι, τότε με αντιφασιστικούς αγώνες αντιπαρατίθεσαι ευθέως, φυσικά και πολιτικά.
Σε λίγες μέρες συνεχίζεται το εφετείο της χρυσής αυγής. Με τους περισσότερους από τους καταδικασμένους να έχουν ήδη αποφυλακιστεί η παρωδία της καταπολέμησης του φασισμού “μέσω της δικαιοσύνης” είναι καταφανής. Η αντιφασιστική οργή είναι το μόνο που μπορεί να μας δώσει την νίκη και την προοπτική για έναν κόσμο χωρίς τον φόβο και το σκοτάδι του. Αν το κράτος επιθυμεί να ρίξει στάχτη στα μάτια και να καλμάρει αυτή την οργή με καταδικαστικές αποφάσεις για τους ναζί δολοφόνους είναι γελασμένο. Αν η δράση μας κάνει τους κρατούντες, υπό τον φόβο του κόστους, να στερηθούν πρόσκαιρα κάποια από τα μαντρόσκυλα τους αυτό μας φέρνει κάποια ικανοποίηση, γνωρίζοντας βέβαια πως ο αντιφασιστικός αγώνας δίνεται σε πολλά επίπεδα είναι βαθύς και είναι διαρκής. Είναι αγώνας που, για να είναι επιτυχής, οφείλει να περάσει πάνω από τα συντρίμμια του κράτους και του κεφαλαίου.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ
Αντιφασιστική-Αντικρατική Διαδήλωση:
Κυριακή 18 Σεπτέμβρη, 18:00, καμάρα
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός
Διαρκής αγώνας ενάντια στον φασισμό, το κράτος, τον καπιταλισμό
Εννέα χρονιά συμπληρώνονται φέτος από την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της νεοναζιστικής οργάνωσης της Xρυσής Aυγής, έπειτα από μεθοδευμένη και συντονισμένη επίθεση του τάγματος εφόδου Πειραιά εναντίον του ίδιου – γνωστός για τη δημόσια αντιφασιστική του δράση – και της παρέας του στο Κερατσίνι. Η 18η Σεπτέμβρη δεν είναι μόνο μια ημερομηνία ορόσημο• είναι ένα από τα πολλά συλλογικά τραύματα της κοινωνίας στην μάχη της εναντίον του φασισμού, καθώς και μια διαρκής εκκρεμότητα για συνέχιση του αντιφασιστικού αγώνα. Ακόμα και αν η Χρυσή Αυγή δικάστηκε και καταδικάστηκε υστέρα από 5,5 χρονιά δικαστικών διαδικασιών, αποτελώντας απ’ την μεριά της μια νίκη του αντιφασιστικού κινήματος, κάθε άλλο θεωρούμε πως τελειώσαμε με τα μορφώματα της ακροδεξιάς και τις ανελεύθερες αντιλήψεις που έφερε στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο και τον δημόσιο βίο.
Το γεγονός αυτό αντανακλάται στο πολιτικό περιβάλλον, στο βαθμό που του αναλογεί(με την έννοια των πεπλατυμένων πολιτικών ορίων), που δημιούργησε η κοινοβουλευτική παρουσία της Χρυσής Αυγής και που έμεινε ως ενεργή παρακαταθήκη για την εφαρμογή συντηρητικών πολίτικων αλλά και εθνικιστικών διαταξικών αφηγημάτων και πρακτικών από το Κράτος. Λίγο πριν η κυβέρνηση της Ν.Δ. κλείσει τετραετία, έχουμε βρεθεί αντιμέτωπες με πολλά παραδείγματα όπου το εν λόγω πολιτικό περιβάλλον αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την κυβερνητική γραμμή διακυβέρνησης, κόντρα σε κοινωνικά δικαιώματα και ελευθέριες. Από την εντεινόμενη καταστολή εις βάρος κοινωνικών και ταξικών αγώνων (τα παραδείγματα της βιαιότητας των ΜΑΤ εις βάρος των απεργών στη «Μαλαματίνα» και το ξύλο εις βάρος των διαμαρτυρόμενων για τη δημιουργία και παρουσία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας είναι λίγα από τα τελευταία δείγματα γραφής) και την πλήρη απαξίωση δημόσιων φορέων και οργανισμών σε ζωτικούς για την κοινωνίας θεσμούς, όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση, έως το όλο και διογκούμενο καθεστώς επιτήρησης και ελέγχου, με τις παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ να αποτελούν ένα ακόμη εργαλείο στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, η κατάσταση που δημιουργείται στο δημόσιο πεδίο συνιστά μία πραγματικότητα άκρως εχθρική για όσους και όσες δε συντάσσονται με το κυβερνητικό αφήγημα. Με άλλα λόγια, όποιος δεν υπακούει, περισσεύει.
