Δικαιοσύνη για τον Nahel-Οι ρίζες της εξέγερσης στη Γαλλία
Το παρακάτω κείμενο μας έστειλαν Γάλλοι σύντροφοι την τρίτη ημέρα των ταραχών μετά τη δολοφονία του εφήβου Nahel Merzouk από τη γαλλική αστυνομία στην πόλη Nanterre, ένα προάστιο του Παρισιού. Παρέχει μια ανάλυση της κατάστασης και μια επισκόπηση του αγώνα ενάντια στην αστυνομική βία στη Γαλλία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970.
Σήμερα, το κίνημα αυτό αντιμετωπίζει έντονη καταστολή στους δρόμους, στα μέσα ενημέρωσης και στα δικαστήρια. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον τρία άτομα έχουν σκοτωθεί εκτός από τον Nahel. Αντί να επικεντρωθούμε στην ανάπτυξη εξειδικευμένης στρατιωτικής αστυνομίας σε όλη τη χώρα, προτιμούμε να ξεκινήσουμε από τις προσπάθειες των νέων ανθρώπων που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τον Nahel και τους εαυτούς τους.
Στους δρόμους, πολλοί άνθρωποι λένε ότι τα συναισθήματα οργής και η ένταση του αγώνα θυμίζουν τις ταραχές του 2005. Ακριβώς όπως εκείνες οι ταραχές έλαβαν χώρα μετά το φοιτητικό κίνημα του 2005, αυτή η πραγματική εξέγερση ακολούθησε το ισχυρό κίνημα κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που επέβαλε ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, το οποίο αντιμετώπισε πρωτοφανή καταστολή την άνοιξη. Παρά τις τεράστιες χορηγήσεις πόρων και την πραγματική νομική ατιμωρησία, η αστυνομία στη Γαλλία φαίνεται να χάνει τόσο την αντιληπτή νομιμοποίησή της όσο και την ικανότητά της να αδρανοποιεί μεγάλα τμήματα του κοινού με τον εκφοβισμό.
Δικαιοσύνη για τον Nahel
Στις 27 Ιουνίου 2023, ο Nahel Merzouk, ηλικίας 17 ετών, οδηγούσε ένα αυτοκίνητο στη Ναντέρ, όταν η αστυνομία με μοτοσικλέτες τον σταμάτησε για έλεγχο στην άκρη του δρόμου και στη συνέχεια τον δολοφόνησε εν ψυχρώ. Όπως περιέγραψε αργότερα ένας από τους επιβάτες, ένας αστυνομικός απείλησε τον Nahel: “Μην κουνηθείς αλλιώς θα σου φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι”. Στη συνέχεια και οι δύο αστυνομικοί τον χτύπησαν από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου. Αναισθητοποιημένος από τα χτυπήματα, ο Nahel έλυσε κατά λάθος το φρένο και πάτησε το γκάζι, οπότε ο ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά επειδή σχεδόν ολόκληρη η σκηνή βιντεοσκοπήθηκε.
Το βίντεο της δολοφονίας του Nahel έγινε γρήγορα viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις αναταραχές που ακολούθησαν. Ο κόσμος αντέδρασε γρήγορα στους δρόμους.
Από την πρώτη νύχτα, στις 27 Ιουνίου, βίαιες συγκρούσεις ξέσπασαν σε γειτονιές κυρίως μεταναστών στη Ναντέρ και σε άλλα προάστια του Παρισιού (Mantes-la-Jolie, Boulogne-Billancourt, Clichy-sous-Bois, Colombes, Asnières, Montfermeil) και σε όλη τη Γαλλία (Roubaix, Lille, Bordeaux…). Στις 28 Ιουνίου, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικοί αναγνώρισαν τον αποτρόπαιο χαρακτήρα αυτής της δολοφονίας και η κυβέρνηση και τα μετριοπαθή περιθώρια της αριστεράς απηύθυναν εκκλήσεις για ειρήνη, η εξέγερση εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις (Neuilly sur Marne, Clamart, Wattrelos, Bagnolet, Montreuil, Saint Denis, Dammarie les Lys, Τουλούζη, Μασσαλία…). Εν τω μεταξύ, η οικογένεια του Nahel δημιούργησε μια “Επιτροπή Αλήθειας και Δικαιοσύνης” (“Comité Vérité et Justice”) με τη συνδρομή της Assa Traoré (ο αδελφός της οποίας δολοφονήθηκε βάναυσα από την αστυνομία το 2016) και πρώην μαχητών του “Mouvement de l’Immigration et des Banlieues” (MIB). Η μητέρα του Nahel, υπόδειγμα αξιοπρέπειας και θάρρους, κάλεσε σε μια μεγάλη marche blanche (“λευκή πορεία”) στη Ναντέρ, που ορίστηκε για το απόγευμα της 29ης Ιουνίου.
