Ο μύθος του “…αφού είναι έτσι, αν έρθουν να σας κλέψουν, να μην καλέσετε την αστυνομία…”
Ακόμη ένα περιστατικό απόπειρας βιασμού, το οποίο έλαβε χώρα λίγες ημέρες πριν στον Πειραιά, προστέθηκε στην μακριά λίστα των αντικοινωνικών εγκλημάτων, η (μη) αντιμετώπιση των οποίων αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την φύση και τον ρόλο της Αστυνομίας, ενός σώματος που ως στόχο του ΔΕΝ έχει την “προστασία των πολιτών” και την “πάταξη του εγκλήματος”, αφού σχεδόν κάθε φορά που καλείται να επιτελέσει αυτή την υποτιθέμενη λειτουργία του, αποτυγχάνει παραδειγματικά ή απλά αγνοεί την υποχρέωσή του αυτή. Σε αντίθεση με τις περιπτώσεις που καλείται να εκπληρώσει το πραγματικό του καθήκον, δηλαδή την προστασία των συμφερόντων των αφεντικών.
Τούτη την φορά ήταν μια 20χρονη γυναίκα που κινδύνεψε από κάποιον επίδοξο -και κατά συρροήν απ’ότι φαίνεται- βιαστή. Η κοπέλα, αν και ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον δράστη, που είχε στήσει καρτέρι για να βρει υποψήφια θύματα στην γειτονιά της Νίκαιας, κατάφερε να απεμπλακεί και άρχισε να ουρλιάζει, ζητώντας βοήθεια σε κοντινά σπίτια. Για καλή της τύχη, ένας άνδρας της άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας που έμενε και έτσι η κοπέλα γλύτωσε τα χειρότερα.
Εκτός όμως από τον εφιάλτη που έζησε η κοπέλα στα χέρια του κακοποιητή και επίδοξου βιαστή της, θα θέλαμε εδώ να αναφέρουμε και την αντίδραση της αστυνομίας. Σύμφωνα λοιπόν με δηλώσεις σε καθεστωτικά ΜΜΕ του ίδιου του ανθρώπου που την βοήθησε, ανοίγοντάς της την πόρτα της πολυκατοικίας, ενώ ταυτόχρονα καλούσε την αστυνομία προκειμένου αυτή να επιτελέσει το υποτιθέμενο καθήκον της, η απάντηση που πήρε ήταν η εξής: (περιγράφει ο άνδρας) «”Αστυνομία γρήγορα” λέω, “την έχει χτυπήσει άσχημα”, βγαίνω έξω, της λέω “έλα γρήγορα μέσα”. Η αστυνομία μου έλεγε από μέσα (σημ: από το τηλέφωνο εννοεί) “μην ανοίγεις, μήπως είναι κανένα κόλπο και πάθεις τίποτα”(!!!). Τους λέω “δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κόλπο, η κοπέλα θα πεθάνει άμα την αφήσω έξω”. Εγώ τους είπα “καλέστε και ασθενοφόρο μαζί, είναι άσχημα χτυπημένη, χρειάζεται νοσοκομείο το κορίτσι “».
Η αστυνομία, δηλαδή, με λίγα λόγια, αντί να κινηθεί άμεσα και να δώσει κάποιες ψύχραιμες εντολές στον άνθρωπο που έσωσε την ζωή της κοπέλας, ως όφειλε μέχρι να επέμβει επί τόπου, χωρίς να έχει καμία εικόνα του τι συνέβαινε ακριβώς, του έδωσε την συμβουλή ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ την πόρτα στην κοπέλα! Κάτι που πιθανόν να την καταδίκαζε σε βιασμό ή ακόμη και σε γυναικοκτονία (η κοπέλα ήταν πραγματικά σε άθλια κατάσταση από την βια που της άσκησε ο δράστης).
