10 χρόνια από τη δολοφονία του Clément Meric από φασίστες | Ανταπόκριση από το Παρίσι, φωτορεπορτάζ και βίντεο.
Αντιφασιστικό τριήμερο πραγματοποιήθηκε στις 2, 3 και 4 Ιουνίου στο Παρίσι με αφορμή τη δέκατη επέτειο της δολοφονίας του Clément Meric από φασίστες. Το τριήμερο ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη αντιφασιστική πορεία και διοργανώθηκε από την Action antifasciste Paris-Banlieue (AFA) ( Αντιφασιστική δράση Παρίσι-Προάστια). Στο τριήμερο και στην πορεία συμμετείχαν και Έλληνες/ίδες που ζουν στο Παρίσι οι οποίοι/ες στο τέλος της πορείας άνοιξαν πανό συμπαράστασης στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη.
Ακολουθεί βίντεο από την πορεία, το κείμενο της Πρωτοβουλίας Ελλήνων/ίδων εργαζόμενων & φοιτητ(ρι)ών Παρισιού καθώς και φωτορεπορτάζ.
CLEMENT, ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΣΑΧΖΑΤ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ
Οι εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις αυτού του Σ/K αποτελούν έναν φόρο τιμής στον δολοφονημένο από νεοφασίστες σύντροφό μας Clément Méric στις 6 Ιουνίου 2013. Το 2013, μέσα σε διάστημα εννέα μηνών, μετρήσαμε τρεις δολοφονίες από χέρια νεοφασιστών σε Ελλάδα και Γαλλία : τον Clément, τον Σαχζάτ Λουκμάν (17.01.2013) και τον Παύλο Φύσσα (18.09.2013). Ξεκινώντας από αυτή την χρονική αφετηρία, μπορούμε να οδηγηθούμε στη σύγκριση των παραγόντων εκφασισμού της κοινωνίας των δύο χωρών, με βασικό κοινό στοιχείο την ανοχή του νεοφιλελευθερισμού. Άλλωστε, οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές κατέφευγαν ανέκαθεν στον εκφασισμό της κοινωνίας. Η στοχοποίηση του Άλλου, είτε αφορά μετανάστ@ είτε όσ@ αντιτίθενται σε αυτόν τον εκφασισμό, είναι ένα πολυχρησιμοποιημένο εργαλείο στα χέρια των πολιτικών Ελλάδας και Γαλλίας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η έντονη άνοδος του νεοφασισμού ξεκινάει χρόνια πριν το 2013, κυρίως με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Αποτελώντας την πέμπτη φάλαγγα της τότε νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά, η ΧΑ έκανε τη «βρώμικη» δουλειά του εκφασισμού της κοινωνίας στους δρόμους. Δεν ξεχνιέται το ξέπλυμα των νεοναζί, με τη «σοβαρή» ΧΑ που επιθυμούσαν οι δημοσιογράφοι και με τα workout και τη διατροφή του Κασιδιάρη που ανέλυαν λεπτομερώς τα πρωινάδικα, αλλά ούτε και οι δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Στην περίπτωση της Γαλλίας, ενώ δεν υπήρξε κρεσέντο φασιστικής βίας ίδιου μεγέθους πριν την δολοφονία του Clément (άλλωστε το φαινόμενο της ΧΑ ήταν πρωτοφανές), ο ρόλος των φιλελεύθερων ρευμάτων και η ανοχή τους στον νεοφασισμό είναι πλέον ορατά αντιληπτός. Για παράδειγμα, πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις ρατσιστικού χαρακτήρα για τη δολοφονία της 12χρονης Λόλα, δεδομένου ότι η δολοφόνος είναι αλγερινής καταγωγής. Αυτή η πολιτική εκμετάλλευση ενορχηστρώθηκε τοπικά από τις οργανώσεις Reconquête, Debout la France, Les Patriotes, RN, Civitas. Παράλληλα, υπάρχει έντονη παρουσία ακροδεξιών ομιλιών στην τηλεόραση, κυρίως στο Bolloré/Cnews, αλλά και στα παραδοσιακά δεξιά κανάλια, όπως το BFM (αντίστοιχο ΣΚΑΙ), που πλέον απαγορεύει στ@ δημοσιογράφ@ να προφέρουν την έκφραση «αστυνομική βία». Επίσης, ο ισλαμοφοβικός λόγος, υπό τους όρους «ισλαμοαριστερά» ή «oικοτρομοκρατία», εξελίσσεται σε μια λεκτική μορφή βίας, με στόχο την περιθωριοποίηση των ατόμων μουσουλμανικής θρησκείας και όσων είναι αλληλέγγυα, δαιμονοποιώντας όσ@ της αντιστέκονται και αφήνοντας την άμεση φασιστική βία απαρατήρητη ή παρουσιάζοντάς την ως λογική αντίδραση στην «αντιφασιστική βία». Η διάχυση του φασισμού φαίνεται και από το κοινοβούλιο, με τ@ 89 βουλευτ@ του ακροδεξιού κόμματος της Λε Πεν, αλλά και με τις ρατσιστικές πολιτικές και τις πολιτικές ασφαλείας της κυβέρνησης Borne. Οι ισλαμοφοβικές και αντισημιτικές τρομοκρατικές επιθέσεις μπορεί να μην έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά έχουν ξεκάθαρα αποποινικοποιηθεί.