Και μιλώντας για αυτούς που περισσεύουν και πώς οι θέσεις της νεοναζιστικής οργάνωσης – που βαφτίζονταν τότε ακραίες στα καθεστωτικά ΜΜΕ στα απόνερα της συσπείρωσης της συντηρητικής πτέρυγας υπό την σκέπτη της Νέας Δημοκρατίας – έχουν πλέον γίνει επίσημη κυβερνητική πολιτική, αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στην κρατική μεταναστευτική πολιτική που εφαρμόζεται κλιμακωτά τα τελευταία χρόνια. Ο φράχτης του Έβρου, ο οποίος μάλιστα θα επιμηκυνθεί, και τα υπέρογκα κονδύλια σε στρατό και αστυνομία (σε μία εποχή όπου η ακρίβεια θερίζει τις ζωές των ανθρώπων), οι βίαιες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, οι απελάσεις για όσους/ες δεν «πληρούν» τα κριτήρια που θεσπίστηκαν σε γραφεία και πίσω από κλειστές πόρτες για το ποιος/α μπορεί να θεωρείται πρόσφυγας, το αφήγημα για «υβριδικό» πόλεμο από τον «προαιώνιο εχθρό» Ερντογάν, είναι πολιτικές που εξασκούνται για εσωτερική κατανάλωση (και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου) χωρίς να λογαριάζουν τις ζωές των προσφύγων και των μεταναστ(ρι)ών, την ανάγκη και την αγωνία για μία καλύτερη ζωή. Και είναι τουλάχιστον υποκριτικό και δίχως ίχνος σεβασμού, την στιγμή που τα πιο πάνω δαιμονοποιούν την φιγούρα του ανθρώπου μετανάστη/πρόσφυγα (καθιστώντας την άμεσα φονεύσιμη, όπως συνέβη πολύ πρόσφατα και για στην περίπτωση της πεντάχρονης που έχασε τη ζωή της εγκαταλελειμένη στον Έβρο, αλλά όπως συμβαίνει και σε τακτική βάση είτε σε ξηρά είτε σε θάλασσα) μέσα από μία αντιμεταναστευτική και ρατσιστική ρητορική να ανθίζει στο δημόσιο λόγο από ΜΜΕ και κυβερνητικά χείλη, να γίνεται λόγος για τα 100 χρόνια που συμπληρώνονται από την Μικρασιατική Καταστροφή και το κύμα προσφύγων που δημιούργησε, καθιστώντας τό αντικείμενο εκμετάλλευσης και πεδίο συνάρθρωσης βολικών για την εξουσία «ανήκειν», πάλι για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
Τέτοιου είδους πολιτικές και πρακτικές, δίνουν το πράσινο φως στους φασίστες να ξεπηδούν με άφθονη αυτοπεποίθηση ξανά, όπως συνέβη το προηγούμενο διάστημα στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, εφαρμόζοντας τις μοναδικές πρακτικές που γνωρίζουν, όπως ξύλο σε αγωνιστ(ρι)ές, τραμπουκισμούς, επιθέσεις σε πρόσφυγες/μετανάστες και σε κοινωνικούς χώρους, πιάνοντας το νήμα της βίας των ταγμάτων εφόδου.