Το πρωί της 29ης Ιουνίου, η κυβέρνηση δήλωσε ότι ξεκίνησε έρευνα για το αν ο αστυνομικός που δολοφόνησε τον Nahel διέπραξε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Αυτό προφανώς δεν αποθάρρυνε τον κόσμο από το να συμμετάσχει στην πορεία.
Αυτή η μεγάλη πορεία συγκέντρωσε περίπου 15.000 άτομα. Ακολούθησαν την τελευταία διαδρομή του Nahel, βαδίζοντας στο ρυθμό συνθημάτων όπως “Όλοι μισούν την αστυνομία”, “Αστυνομικός, βιαστής, δολοφόνος” και “Δικαιοσύνη για τον Nahel”. Μια πινακίδα έγραφε: “Πόσοι άλλοι Nahel δεν έχουν κινηματογραφηθεί;”.
Από εκείνη τη στιγμή ήταν προφανές ότι ο θάνατος του Nahel είχε προκαλέσει τεράστιο σοκ και ότι πολλοί από τους διαδηλωτές διαδήλωναν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς την οικογένεια του θύματος. Αλλά τα αιτήματα αφορούσαν επίσης κάτι πολύ ευρύτερο: τον ρόλο της αστυνομίας στην κοινωνία μας. Σαν να το γνώριζαν αυτό, τα γουρούνια αποφάσισαν να βάλουν φρένο σε αυτή την ειρηνική πορεία καθώς έφτανε στη Νομαρχία (το περιφερειακό τμήμα της κεντρικής κυβέρνησης) στη Ναντέρ, πυροδοτώντας ένα νέο κύμα συγκρούσεων που εξαπλώθηκε μέχρι την κομψή επιχειρηματική συνοικία La Défense. “Αν δεν μας αφήσουν να κάνουμε την πορεία, θα τα γαμήσουμε όλα” ήταν το μήνυμα που ακούστηκε μεταξύ των νεαρών ταραξιών.
Μετά την marche blanche(λευκή πορεία) στη Ναντέρ, 29 Ιουνίου.
Θα ήταν αδύνατο να απαριθμήσουμε κάθε περιοχή και πόλη που προσχώρησε στο κίνημα το βράδυ της 29ης Ιουνίου, καθώς ήταν πάρα πολλές. Απτόητο από την ανακοίνωση ότι η κυβέρνηση θα ερευνούσε τη δολοφονία, αυτή η τρίτη νύχτα αναταραχής έδωσε στο κίνημα μια πρωτοφανή έκταση. Οι jeunes de quartiers (όπως τους αποκαλούν συχνά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί -ισοδύναμο με τα ”παιδιά από τις εργατικές κατοικίες”) έβαλαν φωτιά σε αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες και σκούτερ, καθώς και σε δημόσια κτίρια, όπως τοπικά και εθνικά αστυνομικά τμήματα, σχολεία, δημοτικές βιβλιοθήκες, νομαρχίες και δημαρχεία. Έχουν καταστρέψει έπιπλα του δρόμου, έχουν λεηλατήσει σούπερ μάρκετ και έχουν βάλει φωτιά σε εργοτάξια, και έχουν κανει χρήση πυροτεχνημάτων σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Τα τελευταία χρόνια, αυτά έχουν γίνει το προτιμώμενο όπλο αυτοάμυνας μεταξύ των νέων που υφίστανται καθημερινά παρενοχλήσεις και αυθαίρετες αστυνομικές επιχειρήσεις.
