Παρίσι: Χωρίς πατρίδα και άστεγοι σε περιόδους ιών

από | 19 Απρ, 2020

Οι 3.500 άστεγοι που περιφέρονται στο Παρίσι αυτές τις εβδομάδες είναι πιο ορατοί από οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Πολλοί ήταν θύματα εμπορίας ανθρώπων.

Φέτος δεν υπήρξαν αφιερώματα. Στην πλατεία Villemin, στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού, διοργανώνεται τελετή κάθε 31 Μαρτίου προς τιμήν των αστέγων που πέθαναν στο δρόμο τον προηγούμενο χρόνο. Σπάνια υπάρχουν φωτογραφίες ή επώνυμα, πάντα μερικά λουλούδια που συμβολίζουν το απουσιάζων σώμα και ένα όνομα.

 136 πέθαναν στο Παρίσι το 2019 και 578 σε ολόκληρη την Γαλλία. Το 2020 τους έκαναν ένα εικονικό αφιέρωμα μέσω βίντεο που ανέβηκαν στα κοινωνικά δίκτυα. “Σε ένα από αυτά θα είναι η σειρά μου φέτος. Ούτε εγώ ούτε οι περιστασιακοί μου σύντροφοι έχουμε που να περιορίσουμε τον εαυτό μας », λέει ο Jean που κάθεται σε έναν από τους ξύλινους πάγκους που επέζησαν κατά μήκος της Boulevard Saint-Martin. Γελάει, αλλά προειδοποιεί: «Μείνε μακριά, είμαι άρρωστος. Ο κόσμος είναι χρεοκοπημένος. “Είναι τυχερός. Είναι ένας από τους λίγους πάγκους που διατήρησαν τα σχέδια κατά των αστέγων που σχεδίασαν οι στριμμένοι διαχειριστές τη δεκαετία του 1990 για να εμποδίσουν τους άστεγους να κοιμούνται πάνω τους. Αυτό είναι πράσινο, ευρύ, σχεδόν μια όαση για ανθρώπους που δεν έχουν κανένα μέρος να περιοριστούν. Ο Ζαν είναι άστεγος «κάτοικος και νομάδας του Παρισιού», καθώς ορίζει τον εαυτό του. Είναι ένας από τους 3.500 άστεγους που περιφέρονται στο Παρίσι, εκ των οποίων το 12% είναι γυναίκες. Στη Γαλλία, το σύνολο των αστέγων είναι περίπου 200.000 άτομα. Σε αυτές τις εβδομάδες είναι πιο ορατοί από οποιαδήποτε άλλη στιγμή. «Νιώθω σαν ο ιδιοκτήτης της πόλης», λέει ο Jean με μία εφηβική χαρά. Η παγκόσμια πόλη, το Παρίσι καλωσορίζει ανθρώπους από τον πλανήτη στους δρόμους του,

Ο Antonenko είναι ένας από αυτούς. Ο ήλιος πέφτει πίσω από τη σκηνή που στήθηκε στη γωνία της Pont d’Austerlitz και της Quai de la Rapée. Στο βάθος μπορείτε να δείτε τη μαυρισμένη σιλουέτα του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων. Πολύ μακριά από την πατρίδα του την Ουκρανία. «Ήρθα στο Παρίσι όπως και άλλοι, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Με έφεραν τον Νοέμβριο του 2019 και ήμουν κολλημένος εδώ σε αυτόν τον τάφο στο ύπαιθρο. “Με το «έφεραν» πρέπει να καταλάβουμε τις μαφίες από την Ανατολική Ευρώπη που φέρνουν παράνομα λαθραίους μετανάστες στη Γαλλία για να εργαστούν σε πολύ επίσημες θέσεις. Ο Antonenko τοποθετήθηκε σε τρένο, κατέβηκε στο Παρίσι και μεταφέρθηκε σε τροχόσπιτο κοντά στο Porte de Versailles όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο εκθεσιακό πάρκο στη Γαλλία. «Ήταν 15, 18 ώρες εργασίας, θυμάται. Δημιουργήσαμε και αποσυναρμολογήσαμε περίπτερα εκθέσεων με άλλους μετανάστες από τη Ρουμανία ή την Πολωνία. Πριν από τον περιορισμό, χτύπησα το χέρι μου και έπειτα όλα κατέρρευσαν. Δεν μπορώ ούτε να πάω στο νοσοκομείο γιατί φοβάμαι ότι θα φυλακιστώ. “Ο φίλος του, με τον οποίο μοιράζεται τη σκηνή, είναι άλλος Ουκρανός. Έχει βαθιά, ζοφερά μπλε μάτια. Είναι και οι δύο δυνατοί άνδρες που έχουν εξασθενίσει πολύ από τη ζωή στο δρόμο.

