14 χρόνια μετά ένας Δεκέμβρης είναι ακόμη πιο αναγκαίος.
Αύριο συμπληρώνονται 14 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ευθεία βολή του μπάτσου Κορκονέα ένα βράδυ στα Εξάρχεια.
Ένα γεγονός που σημάδεψε την χώρα αυτή με την εξέγερση που ακολούθησε, την γνωστή σε όλους πλέον ως εξέγερση του Δεκέμβρη του 08′. Σημάδεψε και τους ανθρώπους αυτής καθώς γέννησε μαζικά σαν γεγονός την ανάγκη σε χιλιάδες νέου κόσμου να πολιτικοποιηθούν ενάντια στο άδικο. Η πλειοψηφία αυτών στράφηκε προς την αναρχία τότε καθώς οι στάσεις και δράσεις του ΚΚΕ και των λοιπών σοσιαλδημοκρατών δεν έκαναν κούκου σε κανέναν. ‘Ολοι ζητάγανε κάτι πιο αντισυστημικό, πιο άμεσο, πιο δυναμικό.
Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ. Αν και μόλις πριν από λίγους μήνες τότε ήταν που είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι με ζητήματα του ΤΕΙ μας τότε ως φοιτητής λόγω πολλών προβλημάτων, ο Δεκέμβρης με σημάδεψε επίσης βαθιά.
Μου σκότωσε την εμπιστοσύνη στο κράτος, και από εκεί και πέρα κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες και επιρροές ο αναρχισμός ήταν η λογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Εγώ λοιπόν, ως άλλος ένας που γεννήθηκα την “6η του Δεκέμβρη”, έχω να μοιραστώ τα παρακάτω στους νεότερους συντρόφους και φίλους.
1) Ο Δεκέμβρης ήταν από τα μεγαλύτερα γεγονότα ιστορικά από την πτώση της χούντας και μετά. Ήταν ένα εξεγερσιακό γεγονός κυρίως στα αστικά κέντρα, με την έννοια ότι ήταν μαζικό και “ακαθοδήγητο”. Το μόνο κοινό ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου εκείνες τις μέρες, μαθητές φοιτητές άνεργους και εργάτες δεν ήταν παρά ένα-δύο συναισθήματα. Το μίσος για τους μπάτσους και η εναντίωση σε ένα κράτος δολοφόνο. Οι μικρές τότε ομάδες αναρχικών δεν ήταν παρά μεταβλητές σε μία μεγάλη εξίσωση με πολλούς παράγοντες. Έκαναν αυτό που ήξεραν και το έκαναν όσο καλύτερα μπορούσαν, σε σύγκρουση, οργάνωση και προτάσεις μέσα σε μαζικά αμφιθέατρα.
2)Εκείνες τις μέρες η εξουσία όντως έχασε τον έλεγχο κυρίως στην Αθήνα, όντως φοβήθηκε! Αυτό αποδυκνείεται και από το γεγονός ότι η στάση του κράτους ήταν η ανοχή σε σπασιματικές και πεσίματα μέχρι να ξεθυμάνουν από μόνα τους.
2) Ο Δεκέμβρης του 08′ δεν ήταν μόνο φωτιά! (αν και η φωτιά είναι ότι πιο οικείο όταν μιλάμε για τον Δεκέμβρη) Μέσα σε εκείνες τις μέρες έγινε μία μεγάλη προσπάθεια να πάρει και άλλα χαρακτηριστικά, συνολικότερα. Να περάσει από το στάδιο της νεολαιίστικης εξέγερσης, στο στάδιο της ταξικής από τα κάτω εξέγερσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατάληψη των γραφείων της ΓΣΕΕ με στόχο να ενωθούν οι εργάτες με τους νεολαίους.
3) Ο Δεκέμβρης του 08′ ήταν η συνέχεια των μεγάλων αγώνων του φοιτητικού κινήματος της περιόδου 06′-07′. Όταν έπεσε η σφαίρα υπήρχαν ήδη μαζικές διαδικασίες και ζυμώσεις εντός του φοιτητικού κινήματος που επίσης έπαιξαν μεγάλο ρόλο ως πυροκροτητές.
4) Ο Δεκέμβρης του 08′ ήταν και οι συνελεύσεις γειτονιάς που γεννήθηκαν αμέσως μετά σε κάθε συνοικία κυρίως της Αθήνας. Ήταν και οι μαζικότερες ομάδες και στέκια και καταλήψεις αναρχικών. Ήταν και με την σειρά του η προεργασία που υπήρχε ήδη και επηρέασε τους αγανακτισμένους του 11′ και τις μαζικές γενικές απεργίες του 12′.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω δύο πράγματα.
Πρώτον ο Δεκέμβρης δεν απέτυχε. Ο Δεκέμβρης ήταν μία εξέγερση και άρα ως τέτοια έκανε τον κύκλο της. Επηρέασε συνειδήσεις, ΄γέννησε πολιτικοποιημένους ανθρώπους, συγκρούστηκε με την εξουσία. Πάει όμως έχει περάσει στην ιστορία. Κάθε εξέγερση είναι διαφορετική δεν μπορείς ποτέ να πετύχεις ακριβώς το ίδιο πράγμα ξανά .
Δεύτερον ο σημερινός εν ψυχρώ πυροβολισμός 16χρονου για 20 ευρώ βενζίνη από μπάτσο δείχνει ότι ο Δεκέμβρης καλώς έγινε, καλώς κάηκε ότι κάηκε, καλώς κυνηγήθηκαν οι μπάτσοι, καλώς χιλιάδες έλλειπαν από τα σπίτια τους τότε για μέρες.
Αν κάτι χρειάζεται σήμερα η κοινωνία μας που νοσεί βαθιά, αν χρειάζεται κάτι αυτή η οργανωμένη σήψη, τότε αυτό είναι έναν Δεκέμβρη ξανά, πιο μαζικό, πιο εκρηκτικό, πιο οργανωμένο από την προηγούμενη φορά.
Η εξουσία τον περιμένει γι αυτό 14 χρόνια τώρα οχυρώνεται με χιλιάδες προσλήψεις μπάτσων, με παρακολουθήσεις με τρομονόμους.
Δεν μένει παρά να τον γεννήσουμε, που αλλού στους δρόμους!
6/12/2008
Δεν ξεχνάμε δεν συχωρούμε.
Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη
Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη
(και κάθε άλλου δολοφονημένου Αλέξη)