Αυτή η εξέγερση δεν ήρθε από το πουθενά. Είναι αυθόρμητη, με την έννοια ότι είναι σε μεγάλο βαθμό οριζόντια, απρόβλεπτη και εφευρίσκει συνεχώς νέες μορφές αντίστασης σύμφωνα με τις προσδοκίες που την καθοδηγούν. Αλλά αυτή η εξέγερση αναδύεται επίσης ως απάντηση στον τρόπο με τον οποίο το κράτος διαχειρίστηκε τη μετα-αποικιακή μετανάστευση.
Το ιστορικό της εξέγερσης
Από τη δεκαετία του 1960, το γαλλικό κράτος εκμεταλλεύεται το εργατικό δυναμικό που “εισάγεται” από τις πρώην αποικίες του στη Βόρεια και Δυτική Αφρική. Το αρχικό σχέδιο δεν ήταν αυτοί οι εργάτες να χτίσουν μια ζωή και να εγκατασταθούν στη Γαλλία. Περιορίστηκαν σε συγκεκριμένες περιοχές: αρχικά, σε παραγκουπόλεις και στη συνέχεια σε Εργατικές Κατοικίες – “cités” – στην περιφέρεια των μεγάλων αστικών κέντρων. Οι περιοχές αυτές έμειναν γνωστές ως “banlieues”.
Στη δεκαετία του 1970, όταν έγινε φανερό ότι οι μαύροι και οι Άραβες εργάτες αποτελούσαν μόνιμο τμήμα του πληθυσμού της Γαλλίας, έγιναν πολιτικό πρόβλημα. Τα πολιτικά κόμματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο στην εξουσία υιοθέτησαν μια πολιτική εξαίρεσης. Στόχος ήταν να διατηρηθούν τα φυλετικά όρια και να ελεγχθεί μια κατηγορία ανθρώπων που εξετάζονταν διαρκώς και περιγράφονταν ως απειλή για την κοινωνική τάξη. Κατά συνέπεια, οι γειτονιές των μεταναστών της εργατικής τάξης διαχειρίστηκαν κυρίως μέσω της αστυνόμευσης. Η αστυνομία (και οι νομαρχίες από τις οποίες εξαρτάται η τοπική αστυνομία) είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνες για τη διαχείριση και τον έλεγχο των καθημερινών δραστηριοτήτων στις “cités”, οι οποίες έχουν γίνει τόποι πειραματισμού για το δικό της σήμα κατατεθέν της αστυνόμευσης στην Γαλλία.
Οι κάτοικοι αυτών των γειτονιών βιώνουν καθημερινά τον εξευτελισμό, τον εκφοβισμό και τα αντίποινα της αστυνομίας. Εκτός του ότι αποκλείονται από την πολιτική ζωή της χώρας, οι νέοι με μεταναστευτικό υπόβαθρο ελέγχονται συνεχώς, προσβάλλονται και συλλαμβάνονται. Ομοίως, όλες οι δραστηριότητες και τα επαγγέλματα από τα οποία εξαρτώνται οι πιο επισφαλείς για να επιβιώσουν, ποινικοποιούνται σε μεγάλο βαθμό.
Οι ταραχές πρέπει επίσης να κατανοηθούν στο πλαίσιο της μακράς ιστορίας των δολοφονιών από την αστυνομία με ρατσιστικά κίνητρα στη Γαλλία. Στη Γαλλία, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αναίτια χρήση βίας εναντίον ατόμων που αποκλείονται έτσι από την κυρίαρχη αντίληψη περί της ανθρωπότητας είναι ένας από τους μηχανισμούς που παράγουν και διατηρούν τις φυλετικές κατηγορίες. Η αστυνομία έχει σκοτώσει εκατοντάδες νεαρούς μαύρους και Άραβες από τη δεκαετία του 1970. Εν μέρει, αυτό είναι το αποτέλεσμα της έντονης και συνεχιζόμενης αστυνομικής παρουσίας στις γειτονιές των μεταναστών- γενικότερα, είναι μια υλική συνέπεια του δομικού ρατσισμού που καθορίζει τη σχέση μεταξύ του γαλλικού κράτους και των νέων ανθρώπων των οποίων οι οικογένειες μετανάστευσαν στη Γαλλία μετά τη δεκαετία του 1960 εν μέσω της σταδιακής διάλυσης της γαλλικής αποικιοκρατίας.
