Τελική Λύση για τη Γάζα
“- Ο Χίτλερ εκείνη την εποχή δεν ήθελε να εξολοθρεύσει τους Εβραίους – ήθελε να τους εξορίσει. Και ο Haj Amin al-Husseini, πήγε στον Χίτλερ και του είπε: Αν τους εξορίσεις, θα έρθουν όλοι τους εδώ.
Τότε τι πρέπει να τους κάνω;, ρώτησε ο Χίτλερ.
Να τους κάψεις, απάντησε ο Husseini”.
Β. Νετανυάχου, ομιλία στο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο, 21 Οκτ 2015
“Αν ήξερα ότι είναι δυνατόν να σωθούν όλα τα παιδιά της Γερμανίας στέλνοντας τα στην Αγγλία, και μόνο τα μισά από αυτά μεταφέροντας τα στο Έρετς Ισραήλ, θα διάλεγα τη δεύτερη λύση. Διότι οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας όχι μόνο την ζωή αυτών των παιδιών, αλλά και την ιστορία του λαού του Ισραήλ”.
Νταβίντ Μπεν Γκούριον, ομιλία στο Σιωνιστικό Συνέδριο, 7 Δεκ 1938i
Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, μετά το σφαγείο του Β Παγκοσμίου Πολέμου (ΒΠΠ) και τους γερμανούς ναζιστές, που ένα Κράτος διεκδικεί με τόσο πάθος μπροστά στα μάτια ολόκληρης της υφηλίου που παρακολουθεί αποσβολωμένη , το αναφαίρετο ηθικό και πολιτικό “δικαίωμα” του να εξαπολύσει μια προμελετημένη γενοκτονία σε βάρος των αντιπάλων του. Αν οι χιτλερικοί επιχείρησαν να θεμελιώσουν τη θηριωδία τους στο δίκαιο του ισχυρότερου και τις ιδεολογικές φαντασιώσεις τους περί φυλετικής ανωτερότητας, οι άξιοι συνεχιστές τους σιωνιστές, εκκινούν από τη νοσηρή αντίληψη της “υπαρξιακής απειλής” και του κράτους σε πολιορκία, για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα τους στην Γάζα.
Και πράγματι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, εφόσον η ίδια η ίδρυση του καθαρού Εβραϊκού Κράτους παρουσιάστηκε από την ηγετική κλίκα των σιωνιστών εμιγκρέδων ως η μοναδική ελπίδα για να γλιτώσουν οι εβραϊκές κοινότητες της διασποράς από το αντισημιτικό μένος των μισαλλόδοξων goyim (των αλλόθρησκων , μη-Εβραίων στην, σχεδόν εξαφανισμένη σήμερα, διάλεκτο των Yiddish). Αν και η αποδοχή της οποίας έτυχε η σιωνιστική “εθνική” ιδέα μόνο καθολική δεν ήταν στους κόλπους του διεθνούς εβραϊσμού, αφού αξίωνε ανοιχτά να μετατρέψει μια δυναμική, πολυεθνική κοινότητα με κοινές καταβολές και πλούσια πνευματική κουλτούρα, σε μια μονολιθική ομαδοποίηση με εθνοφυλατικό υπόβαθρο, οι αστοί ιδεολόγοι του Σιωνισμού ισχυρίστηκαν ότι η δημιουργία του Ισραήλ θα αποτελούσε καταφύγιο για τους Εβραίους ολόκληρου του κόσμου.ii
Η απαγωγή του Eichmann και η μεταφορά του στην Ιερουσαλήμ ώστε να λογοδοτήσει για την μαζική δολοφονία που είχε διαπράξει εναντίον των Εβραίων της Ευρώπης, δεν είχε καμία νομική βάση στο διεθνές δίκαιο, ούτε οι αρμοδιότητες του ειδικού δικαστηρίου που συστάθηκε για να απονείμει αστική δικαιοσύνη απέρρεαν από κάποιο προϋπάρχον νομοθετικό πλαίσιο. Δεν υπήρχε καμία προηγούμενη πράξη δικαίου (διακρατική συμφωνία ή ατομική σύμβαση) που να