Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ | Καλέσματα από την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης και την αναρχική ομάδα Πυρανθός για την πορεία της 6ης Δεκέμβρη.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ…
για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν
Τη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια φανερώθηκε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας και όσων έχουν επιλέξει να την υπηρετούν. Δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, δεν ήταν μια κακή στιγμή του κράτους, αλλά η ουσία της ύπαρξής του. Ήταν το βράδυ που ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας με το χέρι στη σκανδάλη σημάδεψε και πυροβόλησε εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Λίγο μετά την είδηση της δολοφονίας, η Αθήνα φλέγεται και συμπαρασύρει στις φλόγες της σχεδόν όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, μετανάστες συγκρότησαν έναν εξεγερτικό χείμαρρο. Μέσα από μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, τράπεζες και πολυεθνικές εξέφραζαν την οργή τους τόσο για την κρατική δολοφονία αλλά και διατράνωσαν τη ρήξη τους με το σύστημα που τόσα χρόνια καταπίεζε και εξαθλίωνε όλο και περισσότερο την κοινωνία. Ήταν η ώρα της κοινωνικής και ταξικής αντιβίας να επιστρέψει ένα μερίδιο ευθύνης στους ιθύνοντες. Η κρατική δολοφονία, λοιπόν, του Αλέξη Γρηγορόπουλου έμελλε να σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Το ξέσπασμα που ακολούθησε, ωστόσο, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς αυτό να αναιρεί τον αυθορμητισμό της εξέγερσης. Οι συνθήκες που επικρατούσαν στον ελλαδικό χώρο πριν την εξέγερση του 08′ είχαν ήδη δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για τη σκιαγράφηση του εχθρού, για την εναντίωση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Και σε αυτό συντέλεσε η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών σε διάφορους αγώνες πριν την εξέγερση του 08′, η οποία διαμόρφωσε τις βάσεις για την προώθηση μιας επαναστατικής πολιτικής με ελευθεριακά χαρακτηριστικά.
Ήταν οι διαδηλώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης, η μαζική και μαχητική παρουσία των αναρχικών ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη το 2003 (μια σύνοδο που είχε ως σκοπό τη συζήτηση για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την εντατικοποίηση της καταστολής στα πλαίσια της ”αντιτρομοκρατικής εκστρατείας”, τη χάραξη της πολιτικής της «απελευθέρωσης των αγορών» και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση) που αναδείκνυαν τη στάση των αναρχικών ως ενάντιων στα συμφέροντα κράτους-κεφαλαίου. Ακόμη και η απάντηση στην κρατική δολοφονία ήταν απόρροια της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της φασιστικής βίας που επικρατούσε εκείνη την περίοδο. Οι καταγγελίες για την αστυνομική αυθαιρεσία στο ΑΤ Ομόνοιας, οι ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί κρατουμένων στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας, οι δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από τους μπάτσους, διαμόρφωσαν ένα πεδίο δυσφορίας απέναντι στην αστυνομική βία. Αυτό σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη συνεργασία της αστυνομίας με τους υμνητές του θανάτου, με τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και κάθε λογής νεοναζιστικό σκουπίδι ανέδειξε το παρακράτος και συνάμα τη σημασία της αντικατασταλτικής-αντιφασιστικής δράσης. Επίσης, ο δυναμικός αγώνας του φοιτητικού κινήματος το 06′-07′ ενάντια στην “εκπαιδευτική μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης Καραμανλή, οι μαθητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις διαρκείας των εκπαιδευτικών συντέλεσαν στη γαλούχηση της νεολαίας με τις αρχές της αντίστασης, του αγώνα, της κοινωνικής ανυπακοής αλλά και της ευθείας επίθεσης σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
