Πρωτοβουλία Μισθωτών Τεχνικών | Κάλεσμα στη Γενική Απεργία της 9ης Νοέμβρη
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ: 9 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ: ΤΕΤΑΡΤΗ 9.11, 10:30, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΤΡΑΣ
Μετά από δύο χρόνια «επιτυχημένης» κρατικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης του Covid-19 με νεκρούς εκτός ΜΕΘ, περαιτέρω υποβάθμιση του Ε.Σ.Υ. και καταστολή κάθε εργατικού αγώνα, η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει το success story. Το δόγμα «Νόμος και Τάξη» θα γίνει και πάλι η βασική κυβερνητική στρατηγική, αυτή τη φορά χωρίς το πρόσχημα της υγειονομικής απειλής.
Από την άγρια καταστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην είσοδο μπάτσων στα πανεπιστήμια μέχρι την εγκατάσταση στρατού κατοχής στη γειτονιά των Εξαρχείων για την υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων, το Κράτος προσπαθεί να διαλύσει κάθε κοινωνική αντίσταση. Ενδεικτικό του θράσους και της αλαζονείας της παρούσας εξουσίας και των υπαλλήλων της είναι ότι, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή αντίστασης, συγκαλύπτει ειδεχθή εγκλήματα όπως του βιασμού και παιδοβιασμού όταν εμπλέκονται σε αυτά στελέχη ή φίλοι του κόμματος και μπάτσοι.
Ταυτόχρονα με όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό του Κράτους και ενώ η φρίκη του πολέμου στην Ουκρανία συνεχίζεται, ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης οξύνεται. Οι κυβερνήσεις των δύο κρατών εκτοξεύουν απειλές και τελεσίγραφα πολέμου η μία στην άλλη και για ακόμα μια φορά η συζήτηση στο κεντρικό πολιτικό πεδίο μετατοπίζεται από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων στην δοκιμασμένη συνταγή της εθνικής ασφάλειας και ομοψυχίας. Ως εργαζόμενοι ξέρουμε ότι η μόνη θέση που καλούμαστε να πάρουμε για τον πόλεμο είναι αυτή της διάλυσης κάθε δολοφονικής εθνικής και διακρατικής μηχανής και της απαίτησης τερματισμού κάθε πολεμικής σύρραξης για τα συμφέροντα των αφεντικών.
Το δυστοπικό σκηνικό συμπληρώνεται με τη συνεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού που μεταφράζεται ως «ακρίβεια» σε βασικά αγαθά όπως η στέγη, τα τρόφιμα και η ενέργεια στη ζωή μας. Πρακτικά μεταβάλλει τον πραγματικό μισθό μας προς τα κάτω κάθε μήνα. Όσο οι μισθοί δηλαδή παραμένουν σταθεροί και το κόστος ζωής αυξάνεται, τόσο πιο δύσκολο είναι για εμάς να βγει ο μήνας πόσο μάλλον να βάλουμε χρήματα στην άκρη.
Τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά ότι η υπάρχουσα κατάσταση μπορεί να ανατραπεί με τους συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα για αυτό προσπαθούν να οχυρωθούν πίσω από νόμου που αποδυναμώνουν τα όπλα μας.
Ο νέος νόμος Χατζηδάκη είναι ένα ακόμα χτύπημα στα εργασιακά κεκτημένα και στους αγώνες της τάξης μας. Σε επίπεδο εργασιακής καθημερινότητας έρχεται να επικυρώσει νομικά την καταπάτηση της 8ωρης εργασίας δίνοντας τη δυνατότητα εργαζόμενος και εργοδότης να «συμφωνούν» σε αύξηση της ημερήσιας εργασίας μέχρι 10 ώρες χωρίς να αναγνωρίζονται οι παραπάνω ως ώρες υπερεργασίας. Ας μη γελιόμαστε. Η «συμφωνία» του εργαζόμενου σε μια τέτοια πρόταση του εργοδότη είναι δεδομένη κάτω από την ίδια τη φύση της εκβιαστικής συνθήκης της εργασίας και της διατήρησής της μέσα στο καθεστώς επισφάλειας που βιώνουμε. Ξέρουμε πολύ καλά λοιπόν ότι αυτό το μέτρο έρχεται για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των εργοδοτών ξεχειλώνοντας ακόμα περισσότερο το ωράριο των εργαζόμενων, εντατικοποιούνται τη δουλειά τους με αντάλλαγμα μια ή δυο μέρες άδειας – υπό την προϋπόθεση ότι έχει βγει η δουλειά – με πραγματικό σκοπό απλά να μαζέψουν τα κομμάτια τους απ τα 10ώρα και να είναι και πάλι παραγωγικοί για τα κέρδη των αφεντικών τους. Μαζί με αυτό έρχεται και η αύξηση των νόμιμων υπερωριών ετησίως καθώς και η ψηφιακή κάρτα ώστε οι εργοδότες να μη χάνουν ούτε λεπτό της εργασίας μας.