Εικόνα

Δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι δρομείς στο Παρίσι. Τρέχουν καλοντυμένοι και αδιάφοροι για την ανθρώπινη δυστυχία που βρίσκεται στα πεζοδρόμια. Οι άστεγοι τους βλέπουν σαν καπνιστό ποτήρι. «Έχει γίνει μοντέρνο να τρέχεις. Είμαι στο δρόμο για περισσότερα από δέκα χρόνια και δεν έχω δει ποτέ τόσους πολλούς ανθρώπους να τρέχουν. Ναι, δεν μου αρέσουν! Μας κοιτάζουν με αηδία». Ο Pierre επίσης γελάει, ζητάει ένα τσιγάρο, νερό, φαγητό. “Ό,τι λέει η καρδιά σου”, λέει πειράζοντας. Η μοναξιά, η υγιεινή, το φαγητό, η αστυνομική δίωξη, ο περιορισμός έχουν επιδεινώσει τις δυσκολίες μιας κοινότητας αστέγων που εκτίθεται στην υποψία του πληθυσμού. Αυτό έγινε πιο δύσκολο από πριν. Όταν περνάω με το καλάθι μου, οι άνθρωποι απομακρύνονται από μένα σαν να ήμουν ο ιός», λέει ο Jacques, ένας γνωστός SDF από το Παρίσι που συνήθως περνάει από τις γειτονιές της πρωτεύουσας με ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ γεμάτο από τα υπάρχοντά του και ένα ραδιόφωνο ενεργοποιημένο σε πλήρη ένταση. Οι άστεγοι ήταν επίσης τα πρώτα θύματα αστυνομικών ελέγχων μόλις αποφασίστηκε ο περιορισμός στις 17 Μαρτίου. Η αστυνομία τους κράτησε και τους επέβαλε πρόστιμο για την μη τήρηση των οδηγιών. “Έχω δει παραληρηματικά πράγματα στο δρόμο, αλλά τίποτα τέτοιο”, λέει η Jacqueline, μια μαχητική άστεγη γυναίκα από την ένωση Morts de la rue (Dead on the Street) που ειδοποιεί τα μέλη της όταν ξέρει ότι κάποιος άστεγος έχει πεθάνει. Από τη κατακραυγή των προστίμων, ο Δήμος του Παρισιού ζήτησε ξενοδοχεία και επέτρεψε σε δύο γυμναστήρια να δέχονται άτομα που ζουν στο δρόμο. Το κράτος έβαλε επίσης το δικό του. Οργάνωσε μέρη για ύπνο και διέθεσε 15 εκατομμύρια ευρώ σε επιταγές που προορίζονταν να αγοράσουν τρόφιμα και τρόφιμα. Η αλληλεγγύη της κοινωνίας των πολιτών δεν έχει σταματήσει. Πολλοί σύλλογοι διασχίζουν το Παρίσι παρέχοντας φάρμακα, ρούχα, φαγητό και νερό. Για το Fédération des Acteurs de la Solidarité (ένωση φορέων αλληλεγγύης) οι άστεγοι αποτελούν πληθυσμό προτεραιότητας λόγω της ευπάθειας τους.