Απέναντι, λοιπόν, στις διαιρέσεις – σε εσωτερικό και εξωτερικό – που παράγει το κράτος, εμείς στεκόμαστε φύσει και θέση από την πλευρά των αδυνάμων, ενάντια στο σύστημα εξουσίας που διαχωρίζει, εκμεταλλεύεται, καταπιέζει, στην προσπάθειά του να μας αποξενώσει από τη συλλογική μας υπόσταση, τεμαχίζοντας τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των ανθρώπων. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι προς το συμφέρον του συστήματος η διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Επομένως, η συλλογικοποίηση των αντιστάσεών μας, ο μαχητικός αντιφασισμός και η έμπρακτη εναντίωση στις φασιστικές αντιλήψεις, η πίστη στις δικές μας δυνάμεις χωρίς αυταπάτες για θεσμικές λυτρώσεις, είναι μονόδρομος ώστε να μπορέσουμε να αντισταθούμε στο τέρας του φασισμού, είτε αυτό προέρχεται από «εξωθεσμικές» φασιστικές γκρούπες είτε εγκολπώνεται ως πολιτική πράξη από το ίδιο το κράτος.
Ένα από τα συνθήματα που ακούγονται κάθε 18η Σεπτέμβρη είναι πως ο Παύλος ζει και αυτό γιατί αυτό που συνιστά ως συνειδησιακή τομή που ήρθε να θρυμματίσει με κρότο μία σειρά ένοχων συνεναίσεων, μας διατρέχει. Ο Παύλος δολοφονήθηκε από ένα νεοναζιστικό κόμμα, μια εγκληματική οργάνωση, ο ίδιος ο πολιτικός πυρήνας της φασιστικής ιδεολογίας, τον δολοφόνησαν, ως «τελική λύση» του ολοκληρωτισμού που φέρει τόσο ως προϋπόθεση όσο και ως συνθήκη για το σύνολο του κοινωνικού βίου.
Τον φετινό Οκτώβρη, η Χρυσή Αυγή δικάζεται σε 2ο βαθμό (εφετείο) για τα εγκλήματά της. Είναι χρέος μας να μην επιτρέψουμε αυτή η δική να αποτελέσει την θεσμική διαφυγή των χρυσαυγητών• είναι χρέος μας να μην αφήσουμε χιλιοστό δημοσίου χώρου στον φασιστικό οχετό να σπείρει το δηλητήριό του.
Καλούμε / συμμετέχουμε στην αντιφασιστική διαδήλωση
για τη συμπλήρωση 9 χρόνων από την δολοφονία του Π. Φύσσα
Κυριακή 18.09 – 18:00, Καμάρα
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Ανοιχτή πολιτική συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 19:30
Βασιλέως Γεωργίου και Μπιζανίου γωνία
@ekxsxoleio
Αντιφασιστική-Αντικρατική-Αντικατασταλτική Διαδήλωση
Ο Παύλος ζει…
Εννέα χρόνια έκλεισαν από την μέρα της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από την φασιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Η 18η Σεπτέμβρη είναι η μέρα όπου τα ριζοσπαστικά κομμάτια των αγωνιζόμενων επιλέγουν να βγαίνουν στον δρόμο όχι μόνο ενάντια στην χρυσή αυγή, όχι μόνο ενάντια στους οργανωμένους φασίστες, αλλά ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό, στους αποκλεισμούς, στο κράτος, στο σύστημα που γεννά τον φασισμό, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον καπιταλισμό. Στην αρχή του ίδιου έτους, στις 17 Ιανουαρίου του 2013, φασίστες της χρυσής αυγής δολοφόνησαν τον 27χρονο Πακιστανό εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν. Έχουν περάσει 9 χρόνια από το περιστατικό της δολοφονίας αντιφασίστα και