Για δεκαετίες, οι άνθρωποι στα quartiers (κυριολεκτικά, “γειτονιές”[1]) έχουν λάβει σαφείς πολιτικές θέσεις κατά της αστυνομικής βίας. Το 1983, ο κόσμος οργάνωσε την “Πορεία για την Ισότητα” (Marche pour l’Egalité) ως απάντηση σε μια σειρά αστυνομικών δολοφονιών στα προάστια της Λυών και της Μασσαλίας. Μαζικές ταραχές σημειώνονται κάθε δέκα χρόνια από το 1979 στην πόλη Vaulx-en-Velin, σύμβολο της κρατικής αστυνομικής βίας κατά των μη λευκών νέων. Δημιουργημένο το 1995, το “Mouvement Immigration Banlieue” αγωνίστηκε για την “αλήθεια και τη δικαιοσύνη” (vérité et justice) για τις οικογένειες των θυμάτων απο τις “αστυνομικών γκάφες” (ο ευφημισμός που χρησιμοποιούν οι απολογητές για να περιγράψουν τις πράξεις ακραίας αστυνομικής βίας). Ήταν μια αυτοοργανωμένη, αυτόνομη οργάνωση που απέρριπτε τους λόγους των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων. Το 2000, εκδιώχθηκε από το χώρο της στο Παρίσι.
Το 2005, ξέσπασε εξέγερση μετά τον θάνατο δύο εφήβων, του Zyed Benna και του Bouna Traoré, που κυνηγήθηκαν και παρενοχλήθηκαν από την αστυνομία στο Clichy-sous-Bois, στα βόρεια του Παρισιού. Μεταξύ πολλών άλλων, θυμόμαστε τον Lamine Dieng, που δολοφονήθηκε από την αστυνομία το 2005- τον Adama Traoré, που δολοφονήθηκε από την αστυνομία το 2016- τον Théo Luhaka, που βιάστηκε από την αστυνομία το 2017- τον Ibrahima Bah, που δολοφονήθηκε από την αστυνομία το 2019.
Είναι το ίδιο σενάριο κάθε φορά: η αστυνομία διαπράττει φόνο και μετά λέει ψέματα για να προστατευτεί. Μερικές φορές, ένα βίντεο ή μια διαμαρτυρία αμφισβητεί την αφήγηση της αστυνομίας, παρέχοντας αρκετά στοιχεία που αναγκάζουν τις αρχές να ανοίξουν μια υπόθεση εναντίον του δολοφόνου. Αλλά οι νομικές διαδικασίες κατά των αστυνομικών δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ σε καταδίκη. Στη Γαλλία, ο νόμος εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους- στην πράξη, η αστυνομία έχει ελεύθερα χέρια και νομική ασυλία.
Τις τελευταίες ημέρες, είδαμε, για άλλη μια φορά, ότι το κράτος προστατεύει αυτούς που το υπερασπίζονται. Όταν ο τραυματιοφορέας που περιέθαλψε τον Nahel αφού τον πυροβόλησαν στο στήθος αποκάλυψε στα μέσα ενημέρωσης το όνομα του αστυνομικού που τον δολοφόνησε, καταδικάστηκε αμέσως σε 18 μήνες φυλάκιση[2].
Στο πλαίσιο της εντεινόμενης κοινωνικής διαμάχης
Για να κατανοήσουμε αυτές τις ταραχές, πρέπει επίσης να τις δούμε στο πλαίσιο της σύγχρονης ταξικής πάλης στη Γαλλία. Η Γαλλία βιώνει ένα πανεθνικό κοινωνικό κίνημα ή ένα κύμα αναταραχής σχεδόν κάθε χρόνο από το 2016. Οι ταραχές έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της γαλλικής πολιτικής γλώσσας, και αυτό που βλέπουμε το 2023 μπορεί να είναι η πιο ριζοσπαστική έκφραση αυτού του γεγονότος μέχρι σήμερα.