Ταυτόχρονα, ο νόμος θωρακίζει αυτές τις αλλαγές προσπαθώντας να αποδυναμώσει και να ελέγξει το συνδικαλισμό με την εισαγωγή ηλεκτρονικών μητρώων, τη ποινικοποίηση της απεργίας και τη νομιμοποίηση των απεργοσπαστικών μηχανισμών με το πρόσχημα του προσωπικού ασφαλείας. Είναι επίδικο να συγκροτήσουμε τη στάση μας, να αρνηθούμε το νόμο στην πράξη, να είμαστε προετοιμασμένοι ως εργατικό κίνημα όταν και όπου μας εγκαλέσουν με όρους νομιμότητας. Οι εργατικοί αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι και αναγκαίοι.
Η υπογραφή συλλογική σύμβασης εργασίας στο κλάδο μας είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Μια συλλογική σύμβαση με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς στο ύψος των αναγκών μας και μείωση ωραρίου θα δώσει νέα πνοή και αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους. Θα αποδείξει ότι με όπλα τα σωματεία μας και το συνδικαλισμό μπορούμε να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας και να βάλουμε φρένο στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμη από τα αφεντικά. Ήρθε η ώρα η συζήτηση αυτή να επανέλθει στις συνελεύσεις του σωματείου μας και να θέσει το πλαίσιο με το οποίο θα διαπραγματευτούμε με τους εργοδοτικούς φορείς του κλάδου, καθώς και τα μέσα για να το πετύχουμε (κινητοποιήσεις, προειδοποιητικές απεργίες, κλπ.).
Παράλληλα με τους αγώνες για τη κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και για συλλογική σύμβαση εργασίας πρέπει να απεμπλακούμε από το φενακισμό της ανεξάρτητης εργασίας όταν αυτή γίνεται με όρους πλήρους εξάρτησης. Η μόνη ανεξαρτησία που παρέχεται είναι η υποχρέωση ασφάλισης από τον ίδιο τον εργαζόμενο, η μη υποχρέωση του εργοδότη καταβολής 13ου -14ου μισθού, δώρων και αδειών. Στον κλάδο μας αυτό αποτελεί μια κανονικότητα για τους περισσότερους συναδέλφους μας οι οποίοι καλούνται να εργαστούν με τους χειρότερους όρους εργασίας. Οφείλουμε να δώσουμε και αυτήν τη μάχη μαζί με τον αγώνα για τη συλλογική σύμβαση που θα καλύπτει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου των κατασκευών.
Το δρόμο για να πετύχουμε τους στόχους στο κλάδο μας και να αντισταθούμε στη κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα μας τον δείχνουν σήμερα οι απεργοί εργάτες της «ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ». Οι εργαζόμενοι παλεύουν κόντρα στις επιδιώξεις(ατομικές συμβάσεις, μισθός-επίδομα, απολύσεις) της νέας εργοδοσίας που πατούν στο νόμο Χατζηδάκη με απεργία διαρκείας παρά την αστυνομική καταστολή και την τρομοκρατία. Ο καλύτερος τρόπος για να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα τους είναι να δημιουργήσουμε και εμείς νέες εστίες ταξικής σύγκρουσης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Να δημιουργήσουμε ανυποχώρητους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη φρίκη του πολέμου και της εξουσίας.
Παλεύουμε:
-ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη/νέο ασφαλιστικό
-για μέτρα προστασίας
-για αυξήσεις μισθών εδώ και τώρα στο ύψος του πληθωρισμού
-για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που θα καλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες
-για κατάργηση του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών (μπλοκάκι) με κανονική πρόσληψη όλων των συναδέλφων
-ενάντια στους πολεμικούς σχεδιασμούς για τα κέρδη των αφεντικών