κατοχυρώνει το δικαίωμα του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ να ενεργεί ως νόμιμος εκπρόσωπος και ως φορέας της αξίωσης για την ηθική και υλική αποκατάσταση των πληγέντων από την ναζιστική κτηνωδία. Η ενέργεια αυτή από μέρους του Ισραήλ λειτούργησε ως πηγή για την παραγωγή πρωτογενούς δικαίου, κι από την άλλη, αναμφίβολα εντάχτηκε σε ένα ευρύτερο σχέδιο εξυπηρέτησης των ιδεολογικών και γεωπολιτικών αναγκών της σιωνιστικής οντότητας, διότι ανέδειξε το Ισραήλ ως το κατεξοχήν όργανο της Ιστορίας για την απονομή της δικαιοσύνης στο όνομα ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Πράγματι, εφόσον το Ολοκαύτωμα ήταν ένα ασύλληπτο έγκλημα χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, τότε το Ισραήλ ήταν ένα κράτος επιφορτισμένο με μια ειδική αποστολή. Ή μάλλον ήταν κάτι περισσότερο από ένα Κράτος σαν όλα τ’ άλλα , και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να δεσμεύεται από τους διεθνώς αναγνωρισμένους κανόνες και τις συμβάσεις που διέπουν τις τυπικές σχέσεις και δοσοληψίες ανάμεσα στα Κράτη. Κάπως έτσι, η πολιτική ελίτ του Ισραήλ έφτασε να πιστεύει ότι έχει το “αναφαίρετο” δικαίωμα να εξουσιοδοτεί την Μοσάντ να ανατινάζει μέσα στα αυτοκίνητα τους τους πολιτικούς αντιπάλους του Ισραήλ στο έδαφος μιας τρίτης χώρας, ή να βομβαρδίζει κάθε τόσο “προληπτικά” μία την Συρία, τον Λίβανο, ή την Γάζα, ώστε να διασφαλίζεται ότι ο γενικός συσχετισμός δυνάμεων ευνοεί πάντοτε το σιωνιστικό μόρφωμα. Αυτόν τον κίνδυνο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης του Ολοκαυτώματος από μια ασύδωτη εξουσιαστική κλίκα και της μετατροπής του σε πολιτικό όπλο μαζικής καταστροφής διέβλεψε η H. Arendt κι έκφρασε την άποψη ότι η πολιτική και ηθική καταδίκη του ναζισμού ήταν μια υπόθεση που αφορούσε την ανθρωπότητα στο σύνολο της, και δεν αποτελούσε το θλιβερό προνόμιο ενός και μοναδικού λαού που, εξαιτίας της οδύνης του, έστεκε ψηλότερα απ’ τους άλλους.iii
Το λουτρό αίματος που εκτυλίσσεται στη Γάζα έχει τις ρίζες του σε αυτή την αντίληψη της “ηθικής ιδιαιτερότητας” που έχει για τον εαυτό της η σιωνιστική άρχουσα τάξη. Είναι πραγματικά ν’ αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατό οι μαχαιροβγάλτες που κατέχουν το μονοπώλιο της πολιτικής δύναμης στο κράτος του Ισραήλ, να έχουν αποκομίσει από την ανείπωτη τραγωδία του Ολοκαυτώματος , μονάχα έναν οδηγό που περιέχει τις πιο αποτελεσματικές τεχνικές θυματοποίησης, καταπίεσης και εξανδραποδισμού ενός άλλου λαού. Σε μια δραματική αντιστροφή των ιστορικών ρόλων, οι Ισραηλινοί κράτησαν για τους ίδιους τη θέση του ανάλγητου αποικιοκράτη, μετατρέποντας τους Παλαιστίνιους σε “Εβραίους” των ημερών μας. Έναν λαό κυνηγημένο και παντού ανεπιθυμητό, μια κοινότητα που βρίσκεται σε μόνιμη εξορία, που υποφέρει κάτω από ένα αμείλικτο καθεστώς φυλετικών διακρίσεων και είχε, μέχρι την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο, σαν μοναδικό εκφραστή της συλλογικής πολιτικής βούλησης του, το περιφερόμενο κοινοβούλιο της PLO, το οποίο ο Αραφάτ είχε εμπνευστεί από το Παγκόσμιο Εβραϊκό Κογκρέσο του πρώιμου σιωνιστικού κινήματος.iv