Αυτή η στάση λοιπόν της αστυνομίας, αν και είναι εξοργιστική, μόνο κάποιο μεμονωμένο περιστατικό δεν θα λέγαμε ότι αποτελεί. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν ειδοποιήσει γείτονες (ή και τα ίδια τα θύματα) την ΕΛΑΣ για περιστατικά κακοποίησης και ενδο-οικογενειακής βίας, για να καταλήξει στο τέλος η αστυνομία να αγνοεί το περιστατικό εντελώς ή να το χαρακτηρίζει ως “προσωπική/οικογενειακή υπόθεση στην οποία δεν μπορεί να εμπλακεί”, με αποτέλεσμα -ακόμη και λίγα λεπτά της ώρας αργότερα μερικές φορές- να έχουμε μια γυναικοκτονία; Πόσες φορές δεν έχει καταγγελθεί βιασμός σε αστυνομικό τμήμα από κάποια γυναίκα, μόνο και μόνο γα να την διώξουν ή να την αμφισβητήσουν, αντί να της πάρουν κατάθεση και να της δώσουν οδηγίες για το πως να κινηθεί νομικά; Ακόμη, πόσες υποθέσεις βιασμών και ξυλοδαρμών μέσα στα ίδια τα Α.Τ. δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας; Στην περίπτωση των γυναικοκτονιών και των κακοποιήσεων ή των βιασμών, στον δομικό ρόλο της ΕΛΑΣ (που ΔΕΝ είναι η προστασία των θυμάτων και της κοινωνίας γενικά, επαναλαμβάνουμε), έρχεται να προστεθεί και η πατριαρχική αντίληψη καθώς και η πλήρης αδιαφορία για την ζωή των γυναικών. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους “δεύτερης κατηγορίας” πολίτες, όπως π.χ. οι μετανάστες, που αν και θα έπρεπε θεωρητικά έτσι κι αλλιώς η σωματική τους ακεραιότητα να προστατεύεται από την ΕΛΑΣ, με βάση τους ίδιους τους αστικούς νόμους, λόγω της δομικά ρατσιστικής υπόστασης της αστυνομίας, καταλήγουν αντίθετα να αντιμετωπίζονται ως θύτες, ακόμη κι όταν είναι θύματα περιστατικών βίας. Να αγνοούνται εντελώς από τις αρχές, ή ακόμη και να υφίστανται εκ νέου βία, στα χέρια της αστυνομίας αυτή την φορά, αν καταγγείλουν κάποιο περιστατικό.
Δεν είναι όμως μόνο οι μειονότητες ή οι γυναίκες που αγνοούνται ή κακοποιούνται από την αστυνομία. Γενικά, όσον αφορά το αντικοινωνικό έγκλημα, αυτό που στρέφεται ενάντια στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, η αστυνομία δεν έχει καθόλου καλούς δείκτες καταπολέμησής του, ακριβώς επειδή δεν αποτελεί την (κύρια) λειτουργία της. Κανενός φτωχού το σπίτι δεν πρόκειται να προστατευθεί από την αστυνομία σε περίπτωση ληστείας, διάρρηξης κλπ, καθώς τις περισσότερες φορές, ειδικά όταν υπάρχει κίνδυνος αντιμετώπισης κάποιου ένοπλου, η εντολή είναι αυτή της μη εμπλοκής. Αντίθετα, οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί κλπ, καθώς επίσης και οι περιουσίες τους, προστατεύονται, επίσημα ή ανεπίσημα, από έναν μικρό στρατό ανδρών της αστυνομίας, πέραν των ιδιωτικών εταιριών security που προσλαμβάνονται και τυπικά από το μεγάλο κεφάλαιο για την φύλαξή του.