«Για μένα, για να το πω, αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ο φόβος που έχουν οι αστοί για εμάς», λέει ο Jean, στη λεωφόρο Saint-Martin. Έχει μια ξεκαρδιστική διάθεση. Στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου οργάνωσε μια εγκατάσταση με παιχνίδια, χαρτόνι, κουτιά τυριών, ειδώλια Star Wars και μια σημαία Attac. Όταν ένα ζευγάρι τρέχει, αρχίζουν να τραγουδούν ένα διάσημο τραγούδι του Ζακ Μπρελ: “οι αστοί είναι σαν τα χοιρίδια / Όταν είναι μεγαλύτερα / Περισσότερα μπέικον”. Ο Joël υπήρξε εδώ και καιρό διασημότητα στο Παρίσι. Σε ηλικία 57 ετών και με μερικές δεκαετίες στο δρόμο όλοι γνωρίζουν αυτόν τον ευχάριστο άστεγο άντρα που συνήθως ντύνεται ως κλόουν για να κάνει τα παιδιά να γελούν όταν φεύγουν από το σχολείο. «Τώρα δεν υπάρχουν παιδιά, ούτε σχολείο, ούτε σκιά για να ικετέψουν για δυο ευρώ. Είμαστε βιδωμένοι. Είναι τρεις η ώρα το απόγευμα και μόλις κέρδισα 80 σεντς. Και επιπλέον, χωρίς το γέλιο των αγοριών, πεθαίνω από θλίψη όταν κοιμάμαι. “Είναι γενναιόδωρο. Συνιστά να κάνουμε μια περιοδεία στο Métro Ménilmontant για να βρούμε τον Jibril και να μας πεί την ιστορία του. Τη δεύτερη μέρα εμφανίστηκε, νέος, ψηλός και αδύνατος. Ήρθε συνοδευόμενος από έναν άλλο χωρίς σταθερή διεύθυνση τον οποίο αποκαλούν καθηγητή. Ο άντρας έχει κομψούς τρόπους και μιλάει πολύ περίπλοκα γαλλικά. “Δεν είμαι πλέον αυτό που ήμουν, αλλά εξακολουθώ να είμαι αυτό που είμαι”, λέει ο El Profesor ως παρουσίαση. Ο Jibril είναι ένα άλλο θύμα των μαφιών που πλουτίζουν απο την ανθρώπινη απόγνωση. Περιπτώσεις όπως η δική του ήταν διάσημες πριν από μερικούς μήνες. Ο Jibril ξαναγεννιέται, πολλές φορές. Το 2017 δραπέτευσε από τη Λιβύη, διέσχισε τη Μεσόγειο σε ένα πλοίο που βυθίστηκε. Οι μισοί από τους επιβάτες πέθαναν και σώθηκε από ένα ανθρωπιστικό πλοίο. Περπατούσε στην Ιταλία μέχρι που του υποσχέθηκαν δουλειά στο Παρίσι. «Ήταν ένα θέμα πορνείας και δεν το δέχτηκα», λέει. Κοιμήθηκε κάτω από τις γέφυρες μέχρι που μια γνωριμία άλλης γνωριμίας του πρόσφερε μια δουλειά: «Μου πρόσφεραν να εργαστώ για την Uber Eats και τη Deliveroo, παραδίδοντας φαγητό. Παράδεισος! Αλλά για να πω την αλήθεια, ήταν ένα τέταρτο μιας δουλειάς. “Ίσως λιγότερο από αυτό. Η ανθρώπινη απάτη λειτούργησε έτσι: μερικοί θαυμαστές με ανοιχτό λογαριασμό και στις δύο εταιρείες και μια άδεια διανομής υπονομεύει τις παραδόσεις. Αντί να πλησιάζει τα τέσσερα ευρώ με έναν «αγώνα», μου πλήρωσε 90 σεντ. Τουλάχιστον θα μπορούσε να φάει. Τώρα ούτε καν αυτό.” Δεν έχει χαρτιά, διεύθυνση, δουλειά: “οι παραδόσεις μειώθηκαν πολύ επειδή όλα τα εστιατόρια είναι κλειστά.” Κοιμάται και περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο Place de la Republique,

Στην πλατεία, όταν πέφτει η νύχτα, η δυστυχία είναι μια μεγάλη σειρά από σιλουέτες. Ο Jibril, ο καθηγητής, και περίπου 300 άστεγοι άνδρες και γυναίκες παρατάσσονται για να πάρουν το μοναδικό πιάτο της ημέρας. Διανέμεται από το Association Les Restos du Coeur (The Heart Restaurants, που ιδρύθηκε από τον αείμνηστο κωμικό Coluche). Για να αποτραπεί η συγκέντρωση των ανθρώπων και να μην σέβονται την κοινωνική απόσταση, το Los Restos διανέμει φαγητό σε σακούλες. Ο Jibril, ο Jean και ο καθηγητής παίρνουν τη δική τους. Περπατούν στην όχθη της λεωφόρου Saint-Martin, έτσι ώστε η αστυνομία να μην τους ενοχλεί. “Αυτή είναι η ζωή μας. Άναξιοπρεπή πριν, αναξιοπρεπή τώρα. Αύριο δεν ξέρουμε πια”, λέει ο καθηγητής. Ο Ζαν προτείνει ραντεβού για την επόμενη μέρα. Θέλει να διδάξει κάτι σε έναν κοντινό δρόμο. Το πρωί, στέκεται μπροστά σε ένα γκράφιτι που λέει “Το τέλος ενός κόσμου: ο καπιταλισμός”. Ο Jean προσθέτει: “Σας είπα ήδη φίλε: ο κόσμος είναι χρεοκοπημένος. Και για όλους “.

