«Πόλεμος», «εχθρός», «μάχη», «νίκη», «ήρωες», «έθνος». Λέξεις που αντηχούν σε κάθε ομιλία σχετικά με την πανδημία του COVID-19, μιλούν για αντιπαράθεση και εισβολή και όλοι απασχολούνται ως ο καλύτερος στρατηγός στο πεδίο της μάχης. Ανεξάρτητα από την έδρα που κατέχουν στην πολιτική ή επιχειρηματική τάξη, όλοι έρχονται στο ραντεβού.
Πόλεμος; Ωστόσο, κανείς δεν επιβεβαιώνει ότι οι ιοί είναι ζωντανά όντα, πολύ λιγότερο θα μπορούσαν να διεξάγουν πόλεμο. Και αν υπήρχαν, ποιοι θα ήταν, από πότε και ποιος θα έβαζε τα θύματα;
Ο πόλεμος είναι ότι, μεταξύ 2018 και 2019, 6612 αγόρια και κορίτσια κάτω του ενός έτους πέθαναν και κανείς δεν φάνηκε να προτείνει πολιτικές, να εποπτεύει ή να δωρίζει κάτι σοβαρό για να το αποτρέψει. Ένα νοσοκομειακό σύστημα με μόλις 360 μονάδες εντατικής θεραπείας και 582 αναπνευστήρες για 10 εκατομμύρια κατοίκους και ολόκληρες επαρχίες που δεν διαθέτουν απολύτως τίποτα. Ότι η Δομινικανή πρωτεύουσα έχει πέντε φορές λιγότερα νοσοκομειακά κρεβάτια για κάθε 1.000 κατοίκους από τον μέσο όρο της Κούβας, μια χώρα που είχε αποκλειστεί πριν από σχεδόν 60 χρόνια.
Ο πόλεμος είναι ότι προσφέρουμε περισσότερο από το 6% του ΑΕΠ για την υγεία, αλλά το ποσό αυτό δεν υπερβαίνει το 1,5% του ΑΕΠ σε κρατικές δαπάνες. Αυτό μεταφράζεται σε ένα επισφαλές, ανεπαρκές, φτωχό σύστημα. απουσία ενός πρώτου επιπέδου φροντίδας που παρέχει ολοκληρωμένη φροντίδα και πρόληψη, · στους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και τον λιγοστό εξοπλισμό, ενώ στη μοντέρνα ομιλία οι εργάτες τους ονομάζονται «ήρωες» και «ηρωίδες».
Πόλεμος είναι έλλειμμα στέγασης 1,4 εκατομμυρίων μονάδων, είτε επειδή οι οικογένειες είναι εντελώς άστεγοι είτε είναι υπερπλήρεις ή επισφαλείς. Ο πόλεμος είναι η σωματική, ψυχολογική, οικονομική και πολιτική βία του φύλου, χωρίς ισχυρές απαντήσεις.
Ο πόλεμος είναι ότι σχεδόν 900 χιλιάδες σπίτια ζουν με επίδομα που ισοδυναμεί με 1500 πέσος το μήνα και το αποκαλούμε «αλληλεγγύη». Αυτό το άτυπο έργο εξακολουθεί να είναι η πλειοψηφία. Ότι όταν προσθέτουμε επίσημους και άτυπους εργαζόμενους (με στοιχεία από το 2016 και το 2017) το 60% έχει εισόδημα κάτω από το οικογενειακό καλάθι του πιο φτωχού πληθυσμού. Τώρα, και μόνο εάν το σπίτι τους πληρεί τις προϋποθέσεις, μπορεί να επιτύχει επιδότηση μεταξύ 5.000 και 8.500 πέσος για να προσπαθήσει να κάνει την οικογένειά τους να επιβιώσει το μήνα, χωρίς άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Ο πόλεμος είναι ότι η οικονομία της χώρας και η παραγωγικότητα των εργαζομένων έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά οι μισθοί ισούνται μόνο με το 30% του συνόλου του παραγόμενου πλούτου και έχουν λιγότερη αγοραστική δύναμη από το 1999. Και έτσι, όλοι οι εργαζόμενοι και ο πληθυσμός γενικά – όσοι έχουν λιγότερα – φέρουν το 65% των φόρων. Ο πόλεμος δανείστηκε από τα νοικοκυριά για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τους ή απλώς να ικανοποιήσει τα επιτόκια, με επιτόκια έως και 60%.