Με άλλα λόγια -εν όψει του πόσο αντιδημοφιλείς ήταν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόστηκαν με τη βία στη Γαλλία από το 2016- οι κυβερνήσεις του Φρανσουά Ολάντ και του Εμανουέλ Μακρόν μπόρεσαν να παραμείνουν στην εξουσία μόνο χάρη στη βία της αστυνομίας. Επειδή κατανοούν τις δομικές σχέσεις εξουσίας που συνδέουν το κράτος, την κυβέρνηση, την αστυνομία και τον πληθυσμό, οι δεξιές και φασιστικές αστυνομικές ενώσεις οργανώθηκαν μεθοδικά για να συγκεντρώσουν όλο και περισσότερες κοινωνικές παροχές στα χέρια τους, καθώς και τα τεχνολογικά και νομικά μέσα για να ασκούν βία σε όλους τους άλλους.
Για παράδειγμα, το 2017, ένας νόμος έδωσε στην αστυνομία το δικαίωμα (και επομένως το κίνητρο) να χρησιμοποιεί πυροβόλα όπλα όταν ένα άτομο αρνείται να συνεργαστεί μαζί τους. Άμεση συνέπεια αυτού του νόμου ήταν η δραματική αύξηση του ετήσιου αριθμού των δολοφονιών από αστυνομικούς. Πριν από το 2017, η αστυνομία σκότωνε (επίσημα) 15 έως 20 νεαρούς μαύρους και Άραβες άνδρες κάθε χρόνο- ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 51 το 2021 και έκτοτε κυμαίνεται κατά μέσο όρο στους 40.
Γενικότερα, κάθε χρόνο προσλαμβάνονταν όλο και περισσότεροι νέοι αστυνομικοί, με όλο και περισσότερο εξοπλισμό στη διάθεσή τους. Η στρατιωτικοποιημένη αστυνομία ασκεί συστηματική καταστολή κατά των κοινωνικών κινημάτων- η διαρκώς επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας είναι ένας από τους παράγοντες που εξηγούν το αίσθημα αδυναμίας που χαρακτηρίζει ορισμένους αριστερούς στη Γαλλία. Συγκεκριμένα, αυτό δημιουργεί τεταμένες και επισφαλείς συνθήκες ζωής για πολλούς, ιδίως για τις γυναίκες που ζουν σε γειτονιές μεταναστών. Δηλαδή οι μητέρες μας.
Συνέπειες της marche blanche στη Ναντέρ, 29 Ιουνίου.
Η αναταραχή
Όσον αφορά το σημερινό κύμα αναταραχών, μπορώ να μιλήσω μόνο από τη δική μου θέση, περιγράφοντας αυτά που έχω δει στην πόλη όπου ζω, στα προάστια κοντά στο Παρίσι.
Το κίνημα έχει χρησιμοποιήσει τρεις βασικές τακτικές, όλες πολύ αποτελεσματικές: βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, καταστροφή “συμβόλων” της Δημοκρατίας και λεηλασίες.
Οι συγκρούσεις με την αστυνομία συνέβησαν κυρίως μέσα στα προάστια, τα “quartiers”. “Φωτίστε τους!” Όλοι έχουν δει αυτές τις εικόνες: οι αστυνομικοί δέχονται επιθέσεις με πυροτεχνήματα, βόμβες μολότοφ, πέτρες και έπιπλα εξωτερικού χώρου από άτομα με ενδυμασία του μαύρου μπλοκ, συχνά πολύ νεαρά. Ορισμένες από τις επιθετικές ενέργειες που έχουν συμβεί τη νύχτα μπορεί να υποκινούνται λιγότερο από την αλληλεγγύη προς το Nahel συγκεκριμένα, παρά από μια γενικότερη επιθυμία να εκδικηθούν αυτούς που ελέγχουν, ταπεινώνουν και χτυπούν τους ανθρώπους καθημερινά. Είναι σαν να έχει αλλάξει προσωρινά πλευρά η ισορροπία δυνάμεων.
Τη στιγμή της αντιπαράθεσης, δεν υπάρχουν συνθήματα, δεν υπάρχουν αριστερά μηνύματα, παρά μόνο η ριζοσπαστική θέληση για αντεπίθεση.Οι περισσότεροι σε αυτές τις ομάδες που συμμετέχουν αποτελούνται από νέους ανθρώπους, κυρίως άνδρες, που γνωρίζονται μεταξύ τους εδώ και πολύ καιρό. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές τις τακτικές δεν έχουν καμία επιθυμία για διαμεσολάβηση.