14 χρόνια μετά η εξουσία έχει μείνει με το χέρι στη σκανδάλη και πυροβολεί. Στο στόχαστρο βρίσκονται όπως και τότε, όπως και πάντα, οι καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι της τάξης μας, εκείνοι που δεν έχουνε πατρίδα, εκείνοι οι ασυμβίβαστοι που μέσα από τους πολύμορφους αγώνες τους κηρύττουν ανοιχτά τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Διότι ζούμε σε καιρούς ζοφερούς, σε μια περίοδο γενικευμένης σήψης, στην οποία στο ισοζύγιο του συστήματος η ανθρώπινη ζωή έχει μηδαμινή αξία συγκριτικά με το κέρδος και την ευμάρεια των λίγων. Στην περίοδο της πανδημίας οι εκατοντάδες καθημερινοί θάνατοι κατέληξαν να είναι απλώς ένα νούμερο στις ειδήσεις. Στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είτε πρόκειται για τη σύρραξη μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας είτε για τις επιθέσεις του απολυταρχικού κράτους της Τουρκίας στη ΒΑ Συρία, η ανθρώπινη ζωή μεταφράζεται σε παράπλευρη απώλεια, μετατρέπεται σε κρέας για τα κανόνια των ισχυρών. Ένα κράτος που υπερηφανεύεται για τις ”επιτυχίες” του κόντρα στην πραγματικότητα που εμείς βιώνουμε: το άγχος του βιοπορισμού, τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς. Μέσα στα εργασιακά κάτεργα οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού και τα εργατικά ατυχήματα είναι αναγκαίο κακό για την κερδοφορία των αφεντικών τους. Οι γυναίκες, από τα πιο καταπιεσμένα υποκείμενα, από την Ελλάδα μέχρι την Τεχεράνη καλούνται καθημερινά, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση, να δώσουν τις δικές τους μάχες ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας. Ο εχθρός παραμένει ο ίδιος και ο επαναστατικός αγώνας παραμένει αναγκαιότητα όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.
14 χρόνια μετά, κι όμως όσα εκτυλίχθηκαν στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 08′ δεν έχουν ακόμα ξεθωριάσει. Εκείνες οι μέρες ανέδειξαν την κοινωνική δυναμική που μπορεί να απελευθερώσει η ζύμωση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας με τις αναρχικές αξίες και πρακτικές και η ευρεία υιοθέτηση του τρόπου δράσης των αναρχικών. Απέναντι στον ρεφορμισμό και χωρίς καμιά προοπτική συνθηκολόγησης, ο ανυποχώρητος αγώνας, η ζωντάνια που κυρίευε τους δρόμους, οι σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύσσονταν πίσω από τα οδοφράγματα δώσανε στον κόσμο ένα νέο όραμα, μια καινούργια προοπτική. Και ο κόσμος αγκάλιασε το αναρχικό κίνημα, γιατί αγκάλιασε την ίδια τη ζωή. Απότοκο εκείνου του εξεγερτικού Δεκέμβρη ήταν η άνθιση ενός πολύμορφου και δυναμικού κινήματος: στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, πολιτικές συλλογικότητες. Άφησε πίσω του μια νεολαία ”εμβαπτισμένη” στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Παράλληλα, όμως, ανέδειξε και τα ελλείμματα του αναρχικού κινήματος και την ανάγκη για οργανωτική αναβάθμιση. 14 χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει ξεθωριάσει, μένοντας πιστοί και συνεπείς στο σύνθημα: Οι αγώνες του χθες να φωτίσουν τους αγώνες του αύριο.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το αίμα των αγωνιζόμενων έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορική μας μνήμη. Είτε σ’ ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο στα Εξάρχεια είτε σε μια μαχητική πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου είτε υπερασπιζόμενοι μαθητικές καταλήψεις είτε ακόμη και με το όπλο στο χέρι, οι νεκροί μας έχουν πολλά ονόματα και ιδιότητες. Ο θάνατός τους, όμως, έχει ένα κοινό περιεχόμενο: αυτό του αγώνα. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν ξεχνάμε, μα ούτε συγχωρούμε. Όσο η βαρβαρότητα του συστήματος αποτελεί ”κανονικότητα”, τόσο η εξέγερση θα αποτελεί δυνατότητα και η επανάσταση αναγκαιότητα. Όταν κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν, τότε ο αγώνας εναντίον τους είναι αγώνας για ζωή.