Όλοι όσοι, λοιπόν -ΜΜΕ, πολιτικοί, φερέφωνα, φασίστες, συντηρητικοί, αφεντικά- στην προσπάθειά τους να αιτιολογήσουν την ύπαρξη και την δράση του σώματος της αστυνομίας -κάτι που όλως τυχαίως συμβαίνει σχεδόν πάντα εν μέσω κοινωνικής οργής απέναντι στο σώμα αυτό λόγω κάποιου περιστατικού βίας ή ανικανότητας- κάνουν χρήση ανόητων επιχειρημάτων του στυλ “…αφού είναι έτσι, άμα δεν σας αρέσει η αστυνομία, αν έρθουν να σας κλέψουν το σπίτι, να μην την καλέσετε…” , θα πρέπει να λαμβάνουν την πολύ απλή απάντηση πως, ακόμη κι αν την καλέσουμε, πιθανότατα να μην έρθει. Γιατί δεν είναι αυτός ο πραγματικός της ρόλος και λόγος ύπαρξης.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποια έκκληση για μια καλύτερη αστυνομία, ή για περισσότερη αστυνόμευση, όπως μέσα στον φόβο του και τον πανικό του έκανε (αρκετά φυσιολογικά θα λέγαμε μετά από μια τέτοια σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία) το ίδιο το θύμα της περίπτωσης που προαναφέραμε. Αντίθετα, είναι ακόμη μια έκκληση προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα και να αναδείξουμε τον πραγματικό ρόλο της αστυνομίας, την πραγματική φύση αυτού του σώματος. Και ο ρόλος αυτός δεν είναι άλλος από την προώθηση των συμφερόντων και την προστασία της αστικής τάξης μέσω τη επιβολής του δόγματος “Νόμος και Τάξη” απέναντι στις διεκδικήσεις των καταπιεσμένων, την πειθάρχηση των από τα κάτω μέσω της καταστολής, της μαφιόζικης εξυπηρέτησης των συμφερόντων επιχειρηματιών και πολιτικών προσώπων ή άλλων ατόμων με ισχυρές πολιτικές ή επιχειρηματικές γνωριμίες, καθώς επίσης και της “προστασίας” ή της “ρύθμισης” της παραοικονομίας και της μαφίας, με το αζημίωτο φυσικά.
Γιατί, για κάθε καταγγελία βιασμού που αγνοείται ή λοιδορείται, ένας παιδοβιαστής με πλάτες (λέγε με Λιγνάδη) καλύπτεται προκειμένου να εξαφανίσει στοιχεία. Για κάθε φτωχό που εξαιρείται της προστασίας των “οργάνων της τάξης”, μια διμοιρία ΜΑΤ στέλνεται για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Κεφαλαίου ενάντια στους κατοίκους των Εξαρχείων ή έξω από το εργοστάσιο της Μαλαματίνας. Για κάθε σπίτι φτωχής οικογένειας που βγαίνει σε πλειστηριασμό με την προστασία της αστυνομίας, ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο εκατομμυρίων συγκαλύπτεται. Για κάθε μεγάλη μπίζνα που η ΕΛΑΣ κανονίζει με την Μαφία, δίνεται στην δημοσιότητα κάποιο τυχαίο όνομα ενός χαμηλά ιστάμενου (σπάνια κάποιου λίγο υψηλότερα) μπατσάκου που εμπλέκεται σε κάποιο παράνομο κύκλωμα, για το ξεκάρφωμα.
Ταυτόχρονα, η αστυνομία ως σώμα είναι τόσο σημαντική για το σύστημα, που έχει πρακτικά το ακαταλόγιστο. Οποιαδήποτε “χοντράδα” βγαίνει στην επιφάνεια, αν δεν υπάρξει “πρόληψη” για το κουκούλωμά της προκαταβολικά, θα αντιμετωπιστεί “εσωτερικά”, με κάποια αστεία διαδικασία όπως η Ε.Δ.Ε.. Πολύ σπάνια θα αντιμετωπίσει πραγματική επίπτωση κάποιος αστυνομικός που παρανομεί ή εγκληματεί. Αυτό κυρίως θα συμβεί στις περιπτώσεις που πραγματικά “εκθέτουν ανεπανόρθωτα” το Σώμα. Και πάλι η αντιμετώπιση θα είναι σπασμωδική και αποσπασματική και έρχεται “από μέσα”. Μιλάμε δηλαδή για ένα είδος “αυτοκάθαρσης” της Αστυνομίας από τα μέλη του οργανισμού που έκαναν το θανάσιμο λάθος να θέσουν υπέρ του δέοντος σε κίνδυνο την τιμή και την υπόληψη του Σώματος. Μια κανονική μαφία δηλαδή. Η Αστυνομία, με τους κατάλληλους χειρισμούς και τις κατάλληλες προπαγανδιστικές ενέργειες, μπορεί να την γλυτώσει ακόμη και μετά από ανθρωποκτονία σε δημόσια θέα, όπως π.χ. συνέβη πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη.