Συγκρούσεις σε δημαρχείο κοντά στο Παρίσι
Οι νέοι συμμετέχοντες, πολλοί από τους οποίους είναι έφηβοι, είναι μεθοδικοί. Έχουν επιτεθεί σε γραφεία νομαρχιών, δημαρχεία και χώρους εκτελεστικής εξουσίας, όλα για προφανείς λόγους. Αλλά επιτίθενται επίσης στα σχολεία που διαχωρίζουν και αποκλείουν και εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να ενταχθούν στο καπιταλιστικό σύστημα- στα αστυνομικά τμήματα στα οποία οι μπάτσοι συλλαμβάνουν τους φίλους τους και τους χτυπούν- στις κάμερες παρακολούθησης που παρακολουθούν τις κινήσεις τους- στις υποδομές των δημόσιων συγκοινωνιών, οι οποίες είναι σπάνιες στις “συνοικίες” και συχνά νεόκτιστες για να μεταφέρουν τους gentrifiers στα νεοαποκτηθέντα προαστιακά σπίτια τους- και στα εργοτάξια που κατασκευάζουν νέες και αμέσως παρωχημένες υποδομές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο στον εξευγενισμό των προαστίων.
Τέλος, το κίνημα έχει δείξει τη δημιουργική του δύναμη στον τομέα της λεηλασίας, ιδιαίτερα στον ρόλο που έχουν παίξει τα αυτοκίνητα και τα σκούτερ. Τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται για να παραβιάσουν πόρτες και φράχτες, ενώ τα σκούτερ επιτρέπουν τη γρήγορη έξοδο μετά. Τα σκούτερ παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Χωρίς να υπεισέλθω σε πολλές λεπτομέρειες, η κινητικότητα είναι ζωτικής σημασίας για τις μάχες που λαμβάνουν χώρα τη νύχτα.
Τι λεηλατείται; Σχεδόν τα πάντα, αλλά σε αντίθεση με την αφήγηση των εταιρικών μέσων ενημέρωσης, το μεγαλύτερο μέρος των λεηλασιών δεν είναι εορταστικό ή διασκεδαστικό: η τεράστια πλειοψηφία των όσων αφαιρούνται είναι απλά βασικά αγαθά και φάρμακα. Αυτό σημαίνει ότι το κίνημα που πυροδοτήθηκε από τον θάνατο του Nahel εκφράζει επίσης μια θεμελιωδώς αντικαπιταλιστική απόρριψη της επισφάλειας και του υψηλού κόστους ζωής.
Ακούστηκε στις 4 το πρωί στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς: “Τα παίρνω όλα αυτά για τη μαμά μου”.
Παρά τη βαθιά οικουμενική φύση του πολιτικού συναισθήματος που βρίσκεται στο επίκεντρο των ταραχών και την κεντρική θέση του αγώνα κατά της αστυνομικής βίας στα κοινωνικά κινήματα από το 2016 (τουλάχιστον), η πιθανότητα μιας συμμαχίας μεταξύ της αριστεράς και των νεαρών εξεγερμένων παραμένει ισχνή. Οι αριστεροί πολιτικοί ζητούν σε μεγάλο βαθμό την ειρήνη και τη συμφιλίωση, φανταζόμενοι σχέδια για τη “μεταρρύθμιση μιας δημοκρατικής αστυνομίας” που θα “ανοίξει εκ νέου τον διάλογο μεταξύ της αστυνομίας και του λαού” (“refonder une police républicaine” και “rétablir le dialogue entre la police et sa population”).
Η επαναστατική αριστερά (η οποία είναι κυρίως τροτσκιστική στη Γαλλία) υποστηρίζει την “Comité Vérité et Justice pour Nahel” που σχηματίστηκε από μέλη της οικογένειας και στενούς υποστηρικτές, κατά το πρότυπο της “Comité Vérité et Justice pour Adama” και της οικογένειας Traoré, αλλά δεν έχει πάρει καμία δημόσια θέση σχετικά με την τρέχουσα εξέγερση. Όσον αφορά τους αναρχικούς και άλλες αυτόνομες ομάδες, εξακολουθούν να βρίσκουν τα πατήματά τους, μένοντας κυρίως σε ρόλους παρατήρησης, νομικής και υλικοτεχνικής υποστήριξης -ακόμη κι αν κάποιοι από εμάς συμμετέχουν ενεργά στις εξεγέρσεις.