Οι δολοφονίες Clément και Φύσσα αποτελούν σημεία τομής των αντιφασιστικών κινημάτων στις δύο χώρες. Το αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα κατάφερε να απομακρύνει την ΧΑ από τις γειτονιές, χάρη στις μαζικές διαδηλώσεις κάθε 18η Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι, αλλά και στις μάχες που δόθηκαν στον δρόμο σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας. Η πίεση και το μέγεθος του αντιφασιστικού κινήματος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση τον Οκτώβριο του 2020, με τη δυναμική του να αποτελεί πλέον απειλή για τα νεοφασιστικά μορφώματα. Παρομοίως, στη Γαλλία παρατηρήθηκε μια σημαντική αποδυνάμωση φασιστικών μορφωμάτων μετά τη δολοφονία του Clément.
Παρόλα αυτά, δέκα χρόνια μετά, η ανοχή του νεοφιλελευθερισμού στον νεοφασισμό εξακολουθεί να εκδηλώνεται έντονα. Ο Μητσοτάκης και ο Μακρόν θεωρούν τους εαυτούς τους και τις κυβερνήσεις τους σε πλήρη απόσταση από φασιστικά στοιχεία, κι ας βρίσκονται σε θέσεις ισχύος άτομα όπως ο ΕΠΕΝιτης Βορίδης και ο Υπουργός Εσωτερικών Ζεράλντ Νταρμανάν, πρώην μέλος της Action Française (φασιστική οργάνωση). Από τη γαλλική πλευρά, η σειρά νομοσχεδίων του Μακρόν έχει ξεκάθαρο στόχο μετανάστ@ και άτομα σε επισφάλεια : μέσω του νόμου «Darmanin» η διαδικασία απέλασης θα απλοποιηθεί σε βαθμό άνευ προηγουμένου, ενώ ο νόμος «Kasbarian» προβλέπει τον τριπλασιασμό των προστίμων για «κατάληψη» κτηρίου, αλλά και το ενδεχόμενο πολυετούς κάθειρξης. Οι νόμοι αυτοί αλλά και τα σχόλια του Νταρμανάν για το μεταναστευτικό («H Λε Πεν παρα-είναι ανεκτική», «H Μελόνι δεν ξέρει να διαχειρίζεται σωστά τη μεταναστευτική κρίση»), δείχνουν με βεβαιότητα ότι ο Μακρόν προσεγγίζει τους ψηφοφόρους της Λε Πεν και του Ζεμούρ (ο οποίος βρίσκεται δεξιότερα της Λε Πεν). Παρομοίως, η πολιτική του Μητσοτάκη στα σύνορα (φράχτης στον Έβρο, επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, κακοποίηση μεταναστών/τριών), τελεί υπό την ίδια φασιστική αιγίδα. Ο αποκλεισμός του κόμματος Κασιδιάρη με πρωτοβουλία του Μητσοτάκη, κατά πάσα πιθανότητα, θα λειτουργήσει ως δεξαμενή ψήφων για την ΝΔ, ικανοποιώντας έτσι και την ακροδεξιά/φασιστική πτέρυγα του κόμματος. Αξιοσημείωτη όμως είναι και η ανοχή του «προοδευτικού» τόξου στον βωμό της ψηφοθηρίας, με τον Βαρουφάκη να θεωρεί τον αποκλεισμό αντιδημοκρατικό, πιστεύοντας ότι ο φασισμός θα αντιμετωπιστεί ειρηνικά. Ο φασισμός όμως δεν πεθαίνει σε κάποιο κοινοβούλιο, αλλά στους δρόμους και στις γειτονιές.