Ο πόλεμος είναι ότι ενώ οι ελεύθερες ζώνες και ο τουριστικός τομέας είχαν φορολογικά προνόμια για σχεδόν 30 δισεκατομμύρια πέσος (μόνο το 2019), τους επιτρέπεται να πληρώνουν μισθούς πείνας, να εμποδίζουν τη δημιουργία συνδικάτων, να αρνούνται τις πραγματικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και να πυροδοτούν ανεπιθύμητοι εργαζόμενοι σε πλήρη κρίση.
Ο πόλεμος είναι ότι ενώ σχεδόν 700 χιλιάδες επίσημοι εργαζόμενοι έχουν τεθεί σε αναστολή από τις εταιρείες τους, δεν έχει περάσει απο το μυαλό σε κανέναν «γενικό γραμματέα» ότι μεγάλες εταιρείες ή εταιρείες με επαρκή ικανότητα πληρωμής και ρευστότητα απαγορεύτηκαν να αναστείλουν μισθούς ή να απολύσουν εργαζομένους και οτι πρέπει να επικεντρώνονται στη μικρή επιδότηση PHASE σε όσο το δυνατόν περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς και σε άλλες με πραγματικούς περιορισμούς.
Ο πόλεμος είναι ότι ενώ λείπει βασικός εξοπλισμός και συμπληρώματα για τη θεραπεία των ασθενών, ότι οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν κάλυψη ανεργίας, το ARS και το AFP έχουν ήδη καταναλώσει σχεδόν 120 δισεκατομμύρια πέσος σε κέρδη και «λειτουργικά έξοδα», και αυτό ονομάζεται «κοινωνική ασφάλιση».
Όχι, ο πόλεμος δεν έγινε από ιό, ήταν ήδη εδώ. Πόλεμος και μόνιμη κρίση σε αδικίες, λόγω έλλειψης δίκαιης ανακατανομής του πλούτου, δίκαιων κανονισμών για τους ισχυρούς, εγγυημένων βασικών δικαιωμάτων. στην υποχρηματοδότηση και ιδιωτικοποίηση θεμελιωδών υπηρεσιών όπως η υγεία. Σε όλα αυτά το Σύνταγμα ήταν “ένα κομμάτι χαρτί”.
Αυτό που κάνει η επιδημία COVID-19 είναι να επιδεινώνει την επιδημία απανθρωπιάς και έλλειψης αλληλεγγύης και να μας το δείχνει καταπρόσωπο. Είμαστε τρομοκρατημένοι από έναν ιό που δεν ενδιαφέρετε για τα επώνυμα αλλά και από μια υγειονομική, οικονομική και κοινωνική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Εν τω μεταξύ, όσοι είναι υπεύθυνοι για τα πάντα, εκείνοι που είχαν και εξακολουθούν να έχουν εξουσία, σαν να απουσίαζαν όταν συνέβησαν όλα αυτά και δεν υπήρχε η κρίση. φαίνονται πολύ ήρεμοι και ασφαλείς στους «στρατώνες» τους. και πιστεύουν ότι χωρίς να είναι υπόλογοι ή να δεσμευτούν να αλλάξουν κάτι σημαντικό, απλώς δηλώνοντας φανταχτερά λόγια και μοιράζοντας πράγματα, θα λύσουν το ζήτημα.
απο το https://kaosenlared.net/republica-dominicana-la-guerra-no-es-de-ahora/