Το alerta.gr αποτελεί μια πολιτική προσπάθεια διαρκούς παρουσίας και παρέμβασης, επιδιώκει να γίνει κόμβος στο πολύμορφο δικτυακό τοπίο για την διασπορά ριζοσπαστικών αντιλήψεων, δράσεων και σχεδίων στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης… Η συνεισφορά είναι ξεκάθαρα ένα δείγμα της κατανόησης της φύσης του μέσου και της ανάγκης που υπάρχει για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει. Για όποιον/α θέλει να συνδράμει ας κάνει κλικ εδώ

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά

Πώς να διαβάσουμε τον πόλεμο πολιτικά “Αυτό το πράγμα που αποκαλούμε Ντονμπάς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει... δεν είναι παρά ένας ορισμός που μας επιβλήθηκε από την Ρωσική Ομοσπονδία”. Oleksyi Danilov, 24/03/2021i “Ο στόχος των Συμφωνιών του Μινσκ είναι να...

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο]

Παρέλαση: Με παλαιστινιακές σημαίες έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου [Βίντεο] Με παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα άρματα στην Πανεπιστημίου στα Προπύλαια, κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην...

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας

1821: Το ουρλιαχτό της ελευθερίας Κανένας δεν επαναστατεί επειδή έτσι του κάπνισε, επειδή δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, επειδή βαριόταν αφόρητα μια κάποια μέρα της ζωής του. Κανένας δεν εξεγείρεται επειδή το διάβασε σε κάποια βιβλίο, επειδή πέρασε χρόνια να...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Ρούντολφ Ρόκερ Στις 25 Μαρτίου του 1873 γεννήθηκε στο Μάϊντς της Δυτικής Γερμανίας, ο αναρχικός θεωρητικός και ιστορικός Ρούντολφ Ρόκερ από μια οικογένεια Kαθολικών ειδικευμένων εργατών. Ο Ρόκερ ήταν γνωστός για την ενεργό δράση του...

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) | Γνωστός – Άγνωστος

Η εξέγερση στο Κιλελέρ (Μάρτιος 1910) Το νέο βίντεο από το κανάλι Γνωστός - Άγνωστος που περιλαμβάνει animated βίντεο ιστορίας (ελληνικής και παγκόσμιας), ψυχολογίας και κοινωνικών θεμάτων. https://www.youtube.com/watch?v=JLN5UWxPdIk Oι έλληνες τσιφλικάδες που...

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού

Συνέντευξη με την Claudia Pinelli, κόρη του Giuseppe του αναρχικού. Αναδημοσίευση από την Αέναη Κίνηση. Σφαγή Capaci, ξεκινά η «στρατηγική της έντασης» με δυναμίτη, δεύτερο επεισόδιο, από τα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος με άρωμα μαφίας. Στις 19 ιουλίου, πάντα...

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων – Καματερού

Τοποθέτηση στην εκδήλωση για την “οργάνωση των αναρχικών” από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγ. Αναργύρων - Καματερού Tην Παρασκευή 1η Μαρτίου παρευρεθήκαμε ως καλεσμένοι ομιλητές, μαζί και με την συλλογικότητα Πέλοτο από την Ξάνθη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η...

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη

Ψυχιατρική Γενικού Νοσοκομείου Χανίων: Η τελευταία πράξη Ανακοίνωση ειδικευόμενων ψυχιάτρων του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων για την κατάσταση που επικρατεί στην Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διαχρονικά όπως φαίνεται από τις...

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα;

Στις πόσες έρευνες φαίνεται αν είμαστε κορόιδα; Από την Πρωτοβουλία ενάντια στα ΕΛΠΕ. Ανακοινώθηκε η διεξαγωγή 2 νέων ερευνών (1) σχετικά με τη δυσοσμία στην περιοχή με τη συνεργασία, μεταξύ άλλων φορέων, του Δήμου Κορδελιού- Ευόσμου  και του ΑΠΘ. Χρηματοδότης της μια...

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς»)

ΠΡΩΤΕΑΣ: τα πολλά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ (και «εμείς») «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα» Κ. Μαρξ, Η 18η...