Οι επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου γρήγορα συσχετίστηκαν στο επίπεδο του συμβολισμού με την αποτρόπαια κληρονομιά του Ολοκαυτώματος , μέσα στο δακρύβρεχτο αφήγημα που προώθησε απ’ την αρχή η ισραηλινή κρατική προπαγάνδα. Η Χαμάς διέπραξε την “μεγαλύτερη μαζική δολοφονία” με θύματα Εβραίους από την εποχή του Β ΠΠ και το Ισραήλ έχει ιστορικό χρέος να αμυνθεί. Ποτέ ξανά δεν θα άφηνε τους Εβραίους να υποστούν μια σφαγή χωρίς να προβάλλουν αντίσταση. Ωστόσο, όσο περνούν οι μέρες και η επιχείρηση ανακατάληψης της Γάζας προσκρούει στη λυσσαλέα άμυνα της Παλαιστινιακής Αντίστασης, η εικόνα του ισραηλινού-ως-θύμα υποχωρεί και ξεπροβάλλει ολοένα και πιο αλαζονική, η κτηνώδικη γλώσσα του ρατσισμού και της νεο-αποικιοκρατίας. Είναι πια φανερό ότι η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα δεν αφορά μια αστυνομικής φύσεως επιχείρηση που σκοπό έχει να εξουδετερώσει στρατιωτικά τη Χαμάς, αλλά περισσότερο συνιστά μια γενοκτονική εκστρατεία που καταστρέφει συστηματικά κάθε οργανωμένη υποδομή που είναι ικανή να καταστήσει βιώσιμη τη συλλογική ύπαρξη του Παλαιστινιακού λαού στην περιοχή. Το Ισραήλ έχει κηρύξει τον πόλεμο στους άοπλους κατοίκους της Γάζας, στις πολυπληθείς και στριμωγμένες γειτονιές τους, στους φούρνους απ’ όπου ο απλός κόσμος προμηθεύεται το ψωμί της επόμενης μέρας, στα νοσοκομεία που αδυνατούν πια να περιθάλψουν τους δεκάδες χιλιάδες τραυματίες και αναστέλλουν σταδιακά τη λειτουργία τους, στους ελάχιστους υδάτινους πόρους της περιοχής που προσφέρουν πόσιμο νερό μόνο στο 20% του πληθυσμού, ενώ το υπόλοιπο 80% επιβιώνει μόνο με 3 λίτρα νερό, από μια ελάχιστη ποσότητα 50-100 λίτρων που θα έπρεπε να λαμβάνει σε καθημερινή βάση.v
Στον προσφυγικό καταυλισμό της μαρτυρικής Τζαμπαλίγια η ισραηλινή αεροπορία έριξε έξι βόμβες αμερικανικής κατασκευής του ενός τόνου η κάθε μία, ισοπεδώνοντας ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, εξοντώνοντας συνολικά 51 αμάχους και τραυματίζοντας εκατοντάδες. Οι αποκτηνωμένοι αξιωματούχοι των IDF προσπάθησαν να εξορθολογίσουν τη σφαγή, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι από την επιδρομή σκοτώθηκε ένας στρατιωτικός διοικητής της Χαμάς που βρισκόταν στην περιοχή. Μόνο στο νοσηρό σύμπαν της μισανθρωπικής κοσμοθεωρίας των σιωνιστών, ο θάνατος ενός ανθρώπου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επαρκής δικαιολογία για την σκόπιμη κατεδάφιση ολόκληρων πολυκατοικιών πάνω στα κεφάλια των οικογενειών που ζούσαν μέσα σ’ αυτές. Μια αλλοδαπή ιατρός που