από τη δολοφονία Πακιστανού εργάτη, στα οποία αναδύθηκαν και οξύνθηκαν θεμελιώδεις αντιθέσεις αυτής της κοινωνίας. Το ελληνικό κράτος χρόνο με το χρόνο απομακρύνει τον όποιον ανθρωπιστικό του μανδύα και εμφανίζει την πραγματική του υπόσταση. Συγκροτεί, θεμελιωδώς, την εθνική του ενότητα μέσα από το γνωστό τρίπτυχο εθνικισμού, πατριαρχίας και θρησκείας, μέσω του οποίου γαλουχεί γενεές πολιτών, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, με τη δράση του σε αυτή την κατεύθυνση να είναι ολοένα και πιο κλιμακούμενη. Η ακραία έκφανση της πολεμικής του είναι ενάντια στους αποκλεισμένους και δη στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε μία περίοδο που δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη φθηνού εργατικού δυναμικού – σχεδόν δουλείας δηλαδή – οι μετανάστριες είναι στο στόχαστρο ενός μονεμερούς πολέμου. Απελάσεις, βασανιστήρια, κλοπές, δολοφονίες είναι μερικά από τα οποία συμβαίνουν στα σύνορα από μπάτσους, λιμενόμπατσους, καραβανάδες και διάφορους “νοικοκυραίους” φασίστες. Όσοι παρ’ όλα αυτά, λόγω πολιτικής πίεσης κάποια περίοδο ή λόγω καθαρής τύχης, διέσχισαν τα ελληνικά σύνορα και δεν απελάθηκαν παράνομα εκ των υστέρων, στοιβάζονται σε ΚΥΤ (κέντρα υποδοχής ταυτοποίησης) και κέντρα κράτησης. Αυτοί δε, που υπάρχουν εντός των αστικών κέντρων πιέζονται με κάθε μέσο να τα εγκαταλείψουν και να αποκλειστούν ακόμη περισσότερο εκτός αστικού ιστού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτή την περίοδο είναι το camp του Ελαιώνα όπου οι κάτοικοι μετανάστες και μετανάστριες αντιστέκονται σθεναρά στην προοπτική εκκένωσής του.
Από τη μία, οι ντόπιοι ακροδεξιοί των κατώτερων τάξεων, πολύ συνειδητά εναντιώνονται στις μετανάστριες, καθώς ελπίζουν ότι κάνοντας τεμενάδες στο κράτος και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, θα γλιτώσουν από τη δική τους φτωχοποίηση. Το κράτος, από την άλλη, στο ρόλο του βασικού εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, διασφαλίζει την “κοινωνική ειρήνη”. Διαχειρίζεται το εγχώριο εργατικό δυναμικό καθώς και τους αποκλεισμένους πληθυσμούς, πειθαρχεί το προλεταριάτο, καταπιέζει εντός και πολεμάει εκτός. Πιο συγκεκριμένα, το έθνος-κράτος μοιάζει να αποτελεί την αποτελεσματικότερη μορφή για να πετυχαίνει όλα τα παραπάνω μιας και η εν λόγω “κοινωνική ειρήνη” δεν είναι τίποτα άλλο από την εθνική ενότητα. Μία ενότητα μεταξύ εργοδοτών/εργαζομένων και εν γένει καταπιεστών/καταπιεσμένων. Αυτό που όμως δεν έχει συνειδητοποιήσει είναι το γεγονός ότι όσο περισσότερο υποβαθμίζει το βιωτικό επίπεδο του ντόπιου προλεταριάτου, βλέποντάς το από την σκοπιά υλικών όρων, τόσο πιο κοντά το φέρνει στο να συνδεθεί με το μεταναστευτικό υποκείμενο, υπό το πρίσμα των κοινών ταξικών αναγκών και καταπιέσεων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να αποτελέσει εφιάλτη για το κεφάλαιο (εγχώριο και μη) αλλά και το ίδιο το κράτος.