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:
ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ
SS-SS, ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
blog: libertasalonica.wordpress.com
e-mail: lib_thess@hotmail.com
14 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει εικόνα από το μέλλον
Ο αντικοινωνικός ρόλος του κράτους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Από την επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια που δυσχεραίνουν τις ζωές μας, την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και την πλήρη διάλυση πλέον οποιασδήποτε μορφής δημόσιας περίθαλψης μέχρι την «υπεράσπιση των συνόρων» με τους εκατοντάδες νεκρούς συνανθρώπους μας και όσους την γλιτώνουν πεταμένοι στην εξαθλίωση, τη συμμετοχή σε πολέμους, την ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, τη θεσμική συγκάλυψη περιστατικών έμφυλης βίας το κράτος έχει συνέχεια εις βάρος της κοινωνίας. Επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη» δίνει ολοένα και περισσότερη έμφαση στην καταστολή.
14 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη η αστυνομία είναι εδώ, ως ο θεσμός εμπέδωσης και επιβολής των κρατικών πολιτικών και επιχείρησης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Οι μπάτσοι είναι εδώ και δολοφονούν το Νίκο Σαμπάνη αδειάζοντας πάνω του γεμιστήρες, συνδράμουν τους ευυπόληπτους πολίτες στη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie–O, βασανίζουν και σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες στα αστυνομικά τμήματα. Για όλα αυτά παραμένουν ατιμώρητοι συνεχίζοντας το έργο τους. Είναι τα ίδια καθάρματα που οργανώνουν, συμμετέχουν και συγκαλύπτουν βιασμούς και κυκλώματα trafficking (περιστατικό Ηλιούπολης, ΑΤ Ομόνοιας, υπόθεση Κολωνού) κάνοντας σαφή την πρόθεσή τους και τη δίψα τους για εξουσία και επιβολή πάνω στα σώματα και τις ψυχές ανθρώπων. Οι μπάτσοι είναι αυτός ο συρφετός που επιτίθενται σε απεργούς όπως στη Μαλαματίνα, ξυλοκοπούν αγωνιζόμενους/ες στα πανεπιστήμια και στις πορείες, επιθυμούν να παγιώσουν το μονοπώλιο της βίας. Τα σκουπίδια της αστυνομίας έχουν στρατοπεδεύσει σε κάθε γωνιά των πόλεων και της κοινωνικής ζωής. Ζούμε καθημερινότητα που θα ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα στο όνομα της αστικής δημοκρατίας. Οι μπάτσοι εισβάλουν ή/και εκκενώνουν καταλήψεις (Ντουγρού, Προσφυγικά, Mundo Nuevo), οργανώνουν επιχειρήσεις εξώσεων για μικρά χρέη ενώ οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη εκατομμυρίων αλλά ανέγγιχτοι. Σε μία περίοδο αναζωπύρωσης της κρίσης, η ιστορία της καταστολής επαναλαμβάνεται.
14 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι λόγοι που την προκάλεσαν παραμένουν επίκαιροι και η αντίσταση στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας επιβεβλημένη. Ο δρόμος που άνοιξε η εξέγερση του 2008 είναι ακόμη ανοιχτός εάν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Η δημιουργίας σωματείων βάσης, συνελεύσεων γειτονιάς, συλλογικοτήτων, ομάδων αυτοάμυνας απέναντι στις επιβολές κράτους και κεφαλαίου είναι διαδικασίες που εμπνεύστηκαν και ενισχύθηκαν από αυτή την περίοδο. Οι ζωές κερδίζονται με αγώνες και οι αγώνες κερδίζονται στο δρόμο. Το παπατζιλίκι της ανάθεσης πέρασε και δεν ακούμπησε, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πως μόνο μέσα αδιαμεσολάβητο, αντιιεραρχικό και αυτοοργανωμένο τρόπο οργάνωσης θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, θα βελτιώσουμε συλλογικά τις ζωές μας πηγαίνοντας βήματα μπροστά προς την αναρχική προοπτική της κοινωνίας.
Πριν κυριαρχήσει η σιωπή.
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ: Τρίτη 6 Δεκέμβρη 18:00 Καμάρα
αναρχική ομάδα Πυρανθός