προσφέρει την πολύτιμη εθελοντική εργασία της στην Γάζα το είπε νομίζω καλύτερα όταν δήλωσε ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι ο άνευ διακρίσεως, βομβαρδισμός μη στρατιωτικών στόχων, με την έννοια της μη επαρκούς μέριμνας από την πλευρά των ισραηλινών στρατηγών για την τήρηση των κανόνων του πολέμου, αλλά αντίθετα, η απόλυτα συνειδητή και προμελετημένη εξολόθρευση αμάχων ως μερους μιας ευρύτερης στρατηγικής του Ισραήλ που έχει να κάνει με τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας στην περιοχή.vi
Οι απολογητές της σιωνιστικής θηριωδίας στα συστημικά ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και σε έντυπα που υποτίθεται πως ανήκουν στον ελευθεριακό χώρο, επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι ο κύριος υπαίτιος για το άνευ προηγουμένου αιματοκύλισμα στη Γάζα δεν είναι βέβαια η φονική στρατωτική μηχανή του Ισραήλ και η συλλογική Δύση που τη στηρίζει με όλους τους τρόπους, αλλά η Χαμάς, επειδή οι μαχητές της ήταν πίσω από τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου.vii Βρίσκονται έτσι σε απόλυτη σύμπνοια με τη γραμμή που εκφράζουν οι ανακοινώσεις της ισραηλινής κυβέρνησης και του γενικού επιτελείου , σύμφωνα με την οποία η στοχοποίηση κάθε είδους πολιτικής υποδομής από τις IDF είναι μια πράξη “νόμιμη” και “ηθική”, μιας και η Χαμάς έχει “ενσωματώσει” (είναι η αγαπημένη τους έκφραση) τους μαχητές και τα δίκτυα επιμελητείας της μέσα στον αστικό ιστό της πόλης της Γάζας, σε σημεία όπου, υπό κανονικές συνθήκες, οφείλουν να προστατεύονται από το δίκαιο του πολέμου (π.χ. του νοσοκομείο Al-Shifa).
Υιοθετώντας μια τακτική βγαλμένη μέσα απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της, έτσι κι αλλιώς ντροπιαστικής, ιστορίας της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, το Ισραήλ εφαρμόζει συντριπτικά συλλογικά αντίποινα σε βάρος ολόκληρου του Παλαιστινιακού πληθυσμού, αφού το χαρακτηριστικό γνώρισμα απ’ το οποίο ξεχωρίζει ο άτακτος μαχητής είναι ακριβώς το γεγονός ότι δεν φοράει στολή, ότι δεν φέρει φανερά τον οπλισμό του κι έχει την ικανότητα να εξαφανίζεται μέσα στον γενικό πληθυσμό. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς στρατηγική ιδιοφυϊα για να καταλάβει ότι όταν οι ισραηλινοί διατρανώνουν την αποφασιστικότητα τους να εξαφανίσουν στρατιωτικά και πολιτικά την Χαμάς, στην πραγματικότητα εννοούν ότι θα εξαφανίσουν ολόκληρη τη Γάζα, με την Χαμάς μέσα σ’ αυτήν, αφού η Χαμάς δεν είναι μια τρομοκρατική ομάδα, είναι ένα μαζικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Άλλωστε, ο αντάρτικος στρατός δεν μπορεί να υπάρξει ή να λειτουργήσει αποτελεσματικά δίχως τις επιχειρησιακές βάσεις και την προστασία που του παρέχει το μητροπολιτικό τοπίο, η ζούγκλα του άστεως που έλεγε ο Guillen, και ο λαός του οποίου είναι οργανικό τμήμα.