Όσον αφορά τον οργανωμένο “δρομίσιο” φασισμό είναι ξεκάθαρο πώς το κράτος τον έχει ως όπλο στην φαρέτρα του. Άλλοτε, εάν θέλει να δημιουργήσει ασύμμετρες δυσκολίες στους αγωνιζόμενους, τον αμολάει, άλλοτε, όπου θεωρεί ότι ελέγχει καλύτερα τα πράγματα, τον εγκολπώνεται πλήρως εντός πλαισίου της αστικής δημοκρατίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για μία ακόμα πιο βαθιά κρατική θανατοπολιτική. Ένα παράδειγμα τέτοιας περιόδου είναι αυτή που διανύουμε στο σήμερα. Ο κύριος εκφραστής του οργανωμένου φασισμού των προηγούμενων ετών, η “Χρυσή Αυγή”, ξεδοντιάστηκε από τον ίδιο τον χορηγό της, το κράτος, ενώ είχαν μεσολαβήσει τόσο αγώνες προοδευτικών “δημοκρατικών” πολιτών, αλλά τόσο και αγώνες ριζοσπαστών αντιφασιστών που έβαλανδύσκολα στους φασίστες και τους κρατικούς προστάτες τους. Το κράτος την ίδια στιγμή ενίσχυσε σημαντικά την λεγόμενη “θεωρία των δύο άκρων”, αποτελώντας στην πραγματικότητα το ίδιο το ένα άκρο, προσπαθεί να εμφυσήσει ιδεολογικά το “δικαίωμα” στο μονοπώλειο της βίας, για να ποδοπατήσει οτιδήποτε αμφισβητεί την ηγεμονία του.Την ίδια στιγμή η κρατική πολιτική ενσωματώνει όλο και περισσότερο τις αντιλήψεις των φασιστών και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Αρχικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεπήδησαν σαν μανιτάρια και η μετανάστευση έγινε επισήμως ιδυώνυμο αδίκημα. Στην συνέχεια αυτό επεκτάθηκε εντός του πλαισίου των “πολιτών”, των με χαρτιά υπηκόων αυτού του κράτους δηλαδή, αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συνέχισαν το έργο της εποχής 2010-2014, σαρώνοντας ότι υπήρχε για να συγκρατεί το πρότερο “κοινωνικό κράτος” με σειρά απο αντεργατικά και αντιασφαλιστικά νομοσχέδια, και ενώ είχαν μετατοπίσει το κοινωνικό συμβόλαιο προς κατεύθυνση ολοκληρωτισμού, εφάρμοσαν ως ένα βαθμό δοκιμασμένη κατασταλτική πολιτική έναντι των αποκλεισμένων, σε ευρεία κοινωνική κλίμακα.
Διώξεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, βασανιστήρια, μπάτσοι στο πανεπιστημιακό άσυλο, υπερστρατιωτικοποίηση του κράτους, πλήρες μονοπώλιο στην ενημέρωση, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, διακρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμος αποτελούν πλέον όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά τις μετανάστριες, pushbacks, βασανιστήρια, ληστείες, εξώσεις από τα σπίτια τους,από τις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, και δολοφονίες είναι καθημερινά φαινόμενα. Οι φασίστες εξαπολύουν ρατσιστικά προγκρόμ, το κράτος τα τελειοποιεί. Οι φασίστες, σαν γνήσια τσιράκια των αφεντικών, βάζουν πλάτη στα απεργοσπαστικά εργοδοτικά σωματεία, το κράτος θεσμοθετεί την απεργοσπασία και παρανομοποιεί το δικαίωμα της απεργίας. Οι φασίστες συγκροτούνται γύρω από το μίσος για τους γείτονες λαούς, η αστική δημοκρατία, από το ΚΚΕ ως την ΝΔ, σφύζει από πατριωτισμό και “τουρκοφαγία”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φασισμός είναι κομμάτι αυτού του καπιταλιστικού συστήματος. Να απαντήσουμε στήνοντας γέφυρες μεταξύ των καταπιεσμένων και αναχώματα ενάντια στην αποξένωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Να