Τελικά, το κίνημα συνεχίζεται ανεξαρτήτως, και οι νέοι που συμμετέχουν δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για ομάδες στις οποίες δεν αισθάνονται ότι ανήκουν οι ίδιοι.
Ενημέρωση, Τετάρτη 5 Ιουλίου: Δικαστική καταστολή
Λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα μετά το θάνατο του Nahel, μετά από πέντε νύχτες εξέγερσης, το γαλλικό κράτος χρησιμοποιεί όλο το βάρος του δικαστικού συστήματος για να συντρίψει την εξέγερση. Αν κάποιος παρέμενε σε αμφιβολία, είναι πλέον σαφές: δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη και ειρήνη.
Περισσότεροι από 300 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση χθες το βράδυ. Χθες, στο Créteil, στο νότιο τμήμα της περιφέρειας του Παρισιού, σχεδόν όλοι οι νέοι που δικάζονταν οδηγήθηκαν στη φυλακή. Δεν είχε σημασία αν είχαν καλούς δικηγόρους, κακούς δικηγόρους, αν υπήρχαν στοιχεία ή όχι, αν είχαν καλές συστάσεις προσωπικότητας, αν είχαν καρφώσει. Στο τέλος της ημέρας, όλοι επέστρεφαν στο Fresnes με ποινές που κυμαίνονταν από 6 έως 30 μήνες.
Ίσως εκείνο το απόγευμα που παρακολουθήσαμε να ήταν ιδιαίτερα άσχημο, αλλά τα νέα από άλλα δικαστήρια σε όλη την περιοχή του Παρισιού είναι εξίσου άσχημα. Οι δικαστές ακολουθούν μια οδηγία της 30ής Ιουνίου από τον υπουργό Δικαιοσύνης Eric Dupond-Moretti (δηλωμένο βιαστή και μαλάκα), στην οποία ζητά “αποφασιστική και γρήγορη αντίδραση” με αυστηρά “μέτρα ασφαλείας” – με άλλα λόγια, φυλάκιση. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές συμμορφώνονται πρόθυμα.
Σε ολόκληρη τη Γαλλία, άτομα ηλικίας μόλις 12 ετών καταδικάζονται συστηματικά σε φυλάκιση μηνών ή και περισσότερο. Στους δρόμους, η επίδραση είναι όλο και πιο μηδενιστική: “δεν μπορούν να μας πιάσουν όλους”. Παρόλα αυτά, τις τελευταίες ημέρες, τα πράγματα είναι πιο ήρεμα τη νύχτα. Θα μπορούσε να είναι ότι η καταστολή λειτουργεί εκφοβιστικά- ή ότι οι μητέρες κρατούν τα παιδιά τους στο σπίτι- ή ότι οι λεηλασίες έχουν επιβραδυνθεί επειδή τα καταστήματα πρέπει να γεμίσουν ξανά με εμπορεύματα- ή ότι οι άνθρωποι περιμένουν το Σαββατοκύριακο της 14ης Ιουλίου, της γαλλικής εθνικής εορτής, για να βάλουν ξανά φωτιά.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την comparution immédiates (“άμεση κρίση”), η οποία χρησιμοποιήθηκε σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις αυτής της εβδομάδας, εδώ.
Περαιτέρω ανάγνωση και προβολή
- “Όταν γεννιούνται εξεγέρσεις“-Αρχικές σκέψεις για την εξέγερση
Ναντέρ, cité Πάμπλο Πικάσο.
[1]Εδώ, quartiers είναι ο όρος με τον οποίο οι άνθρωποι που ζουν σε γειτονιές μεταναστών σε προαστιακές πόλεις αναφέρονται στις κοινότητές τους.
[2]Η πηγή αυτή υποδηλώνει ότι οι λεπτομέρειες της κατάστασης είναι λίγο πιο περίπλοκες- επιβεβαιώνει ότι σε έναν τραυματιοφορέα επιβλήθηκε ποινή με αναστολή σε σχέση με τη δολοφονία του Nahel, ενώ ένα άλλο άτομο που φέρεται να αποκάλυψε πληροφορίες για τον δολοφόνο καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση, 12 από τους οποίους με αναστολή.
Πηγή:Crimethinc