Ως απάντηση σε κάτι επικίνδυνους “φίλους” των Παλαιστίνιων που αντιμετωπίζουν την Παλαιστινιακή αντίσταση σαν εξωτικό φρούτο της Ανατολής, όχι σαν ένα κίνημα για εθνική απελευθέρωση, αλλά σαν ένα ανεξήγητο φαινόμενο που αψηφά τις συνηθισμένες ορθολογικές ερμηνείες κι έχει τις ρίζες του στον διάχυτο “αντισημιτισμό” και τον “φανατισμό” των Παλαιστίνιων, σε αυτούς τέλος, που θρηνολογούν υποκριτικά για την αδιαφορία των “χασάπηδων” εξουσιαστών της Χαμάς ως προς τον αντίκτυπο που έχουν οι ενέργειες τους στους άμαχους της Γάζας, θα ήθελα εδώ να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Traverso, “Δια Πυρός και Σιδήρου” και συγκεκριμένα απ’ το κεφάλαιο που μιλάει για τη δράση των ευρωπαίων παρτιζάνων στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο:
“Οι παρτιζάνοι έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες επιλογές. Η ‘ηθική της πεποίθησης’ τους ωθεί στη δράση: η αντίσταση στον ναζισμό αποτελεί ηθική και πολιτική επιταγή. Η ‘ηθική της ευθύνης’ τους υποχρεώνει να λαμβάνουν υπόψη τις συνέπειες των πράξεων τους, να προβλέπουν την αναπόφευκτη απάντηση του εχθρού, τα πιθανά αντίποινα σε βάρος των αμάχων, ενίοτε ενδεχόμενες σφαγές […] Ο Τζόρτζο Αμέντολα, ένας από τους επικεφαλής της κομμουνιστικής Αντίστασης στην Ιταλία, υπενθυμίζει την επιλογή τους: ‘Το πρβλημα των αντιποίνων είχε τεθεί και λυθεί μια και καλή στις αρχές του ένοπλου αγώνα στην Ιταλία. Όπως πρωτύτερα στη Γαλλία και στις άλλες κατεχόμενες από τους ναζί χώρες. Αν αποδεχόμασταν τον εκβιασμό των αντιποίνων, θα ήταν σαν να εγκαταλείπουμε εκ των προτέρων των αγώνα”.viii
Τα διλήμματα της αντίστασης είναι λοιπόν διαχρονικά. Έχουν να κάνουν με τη διαλεκτική του αγώνα ανάμεσα στον κατακτητή και τον κατακτημένο, με τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται αυτή η σύγκρουση. Το να γράφουμε κείμενα έμπλεοι αγανάκτησης, για τους απολίτιστους και σκοταδιστές Παλαιστίνιους που – άκουσον, άκουσον! – δεν αγαπούν τους ναζί βασανιστές τους και θέλουν να τους βλάψουν με κάθε τρόπο, είναι απλώς το αποκορύφωμα της πιο χυδαίας ευρωκεντρικής προκατάληψης. Είναι η πεμπτουσία του οριενταλισμού που παίρνει ένα πράγμα, το μίσος για τον σαδιστή κυρίαρχο, και το μεταφράζει στο αντίθετο του, δηλαδή σε φανατισμό και πολιτισμική υστέρηση. Είναι ακόμα το επιστέγασμα μιας βαθύτατα ρατσιστικής κοσμοθεωρίας που επιφυλάσσει για τους Παλαιστίνιους τη θέση του μόνιμου θύματος. Το φαντασιακό του εκλεπτυσμένου λευκού ανθρώπου σκανδαλίζεται όταν οι πρωτόγονοι Παλαιστίνιοι διεκδικούν με όποιο μέσο έχουν στη διάθεση τους να γίνουν οι ίδιοι ο παράγοντας που θα διαμορφώσει τη συλλογική τους τύχη. Ο μορφωμένος και “ριζοσπάστης” αστός μας τους θέλει πεσμένους στα