Κάθε φορά λοιπόν μου μια δημοσκόπηση -στημένη ή μη- μας βεβαιώνει σχετικά με την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ως προς την αστυνομία, εμείς δεν θα πρέπει να κουραζόμαστε επαναλαμβάνουμε πως ο πραγματικός ρόλος αυτού του παρασιτικού στρώματος είναι ξεκάθαρα ΤΑΞΙΚΟΣ. Είναι η με κάθε τρόπο προώθηση των συμφερόντων του Κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων και η προστασία τους από κάθε πιθανή επιθετική κίνηση εναντίον τους από τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους. Μέχρι αυτή η αλήθεια να γίνει κοινή συνείδηση σε όλη την εργατική τάξη, μέχρι να εξαφανιστεί κάθε μεταφυσική πίστη στο κράτος και κάθε αίσθηση περί “ουδετερότητας” της αστυνομίας.
Και τι προτείνουμε λοιπόν; “Να μην υπάρχει καθόλου αστυνομία”; Να “κάνει ο καθένας ότι θέλει χωρίς καμία επίπτωση”; Η απάντηση δεν είναι απλή, αλλά δεν είναι δα και τόσο σύνθετη. Καταρχάς, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι λόγοι που προκαλούν το αντι-κοινωνικό έγκλημα δεν είναι μεταφυσικοί, αλλά κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτικοί. Αυτού του είδους το έγκλημα λοιπόν θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν πάψουν να υφίστανται και οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά και οι αξίες που το γεννούν. Δηλαδή η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, το ατομικό κέρδος, η θέληση για κοινωνική ανέλιξη, ο ατομισμός. Με λίγα λόγια το κρατικό-καπιταλιστικό σύμπλεγμα. Και προς τα εκεί στοχεύουμε, σε έναν συνολικό αντικαπιταλιστικό και αντιεξουσιαστικό αγώνα. Τι γίνεται όμως με την αστυνομία σήμερα; Θεωρούμε ότι επιδέχεται “βελτίωσης”;
Πολλές φορές, ακόμη και απέναντι στους φορείς τους οποίους δεν εμπιστευόμαστε ή ξεκάθαρα εχθρευόμαστε (π.χ. αστικά δικαστήρια, εργατική νομοθεσία κλπ) κρατάμε τόσο μια καταγγελτική, όσο και μια διεκδικητική στάση, προκειμένου να αναδείξουμε τις αντιφάσεις του συστήματος αλλά και να κερδίσουμε όσο περισσότερο χώρο και χρόνο μπορούμε μέσα σε αυτό, προς την κατεύθυνση της ανακούφισης της τάξης μας από την συνεχιζόμενη επίθεση που δέχεται -και επίσης προς την κατεύθυνση της πιο αποτελεσματικής οργάνωσης της αντεπίθεσής της. Αντίθετα με τα παραπάνω, η στάση μας απέναντι στην αστυνομία δεν μπορεί να είναι σχεδόν ποτέ διεκδικητική με την ευρύτερη έννοια, γιατί αυτό, δηλαδή μια πιο “ουδέτερη” αστυνομία, δομικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να συμβεί. Επιπλέον, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να διεκδικήσουμε “καλύτερη και περισσότερη αστυνόμευση” από ένα τέτοιο σώμα, γιατί κάτι τέτοιο απαραίτητα σημαίνει περισσότερο έλεγχο και περισσότερη καταστολή ως προς τις κοινωνικές ομάδες που ήδη την βιώνουν, δηλαδή τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους. Μπορεί κατά καιρούς να διατυπώνονται διάφορα αιτήματα όπως “πιο ανθρώπινη αστυνομία” ή “αφοπλισμός των ΜΑΤ”, αυτά ωστόσο είναι συνθήματα πολιτικών χώρων που πραγματικά πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο κράτος (σοσιαλιτικό, εργατικό κλπ), με ένα αστυνομικό σώμα άλλης φύσης και εργάζονται προς αυτή την -εντελώς ξένη προς την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης- κατεύθυνση ή που απλά θέλουν να διαχειριστούν αυτό το υπάρχον καπιταλιστικό κράτος -και τις αντιφάσεις και τις κοινωνικές σχέσεις μέσα σε αυτό- υποτίθεται με “άλλους όρους”. Κάποιοι επίσης, σε πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση, έχουν υποστηρίξει ότι τέτοιου είδους ονειροπόλα ρεφορμιστικά συνθήματα μπορεί να είναι πολύ χρήσιμα σε στρατηγικό επίπεδο -όπως ο αφοπλισμός των ΜΑΤ π.χ., που μπορεί να βοηθήσει, λένε, τους εξεγερμένους σε μια δεδομένη χρονική συγκυρία. Ιστορικά, όμως, αποδεικνύεται περίτρανα ότι τέτοιου είδους “παραχωρήσεις”, όταν και όπου γίνονται από το εκάστοτε Κράτος, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά στάχτη στα μάτια των καταπιεσμένων ή απλά αποτυπώνουν τις εντελώς αμβλυμμένες κοινωνικές αντιστάσεις. Και όταν αυτές οι αντιστάσεις οξυνθούν ξανά, μπορούν πολύ απλά και οι παραχωρήσεις αυτές να παρθούν πίσω μέσα σε ένα βράδυ, καθώς η σταθερή και στιβαρή αστυνομία αποτελεί ζωτικό παράγοντα για την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και της ηγεμονίας της αστικής τάξης.
Αντίθετα με όλα τα παραπάνω, απέναντι στην Αστυνομία, η στάση μας δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά καταγγελτική και επιθετική. Καταγγελτική όχι μόνο ως προς τις χειρότερες εκφάνσεις της, αλλά δομικά καταγγελτική, ως προς τον κατασταλτικό ρόλο και τον ταξικό χαρακτήρα της, όπως τον αναλύσαμε παραπάνω. Επιθετική, όχι μόνο ως προς τις μονάδες άσκησης της εξουσίας της (τους κάθε είδους μπάτσους), αλλά και προς το σύνολό της ως θεσμό και ως σώμα. Στρατηγικός στόχος κάθε ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού, ταξικού, επαναστατικού κινήματος, όπως είναι το αναρχικό, σε σχέση με το σώμα της αστυνομίας, δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάργησή του, όπως και όλων των υπόλοιπων σωμάτων ασφαλείας, και η αντικατάστασή τους από το συνειδητοποιημένο, ένοπλο προλεταριάτο, αυτο-οργανωμένο σε ανάλογες δομές κοινωνικής αυτοπροστασίας, με άμεσα ανακλητή κυκλική ευθύνη και συμμετοχή όλων των ενήλικων μελών του. Όλα τα παραπάνω πάντοτε στην κατεύθυνση της σταδιακής αυτοκατάργησης -μερικής ή ολικής- ακόμη και των ίδιων των δομών αυτών, μέσω της συνολικής ανατροπής των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών συνθηκών που γεννούν το αντικοινωνικό έγκλημα, των συνθηκών που θα γεννούσαν κάποια ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου σώματος, ακόμη και ενός μη αποκομμένου από την κοινωνία.
Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, βέβαια, η πράξη του ανθρώπου που έσωσε την κοπέλα από βιασμό και ίσως από θάνατο, παρακούοντας τις “οδηγίες” της αστυνομίας, ας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα κοινωνικής αυτενέργειας και αλληλεγγύης.