Οι ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές Μακρόν και Μητσοτάκη έχουν οδηγήσει σε μια αναζωπύρωση των φασιστικών κοινωνικών στοιχείων. Στη Γαλλία, παρατηρείται μια ισχυρή ανασύνταξη φασιστικών ομάδων, όπως η Action Française (AF) και η Groupe Union Défense (GUD), που μετά τη δολοφονία του Clément είχαν σχεδόν διαλυθεί. Με τις πλάτες της Λε Πεν και του Μακρόν, τον τελευταίο καιρό διανύουμε ένα κρεσέντο φασιστικής βίας. Περιστατικά όπως η επίθεση στις αρχές Μαρτίου στην κατάληψη της Νομικής του Paris 1 από την νεοναζιστική φοιτητική ομάδα «Waffen–Assas», η ανενόχλητη πορεία εκατοντάδων νεοφασιστών στις 6 Μάη σε κεντρική συνοικία του Παρισιού αλλά και οι επιθέσεις σε εγκαταλειμμένο σχολείο στο 16ο διαμέρισμα που στεγάζει 500 ανήλικ@ μετανάστ@ είναι ενδεικτικά αυτής της έξαρσης. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν σημειωθεί και στην επαρχία. Στην πόλη Le Mans, με κλάδο της AF γνωστό στην περιοχή για την τοποθέτηση σβάστικων μπροστά από κτίριο ΛΟΑΤΚΙ, καθώς και για ξυλοδαρμούς στο δρόμο, στις 10 Δεκεμβρίου 2022, στα πλαίσια μιας αντιφασιστικής συγκέντρωσης με ομάδες απ’ όλη τη Γαλλία, νεοφασίστες με την προστασία τοπικών μπάτσων επιτέθηκαν στους διαδηλωτές, φωνάζοντας «το Le Mans είναι εθνικιστικό». Επιτέθηκαν επίσης σε δύο αριστερά μπαρ, από τα οποία εν τέλει τους απώθησαν αντιφασίστες πετώντας τους καρέκλες. Αλλά και στην πόλη Saint–Brévin, όπου υπάρχει προσφυγικό κέντρο, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στις 25 Φεβρουαρίου 2023, ακούστηκαν ρατσιστικά συνθήματα και ναζιστικοί χαιρετισμοί μπροστά στην αστυνομία. Στις 22 Μαρτίου μάλιστα έγινε επίθεση κατά του δημάρχου και της οικογένειάς του από ακροδεξιά στοιχεία. Στην τελευταία διαδήλωση στην πόλη, στις 29 Απριλίου, τρία αλληλέγγυα στ@ μετανάστ@ τραυματίστηκαν από επιθέσεις ακροδεξιών πολιτοφυλάκων. Αμέσως υπήρξε αντιφασιστική αντίδραση αλλά και αλληλεγγύη στα θύματα των επιθέσεων.
Στην Ελλάδα, ενώ έχουν σημειωθεί επιθέσεις σε καταλήψεις όπως αυτές στο Βοτανικό Κήπο και στο Παπουτσάδικο, αλλά και κινητοποιήσεις νεοναζιστών για την επέτειο των Ιμίων, φαίνεται ότι τα αντανακλαστικά που αποκτήθηκαν μετά τη δολοφονία του Φύσσα λειτουργούν ακόμα, με συχνές αντιφασιστικές μοτοπορείες στις γειτονιές, όπως και μαζικές αντι-συγκέντρωσεις για τα Ίμια.
Οι αναφορές στον ρόλο της αστυνομίας στον εκφασισμό της κοινωνίας είναι λίγες καθότι περιττές. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια ότι η αντιμετώπιση που έχουν τα νεοφασιστικά μορφώματα της Γαλλίας τον τελευταίο καιρό θυμίζουν την αντιμετώπιση που είχε η ΧΑ την περίοδο της δράσης της. Για την προαναφερόμενη πορεία της 6ης Μάη, η αστυνομική διεύθυνση του Παρισιού έστειλε μόνο ένα περιπολικό και δύο αστυνομικούς σε ποδήλατο. Και ενώ στις κινητοποιήσεις για το συνταξιοδοτικό έχουν γίνει προσαγωγές ατόμων που είχαν στην κατοχή τους γυαλάκια πισίνας και ένα μανταρίνι (!), η περιφρούρηση των φασιστών, κρατώντας παλούκια και φορώντας κοκάλινα γάντια και full–face, σουλάτσαρε ανενόχλητη. Άλλη μια υπενθύμιση ότι ο αντιφασιστικός αγώνας κερδίζεται στους δρόμους και στις γειτονιές, μέσω της αυτό-οργάνωσης από τα κάτω.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Initiative des étudiant.es et travailleurs.euses grec.ques à Paris