γόνατα να εκλιπαρούν για την ελεημοσύνη των φωτισμένων της Ευρώπης που έχουν επωμιστεί, με βαριά καρδιά πάντα, ένα ύψιστο διττό καθήκον: να σώσουν τους Παλαιστίνιους από τις πιο βάναυσες πτυχές της κατοχής, αλλά πρώτα απ όλα, να τους σώσουν από τους εαυτούς τους.ix Το ότι τα ένοπλα τμήματα του σοσιαλιστικού και κοσμικού PFLP πολεμούν θαρραλέα ώμο με ώμο με τις ταξιαρχές Al-Qassam και Al-Quds για να αποκρούσουν την εισβολή των ισραηλινών, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τους ελευθεριακούς οπαδούς του απαρτχάιντ.x
Οι ανακοινώσεις του ισραηλινού στρατού για το “δίκαιο” φόρο αίματος που πληρώνουν οι κάτοικοι της Γάζας εξαιτίας της “διολιότητας” των ανταρτών της αντίστασης που κρύβονται πίσω απ’ αυτούς, θυμίζουν την “ιερή αγανάκτηση” των ναζιστών αξιωματικών στον Β ΠΠ, όταν συνειδητοποίησαν ότι οι λαοί που είχαν υποτάξει στο πεδίο της μάχης δεν ήταν διατεθειμένοι να αποδεχτούν στωικά την μοίρα τους, αλλά αντίθετα είχαν επιδοθεί σε έναν ανελέητο κλεφτοπόλεμο στα μετόπισθεν. Γράφει σχετικά ο C. Schmitt:
“Όσο πιο πειθαρχημένος είναι ένας τακτικός στρατός, όσο πιο αυστηρά διακρίνει τον στρατιωτικό από τον πολίτη και θεωρεί ως εχθρό μόνο τον ένστολο αντίπαλο, τόσο πιο ευάλωτος και αμήχανος γίνεται, όταν στο αντίπαλο στρατόπεδο συμμετέχει κι ένας άμαχος πληθυσμός χωρίς στρατιωτική περιβολή. Ο στρατός αντιδρά τότε με σκληρά αντίποινα, εκτελέσεις, αρπαγές ομήρων και ισοπέδωση κατοικημένων περιοχών και το θεωρεί αυτό δίκαιη άμυνα απέναντι στην απάτη και τον δόλο”.xi
Υπάρχει όμως και μια πιο σκοτεινή και ανομολόγητη πλευρά σε αυτήν την “ιπποτική” αντίληψη διεξαγωγής του πολέμου ως μιας διαμάχης στην οποία εμπλέκονται αποκλειστικά και μόνο οι αντίπαλοι συμβατικοί στρατοί. Η σιωπηρή παραδοχή πίσω απ’ αυτή την αντίληψη είναι ότι η υποταγή του άμαχου πληθυσμού σε συνθήκες κατοχής από μια ξένη δύναμη θα πρέπει να είναι απόλυτη και ολοκληρωτική, μιας και η ήττα του επίσημου στρατεύματος στο πεδίο σηματοδοτεί στην πράξη την ουσιαστική άρση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Διότι αν ο στρατός είναι ο μοναδικός θεσμός που να έχει το δικαίωμα να αγωνίζεται στο όνομα του “έθνους”, τότε η ενδεχόμενη διάλυση του συνεπάγεται την διάλυση του ίδιου του λαού ως συλλογικού υποκειμένου. Ακόμα χειρότερα, αν ένας λαός δεν διαθέτει στρατό, με την συμβατική έννοια του όρου, τότε χάνει το δικαίωμα του να αυτοπροσδιορίζεται ως “λαός”, διότι οποιοδήποτε κράτος που διαθέτει στρατό έχει τυπικά το δικαίωμα να του επιτεθεί και να τον υποδουλώσει. Σε αυτό το μιλιταριστικό πνεύμα θα πρέπει να ερμηνεύσουμε και μια προγενέστερη δήλωση του ιδεολόγου του απολυταρχισμού, όταν το 1922 έγραφε ότι , “Αν ένας λαός φοβάται τους κόπους και τον κίνδυνο της πολιτικής του ύπαρξης, τότε θα βρεθεί ένας άλλος λαός, ο οποίος θα τον απαλλάξει από αυτούς τους κόπους, αναλαμβάνοντας την προστασία του απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς και έτσι και την πολιτική εξουσία”.xii
Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ ενεργοποίησε το άρθρο 40 του συντάγματος πριν την επίθεση στη Γάζα, κηρύσσοντας πόλεμο ενάντια σε ένα…. πολιτικό κόμμα. Εδώ η στρατηγική των σιωνιστών για την επέκταση της εθνικής εκκαθάρισης στα κατεχόμενα αρχίζει σιγά, σιγά να καταρρέει κάτω απ’ το βάρος των αντιφάσεων της. Το γράφω αυτό γιατί εδώ και χρόνια , ο ακρογωνίαιος λίθος του κατοχικού δόγματος του Ισραήλ είναι η μη αναγνώριση της πολιτικής υπόστασης των Παλαιστίνιων, αμφότερων ένοπλων και άμαχων, και η εφαρμογή εναντίον τους σε μαζική κλίμακα του μέτρου της αυθαίρετης “διοικητικής κράτησης”, που δεν παραχωρεί στους αιχμάλωτους Παλαιστίνιους κανένα απολύτως δικαίωμα , μιας και δεν ανήκουν στο επίσημο στράτευμα μιας αντίπαλης κρατικής οντότητας. Συνακόλουθα, το νόημα της ενεργοποίησης του άρθρου 40 μπορεί να είναι μονάχα το ακόλουθο: η “νομιμοποίηση” της επιβολής της εξουσίας του ισραηλινού κράτους στην Γάζα σύμφωνα με το πολεμικό δίκαιο της κατάκτησης (jus ad bellum) και η προσάρτηση της στο έδαφος του Ισραήλ μετά την συντριβή της Παλαιστινιακής αντίστασης και τον “προσωρινό” εκτοπισμό των γηγενών Αράβων στο Σινά.
i Υβόν Γκέλμπνερ, Η σιωνιστική πολιτική και η μοίρα του ευρωπαϊκού εβραϊσμού, Μελέτες Γιάντ Βάσεμ, Ιερουσαλήμ, τόμος XVI, σελ. 199.
ii E. Traverso, Το τέλος της εβραϊκής νεοτερικότητας (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).
iii H. Arendt, Eichmann in Jerusalem-I, https://www.newyorker.com/magazine/1963/02/16/eichmann-in-jerusalem-i.
iv Sadik J. Al-Azm, Palestinian Zionism, https://drive.google.com/file/d/0B07yGbz1WxbLaTRNSk1WTGd3eGc/view?resourcekey=0-EXW9F9SU28xHZJwYdvRABg.
v https://www.aljazeera.com/news/2023/11/7/one-month-of-no-water-food-and-healthcare-for-gaza.
vi Εδώ ο σύνδεσμος το σχετικό βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=24PhrmfAVwQ&t=29s.
vii Α. Σχισμένος, Σκόρπιες σκέψεις για τη Γάζα, https://www.aftoleksi.gr/2023/10/29/skorpies-skepseis-ti-gaza/.
viii E. Traverso, Διά Πυρός και Σιδήρου (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), σελ. 115-6.
ix N. Khalaf, On “Pro-Palestine”Hypocrisy, https://thepublicsource.org/palestine-solidarity.
x Ανακοίνωση του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου στη Γάζα, https://www.alerta.gr/archives/33476.
xi C. Schmitt, Η Θεωρία του Αντάρτη (Εκδόσεις Πλέθρον), σελ. 36
xii C. Schmitt, Η Έννοια του Πολιτικού (Λεβιάθαν), σελ. 82.
