Μεμονωμένα περιστατικά σε μία χώρα με μεμονωμένη μνήμη, του Δήμου Βοσινάκη
Με αφορμή την πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού «για την ασφάλεια και τη μείωση της εγκληματικότητας» και τη σημερινή μέρα γιορτής της αστυνομίας, ας κάνουμε μία σύντομη αναδρομή της αστυνομικής φιλοσοφίας των τελευταίων ετών. Αυτή η φιλοσοφία στηρίζεται σε δύο βασικούς άξονες.
Ο πρώτος άξονας είναι η ενθάρρυνση και η παρότρυνση της δυναμικής αστυνομικής δράσης σε συγκεκριμένους τομείς. Χώροι με έντονη παρουσία της νεολαίας όπως τα πανεπιστήμια, οι πλατείες (βλέπε Νέα Σμύρνη, Χαλάνδρι, Κυψέλη, Εξάρχεια, Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης τις μέρες της καραντίνας) και οι διαδηλώσεις. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στη νεανική αμφισβήτηση που εκφράζεται απέναντι στη γενικευμένη σαπίλα που κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι μία συνειδητή πολιτική απόφαση και εφαρμόζεται σταθερά στα μέρη που προανέφερα. Κοντά σε αυτά βέβαια, προκύπτουν και οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες και τα ατυχήματα που μεταδίδονται on camera (βλέπε την ταράτσα της οικογένειας Ινδαρέ στο Κουκάκι).
Αντιθέτως, υπάρχει μεγάλη έλλειψη αποτελεσματικότητας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα, τις παράνομες δραστηριότητες των ολιγαρχών, το εμπόριο ναρκωτικών που ζει τις καλύτερες μέρες του με αποκορύφωμα την επέλαση της κοκαΐνης, τις εκτελέσεις που γίνονται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και τα κυκλώματα βιαστών και παιδεραστών. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν μιλάμε απλά για αναποτελεσματικότητα αλλά για απροθυμία. Μαζί με αυτά, είναι συχνό φαινόμενο (τι πιο σύνηθες;), σε κάθε εγκληματική οργάνωση που εξαρθρώνει η αστυνομία, να υπάρχει κάποιος εκπρόσωπος της αστυνομίας ενώ υπάρχει η περίπτωση να εμπλέκεται αστυνομικός μέχρι και στην υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό.
Ο δεύτερος άξονας είναι η εξοργιστική συγκάλυψη της αστυνομικής βίας από τα κυρίαρχα ΜΜΕ που στηρίζουν με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση. Ενώ κάθε εβδομάδα έχουμε και ένα “μεμονωμένο περιστατικό”, μία στιγμιαία “κατάχρηση εξουσίας”, το δημοσιογραφικό πλυντήριο αναλαμβάνει αυτομάτως δράση, παρουσιάζει στα πάνελ κάτι γραφικές μπατσικές τηλεπερσόνες με λεξιλόγιο, εμφάνιση και στυλ δεκαετίας 1950 και ξεστομίζει τις ίδιες κωμικές ατάκες περί ΕΔΕ που θα ρίξουν φως στην υπόθεση. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αστυνομία που «γαμάει και δέρνει» (εκεί που την παίρνει εννοείται), είναι προαπαιτούμενο για να κερδίσεις την καρδιά και την ψήφο του μεγάλου φάσματος που ξεκινάει από το ακραίο κέντρο και φτάνει μέχρι την άκρα δεξιά. Ένα φάσμα που εκφράζει την πλειοψηφία της γερασμένης και ανήμπορης ελληνικής κοινωνίας του 2022.
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να συνδέσουν όλα αυτά τα «μεμονωμένα περιστατικά» μεταξύ τους και να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Να αναφέρουν, για παράδειγμα, ότι οι κάμερες που θα έμπαιναν στις στολές των χακί ΜΑΤ πριν από 2 χρόνια, ακόμα δεν έχουν μπει, ή να ψάξουν αναλυτικά τι αποτέλεσμα είχαν όλες αυτές οι ΕΔΕ. Ακόμη λιγότεροι ενδιαφέρονται για το παρασκήνιο της αυτοκτονίας του αστυνομικού στη Θεσσαλονίκη που ήταν υπεύθυνος στη διαχείριση οικονομικού της Ασφάλειας και ενδέχεται να κρύβει μαύρα ταμεία και κρυφές «ασφαλίτικες επενδύσεις».
Όλα τα καλύπτει μία ένοχη σιωπή που θυμίζει υπερβολικά την περίοδο του Σημίτη. Τότε που το άρωμα του εκσυγχρονισμού κάλυψε με άνεση όλες τις απάτες και τα σκάνδαλα και έβαλε τις βάσεις της σημερινής καθεστωτικής σαπίλας.