δημιουργήσουμε κοινότητες ντόπιων – μεταναστών, να στηρίξουμε τους μεταναστευτικούς αγώνες. Ο φασισμός νικιέται σε όλα τα κοινωνικά πεδία και γι’αυτό το πολυεθνικό προλεταριάτο οφείλει να επαγρυπνεί ώστε να χτυπάει τον φασισμό στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους. Εμείς ακριβώς εκεί σκοπεύουμε, να διαρρήξουμε τους φραγμούς που τίθενται για να διαχωρίζουν το προλεταριάτο και να το καταστέλλουν, να χτυπήσουμε την κυρίαρχη αφήγηση, να απονομιμοποιηθεί κοινωνικά, το κράτος, το έθνος, η πατρίδα, η πατριαρχία, η ηθική της εργασίας, ο ρατσισμός, η θρησκεία. Στο δυσμενές για την τάξη μας κλίμα της τελευταίας περιόδου, υπάρχουν εκφάνσεις ελπιδοφόρας αντίστασης. Στεκόμαστε δίπλα, συμμετέχουμε και πολλαπλασιάζουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις που προκύπτουν από τα ίδια τα υποκείμενα. Από την φοιτήτρια που πετάει τούβλα στους μπάτσους, την επιζήσασα που καταγγέλλει τον βιαστή, τον εργάτη στην απεργιακή περιφρούρηση, τον μετανάστη που αντιστέκεται σθεναρά στο camp του Ελαιώνα. Εκεί χτυπάει η καρδιά του δικού μας κόσμου μέσα στην αμφισβήτηση του συστήματος μέσα στην αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.
Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων.
Ανάρες*
Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης
*Η ομάδα “Ανάρες” συγκροτήθηκε στην ανάγκη μιας συλλογικής πολιτικής και κινηματικής απάντησης, έξω και μακριά από λογικές κλειστών περιχαρακώσεων, με τη στόχευση να έχουν πάντοτε το “πάνω χέρι” στους αγώνες οι διαδικασίες βάσης και το ανυποχώρητο περιεχόμενο. Μια ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης που δρα για να στηρίξει και να διευρύνει κάθε ρήγμα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε μια εποχή όπου η κατάσταση των καταπιεζόμενων γίνεται όλο και πιο ζοφερή, θέλουμε να είμαστε εδώ στα ωραία και στα δύσκολα, μέσα στην ένταση των στιγμών, να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας στο να γίνει η σπίθα φλόγα, να κάνουμε την επιβίωση ζωή.
Πριν από 9 χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής ο Παύλος Φύσσας. Τόσα χρόνια μετά παρά τις σημαντικές καταδίκες στις αίθουσες των δικαστηρίων, τίποτα δεν έχει τελειώσει κι όλα συνεχίζονται. Η ακροδεξιά καλπάζει σε εκλογικά ποσοστά σε διάφορες χώρες, αλλού ντύνεται με τον δημοκρατικό μανδύα της προάσπισης της ασφάλειας των συνόρων και του έθνους και παίρνει διάφορες διαστάσεις. Ο κοινωνικός εκφασισμός είναι εδώ και καταφέρνει να ελίσσεται και να εκφράζεται σε διάφορες εκφάνσεις μέσα στις γειτονιές, στα σχολεία και σε κάθε δημόσιο χώρο. Χλευάζει, τραμπουκίζει, χτυπάει και εν τέλει δολοφονεί οτιδήποτε το διαφορετικό από την κανονικότητα της εθνοπατριαρχίας.
Γι’ αυτό χρειάζεται διαρκή αντιφασιστική και αντιπατριαρχική ταυτόχρονα επαγρύπνηση.
Γιατί έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους φασίστες και τους τρανσ/ομοφοβικούς αυτού του κόσμου.
Κάλεσμα σε αντιφασιστική/αντιπατριαρχική πορεία:
Κυριακή 18/09/22 στις 18:00 Καμάρα
Ανοιχτή συνέλευση για έναν Αντιφασιστικό/Αντιπατριαρχικό Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη
